Ο Κυριάκος ζει στην σκοτεινή πλευρά του tattoo

Πέρασα την πόρτα του Dark Side Society Tattoo, 1 μήνα και 20 ημέρες μετά το opening του μαγαζιού. Κι από την πρώτη στιγμή ένιωθα σαν να μπήκα σε ένα τατουατζίδικο που είναι χρόνια εκεί. Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι γιατί ο Κυριάκος και τα άλλα παιδιά είναι χρόνια στο χώρο και οι φάτσες μου είναι πολύ οικείες. Γρήγορα κατάλαβα ότι το ένιωσα αυτό γιατί μέσα σε έναν μήνα, το στενό στην όψη, βαθύτατο σε μέγεθος μαγαζί στο 11 της οδού Λυκαβηττού στο Κολωνάκι δούλευε σε ρυθμούς που άλλα κάνουν χρόνια για να βρουν.

Μικρή παρένθεση. Σε αυτή τη στήλη, το Tattoo Masters θα βρίσκουμε κάθε λίγες εβδομάδες κάποιους από τους καλύτερους κατά την άποψη του Oneman τατουατζήδες της πόλης. Ανθρώπους που είτε μόνοι μας έχουμε δει να διαφέρουν ή που το community μάς μεταφέρει ότι είναι εκείνοι που αξίζουν να είναι σε αυτή την στήλη. Ώστε σε λίγους μήνες, μπαίνοντας σε αυτή τη στήλη να βρίσκουμε τους tattoo finest. Κλείνει η παρένθεση.

Τον Κυριάκο τον είχα δει πρώτη φορά στο Sake πριν αρκετά χρόνια. Και έκτοτε άκουγα πάντα για εκείνον και τη δουλειά του. Για το πόσο ασχολείται με τον πελάτη, για το ότι δεν εφησυχάζει σε αυτά που ξέρει, για την όρεξη που βάζει κάθε χρόνο στο convention. Στο Dark Side Tattoo Society, με το φωτόσπαθο στο χέρι, για να ταιριάζει και στην αισθητική του χώρου, μοιάζει να έχει βρει το δικό του μαρκεζικό Μακόντο και να πλάθει εκεί καθημερινά την δική του ιστορία.

“Ασχολούμαι σχεδόν 10 χρόνια με το τατουάζ. Είχα ήδη πολλά tattoo πάνω μου όταν ξεκίνησα εγώ να μαθαίνω να βαράω”. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν όμως όλοι; Τουλάχιστον αυτό έχω εγώ στο μυαλό μου για όλους αυτούς που βλέπω να δηλώνουν tattoo artists. “Στην πλειοψηφία τους οι τατουατζήδες ξεκινούν να σκέφτονται το να γίνουν artists από τα tattoo που έχουν οι ίδιοι πάνω τους. Ειδικά αν είναι άνθρωποι που τους αρέσει να ζωγραφίζουν. Εγώ ξεκίνησα λίγο διαφορετικά. Μου έλεγαν φίλοι μου επειδή ήξεραν ότι ζωγραφίζω, να ασχοληθώ και έτσι ξεκίνησα. Σχεδιάζοντας”.

Πάμε λίγο στα πιο πρώιμα στάδια. Πριν φτάσεις στη ρουτίνα του να βαράς. Σε αυτά που χρειάζεται να κάνεις πριν φτάσεις σε αυτό. “Πριν πιάσεις μοτεράκι, πρέπει να μάθεις τη δουλειά. Να ξεκινήσεις από την υποδοχή, να μάθεις τον κόσμο και την ψυχολογία του, να έρθεις αντιμέτωπος με την τρέλα του καθενός. Να ακούς αυτά που θέλει κάποιος να κάνει. Πρέπει να μάθεις τη λειτουργία του studio και την ψυχολογία της δουλειάς πριν πιάσεις το μοτεράκι. Είναι το τελευταίο στάδιο για εμένα αυτό. Και σε όλη αυτή τη διαδικασία πρέπει να ζωγραφίζεις ασταμάτητα”. Μου μοιάζουν πολύ φυσιολογικά όλα αυτά. Πολύ δεδομένα. Όσο φυσιολογικό βέβαια θα ήταν να μου πει κι ότι κανένας δεν ακολουθεί αυτή τη διαδικασία.

