Όταν η γυναίκα έχει άσχημα δάχτυλα ποδιών

Μεγάλο το θέμα που θα ανοίξω σήμερα. Γίνεται δε, μεγαλύτερο το καλοκαίρι, όταν όλα τα δαχτυλάκια ποδιών φανερώνονται, όμορφα ή άσχημα. Τώρα τον χειμώνα είναι καλά κρυμμένα μέσα σε κάλτσες και μποτάκια, όμως υπάρχουν, ζουν και περιμένουν να φανερωθούν.

Ζούμε στην εποχή που η γυναίκα με απλούς η πιο σύνθετους τρόπους μπορεί να μεταμορφωθεί. Μαλλιά, φρύδια, γυμναστήριο, σωστό μακιγιάζ, μπορούν εύκολα να μεταμορφώσουν ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας σε μία θεά. Πόσο μάλλον, αν έχει την οικονομική δυνατότητα για πλαστικές, στήθους, λιποαναρρόφηση, ζυγωματικά, χείλη, το total makeover δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί.

Ωστόσο, παραμένουν κάποια σημεία του σώματος, που δεν μπορούν να «πειραχθούν» τόσο εύκολα, ή οι εγχειρήσεις σε αυτά είναι επώδυνες και όχι τόσο καθημερινές.  Για παράδειγμα το σχήμα των δαχτύλων του ποδιού. Όχι ότι και αυτό δεν αλλάζει, αλλά μεταξύ μας, ποιος γνωρίζει κάποια που να τόλμησε πλαστική στα δάχτυλα ποδιών;  Εγώ προσωπικά καμία. Αντίθετα γνωρίζω πολλές  όμορφες κοπέλες με τουλάχιστον δύο εγχειρήσεις, αλλά πολύ άσχημα δάχτυλα ποδιών.  Έτσι τα μικρά και αθώα δαχτυλάκια ποδιών παραμένουν εκεί στη θέση τους σαν να θέλουν να εκδικηθούν για τη φύση.  Εξάλλου αν ήταν τόσο εύκολες οι πλαστικές στα δάχτυλα, δεν θα συναντούσαμε τόσες σταρ με άπειρα χρήματα και με αυτήν την ατέλεια.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το παράδειγμα με τις πλαστικές που είμαι σίγουρη ότι η πλειοψηφία απεχθάνεστε. Ακόμα και σε πανέμορφα κορίτσια χωρίς παρεμβάσεις, τα άσχημα δάχτυλα ποδιών μπορεί να είναι πραγματικότητα. Λες και η φύση επίτηδες έδωσε μια ατέλεια, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα, ουδείς τέλειος.

Αν έπρεπε να διαλέξεις, τι θα ήταν αυτό; Κι αν τελικά, σου τύχαιναν τα άσχημα δαχτυλάκια, πόσο αυτό θα σε επηρέαζε; Θα ξενέρωνες αν το πρωί που ξυπνούσες μετά από ένα τέλειο βράδυ το παρατηρούσες; Θα το ‘παιρνε το ποτάμι γιατί απλώς έριξες την «τέλεια» γυναίκα; Θα έκανες στην κοπέλα σου διακριτικές συμβουλές να αποφεύγει τα ανοιχτά παπούτσια ή θα σώπαινες για πάντα;

Η κουβέντα μας αυτή μπορεί να φαίνεται άκρως ρατσιστική, όμως ακόμα πιο ρατσιστικά είναι τα σχόλια που ακούω από τους φίλους μου για τα κορίτσια που περνάνε το καλοκαίρι από μπροστά μας,  όταν πίνουμε καφέ ή λιαζόμαστε στην παραλία. Γιατί άντρες μου, όποιος πει ότι έχει δει κοπέλα με πέδιλο και κακοσχηματισμένα δάχτυλα και δεν την έκραξε, έστω από μέσα του, είναι μέγας ψεύτης. Έχω γνωρίσει άντρες που όταν δουν μια κοπέλα με παραπανίσια κιλά, σωπαίνουν και δεν κάνουν κανένα κακεντρεχές και ρατσιστικό σχόλιο, αλλά μόλις δουν άσχημα δάχτυλα ποδιών, ο ποδολάγνος βγαίνει από μέσα τους και δεν μπορούν να κρατηθούν. Περίεργο αν σκεφτείς, ότι τα κιλά χάνονται, ενώ τα δάχτυλα δύσκολα αλλάζουν και δεν θα ‘πρεπε να γίνονται σχόλια για τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Γίνονται όμως, γιατί για κάποιο λόγο το ωραίο γυναικείο πόδι για τον άντρα, χτυπά κάποια καμπανάκια μέσα του που στερούνται λογικής και όλοι ξέρουμε ποια είναι αυτά.

