Χωνάκι ή κυπελλάκι;

Ετούτη, την πιο άδεια μέρα της πόλης, η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ ξεσκονίζει από πάνω της την άμμο, στεγνώνει τα μαγιό τρίβεται με αντηλιακό, κάνει μια βόλτα μέχρι το κοντινότερο παγωτατζίδικο, και αποφαίνεται για ένα ακόμα καυτό (αλλά ταυτόχρονα δροσερό) δίλημμα. Παγωτό: χωνάκι ή κυπελλάκι;

Διάλεξε εσύ και μετά δες τι ζητάμε εμείς όταν μας κάνει την ίδια ακριβώς ερώτηση ο υπάλληλος του παγωτατζίδικου.

Χωνάκι ο Πάνος Κοκκίνης

Μπορείς να το δαγκώσεις το κυπελλάκι; Μπορείς; Μπορείς να γεμίσεις το εσωτερικό του μια λεπτή στρώση σοκολάτας; Μπορείς; Και, πιο σημαντικό, έχει νόημα στο κυπελλάκι να αφήσεις μια τρύπα στον πάτο του και από εκεί να ρουφάς γλυκά το παγωτό όταν αρχίσει και λιώνει; Ε, μπορείς; Εμ δεν μπορείς. Για αυτό και δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Άσε που το χωνάκι το χειρίζεσαι με το ένα χέρι και έχεις το άλλο ελεύθερο. Ελεύθερο να οδηγείς, να ξύνεσαι ή να χειρίζεσαι επιδέξια το τηλε-κοντρόλ. Ενώ το κυπελλάκι είναι κυριλέ. Πάει ασορτί με κουταλάκι. Για αυτό σου λέω. Χωνάκι φορέβα. Ακόμη και σε πίτσα (αν θυμάσαι κάτι μαγαζιά που είχαν ανοίξει παλιότερα και την πούλαγαν έτσι). 

Ξεκάθαρα χωνάκι ο Χρήστος Δεμέτης

Πύ-πυ-πύραυλος. Να τον τρως όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μη λιώσει και αρχίσει να στάζει και να κολλάει στο χέρι που λέει και ο Παύλος ο Παυλίδης. Πύραυλος-χωνάκι για τα νιάτα μας που μετρούσαμε πυραύλους που τρώγαμε τα καλοκαίρια. Για το θρυλικό Μάγκνουμ των παιδικών χρόνων και για το τραγανιστό σοκολατένιο μπιστότο της κατάληξης του χωνακίου που γλύφεις μια ώρα προσδοκώντας και περιμένοντας στωικά να το γευτείς σαν τελευταία απόλαυση, σαν τελευταία γεύση. Θα σκότωνα για αυτή την τελευταία μπουκιά. Αλήθεια. Καλοκαίρι και ο ήλιος να καίει και η μόνη λύτρωση να είναι η σοκολάτα. Και το τραγανιστό χωνάκι. Όχι στα κυπελλάκια, μόνη εξαίρεση το αλήστου μνήμης Σικάγο. Γιατί όταν ήμασταν μικροί, μας λέγαν οι μεγαλύτεροι, “καλά ρε, τι είσαι, νιάνιαρο για να τρως κυπελλάκι;”.

ΥΓ: Αν δεν έπρεπε πάντως να διαλέξω ένα από τα δύο παραπάνω, θα επέλεγα με πολύ μεγάλη ευκολία γρανίτα. Callipo φράουλα. Χέλ γέα.

