Jim Carrey, σε ψάχνουν τα 90s, ώρα να γυρίσεις πίσω

Το ξέρω ότι σου άρεσε το πρώτο μέρος. Ακόμη και αν, ενδεχομένως, ντρέπεσαι λίγο για αυτό. Δεν πειράζει. Ήσουν 20 χρόνια νεότερος τότε. Είχες άλλα μυαλά, άλλη αισθητική. Το σημαντικό είναι ότι άλλαξες. Το σημαντικότερο είναι να μην ‘καταλήξεις’ σαν τον Jim. 52 και γραφικός.

Ένα ψεύτικο τσεκ των 10 εκ. δολαρίων που είχε φτιάξει για τον εαυτό του (ως υπόσχεση ότι θα τα καταφέρει) 5 χρόνια πριν. Αυτό άφησε πάνω στο φέρετρο του νεκρού πατέρα του το 1994. Και ναι, το βίαιο και μελαγχολικό παιδί που μεγάλωσε δουλεύοντας από τα 14 του ως νυχτερινός επιστάτης σε ένα εργοστάσιο (μαζί με τον αδελφό και τον πατέρα του), τα είχε καταφέρει.

Όχι μόνο είχε βγάλει τα πρώτα του 10 εκ. δολάρια, αλλά τότε ξεκινούσε η χρυσή εποχή του (βλέπε Ace Ventura, The Mask, Dumb and Dumber, Dumb and Dumber, Ace Ventura 2, Liar Liar) που θα τον έκανε να έχει αυτή τη στιγμή 150 εκ. δολάρια στον τραπεζικό του λογαριασμό.

Επίσης τότε συνειδητοποίησε -όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Robin Williams πριν από αυτόν- ότι δεν του χρειάζεται πια η πρώτη του γυναίκα (σερβιτόρα στο επάγγελμα), εκείνη που του στάθηκε την εποχή που ήταν απλά ένας αποτυχημένος Καναδός stand up comic. Την οποία και έφτυσε για χάρη της συμπρωταγωνίστριάς του Lauren Holly (με την οποία παντρεύτηκε και χώρισε ένα χρόνο μετά).

Αλλά αυτό, το πόσο ‘ρεμάλι’ έχει υπάρξει γενικά με τις γυναίκες της ζωής του (μεταξύ των οποίων την January Jones, την Renee Zellweger και την Jenny McCarthy που ακόμη τον κράζει για τη συναισθηματική ‘ζημιά’ που προκάλεσε -φεύγοντας και ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του- στον αυτιστικό της γιο) δεν μας αφορά.

Ενώ ρεμάλι, μιας και που τα λέμε αυτά, έγινε και με την υπόλοιπη οικογένειά του την οποία, όταν έβγαλε λεφτά, έφερε να μείνει μαζί του στο Λος Άντζελες, αλλά γρήγορα βαρέθηκε και ξαπόστειλε πίσω στον Καναδά.

‘Είχα αρχίσει να ονειρεύομαι ότι τους στραγγαλίζω στον ύπνο τους’ 

Ούτε μας αφορά το γεγονός ότι ο Carrey (τον οποίο, by the way, πάλι ο Judd Apatow ανακάλυψε την εποχή που ήταν βοηθός παραγωγής) έχει φουλ δίκαιο να είναι εξαγριωμένος με τον θείο Όσκαρ για το γεγονός ότι δεν κέρδισε ποτέ ούτε καν μια υποψηφιότητα για τους τρεις καλύτερους ρόλους της καριέρας του, αυτούς στα Truman Show, Man on the Moon και Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Αυτό δηλαδή (το να τον πάρουν στα σοβαρά) που ήταν, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κωμικούς, το μεγαλύτερο του όνειρο.

Εμείς εστιάζουμε στο γεγονός ότι μας είναι πλέον θλιβερό να τον βλέπουμε. Ειδικά σε ρόλους όπως στο Ηλίθιος και Πανηλίθιος 2. Μια απεγνωσμένη προσπάθειά του όχι να βγάλει περισσότερα φράγκα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά να γίνει και πάλι επίκαιρος σε μια καινούργια γενιά θεατών.

Δεν τον αδικώ. Το παλικάρι έχει να σταυρώσει mainstream επιτυχία από το Bruce Almighty του 2003. Μιλώντας πάντα για τις ταινίες που υποδύεται όντως τον εαυτό του και όχι όταν κρύβεται πίσω από μάσκα ή γούνα.

Ενώ οι αποτυχίες του, είτε ως πρωταγωνιστής (Fun with Dick and Jane, Yes Man, Mr Poppers Penguins) είτε ως guest star, είναι μιλούνια (Anchorman 2, The Incredible Burt Wonderstone). Όχι απαραίτητα εμπορικές αποτυχίες, αφού κάποιες από τις ταινίες αυτές κατάφεραν να ξεπεράσουν παγκοσμίως τα 200 εκ. δολάρια εισπράξεις. Αποτυχίες από την άποψη ότι κανείς δεν δίνει ουσιαστικά δεκάρα ούτε ότι κυκλοφόρησαν, ούτε ότι ο ίδιος παίζει σε αυτές (εξού και το κασέ του έχει πέσει από τα 20 εκ. δολάρια που είχε φτάσει κάποτε).

Και δεν μπορείς να πεις ότι o 52χρονος δεν έχει προσπαθήσει να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Και θριλεράκι μας σέρβιρε στην μορφή του The Number 23 και τον gay κομπιναδόρο έκανε στο I Love You Phillip Morris. Όμως σε ότι κάνει είναι ίδιος. Ότι αγγίζει το κάνει να μοιάζει με φάρσα.

Ήταν και παραμένει ένας γελωτοποιός με πρόσωπο (και σώμα) πλαστελίνη και όχι κανονικός κωμικός. Δεν έχει, ούτε είχε ποτέ edge. Δεν έχει βάθος, δεν έχει ουσία, δεν έχει τίποτα παραπάνω να πει.

Με άλλα λόγια, το θεωρώ πολύ πιθανό να τον δούμε σε μερικά χρόνια σε κάποιο sitcom τύπου Two and a Half Men. Εκεί όπου θα μπορεί να συνεχίσει να βγάζει φράγκα κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, μια εβδομάδα μετά την άλλη.

Εκτός και αν η κατάθλιψη, από την οποία είναι φανερό τα τελευταία χρόνια ότι πάσχει, τον οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Όχι, δεν εννοώ την αυτοκτονία, αλλά ένα show στο Las Vegas. Αυτό που κάποτε είχε δηλώσει ότι ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης του.

Άλλωστε ο Jim δεν είναι χαζός. Το νοιώθει ότι η εποχή τον έχει ξεπεράσει. Αλλά είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχθεί. Συνεχίζει να κυνηγάει το γέλιο του κοινού, το μοναδικό πράγμα που γεμίζει το κενό που έχει μέσα του. Μόνο που εκείνο του έχει γυρίσει την πλάτη.