Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να βλέπω το The 100

‘Πραγματικά, από τόσες σειρές αυτήν βρήκες; Κάτι παραπάνω από τραγική. Διάλογοι, χαρακτήρες και σενάριο επιπέδου Terra Nova και χειρότερα’, ‘Η μισή σειρά είναι λες και έχεις κλέψει όλο το Hunger Games’. Μερικά από τα ενδεικτικά σας σχόλια την πρώτη φορά που τόλμησα να γράψω στο ΟΝΕΜΑΝ για το The 100. Όμως ο επιμένων νικά. Σωστά;

Το πόσο λαχταράς να τη δεις. Το τι προτεραιότητα της βάζεις σε σχέση με τις άλλες 20 σειρές που κατά μέσο όρο σε περιμένουν κάθε εβδομάδα στο σκληρό σου. Επίσης το με πόσο επιμονή προσπαθείς να την προμοτάρεις στους φίλους σου ώστε μετά να μπορείς να την συζητάς μαζί τους. Αυτό έχω καταλήξει πως είναι το μοναδικό κριτήριο για το πόσο καλή είναι μια τηλεοπτική σειρά.

Και το The 100, που βρίσκεται τώρα στα μέσα της 2ης σεζόν του, είναι καλό (ή, τουλάχιστον, καλύτερο από ότι πιστεύεις). Τόσο που έχω φτάσει στο σημείο να κρύβω από τη γυναίκα μου ότι το βλέπω. Βλέπεις ήθελε να το δούμε μαζί, αλλά δεν μπορούσα να την περιμένω. Κάτι πολύ επικίνδυνο για την ψυχική μου υγεία, αν ποτέ το ανακαλύψει.

Για όσους δεν το έχουν ακούσει ποτέ ξανά (που είναι, φαντάζομαι, αρκετοί), πρόκειται για μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που προβάλλεται από πέρυσι στο The CW (και που είναι πάντα στα πρόθυρα του κοψίματος), η οποία βασίζεται σε μια young adult τριλογία που κάθισε και έγραψε αυτό εδώ το κορίτσι.

Ενώ ο δημιουργός της την περιγράφει στο TV Guide ως ‘Το Lost συν λογική, το Battlestar Galactica χωρίς τις προφορές, το Walking Dead χωρίς τα zombie και μια πινελιά από Game of Thrones (σ.σ. δες τα opening credits και θα καταλάβεις)’.

Διευκρινίζοντας επίσης ότι ‘Είναι μια σειρά που θα αρέσει στους φαν των Walking Dead και Game of Thrones’, ζητώντας συγνώμη ‘ Για το ερωτικό τρίγωνο της πρώτης σεζόν και όλα τα άλλα αναμενόμενα που κάναμε στην αρχή. Το δίκτυο μας έχει αφήσει πλέον να είμαστε πιο ακραίοι’, επισημαίνοντας πως ‘Αισθάνομαι περήφανος όταν έρχονται και μου λένε ότι πίστευαν ότι το show θα είναι χάλια και τώρα δεν μπορούν να σταματήσουν να το παρακολουθούν’ και, το πιο σημαντικό από όλα, δηλώνοντας περήφανος ‘ Για το πόσο γαμάτους χαρακτήρες έχουμε. Και για το πόσοι από αυτοί είναι γυναίκες’

Ναι, το ξέρω ότι δεν σου γεμίζει απαραίτητα το μάτι. Ούτε η συγγραφέας, ούτε ο showrunner. Όμως, για τους γυναικείους χαρακτήρες, το παλικάρι έχει δίκιο. Ξεκινώντας από την κεντρική ηρωίδα, Eliza Taylor (γνωστή από το Αυστραλέζικο Neighbours), που παίρνει τα ηνία όταν στην 1η σεζόν οι υπεύθυνοι του διαστημικού σταθμού στον οποίο έχει καταφύγει ότι έχει απομείνει από την ανθρωπότητα αποφασίζει να ρίξει 100 εφήβους πίσω στην -ακόμη μολυσμένη, όπως πίστευαν- Γη.

Εκεί που οι 100 (οι οποίοι γρήγορα έμειναν πολύ λιγότεροι) συνάντησαν πρώτα τους Grounders (άγριους ανθρώπους που επιβίωσαν της μόλυνσης), στη συνέχεια, τους καννίβαλους Reapers και μετά αυτά τα παλικάρια με τις μάσκες.

Ενώ εξίσου δυνατός γυναικείος χαρακτήρας είναι η γιατρός μητέρα της, Paige Turko (εντελώς, by the way, MILF φάση) που στη 2η σεζόν κατεβαίνει και εκείνη μαζί με τους υπόλοιπους ενήλικες στη Γη.

Αν και την παράσταση, όσον αφορά το αντρικό κοινό, κλέβει η Ελληνοκαναδέζα Marie Avgeropouloς με τo bestseller combo ”γυμνασμένο κορμί, πράσινα μάτια και ‘κοφτερά σαν λεπίδα’ ζυγωματικά”. Εκείνη που στην πορεία εξελίσσεται σε killer.

Και, η προσωπική μου αδυναμία, Τεξανή Lindsay Morgan του General Hospital, η οποία πραγματικά μου θυμίζει Jessica Alba στα ξεκινήματα της.

Και να θυμάστε που ακούσατε το όνομά της πρώτη φορά.

Nαι, καλά το κατάλαβες. Οι άντρες, με την εξαίρεση του πρόεδρου Isaiah Washington (αυτού που πέταξαν από το Grey’s Anatomy όταν τους βγήκε ομοφοβικός), είναι ψιλο-διακοσμητικοί.

Επίσης όντως η 1η σεζόν ήταν απλά ΟΚ. Έχεις δηλαδή το δικαίωμα να περάσεις ορισμένα σημεία, αυτά με τους έρωτες, στο fast forward. Όμως στην 2η, εντελώς απρόσμενα, ο καμβάς μεγαλώνει. Έχουμε συμμαχίες, πολέμους, νέους εχθρούς και γενικά ένα νέο set προβλημάτων.

Προφανώς κανείς δεν λέει το The 100 έχει τα προσόντα (πλοκή, budget) να αγγίξει έστω και το μικρό δαχτυλάκι του Game of Thrones. Ωστόσο εγώ το προτιμώ με διαφορά από τα Flash και Arrow που κάνουν σουξέ αυτό τον καιρό. Ίσως επειδή πρόκειται για το μπάσταρδο αδελφάκι τους (σ.σ. είναι όλα στο ίδιο δίκτυο) στο οποίο κανείς δεν πιστεύει. Και αυτό, ότι όλοι το έχουν φτυσμένο, του προσδίδει μια άλλη γοητεία.