Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του 90

Το Oneman δίνει για μια μέρα το τιμόνι στο AD&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Το κείμενο που θα διαβάσεις παρακάτω αποτελεί μέρος μίας ενέργειας κατά την οποία πάνω από 40 φοιτητές του AD&PR Lab πρότειναν, έγραψαν και δημοσιεύουν το δικό τους κείμενο στο Oneman. Μπορείς να διαβάσεις όλα τα κείμενα των φοιτητών στο microsite που δημιουργήσαμε για την ενέργεια.

Πόσο επίκαιρη –σε όλες τις εποχές θα έλεγα- αλλά ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης , είναι η νοσταλγία πιο «απλών» εποχών. Η παιδική ηλικία αποτελεί καταφύγιο ξεγνοιασιάς και ανέμελων στιγμών. Όπως άλλωστε και ο απόλυτα λατρεμένος  Axl Rose τραγουδάει “She’s got a smile that it seems to me ,reminds me of childhood memories where everything was as fresh as the bright blue sky”.

Για μένα λοιπόν, αυτό το ξεχωριστό μέρος είναι η δεκαετία του 90 και σήμερα θα σας μιλήσω για το πως είναι να μεγαλώνεις σε αυτή. Εξάλλου σήμερα τα 90s κάνουν το μεγάλο comeback. Είναι στη μόδα πιο πολύ από ότι ήταν στην ίδια τους την εποχή. Πράγματι, μεγάλη συζήτηση επικρατεί γύρω από αυτήν την αγαπημένη εποχή. Στη μόδα, στη τέχνη, στο ιντερνετ, στη νεανική κουλτούρα, στη τηλεόραση. Σαν παιδί μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 90 , μερικές ιδιαίτερες στιγμές και αντικείμενα έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου. Και αν είσαι και εσύ  ένα 90s kid, σίγουρα θα καταλάβεις ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. #proud90skid

Τα παιδία παίζει

Και πως θα μπορούσα να μιλήσω για παιδική ηλικία, χωρίς να αναφερθώ στο παιχνίδι. Μεγάλο ρόλο στη ζωή μου έπαιζε πάντα η παιδική χαρά ( εκεί γνώρισα και την κολλητή μου-όντας  σήμερα 21 χρόνια φίλες). Η παιδική χαρά που «συχνάζαμε» λοιπόν αποτελεί τυπικό παράδειγμα παιδικής χαράς της περιόδου αυτής.  Ήταν μια μεγάλη παιδική χαρά στρωμένη με άσπρο χαλίκι, ναι αυτό το χαλίκι είναι υπεύθυνο για πολλά σημάδια στα γόνατα, όπως φαντάζομαι σε κάθε περήφανο παιδί των 90s. Φυσικά είχε μια μεγάλη σιδερένια τσουλήθρα , παγωμένη το χειμώνα, καυτή το καλοκαίρι. Αν ήσουν αξιοπρεπής χρήστης της τσουλήθρας σίγουρα θα την είχες σκαρφαλώσει και ανάποδα. Έτσι , πολύ συχνά ήταν τα τρακαρίσματα παιδιών που ανεβοκατέβαιναν. 

Μιλώντας για παιχνίδι δεν θα μπορούσε να παραλείψω το πόση χαρά πήγαζε από απλά παιχνίδια όπως η χλαπάτσα. Θα τη θυμάσαι να κυκλοφορεί σε διάφορα χρώματα και σχέδια (όπως σαύρα ή πατούσα) και να εκτοξεύεται σε ταβάνια και τοίχους , πάντα υπό τη συνοδεία ενοχλημένων γονέων ή δασκάλων. Το καλύτερο βέβαια σχέδιο ήταν με διαφορά η μούντζα! Τα σημερινά παιδιά χαίρονται με τα κινητά τους  και τα tablets τους , εγώ ένιωθα γαμάτη με τους καινούριους μου μαρκαδόρους. Ή με τον ευχούλη. Αυτό το άσχημο, γυμνό ανθρωπάκι με τα χρωματιστά μαλλιά. Και κυρίως με τα αυτοκόλλητα και τις τάπες.

