10 χρόνια ραντεβού χωρίς αμάξι είναι πολλά

Θα ήταν μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες, δηλαδή ξεκούραση και καμία κακή σκέψη μέχρι με το μεσημέρι και μελαγχολία στα όρια των υπαρξιακών αναζητήσεων από το απόγευμα και μετά που η Κυριακή θα έβαζε το κανονικό της πρόσωπο, δηλαδή αυτό της μητέρας των πιο μισερών απογευματόβραδων.

Η διαφορά με τη συγκεκριμένη Κυριακή είναι ότι χάλασε από το πρωί, όταν ο περήφανος πατέρας μου αποφάσισε να πάμε την πρώτη μας βόλτα ως πατέρας-γιος με εμένα οδηγό. Είχα πάρει το δίπλωμα νωρίτερα την ίδια εβδομάδα και “έπρεπε να πάρω το κολάι τώρα που ήμουν ακόμα ζεστός”.

Στην πρώτη στροφή δεξιά, περίπου 150 μέτρα μετά το σπίτι μου έστριψα τόσο ανοιχτά που απείλησα μια ζαρντινιέρα. Φρέναρα (σε αυτό ήμουν πολύ καλός), έβγαλα τη ζώνη, σηκώθηκα απ’ τη θέση του οδηγού (σε αυτό ήμουν καθηγητής) και άφησα τον πατέρα μου να μας γυρίσει πίσω.

Δεν ξαναοδήγησα από τότε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έχουν γραφτεί τόμοι και διατριβές σχετικά με τις άβολες στιγμές ενός ραντεβού, όπως τα μαρουλάκια στο δόντι ή τις ατυχείς κουβέντες για πρώην ή απωθημένα, αλλά κανείς δεν έκανε τον κόπο να γράψει κάτι για μας που χτίζουμε όλα τα ραντεβού μας σε έναν λοφίσκο αβολοσύνης.

Κανείς δεν λέει για εμάς που πρέπει να σερβίρουμε στο κορίτσι με το καλημέρα ότι δεν έχουμε αυτοκίνητο. Έχουν ακυρωθεί ραντεβού και ραντεβού μετά από τέτοιες ανακοινώσεις. Μπορεί να έχουν ακυρωθεί και σχέσεις ζωής, πού ξέρεις; (λυρικός)

Τα αναπόφευκτα φρένα του ραντεβού

Δεν έχω παράπονο απ’ τα ραντεβού μου (χωρίς αυτοκίνητο, μην ξεχνιόμαστε) όλα αυτά τα χρόνια. Ενδεχομένως να έχουν αυτά από μένα, αλλά ό,τι κι αν μεταφέρω, θα είναι με μεγάλη επιφύλαξη.

Υπάρχουν κορίτσια που στο άκουσμα του “δεν έχω αυτοκίνητο”, θα το παίξουν κουλ, θα πουν “εντάξει, πού θες να ‘ρθω;” και λίγο πριν τελειώσει το ραντεβού θα ζητήσουν λίγο χρόνο, γιατί δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το πώς τις παράτησε το γατάκι που ‘χαν μαζέψει τις προάλλες απ’ το δρόμο. Ευτυχώς, αυτά τα κορίτσια είναι μια μικρή μειοψηφία.

Οι δυσκολίες του ραντεβού χωρίς αυτοκίνητο, σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της συνδιάσκεψης της Στουτγκάρδης, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στις πρακτικές και τις θεωρητικές-ψυχολογικές. Για τις δεύτερες, δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Ποτέ δεν ασπάστηκα το στερεότυπο του άντρα με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι (είναι φανερό αυτό άλλωστε), παρότι ασπάστηκα άλλα, όπως του άντρα που πληρώνει στα πρώτα -και δεύτερα και εικοστά- ραντεβού.

Αυτό είχε σαν συνέπεια να μη νιώθω σαν ξυπόλυτος στα ραντεβού, επειδή έφτασα με το μετρό ή με ταξί. Έλα όμως που υπάρχουν και τα πρακτικά προβλήματα.

Εισαγωγή στα Πρακτικά Προβλήματα

Το να πας να πάρεις το κορίτσι από το σπίτι του δεν είναι ένδειξη καλησπεράκια ή καληνυχτάκια, αλλά ένας εξαιρετικός τρόπος να ξεκινήσει ένα ραντεβού. (Κρίμα που δεν το ‘χω ζήσει). Όχι για λόγους ματσοσύνης ή ‘να δείξουμε ποιος φοράει τα παντελόνια’, αλλά γιατί είναι ωραίο. Σκέτο. Χωρίς δόλο ή πλάγιες σκέψεις.

