‘Απανεμιά’: 50 τετραγωνικά μυσταγωγίας

Στο πείραμα της Φιλαδέλφειας, οι ναύτες του αμερικάνικου πλοίου βρέθηκαν ξαφνικά στο μέλλον. Στην Αθήνα, κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης (στην κυριολεξία) στην Πλάκα, μπορείς να γυρίσεις 50 χρόνια πίσω. Στο 1964. Όταν άνοιξε η ‘Απανεμιά’.

Η μοναδική από τις πολλές μπουάτ εκείνης της εποχής που έχει καταφέρει να επιβιώσει. Να νικήσει τον χρόνο, να παραμείνει ζωντανή. Να βλέπεις σε απόσταση δύο μέτρων (να μπορείς να τον αγγίξεις) τον Γιάννη Σπανό, να παίζει πιάνο. Ο χώρος από μόνος του σε υποβάλλει. Λες και είναι ιερός. Αγιασμένος. Από το πέρασμα ποιητών, μουσικών, τραγουδιστών.

Μπουάτ στα γαλλικά σημαίνει κουτί. Αυτό, ακριβώς, είναι η ‘Απανεμιά’. Ένας μακρόστενος χώρος, όλα κι όλα 50 τετραγωνικά. Μικρά καρεκλάκια χωρίς πλάτη κι ο ένας δίπλα στον άλλον. Στριμωχτά, χωράνε δεν χωράν 60-70 άτομα.

Εύλογα οι περισσότερο στην ηλικία των 60+. Και νεολαία, όμως. Στα 30 με 35, αλλά και εικοσάρηδες. Ζευγάρια που προσαρμόζονται στο περιβάλλον και δεν βγάζουν κιχ. Μοναδική μάρκα ουίσκι το VAT 69 (έχω ξεχάσει να ρωτήσω τον Πάνο, τον ευγενέστατο ιδιοκτήτη, αν έχουμε μείνει τίποτε κιβώτια από το παρελθόν). Ένα όλο κι όλο χαμηλό ποτήρι(!) που θα πρέπει να στο έχει κρατήσει το γκαρσόνι, γιατί όλα τα άλλα είναι ψηλά.

Δεν είναι εύκολο να επιβιώσουν τέτοιοι χώροι, αυτή την εποχή. Σε μια γειτονιά σαν την Πλάκα, που είναι ξεχασμένη και χωρίς εύκολη πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Σε συνδυασμό με την κρίση, αλλά και το μεγάλο ανταγωνισμό στη διασκέδαση. Η ‘Απανεμιά’ αντέχει.

Τα τελευταία χρόνια έχει φιλοξενήσει καλλιτέχνες σαν τον Νότη Μαυρουδή, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μπάμπη Στόκα, τον Λεωνίδα Μπαλάφα, τον Χάρη Κατσιμίχα, τα Υπόγεια Ρεύματα και άλλους που δεν κάνουν κάποιες βραδιές για να κονομήσουνε, αλλά για να βρεθούν σε αυτό τον χώρο.

Όχι για το μεροκάματο, αλλά για να εισπράξουν την αύρα.

Δεν είναι η συναισθηματική φόρτιση στους 60+ που επιστρέφουν στο παρελθόν και στα νιάτα τους. Ο χώρος δεν αναφέρεται μόνο στο χθες. Παραμένει ζωντανός. Σε ένα περιβάλλον, που αποπνέει ευγένεια. Σεβασμό.

Δεν έχουν βγει και πολλοί σαν κι αυτόν.

Kύριος εκφραστής του νέου κύματος. Πρωτοπόρος στις μελοποιήσεις ποιητών με τις ‘Ανθολογίες’. Οι συνθέσεις του σε μπαλάντες και στο ερωτικό τραγούδι, εξαιρετικές. Έχοντας γράψει παράλληλα και υπέροχα λαϊκά τραγούδια. Αν ρίξεις μια ματιά στην δισκογραφία του θα τρομάξεις.

Αριστουργήματα έχει γράψει. Και καθώς μιλάει με τον κόσμο, διαπιστώνεις και την ποιότητά του, σαν συνθέτη και την ευγένεια που τον διακρίνει. Να μην ξεχνάμε ότι έζησε για 15 χρόνια στο Παρίσι κι έπαιξε πιάνο για να τραγουδήσουν η Μπριζίτ Μπαρντό και η Πία Κολόμπο.

Το να πας και να ζήσεις αυτή τη μυσταγωγία, πέρα από φόρο τιμής σε ένα μεγάλο μουσικό, είναι δικό σου κέρδος. Ότι τον έχεις δει και τον έχεις ακούσει, από τόσο κοντά, να παίζει τη ‘Μαρκίζα’, το ‘Ποτέ Ξανά’ και τους ‘Δρόμους του Βερολίνου’.