Μια συγγνώμη για τη μητέρα

Με αφορμή την ημέρα της μητέρας, οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ ζητούν συγγνώμη από τη γυναίκα που τους μεγάλωσε για όσα έχει τραβήξει από αυτούς. Ο κάθε ένας μας θυμήθηκε ό,τι πιο προσωπικό, από μικρά πράγματα που την ενοχλούσαν μέχρι το μεγάλο Γάμο.

Σούλα κάντο ξανά, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Λένε, πως από τα παιδικά σου χρόνια θυμάσαι ελάχιστα πράγματα και κάτι σκόρπιες εικόνες, σαν φωτογραφικές στιγμές από έναν διάδρομο νοσοκομείου στα τρία σου, από ένα δωμάτιο, από την επέμβαση που είχε κάνει τότε εκείνη.

Θυμάμαι να μεγαλώνω με εσένα να μου μαθαίνεις να εκτιμώ τις μικρές χαρές της ζωής και να τις βλέπω ταπεινά, όπως και τώρα. Να προσπαθώ έστω. Με ανησύχησες στο παρελθόν, με έκανες να κλάψω, να χαρώ, μα δεν στο έλεγα. Ναι, έπρεπε να στο λέω πιο συχνά τα προηγούμενα χρόνια, το τι ένοιωθα και νοιώθω για σένα, να σου μιλάω πιο ανοιχτά.

Θα σου ζητούσα συγγνώμη γι᾽αυτό, αλλά ξέρω πως μπορείς να συγχωρέσεις χωρίς να χρειάζεται να σου ζητήσουν συγγνώμη εκείνοι που αγαπάς.

Θα σου ζητούσα συγγνώμη και για τις μαλακισμένες αντιδράσεις μου κάθε φορά (εντάξει κάποιες φορές, τις περισσότερες κρατιέμαι) που με ρωτάς ΅εφαγες σήμερα;¨, ή μου λες ¨πάρε μαζί σου μια ζακέτα, θα κρυώσεις¨, αλλά ξέρω πως θα το ξανακάνεις. Και θα το σκέφτομαι μετά και θα γελάω μέχρι να ξαναγίνει, όπως θα γελάς κι εσύ τώρα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.

Καμία συγγνώμη δεν είναι αρκετή για το Μάνο Μίχαλο

Να ζητήσω συγνώμη; Ντρέπομαι γιατί δεν είναι αρκετή, όπως και κανένα ευχαριστώ που με μεγάλωσες, με κακόμαθες, μου έμαθες να δίνω και να βοηθάω ό,τι και όπου μπορώ. Κι εγώ είτε μικρότερος, παιδί μισό, είτε μεγαλύτερος, ενήλικας και καλά, ο κλασικός λίγο μαλάκας γιος. Όμως, αν δεν νιώσεις άσχημα για τη μάνα σου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις ότι είναι μόνο μία. Τα χρόνια περνάνε, ο κόσμος αλλάζει,εσύ αλλάζεις, προχωράς, πας πίσω, αλλά η σχέση σου μαζί της μένει πάντα εκεί να σε καθορίζει. Κι αν γίνεις εσύ μπαμπάς, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εστί μαμά, αλλά νιώθεις ξανά από την αρχή ότι είσαι παιδί δικό της. Και τότε, ναι, λες συγνώμη μαμά. Για όλα.

Θυμάται τις σπουδές του ο Θέμης Καίσαρης

Well, ελπίζω πως πλησιάζεις στο να ξεπεράσεις 100% το γεγονός πως δεν τελείωσα το πανεπιστήμιο. Σόρι, αλλά τουλάχιστον δεν το παράτησα επειδή άραζα, αλλά γιατί προτιμούσα να δουλεύω απ’το να σπουδάζω. Επίσης, δεν βλέπω λόγο να ζητήσω συγγνώμη που ακόμα δεν έχω παντρευτεί και δεν έχεις εγγόνια: αν το είχα κάνει κάθε φορά που “θα μπορούσα”, τώρα θα ήμουν ο Ρος Γκέλερ των νοτίων προαστίων και κανείς μας δεν θα ήταν ικανοποιημένος.