Το ίδιο ρατσίστριες μπορεί να γίνουν και οι γυναίκες βέβαια. Όλοι θυμόμαστε το καλοκαιρινό κείμενο του Oneman με το δράμα του τριχωτού άντρα στην παραλία. Ο άντρας μπορεί να έχει το δράμα της τρίχας, αλλά έχει δικαιολογίες ως άντρας για ένα άσχημο πόδι και κανείς δεν απαιτεί από αυτόν να έχει ωραία δάχτυλα. «Παίζω μπάλα, παίζω μπάσκετ, κλωτσάω σάκους του μποξ, τρέχω κλπ κλπ». Και ακόμη κι αν έχει άσχημα δάχτυλα τελικά, τα κρύβει και το καλοκαίρι σε ένα ζευγάρι σταράκια και τέλος.

Ποια δάχτυλα ακριβώς είναι αυτά που κάνουν άσχημα ένα πόδι;

Θέλεις το δεύτερο δάχτυλο να είναι αρμονικά ένα κλικ πιο κοντό από το μεγάλο και να ακολουθούν και τα υπόλοιπα το ίδιο αρμονικά ή να είναι το δεύτερο πιο μακρύ αποδεικνύοντας το αυθεντικό greek foot και τα υπόλοιπα κοντά; Και αν το δεύτερο δάχτυλο είναι πιο μακρύ, για πόσο πιο μακρύ μιλάμε;  Διακριτικά ένα κλικ πιο μακρύ ή να ακουμπάει πεζοδρόμιο προεξέχοντας από το πέδιλο; (foto 2)

Είχα γνωρίσει μια κοπέλα που πιάσαμε κουβέντα για παπούτσια. Είχε πολύ ωραίο γούστο και είχα ζηλέψει ένα ζευγάρι της. «Τι νούμερο παπούτσι φοράς;» τη ρώτησα. «Εξαρτάται» μου λέει, «Σε κάποια 37, σε κάποια και 40». Η αλήθεια είναι ότι απόρησα, καθώς εγώ φοράω σταθερά 37 και άντε 38 σε αθλητικό, αλλά δεν έδωσα και σημασία. Όταν κάποια στιγμή την συνάντησα το καλοκαίρι, κατάλαβα. Το δεύτερο δάχτυλο ήταν υπερβολικά μακρύ, κρεμόταν από την πλατφόρμα τουλάχιστον κατά ένα εκατοστό. Προφανώς στις στενές και μυτερές γόβες της  χρειαζόταν το 40άρι και έτσι μου λύθηκε η απορία.

Κάποια άλλη φορά, έκανα μανικιούρ και πεντικιούρ σε κεντρικό κατάστημα της πόλης. Δίπλα μου καθόταν μία όμορφη κοπέλα με πολύ κομψό ντύσιμο, αξεσουάρ, τσάντα και ρολόι. Την κοιτούσα ώρα και την χάζευα. Την ζήλεψα λίγο, γιατί είχε όλα αυτά τα αξεσουάρ, που πρέπει να δουλέψω 5 χρόνια για να αποκτήσω. Η ζήλεια μου κράτησε μέχρι που η κοπέλα που εργαζόταν, της έβγαλε τα παπούτσια για να της κάνει πεντικιούρ και είδα τα δάχτυλα της.

Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει κάπως ρομαντικά, κάπως θετικά, στέλνοντας ένα μήνυμα στήριξης σε όλους τους παθόντες, που ανακάλυψαν τον “κρυμμένο θησαυρό” το πρωί και σε όλες τις παθούσες που προσπαθούν μάταια με ένα καλό πεντικιούρ να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Κανονικά.

Αλλά δεν είμαι τέτοια εγώ.