Χωνάκι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το σαν πλαστικό. Αυτό που το μασάς και κάνει αυτό το μπαγιάτικο κρακ, το κρακ που δεν ήθελε να συμβεί αλλά συνέβη. Δεν μ’ αρέσουν τα χωνάκια που έχουν μια τάπα σοκολάτας στο τέλος, δεν είμαι απ’ αυτούς. Λατρεύω τα παλιακά που πλέον μπορείς να βρεις μόνο σε κάνα νησί ή σε κάνα χωριό ή σε κάνα παντοπωλείο, με τον κίνδυνο πια αυτό να είναι το τελευταίο παγωτό χωνάκι της ζωής σου. Με το κυπελλάκι είχα πάντα καλές σχέσεις, συμπάθειας θα λέγαμε, το σέβομαι ως ασφαλή λύση για να μην πασαλειφτώ (είμαι απ’ τους καλύτερους στο να λερώνομαι, μπορώ να λερωθώ και με μια χούφτα ηλιόσπορο), αλλά θα μπορούσα να τρώω με το κιλό αυτά τα ‘πλαστικά’ χωνάκια. Κι ας μην είχαν παγωτό μέσα. Αν είχαν, θα προτιμούσα να ήταν φιστίκι,αν δε σου κάνει κόπο.

Κυπελλάκι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Για όνομα του Rocket και του Κοκτέιλ! Κυπελλάκι, διάολε, που θα έλεγε και ο Γιάγκος Δράκος. Το χωνάκι έχει ένα μόνο πλεονέκτημα: ότι τρώγεται. Τίποτα άλλο. Και σας μιλάω εκ πείρας. Θα ταξιδέψουμε λίγο πίσω στο χρόνο, πριν από 10, καλά 20, καλά ΕΝΤΑΞΕΙ…30 χρόνια, τότε που ο πατέρας μου έβγαζε 150 φωτογραφίες το λεπτό. Αποτέλεσμα; Δεκάδες άλμπουμ και χιλιάδες φωτογραφίες, οι μισές εκ των οποίων είναι μόνο δόντια και δάκρυα επειδή ακριβώς το παγωτό μου έπεσε από το χωνάκι κι οι άλλες μισές μοιάζουν με πίνακα του Πόλοκ. Καμβάς είναι η μάπα και η μπλούζα μου και πινελιές είναι οι λεκέδες από το παγωτό. Τόσο άσχημο. “Για να φας χωνάκι παγωτό πρέπει πρώτα να φας το κάτω μέρος και να το κάνεις σαν χωνί” έλεγε κάποιος διαδίδοντας τη χειρότερη ιδέα που ακούστηκε ποτέ. Το αμέσως χειρότερο θα ήταν ας “βάλουμε βρεγμένες βελόνες στις πρίζες για να δούμε τι γίνεται”.

Τέλος πάντων, το χωνάκι είναι μια κακή ιδέα και τίποτα περισσότερο. Σκέψου ότι αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχε γραφτεί ποτέ το πολύ κακό τραγούδι “Λιωμένο παγωτό” που κολλάει στο χέρι και τα γυμνασιακά μας χρόνια θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερα. Να πω την αλήθεια προτιμώ να τρώω το παγωτό μου πάνω σε μια βάφλα, ή δίπλα από ένα ραβανί, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο θα έλεγα σίγουρα κυπελλάκι. Διότι αυτό που μένει κάτω-κάτω, με τις γεύσεις να μπλέκονται, είναι η ευτυχία προσωποποιημένη, σαν την πρώτη γουλιά της κρύας μπύρας, την τελευταία μπουκιά του μπέργκερ ή την παπάρα στη χωριάτικη.

*Αν είστε από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν με τίποτα, παρότι τους τα εξηγώ πολύ ωραία, θα σας πω ότι το καλύτερο που έχετε να κάνετε όταν παίρνετε δύο γεύσεις, είναι να βάζετε την βανίλια (ή τέλος πάντων την “όχι σοκολάτα” κάτω). Θα με θυμηθείτε.

