O Θορ ως χάκερ και άλλα ανέκδοτα του casting

Στο Blackhat που κυκλοφορεί αύριο o δίμετρος Chris Hemsworth, Θορ και πιο σέξι άντρας στον πλανήτη για το 2014, προσπαθεί να μας πείσει ως χάκερ. Παρόλο που το παλικάρι μεγάλωσε παλεύοντας αλιγάτορες και ιππεύοντας καγκουρό στις ερημιές της Αυστραλίας. Παρόλο που χρειάστηκε να κάνει μαθήματα δακτυλογραφίας για τον ρόλο. Και όμως αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση η πιο πανηλίθια σχετική casting απόφαση.

Ο John Wayne ως Genghis Khan

Γενικά το Χόλιγουντ έχει διαπράξει ‘εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας’ στην προσπάθειά του να ‘χωρέσει’ λευκούς σταρ σε ethnic ρόλους. Το έκανε κατά κόρον στο παρελθόν (θυμίζω π.χ. τον εντελώς καρικατούρα Ασιάτη Mr. Yunioshi του Mickey Rooney στο Breakfast at Tiffany’s). Ιδιαίτερα όταν είχαμε να κάνουμε με ερυθρόδερμους. Συνεχίζει να το κάνει ακόμη και τώρα όπως στο πρόσφατο Exodus Gods and Kings όπου οι πάντες ήταν λευκοί. Ωστόσο ο Τεξανός Genghis Khan του John Wayne στο The Conqueror του Howard Hughes, κομπλέ με Φου Μαντσού μουστάκι, παραμένει επικά λάθος.

Σαφώς περισσότερο λάθος από ότι ο -εντελώς αγνώριστος- Marlon Brando ως Γιαπωνέζος μεταφραστής στο The Teahouse of the August Moon αφού μιλάμε έτσι και αλλιώς για άλλη κλάση ηθοποιού.

Ή τον Gregory Peck ως Ναζί γιατρό στο The Boys from Brazil. Χαρακτηριστική περίπτωση καλού ηθοποιού ο οποίος, στην συγκεκριμένη περίπτωση, πήρε τον λάθος δρόμο.

Πάντως, επιστρέφοντας στον Duke, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε το ακαταλόγιστο (σόρι, το θάρρος του να αψηφεί τις κριτικές εννοώ) αφού, μερικά χρόνια αργότερα, κατάφερε -ως Ρωμαίος εκατόνταρχος που είναι παρών στη Σταύρωση- να κλέψει την παράσταση με την παρακάτω ατάκα, με φουλ γελαδάρικη προφορά, στο The Greatest Story Ever Told.

Την ίδια ταινία όπως ο Σαβάλας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος και ο Charlton Heston ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Και ύστερα σου λέει, μόνο οι Monty Pythons ήξεραν να φτιάχνουν καλές κωμωδίες….

Ο Keanu Reeves

Δεν έχει σημασία να βάλουμε δίπλα στο όνομά του συγκεκριμένο ρόλο αφού, αν εξαιρέσεις βασικά τα Matrix, το Speed και το πρόσφατο John Wick, το απλανές βλέμμα του είναι υπεύθυνο για την καταστροφή αρκετών ταινιών. Ξεκινώντας από το Dracula του Copolla όπου ήταν σαν να βλέπεις παρωδία (τύπου ένας surfer dude σε κωμωδία εποχής) και συνεχίζοντας με το Much Ado About Nothing του Kenneth Branagh (ένας surfer dude παίζει Σέξπιρ) και το Constantine (στο κόμικ είναι Βρετανός, στην ταινία surfer dude).

Kαι μιας και μιλάμε για τον Francis Ford, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την αβυσσαλέα λάθος απόφασή του να βάλει το κεφάλι της κόρης του Sofia στην ‘λαιμητόμο’ (σ.σ. αποχώρησε τελευταία στιγμή η Winona Ryder) βάζοντας την να παίξει την Mary Corleone στο The Godfather: Part III. Eυτυχώς τουλάχιστον που, με τόσο κράξιμο (και δυο Χρυσά Βατόμουρα), της έφυγε νωρίς το μικρόβιο της υποκριτικής και επικεντρώθηκε στο να μας σερβίρει -ως σκηνοθέτης πια- υπέροχες ταινίες.

Βέβαια, ότι λέμε για τον Keanu Reeves, ισχύουν στο περίπου και στην περίπτωση του Mark Wahlberg. Τουλάχιστον εκείνος όμως έχει καταλάβει τι ρόλο του ταιριάζουν. Με την εξαίρεση πάντα το Planet of the Apes όπου έκανε, συγκριτικά, τον ‘προκάτοχό’ του Charlton Heston να μοιάζει με τέρας εκφραστικότητας.

Ο Hayden Christensen ως Anakin Skywalker

To παλικάρι είναι βασικά ατάλαντο. Όπως απέδειξε και η μετέπειτα πορεία του. Αλλά, ακόμη και αν διαφωνείς για αυτό, δεν μπορείς να συμφωνήσεις ότι σε καμία περίπτωση δεν είχε τα προσόντα να μας πείσει ότι κρύβει έναν Darth Vader μέσα του. Επίσης σχετικό κράξιμο έφαγε και ο Ewan McGregor ως Obi-Wan Kenobi. Κάτι που, προσωπικά, θεωρώ ψιλο-άδικο.