Έχω πιο σοβαρούς λόγους για συγγνώμες. Που δεν σε βλέπω όσο συχνά πρέπει, που δεν σου μιλάω όπως παλιά, που δεν σε παίρνω τηλέφωνο, που βιάζομαι να στο κλείσω γιατί κάνω κάτι, που άρχισα ξανά το κάπνισμα, που εδώ και 15 χρόνια σου λέω πως “το χειμώνα θα κάνω ένα check-up”. Μια συγγνώμη κυρίως για κάθε φορά που αυτά που δεν κάνω (και όχι αυτά που κάνω) σε οδηγούν να αμφιβάλλεις για το αν και πόσο σ’αγαπώ και να σκέφτεσαι πως πρέπει να στο δείχνω περισσότερο. Τα άλλα δικαιολογούνται, αυτό όχι.

Φιλιώ σόρι, ήμουν κακό αγόρι

150 λέξεις για μια ζωή συγνώμες δεν αρκούν. Συγνώμη που για να με κάνεις χρειάστηκε να κάνεις ενέσεις και να πάρεις 40 κιλά τα οποία ποτέ δεν κατάφερες να χάσεις. Συγνώμη που δεν τελείωσα το πανεπιστήμιο, όπως ήθελες. Συγνώμη που δεν πρόσεχα τον μπαμπά, όσο ζούσε. Συγνώμη που δεν προσέχω εσένα, καβατζωμένος από το γεγονός ότι το κάνεις μόνη σου. Συγνώμη που λέω σε όλους ότι η πεθερά μου είναι πολύ καλύτερη μαγείρισσα από εσένα (που είναι, αλλά το ξέρω ότι σε στεναχωρεί να το ακούς). Και, πάνω από όλα, συγνώμη που σε αφήνω να ξεροσταλιάζεις στο τηλέφωνο για να σε πάρω ή να περιμένεις το μισάωρο κάθε εβδομάδα που σου διαθέτω από τον ‘πολύτιμο’ χρόνο μου. Από την άλλη, μην τρελαινόμαστε. Υπάρχουν και αρκετά συγνώμη που μου οφείλεις εσύ για την πάρτη σου. Πότε είπαμε είναι η μέρα του γιου;

Μια συγγνώμη μπούμερανγκ από τον Ηλία Αναστασιάδη

Υπάρχει ένα τρικ που εφαρμόζει η μητέρα μου καλύτερα από οποιαδήποτε μάνα που έζησε ποτέ. Μπορεί να γυρίσει κάθε συγγνώμη σου σε μπούμερανγκ που σε βρίσκει κατευθείαν στο λαρύγγι και τέλος, αντίο ζωή. Συγχωρεί, αλλά μέχρι να συγχωρέσει υπάρχει δρόμος, στρωμένος όχι με κάτι μαλακό πάντως. Τέλος πάντων. Της χρωστάω εκατοντάδες συγγνώμες, οπότε θα ρίξω μερικές στη λίμνη του ΟΝΕΜΑΝ και θα ελπίσω να μην τις διαβάσει σύντομα.

Μαμά Ρίτα, συγγνώμη που επί πολλά χρόνια σε χρησιμοποίησα σαν καβάτζα για να χορταίνω με τα σκατά που δεν μπορούσα χωρίς, ειδικά κάθε Σαββατοκύριακο. Συγγνώμη που δεν έρχομαι τόσο συχνά σπίτι και που τις περισσότερες φορές που έρχομαι δεν έχω όρεξη για τίποτα παρά μόνο για τα κανελόνια σου. Συγγνώμη που ακόμα δεν έχουμε πάει στο θέατρο, συγγνώμη που μικρός σου έβγαζα την πίστη μέχρι να γυρίσω σπίτι απ’ την μπάλα ή το μπάσκετ (άγιες, προ κινητής τηλεφωνίας εποχές), συγγνώμη που μ’ έχεις δει να κάνω σαν δαιμονισμένος πιο συχνά απ’ ό,τι μ’ έχεις δει να χαμογελάω. Την τελευταία αναλογία την έχω τουμπάρει υπέρ του χαμόγελου και ξέρω ότι αυτό σε κάνει χαρούμενη ακόμη κι αν δεν είσαι κάθε φορά εκεί να το δεις. Συγγνώμη και γι’ αυτό.