Χωνάκι ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ειναι μια επιλογή-μαχαιριά στο στήθος, απο την στιγμη που μεγαλώσαμε με lucky cup και ψάχναμε σαν διψασμενα το δωράκι απο κατω. Αλλα ολα τελείωσαν οταν φαγαμε πρώτη φορά παγωτό μηχανής σε χωνάκι. Εκείνο το μαλακό παγωτό που δεν σου παγώνει τον εγκέφαλο αλλα απογειωνει τον ουρανίσκο σου οταν έρχεται σε επαφή η γλωσσα σου μαζι του. Παγωτό μηχανής μπορεις να φας μονο σε χωνάκι και οχι σε κυπελλακι. Ασε που γενικα το χωνάκι ειναι μια περιπέτεια. Ειναι μια μάχη που σαν στρατιώτες εχει πολλές πετσέτες και σχεδόν πάντα καταλήγει σε ήττα με χερια και μουστακια πασαλειμμενα. Αλλα δεν πειραζει. Κερδίσε το χωνάκι.

Χωνάκι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν θυμάμαι τι κακό με είχε βρει εκείνη την αποφράδα μέρα που παρήγγειλα κυπελάκι. Από μικρός θυμάμαι δεν το συμπαθούσα. Ναι, μπορεί να έπαιρνα για το δωράκι αλλά ποιον κοροιδεύουμε, το χωνάκι είναι το παίδεμα, το παιχνίδι, η περιπέτεια. Καμία ασφάλεια ότι δεν θα πέσει πάνω σου, αγωνία για το αν η γεύση του χωνακίου θα είναι καλή, δάγκωμα στο κάτω μέρος και μετά τρεχάλα να μην τρέξει το παγωτό (ο Τζίβας το έμαθε πρόσφατα στην κόρη του και μάλλον το χει ήδη μετανιώσει). Το καλό κυπελάκι είχε ένα δώρο έκπληξη. Το οποίο όμως δεν χρειαζόταν και να φας καθόλου από το παγωτό για να το βρεις. Στο χωνάκι η έκπληξη ήταν πάντα η σοκολάτα. Είτε εκεί παγωμένη στο τέλος του χωνακίου είτε σε μορφή μπάλας λίγο πιο πάνω. Να τα φάτε όλα τα βαρετά σας κυπελλάκια. Να μας αφήσετε εμάς τα χωνάκια. Κι όταν θα προσπαθείτε με το πλαστικό κουτάλι να σπάσετε την λιωμένη σοκολάτα που πάγωσε στο κυπελλάκι σας, δίπλα σας θα είναι ένας που θα δαγκώνει αυτό το σκληρό κομμάτι σοκολάτας και θα μασουλά ευτυχισμένος.

Κυπελλάκι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Για να απαντήσω αυτό το δίλημμα πήγα επί τόπου στο περίπτερο και αγόρασα ένα κυπελλάκι κι έναν πύραυλο για να κάνω σωστό ρεπορτάζ, έχοντας ξεχάσει ότι βαριέμαι να τρώω πυραύλους. Τα αγαπημένα μου παγωτά είναι όλα κυπελλάκια. Θα μου πεις, συσκευασμένα του περιπτέρου είναι αυτά, νιώσε λίγο, άλλο λέει το δίλημμα. Θα σου πω ότι και όποτε στέκομαι στην ουρά να διαλέξω γεύσεις και με ρωτάει ο υπάλληλος “χωνάκι ή κυπελλάκι”, πάντα κυπελλάκι ζητάω. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να μου αρέσει που είναι έτσι περιορισμένα, ή να είναι ωραίο που όταν στο τέλος έχει ψιλολιώσει γίνεται σαν κρέμα ή αυτό που πιάνεις το κουταλάκια και τραβάς αυτή την ‘κουβερτούλα’ αμυδρά πιο λιωμένου παγωτού. Επίσης με το χωνάκι καμιά φορά γίνομαι χάλια και μου τη δίνει, so there.