Η Denise Richards ως Dr. Christmas Jones

Δεν έχει κανείς απαίτηση από ένα κορίτσι του Bond να είναι πυρηνική φυσικός. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, αυτό ακριβώς ήταν η Denise Richards στο The World is Not Enough. Ειδικά όταν πάλευε να εκστομίσει επιστημονικούς όρους που προφανώς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, εννοείται πως κέρδισε Χρυσό Βατόμουρο για την ‘ερμηνεία’ της.

Εξίσου, κατά πολλούς, ‘άκυρη’ επιλογή με την αντίστοιχη της φρέσκιας Nicole Kidman ως νευροχειρούργου με περμανάντ στο Days of Thunder.

Καθώς επίσης της Halle Berry ως Catwoman (Ναι, η ταινία ήταν άθλια. Και η ίδια κακιά σε αυτή. Από την άλλη η στολή μια χαρά της έκανε. Επίσης δεν έγραψε μόνη της το σενάριο).

Της Cameron Diaz στο Gangs of New York (η πιο clean cut πόρνη, όπως εύστοχα έχει σχολιαστεί, από την εποχή της Heather Graham στο From Hell. Με μπόνους μια προφορά που σκοτώνει).

Ή , τέλος, της Angelina Jolie ως η νοικοκυρά σύζυγος του Matt Damon στο The Good Shepherd. Δεν λέω, ο τύπος είναι ο Bourne. Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η συγκεκριμένη γυναίκα θα μπορούσε ποτέ να είναι οικόσιτη;

Ο ίδιος λόγος, ότι δηλαδή το κορίτσι γεννήθηκε για να υποδύεται την Lara Croft ή, έστω, να μιλάει στον ΟΗΕ, που έκανε τον James McAvoy να δείχνει εντελώς μαλθακός και ανάξιος της στο Wanted.

Ο Kevin Costner ως Robin Hood

Ο μοναδικός από το συγκεκριμένο cast που διασώθηκε από το ναυάγιο ήταν ο Morgan Freeman. Όλοι οι υπόλοιποι, ξεκινώντας από τον Kevin, την έκατσαν την βάρκα. Τόσο αταίριαστη επιλογή που έκανε την ‘παρωδία’ Robin Hood: Men in Tights, που κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα, να μοιάζει με ιστορικό ντοκιμαντέρ.

Ο Colin Farrell ως Alexander the Great

H πληρωμένη απάντηση του Χόλιγουντ σε όσους το έκραζαν για την παλιότερη (βλέπε 1958) επιλογή του ‘πολύ χοντρού, πολύ γέρου’ Richard Burton ως Alexander the Great. Το να βρει δηλαδή κάποιον πιο νέο μεν, αλλά με χειρότερη προφορά (ιρλανδική αντί για ουαλική) και ο οποίος δείχνει ακόμη πιο χάλια με ξανθιά καούκα για να τον υποδυθεί στο Alexander του Oliver Stone.

Κερασάκι στην τούρτα ότι ο Oliver επέλεξε την Angelina Jolie, που είναι ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερη από τον Colin, για να υποδυθεί την μητέρα του.

O Ben Affleck ως Daredevil

Για τους υπερ-ήρωες που δεν τίμησαν την κάπα τους, έχουμε ήδη μιλήσει. Αλλά σε περιπτώσεις όπως αυτή του Daredevil Αffleck και του πηγουνιού του, η επανάληψη σώζει ζωές. Και καριέρες.

Κρίμα που κανείς δεν φρόντισε να το πει και στον Ryan Reynolds ο οποίος, με την επίδοσή του στο Green Lantern, κατάφερε να δολοφονήσει ένα ολόκληρο franchise. Και όχι, δεν πρόκειται να πω λέξη για τον George Clooney as Batman. Ήρθε η ώρα νομίζω να τον συγχωρήσουμε.

Οι σχεδόν ασυγχώρητοι

Δεν μπορώ να ότι με έπεισαν ιδιαίτερα ο Vince Vaughn ως Norman Bates στο ριμέικ του Psycho, ο Jack Black στο King Kong ή ο Owen Wilson ως action hero στο Behind Enemy Lines. Επίσης προφανώς και ο Sean Connery ήταν υπερβολικά γέρος για να κυλιέται στα πατώματα με την

Catherine Zeta Jones στα πατώματα, ο Elijah Wood υπερβολικά Αμερικανάκι και φλώρος για να είναι πειστικός ως χούλιγκαν της West Ham στο Green Street και ο Robert De Niro υπερβολικά κοντός και νεουορκέζος για να υποδυθεί τον Franskestein στην εκδοχή του Kenneth Branagh. Όμως αυτά, όπως και ο Chris Hemsworth ως χάκερ στο Blackhat, για να επιστρέψουμε στην αφορμή που θυμηθήκαμε όλους αυτούς, είναι παραπτώματα σε σχέση με τα προηγούμενα. Ή τουλάχιστον μας κάνει να γελάμε. Αλλά όχι και να κλαίμε από τα γέλια.