Για όλα τα μικρά ο Γρηγόρης Μπάτης

Συγγνώμη γιατί από τα 5 μου μέχρι και τώρα, σου κάνω την ίδια πλάκα παριστάνοντας πως κάτι έπαθα κι εσύ ακόμα ψαρώνεις. Συγγνώμη που σ’ έτρεχα στον Νάκα να μου πάρεις κιθάρα την ίδια μέρα που βγήκαν οι βαθμοί της Τρίτης Γυμνασίου. Συγγνώμη που στα χρόνια του Λυκείου είχα μετατρέψει το σπίτι μας σε στέκι και δεν είχες ώρες να ηρεμήσεις. Συγγνώμη που τ’ άκουγες από τις καθηγήτριες σε σχολεία και φροντιστήρια. Συγγνώμη που σ’ έπρηξα στα τηλέφωνα τις πρώτες μέρες του στρατού. Συγγνώμη που σ’ έβαλα να διαβάσεις με το ζόρι το βιβλίο “Μάνα” του Μαξίμ Γκόργκι. Συγγνώμη που κάποιες φορές σου έβαλα τις φωνές, λες και δεν είχες ακούσει ήδη πολλές. Συγγνώμη που δεν σου είπα ποτέ “ευχαριστώ” γιατί υπήρξες μάνα και πατέρας ταυτόχρονα. Συγγνώμη για πολλά μικρά όπως τα παραπάνω, αλλά κυρίως γιατί δεν θα νιώσω ποτέ όπως νιώθεις εσύ για μένα.

Μιλά για γάμο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Σόρι μάνα. Σόρι που δεν ρίχνω κάτι πάνω μου γιατί θα κρυώσω και που δεν πάω να παρω κανένα παντελόνι παρά μόνο αγοράζω αυτές τις φόρμες και πως κυκλοφορώ έτσι. Και σόρι που δεν έχω πάρει ακόμη πτυχίο (τουλάχιστον πήγα στρατό, οπότε σβήστηκε το ένα από τα δύο μεγάλα θέματα του τραπεζιού), πάλι καλά που ακόμη δεν έχουν σοβαρέψει οι συζητήσεις περί γάμου. Μάνα, μεγαλώνοντας και βλέποντας τους φίλους μου και τα αδέρφια μου να κάνουν παιδιά (είμαι ένα ανήψι μακριά από το να φτάσω το επίπεδο Ντόναλντ), καταλαβαίνω πόσο δύσκολη ήταν η φάση. Και ίσως που τώρα όλοι γίναμε ολόκληροι γάιδαροι, να είναι ακόμη ακόμη πιο δύσκολη. Σόρι που δεν το είχαμε καταλάβει πιο μικροί.

Η συγγνώμη του Χρήστου Χατζηιωάννου

Δεν είναι εύκολο να ζητάς μια συγγνώμη ούτε από τη μάνα σου ούτε από κανέναν. Πόσο μάλλον από την μάνα σου που σαν μικρό βλαμμένο της μιλούσες θαρρετά και της έλεγες όλα εκείνα που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι και τώρα κλείνεσαι σαν στρείδι γιατί μεγάλωσες πια και δεν μπορείς να μιλάς πια έτσι στη μάνα σου. Και τα αφήνεις όλα να εννοηθούν, την αγάπη, τα συναισθήματα, το πόσο μπορεί να σου λείπει σε δεδομένες στιγμές. Κάποτε έγραψα μια ωδή στην ελληνίδα μάνα, έχοντας και εκείνη στο μυαλό μου. Πέρυσι, γράψαμε ο καθένας μερικά λόγια για τη μητέρα μας. Τα παράπονά της Έτας είναι αυτά που έχουν πολλές μανάδες φαντάζομαι. Ότι την βλέπω κάθε τρεις εβδομάδες, ότι δεν παίρνω τηλέφωνο να δω τι κάνει, ότι δεν έχει ένα εγγονάκι. Αλλά αυτά είναι μόνο αυτά που λέει και αυτά είναι παράπονα που κι εκείνη ακόμα ξέρει ότι δεν έχουν σημασία. Τη συγγνώμη θα την πω για όλες εκείνες τις στιγμές που με ήθελε εκεί κι εγώ δεν ήμουν. Που αν τις βάλεις δίπλα σε όλες εκείνες τις στιγμές που από την μέρα που ψέλλισες τη λέξη μαμά μέχρι τα 18 σου την φώναξες κοντά σου γιατί χτύπησες, πόνεσες, αρρώστησες, τσαντίστηκες, τσακώθηκες, ξεφτιλίστηκες, θα δεις ότι καμιά συγγνώμη δεν φτάνει. Κι ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις στα δικά σου παιδιά τα ίδια και περισσότερα από όσα σου έδωσε εκείνη. Όχι για να ισοφαρίσεις, όχι για να καλύψεις το κενό. Αλλά γιατί εκείνη σου έμαθε την ανιδιοτελή αγάπη.