Στους τοίχους, στην τουαλέτα, σε διάφορες γωνιές του μαγαζιού φιγουράρουν υπέροχα στοιχεία από το Star Wars. Στο γραφείο βλέπω δίπλα του δεκάδες χαρτιά με σχέδια. Εικόνες που μία μαθήτρια Λυκείου θα χρειαζόταν ένα πεντάωρο ανάμεσα σε Βιολογία, ΑΟΘ και Αρχαία για να προσπαθήσει να προσεγγίσει. Αλλά πώς να τα προσεγγίσει χωρίς το “ταλέντο”; (Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί το ταλέντο χρήζει πολλών ερμηνειών ή ακόμα καλύτερα, καμίας). Χωρίς την αισθητική, χωρίς το χέρι, χωρίς τη δεινότητα στο να ζωγραφίζεις, είναι σχεδόν αδύνατο να πάρεις μια ιδέα και να την αποτυπώσεις μέσα από τις δικές σου παραστάσεις και τα δικά σου ερεθίσματα. “Είναι απαραίτητο να ζωγραφίζεις καλά και να μην σταματήσεις να ζωγραφίζεις για να εξελιχθείς στο χώρο. Και 100 χρόνια να βαράς, οφείλεις να ζωγραφίζεις, να παρακολουθείς το χώρο, να μαθαίνεις νέα πράγματα. Αλλιώς θα είσαι άλλος ένας”.

Τον ρωτώ για μετεκπαίδευση. Για αυτά που πρέπει κάποιος να κάνει ακόμα κι όταν φτάσει σε μια κάποια κορυφή. “Δεν έχει σημασία να είσαι πολλά χρόνια στη δουλειά. Σημασία έχει να μην αφήσεις τον εαυτό σου. Υπάρχουν τατουατζήδες πολλά περισσότερα χρόνια από εμένα αλλά το έχουν παρατήσει, τους αρκεί το γεγονός να κάνουν απλά tattoo. Δεν τους νοιάζουν οι νέες τεχνικές, τα νέα υλικά, οι καλλιτέχνες που κάνουν κάτι διαφορετικό ή κάτι παραπάνω, δεν πηγαίνουν στα conventions”. Του λέω για έναν φίλο μου που έβλεπε την προηγούμενη ημέρα ένα βίντεο προπόνησης του Τζόκοβιτς για να μάθει από τα χτυπήματά του. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν αντίστοιχοι “μεγάλοι” που να βοηθούν στο να μάθεις πράγματα. “Υπάρχουν video από μεγάλους καλλιτέχνες που σου δείχνουν από το πώς κρατούν το μοτεράκι μέχρι πώς βάζουν χρώμα. Αλλά δεν σημαίνει ότι αν δεις κάποιον να κάνει κάτι, θα μπορέσεις απαραίτητα να το κάνεις κι εσύ”.

Οι καλλιτέχνες έχουν πρότυπα. Κάποιοι επειδή πρέπει να έχουν για να μην χαρακτηριστούν επηρμένοι, κάποιοι άλλοι γιατί πραγματικά ακολουθούν κάποιους στη ζωή τους. “Φυσικά υπάρχουν πρότυπα στον χώρο και αναγνωρίζω πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Ένας από αυτούς είναι ο Xoil, ένας φανταστικός tattoo artist που είναι πιο κοντά στο δικό μου στιλ, το πιο γραφιστικό. Αλλά δεν έχω κολλήματα. Προτιμώ βέβαια εκείνους που ασχολούνται με το δικό μου το στιλ”.

Έχουμε δει πολλά άσχημα tattoo σε αυτή τη ζωή. Και του λέω ότι έχει έρθει η ώρα να λένε και μερικά όχι στους πελάτες τους. “Λέω κάποια όχι αν κρίνω ότι το σχέδιο δεν είναι ωραίο. Αλλά προσπαθώ κυρίως να πείσω τον πελάτη να αλλάξει το σχέδιο, να του δείξω κάποιες δουλειές ώστε να φέρουμε αυτό που σκέφτεται σε κάτι αισθητικά ωραίο για να γίνει. Κάποιοι βέβαια έχουν τετράγωνη λογική και δεν αλλάζουν τίποτα”. Κι είναι ίσως θέμα αισθητικής. Τόσο των καλλιτεχνών όσο και των πελατών. “Σαν καλλιτέχνες, τα τελευταία χρόνια έχουμε φτάσει τους Ευρωπαίους στο tattoo. Έχουμε καλλιτέχνες στην Ελλάδα που είναι σε φοβερό επίπεδο. Σαν πελάτες είμαστε οι χειρότεροι”.