Εννοείται πως το ραντεβού σε ουδέτερο σημείο έχει την ομορφιά του και μια δυνατή σημειολογία (ποιος θα έρθει πρώτος, ποιος θα καθυστερήσει, ποιος δεν θα ‘ρθει καθόλου), αλλά σκέψου και τον καθαρό χρόνο που θα γλίτωνες (γλίτωνα) αν το ραντεβού ξεκινούσε έξω απ’ το σπίτι της.

Μετά έρχεται η ευελιξία, δηλαδή η έλλειψη ευελιξίας. Κάθε φορά που ο χάρτης των μαγαζιών που είχα σχεδιάσει στο μυαλό για το βράδυ (και των plan-b συμπεριλαμβανομένων) ‘τσαλακωνόταν’ επειδή είχαν πολύ κόσμο ή δεν άρεσαν στο ραντεβού ή οτιδήποτε, ερχόταν αυτή η αχλή της αμηχανίας.

Αυτή: Και τώρα; Τι λες να κάνουμε;

Εγώ: (Να της πω να πάμε σπίτι ή είναι πολύ χοντρό;)

Αυτή: Έχεις κάτι άλλο υπ’ όψιν;

Εγώ: (Να της πω να πάμε σπίτι ή είναι πολύ χοντρό;)

Αυτή: Θα σου ‘λεγα να πάμε στο στέκι μου στα Βριλήσσια, αλλά δεν έχουμε αυτοκίνητο.

Εγώ: Θες να πάμε σπίτι μου; (Σόρρυ, αλλά με προκάλεσε)

Και κάπως έτσι, το καλό κλίμα των αμοιβαίων, ευγενικών υποχωρήσεων πήγαινε περίπατο. Μαζί του πηγαίνατε κι εμείς, καθώς δεν υπήρχε αυτοκίνητο για να μας γλιτώσει απ’ τα χιλιόμετρα.

Στα γράφω όλα αυτά σήμερα που είμαι 31. Αν με ρωτούσες πριν 7-8 χρόνια, θα σου έλεγα ότι δεν υπάρχουν πολύ πιο ρομαντικές σκηνές, απ’ το να κάθεστε αντικριστά στις αποθάβρες του μετρό (εσύ προς Άγιο Δημήτριο τότε, εκείνη προς Σεπόλια) και να κοιτιέστε μέχρι να περάσει το μετρό και να σας πάει σπίτια σας.

Ε, στα 31 προτιμώ να γυρίζω με τα πόδια για να γλιτώνουμε αυτή την κινηματογραφική γλυκαμάρα, που δεν είναι γλυκαμάρα πια, ελπίζω να με καταλαβαίνεις.

Η ελπίδα παρκάρει τελευταία

Αν και δεν διάγουμε τα πιο κατάλληλα για μεγάλες αγορές χρόνια, ποτέ δεν χρησιμοποίησα την κρίση για να κλαφτώ στο επίπεδο του “ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΩ ΔΙΠΛΩΜΑ, αλλά είναι αυτοί καιροί για αυτοκίνητο;”. Παρ’ όλ’ αυτά, εξαιτίας ενός κοκτέιλ λόγων, δεν έχω αυτοκίνητο.

Το θετικό μετά από δέκα χρόνια περιπέτειας και πεζών (#monis) ραντεβού είναι ότι υπάρχουν και πιο λειτουργικές λύσεις για ραντεβού με αυτοκίνητο, και όχι δεν εννοώ ως λύση το να έχει εκείνη αυτοκίνητο. Μπορείς να νοικιάσεις. Στο www.budget.gr για παράδειγμα, σκεπτόμενοι τύπους σαν εμένα, σου δίνουν τη δυνατότητα να νοικιάζεις οικονομικά αυτοκίνητα για περιστάσεις. Για ραντεβού. Για ένα βράδυ. Για να κάνεις τη δουλειά σου τέλος πάντων.

Δεν είμαι ο τύπος που θα νοίκιαζε ένα αυτοκίνητο για να κάνει τα χίλια χιλιόμετρα του Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα, αλλά δε γίνεται να φυλακίζω κάθε ραντεβού στο ιστορικό τρίγωνο. Άσχημα είναι ένας Χολαργός; Μια Νέα Ερυθραία; Ένα Χαλάνδρι ρε παιδί μου. Όχι (πια χωρίς αυτοκίνητο). Ελπίζω.