O ατάλαντος κύριος Wahlberg

Μπορεί στο -εξαιρετικό- Lone Survivor να είναι ο μοναδικός Αμερικάνος βατραχάνθρωπος που επιβίωσε από μια ενέδρα Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, αλλά, φεύγοντας από το σινεμά, αυτόν που θυμάσαι είναι τον Ben Foster που ‘βρωμάει’ ρεαλισμό. Με άλλα λόγια, η ιστορία της ζωής του Mark. To να του κλέβουν δηλαδή την παράσταση.

Είναι προφανώς ηλίθιο να αποκαλέσεις ‘αποτυχημένο’ έναν άνθρωπο που, στα 42 του, έχει 200 εκ. δολάρια στον τραπεζικό του λογαριασμό, έχει υπάρξει παραγωγός σε 3 εξαιρετικές σειρές (Entourage-το οποίο και βασίζεται χαλαρά στις δικές του περιπέτειες, Boardwalk Empire και How to Make It in America) και τον οποίον έχουν εμπιστευτεί μεγαθήρια-σκηνοθέτες (από τον David Ο. Russell στον Martin Scorcese).

Ειδικά από την στιγμή που ο ίδιος άνθρωπος/πρώην αληταράς συμμορίτης, που μέχρι τα 18 του τον είχαν συλλάβει 25 φορές και είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης 45 μερών (από τα 2 χρόνια που ‘έφαγε’ αρχικά) για ληστεία φαρμακείου, ξυλοδαρμό Αφροαμερικάνων και ξυλοδαρμό δυο Βιετναμέζων την ίδια μέρα (τον ένα τον βάρεσε με καδρόνι, ο άλλος έμεινε τυφλός από το ένα μάτι), έχει προλάβει να εφεύρει ξανά τον εαυτό του ήδη δυο φορές.

Ξεκινώντας από ‘μισή ντροπή δική του που το πιστεύει, μισή δική μας που το αναφέρουμε’ ράπερ ονόματι Marky Mark, με μεγάλο χιτ το Good Vibrations, πίσω στο μακρινό 1991.

Και συνεχίζοντας με την εποχή, λίγο αργότερα, που οι κοιλιακοί του ήταν ‘πρώτο τραπέζι πίστα’ στην Times Square (και το Vanity Fair) εξαιτίας των θρυλικών διαφημίσεων του Calvin Klein. Στις οποίες ήταν συνήθως αγκαζέ με την Kate Moss στη λογική το (λευκό, μην ξεχνιόμαστε) κτήνος από το γκέτο και η ανορεξική πεντάμορφη έφηβη.

Όμως, παρόλα τα παραπάνω ‘επιτεύγματα’, που μόνο λίγα δεν τα αποκαλείς, τις διαδοχικές ταινίες blockbuster που ακολούθησαν (Three Kings, The Perfect Storm, Planet of The Apes, Max Payne, Rock Star, The Italian Job, 2 Guns, Four Brothers) και τις δυο υποψηφιότητες για Όσκαρ (The Fighter, The Departed), παρόλο του πόσο συμπαθής βγαίνει στις συνεντεύξεις του (ως σύζυγος και πατέρας 4 παιδιών πλέον), το γεγονός παραμένει.

Το πρόσωπό του διαθέτει την 2η πιο κενή, μετά τον Keanu Reeves φυσικά, έκφραση που θυμάμαι σε πρωτοκλασάτο σταρ τα τελευταία 15 χρόνια. Σε σημείο που αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε αν οι δυο τους έπαιζαν ποτέ μαζί σε ταινία.

Σε σημείο που να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο ο Mark να έχει φτιαχτεί σε κάποιο μυστικό εργαστήρι παραγωγής movie star του Αμερικάνικου στρατού. Μόνο που κάποιος παρακατιανός τεχνικός, με hangover από τις μπόμπες που του σέρβιραν την προηγούμενη βραδιά στο μπαρ, ξέχασε να του φορτώσει το τσιπάκι που ελέγχει τους μυς του προσώπου.

Αν το καλοσκεφτείς, κάτι που πραγματικά έχω κάτσει και κάνει, το μεγάλο ταλέντο του Wahlberg είναι ότι το κενό του προσώπου του, το γεγονός ότι -χωρίς επουδενί να είναι- φαίνεται ‘αγαθός’ και λίγο ‘βλακέντιος’ επιτρέπει στους συμπρωταγωνιστές του να λάμψουν ακόμη περισσότερο.

Όπως συμβαίνει ήδη από το Basketball Diaries του 1995 με τον Di Caprio να κλέβει την παράσταση.

Όπως συνέβη στο Three Kings, τόσο με τον Clooney όσο και με τον Ice Cube (ο οποίος, αν και δεν τον λες ηθοποιάρα, είναι απείρως πιο εκφραστικός).

Καθώς επίσης στα The Yards και We Own the Night (εξαιρετικός και στα δυο ο Joaquin Phoenix), στο Broken City (με τον Russell Crowe) και στο Ted (ναι, ο ομιλών αρκούδος ήταν καλύτερος).

Και, πάνω από όλα, στο The Fighter. Εκεί που κυριολεκτικά οι πάντες (Christian Bale, Amy Adams, Melissa Leo) ήταν κλάσεις καλύτεροι ηθοποιοί από τον ίδιο. Όπως π.χ. αντίστοιχα στο πιο πρόσφατο American Hustle οι πάντες ήταν καλύτεροι ηθοποιοί από τον Bradley Cooper.

Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, ταινίες όπου, για διάφορους λόγους, ο Mark είναι πιο εκφραστικός από συνήθως. Όπως στα Boogie Nights και το πρόσφατο Contraband (ναι, καμία σχέση μεταξύ τους ως αξία ), οι δυο ταινίες του στις οποίες μου άρεσε περισσότερο, στο Pain & Gain (επειδή ακριβώς παίζει τον ηλίθιο μποντιμπιλνταρά) και το Departed (επειδή παίζει τον Βοστονέζο μπάτσο, ένα είδος ανθρώπου που γνωρίζει καλά). Και φυσικά όλες τις ταινίες στις οποίες απλά παίζει δίπλα σε όμορφες (Mila Kunis, Jennifer Aniston), ρομπότ (προσεχώς στο Transformers 4) ή πιθήκους (Planet of the Apes).

Στο τέλος της ημέρας ο Wahlberg είναι εξαιρετικά επιτυχημένος στο να ζει και να πετυχαίνει. Αυτό είναι το πραγματικό ταλέντο του. Οπότε μπράβο του. Αλλά υποκριτικά φτάνει μέχρι ένα σημείο. Το ξέρει,το ξέρουμε και του το συγχωρούμε. Τουλάχιστον μέχρι να περάσουν λίγο ακόμη τα χρόνια και οι ρόλοι που θα καλείται να παίξει θα είναι περισσότερο στατικοί, θα βασίζονται περισσότερο στη φάτσα του και όχι στο σώμα του. Τότε μάλλον θα πρέπει να κάνει αυτό που είχε δηλώσει παλιότερα, δηλαδή να αποσυρθεί και να αφοσιωθεί στην άλλη του αγάπη, το γκολφ. Στο οποίο, τι ειρωνεία, επίσης δεν είναι, σύμφωνα με δική του ομολογία, καλός.