Κυπελλάκι ο Μάνος Χωριανόπουλος

Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι. Αυτή είναι η σχέση μου με το παγωτό χωνάκι. Ωραία. Τρώγεται, αλλά θέλει χειρισμούς, που δεν μπορώ να κάνω την ώρα που ο στόχος μου είναι ένας. Να καταβροχθίσω το παγωτό, χωρίς να αποσπάται η προσοχή μου. Όλες οι απόπειρές μου για χωνάκι έχουν καταλήξει με λεκέδες στη μπλούζα μου στο παντελόνι μου στα πόδια μου, ενώ συνήθως μετά και αφού έχουν γλυτώσει τα ρούχα μου μοιάζω με μπέμπη, που μόλις έχει βουτήξει τη φάτσα του στη μερέντα. Γι’ αυτό κυπελλάκι, κουταλάκι και προσήλωση στο περιεχόμενο. Χωνάκια, ακρογιαλιές και ηλιοβασιλέματα, τα αφήνω για τους ζογκλέρ, που δεν λερώνονται.

Χωνάκι ο Θανάσης Κρεκούκιας

Χωνάκι μαν, για το μπισκότο το κρατσανιστό, ειδικά για εκείνα τα παλιά, της δεκαετίας του ’70, άντε και του ’80, γιατί μετά τα μαγαρίσανε με τις μαλακίες τους και τα κάνανε σαν πλαστικά, αλλά η παλιά αίσθηση δεν φεύγει ποτέ. Χωνάκι για την τρύπα που ανοίγεις στο τέλος και ρουφάς από εκεί, χωνάκι για την σοκολάτα που έχει γίνει ένα με το μπισκότο κάτω κάτω, αυτή την συμπαγή αρμονία, χωνάκι γιατί πασαλείβεσαι στα χέρια, στο στόμα, στο σαγόνι, στα μουστάκια, στο μούσι και καταλαβαίνεις ότι τρως παγωτό. Χωνάκι για την ΕΒΓΑ της καρδιάς μας, άντε και για την ΔΕΛΤΑ, αν και επί της δικής της ακμής το χαλάσανε το μπισκότο. Χωνάκι γιατί δεν χρειάζεσαι κουταλάκι, χωνάκι γιατί πάντα έχεις το περιθώριο να το “καρφώσεις” στα μούτρα όποιου σε εκνευρίζει, χωνάκι γιατί ακόμα και αν γουστάρεις το κυπελάκι, παίρνεις ένα κυπελάκι και το κολλάς ανάποδα μέσα, χωνάκι γιατί σε τελική ανάλυση άλλο πράγμα είναι να τρως και άλλο να γλείφεις.

Χωνάκι γιατί συμφωνεί και το μάρκετινγκ. Σε πόσες διαφημίσεις παγωτού έχουμε δει τη γκόμενα να τρώει από κυπελάκι; Ποτέ. Αντίθετα, έχουμε ζαχαροκαυλώσει άπειρες φορές βλέποντας την γκόμενα να το κρατάει, να το περιποιείται και να αφήνει συγκεκριμένα υπονοούμενα, τα οποία προφανώς και δεν είναι της παρούσης, οπότε ας τα αφήσουμε στην άκρη. Και αν δεν σας πείθουν όλα αυτά, υπάρχει και το χωνάκι της μηχανής. Αυτή η ουράνια απόλαυση που δεν θα ξεφτίσει ποτέ. Η αέναη μάχη να προλάβεις να απολαύσεις το παγωτό πριν εκείνο λιώσει και σε κάνει μούτι, θαυμάζοντας παράλληλα τις υπέροχες πτυχές που έχει φτιάξει η μηχανή και τί να λέμε τώρα. Χωνάκι μαν, τα κυπελάκια σε περιορίζουν, έχουν τοιχώματα και πάτο, ενώ το χωνάκι έχει προσωπικότητα, τσαμπουκά και ρίσκα. Ειδικά αν φοράς τα καλά σου.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΧΩΝΑΚΙ ΜΕ 66,6%

Είναι προφανές πως η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ θέλει το λιωμένο παγωτό να στάζει, θέλει το κρατσανιστικό μπισκότο αντί για τις πλαστικές συσκευασίες. Εξάλλου το μόνο πράγμα καλύτερο από ένα δροσερό παγωτό, είναι ένα δροσερό παγωτό σε συσκευασία που επίσης μπορείς να φας.