Λίγο πριν την συνέντευξη είχα μπει λίγο στο δωμάτιο που βάραγε ένα tattoo. Τον κοιτούσα την ώρα που δούλευε αλλά έφυγα διακριτικά για να μην ενοχλώ. Ακόμα κι όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, άκουγα τη μουσική δυνατά. “Βάζω punk rock και παίζει όταν δουλεύω. Θα ακούσω Bad Religion, No Effects, παλιακά. Δεν θέλω να δουλεύω χωρίς μουσική και θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ταιριάζει και με την αισθητική του μαγαζιού”. Σκέφτομαι ότι εγώ δύσκολα συγκεντρώνομαι όταν γράφω και παίζει μουσική τριγύρω. Αλλά σκέφτομαι κι ότι το μυαλό πολλές φορές ταξιδεύει χωρίς να το θες. “Πρέπει να κάνεις focus όταν βαράς. Κι αν πας να σκεφτείς κάτι, πρέπει να το κάνεις skip γρήγορα. Δεν είναι ότι θα κάνεις λάθος στο tattoo. Αλλά αν σκέφτεσαι κάτι άσχετο με το tattoo κάνεις λιγότερα πράγματα από αυτά που μπορείς να κάνεις στο tattoo”.

Ποιος είναι όμως καλό πελάτης για ένα τατουατζίδικο; “Καλός πελάτης είναι ένας που θα μπει μέσα έχοντας κάνει έρευνα πριν έρθει και για το μαγαζί και για τον artist. Ένας που θα έρθει και θα ξέρει τι θέλει και θα ξέρει γιατί έχει διαλέξει εμένα για να του το χτυπήσω. Κακός πελάτης είναι εκείνος που θα με ρωτήσει πού είναι το βιβλίο με σχέδια για το μπράτσο. Ή που θα μου ζητήσει μια ιδέα για να καλύψει ένα μέρος στο πόδι του. Δεν λειτουργεί έτσι σε καμία περίπτωση”.

Τον ρωτάω πριν φύγω αν υπάρχουν παρέες στο χώρο, αν είναι ο κόσμος του τατουάζ σε ομάδες. Ακόμα κι αν έχουμε μείνει στη λογική των 80s στα οποία οι αμερικάνικες ταινίες υπαγόρευαν το να υπάρχουν αντίπαλες συμμορίες. “Έχουμε ξεπεράσει πολλά χρόνια αυτή τη νοοτροπία. Πηγαδάκια πάντα υπάρχουν και θεωρώ ότι όταν κάποιος κρίνει έναν άλλον τατουατζή, κάνει πρώτα κακό στον ίδιον και το μαγαζί του”. Έχω ακούσει τα καλύτερα από πάρα πολύ κόσμο για τον Κυριάκο. Και ξέρω ότι έχει πάρα πολλούς φίλους στο χώρο. “Είναι πολύ φίλοι μου τα παιδιά από το Sake γιατί έχω δουλέψει πολλά χρόνια εκεί. Είναι φίλοι μου και τα παιδιά από το 8ball, το Honest tattoo. Γνωρίζω αρκετό κόσμο λόγω του tattoo convention”.

Το Athens Tattoo Convention είναι κάθε χρονιά το μεγαλύτερο event του τατουάζ στη χώρα. Και είναι προφανές ότι όλοι όσοι μπλέκονται σε αυτό το αγαπούν με την ψυχή τους. “Είναι η ένατη χρονιά τον Μάιο. Εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι την πέμπτη χρονιά και ουσιαστικά πήραμε κάτι έτοιμο και το αναπτύξαμε. Είμαι artist manager, κάνω όλο το κομμάτι που έχει σχέση με τους σπόνσορες, με το catering, τα συγκροτήματα και άλλα πολλά. Και οι τρεις που ασχολούμαστε, εγώ, ο Ηρακλής και ο Τζίμης, συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον”.

Δώσαμε ραντεβού στο convention τον Μάιο. Εκτός κι αν του κλέψω κάποια στιγμή λίγο χρόνο να βάλει λίγο Bad Religion στα ηχεία και να μου βαρέσει το δικό μου tattoo.

Ανοίγονται πολύ εκείνοι που έρχονται. Δεν έχει τόση σημασία να ακούσεις την ιστορία πίσω από το tattoo αλλά αφού κάνει τον πελάτη να νιώσει πιο άνετα, χαίρεσαι να τον ακούς.