Δείξε μου την τάπα σου

Oι τάπες από τα γαριδάκια ήταν τεράστιο trend. Όσο μεγαλύτερη η συλλογή σου, αλλά και όσο περισσότερα σπάνια κομμάτια διέθετες τόσο μεγαλύτερος μάγκας ήσουν στο προαύλιο του δημοτικού. Το “coolness” των συμμαθητών μου τότε ήταν ανάλογο με τη συλλογή από τάπες. Και σε κάθε διάλειμμα η αυλή μετατρεπόταν σε αρένα μάχης. Εγώ θυμάμαι, όντας και ελαφρά αγοροκόριτσο, είχα σχηματίσει ομάδα με έναν συμμαθητή μου και κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι ανυπομονούσαμε για μάχη. Στα υπόλοιπα διαλείμματα παίζαμε μπάλα με μπουκάλια νερού (είπαμε ελαφρά αγοροκόριτσο) καθώς απαγορευόταν  η μπάλα. Στο σχολείο παίζαμε ακόμα με το λάστιχο και ζωγραφίζαμε παντού το γνωστό “smile”.

“Gotta catch’em all”

Το Gameboy κυκλοφορούσε φυσικά στους διαδρόμους το σχολείου, με αγαπημένο παιχνίδι να είναι τα πόκεμον με διαφορά . (όχι μόνο στο Gameboy, αλλά και στη τηλεόραση και στα αυτοκόλλητα που μαζεύαμε , τα πόκεμον ήταν το απόλυτο must της εποχής). Εκτός από πόκεμον βλέπαμε όλα τα βραζιλιάνικα από Μαρία της Γειτονίας, μέχρι Εσμεράλντα κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο. 

Αργότερα, το απογευματάκι παρακολουθούσα «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» με τη γιαγιά και τον παππού.

Άλλο τρόπο απασχόλησης αποτελούσε και το PlayStation , παίζοντας φανατικά Super Mario, Sonic, Tekken. Αν είχες μεγαλύτερο αδερφό/ αδερφή  θα θυμάσαι πάντα να είναι εκείνος/ή ο Super Mario , ενώ εσύ ο Luigi. Αξέχαστο παραμένει και το επικό  theme song  του πιο cool μπλε σκαντζόχοιρου της παιδικής μου ηλικίας, του Sonic. Και για να μην ξεχαστώ ,οι Power Rangers ήταν επίσης ένα καυτό θέμα συζήτησης μεταξύ φίλων για το ποιος θα είναι ποιος. #όχι_εγώ_θα_είμαι_η_ροζ

So tell me what you want, what you really really want

Παιδικό είδωλο ήταν ο Macaulay Culkin από το Home alone και μότο το “Hakuna matata” από το Lion King. Μουσικά είδωλα είχαμε τη Britney με το “Baby one more time” που κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας και τις Spice girls, τραγουδώντας το Wannabe και πιστεύοντας βαθειά πως είναι so in να φοράς φωσφοριζέ χρώματα, φόρμες Adidas (χρωματιστές και αυτές) και  μπλούζες στραφταλιζέ. Ναι ναι, οι Spice girls ήταν οι απόλυτες 90s girls!  Hit που τραγουδούσα τότε μανιακά, μανιακά όμως , ήταν και το “Give it to me baby” των Offspring, παρότι λίγο παλαιότερο. Και το Barbie girl βέβαια, ποίο κορίτσι της γενιάς μου δεν το τραγούδησε υπερήφανα  άλλωστε. #im_a_barbie_girl

Την μουσική σε κασέτες την ακούγαμε αρχικά. Και πόσο διασκεδαστικό ήταν να τραβάς την ταινία από τις κασέτες και να την ξαναβάζεις στη θέση της με ένα μολύβι. Αργότερα ήρθε το Discman από τη Sony και έγινε το απόλυτο γκάτζετ. (Το μυστικό ήταν να το κρατάς σταθερό γιατί όταν κουνιόταν , ίσως και να σταματούσε η μουσική). Και μιας που μιλάμε για τα απόλυτα γκάτζετς της δεκαετίας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το περίφημο κινητό της nokia. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν χέρια από τα οποία δεν πέρασε το κλασικό, παλιό μοντέλο της nokia, παίζοντας προφανώς φιδάκι. #fidaki_for_the_win

Τζιν – φόρμα 1-0

Στο ντύσιμο κυριαρχούσε το τζιν. Τζιν πάνω, τζιν κάτω. Από τους καλούς συνδυασμούς. Κυρίαρχες ήταν και οι φόρμες σετάκια (άκρως ελκυστικό!) , αλλά και τα αντιανεμικά μπουφάν με έντονα χρώματα. Με sneakers από κάτω  εννοείτε. Extra bonus , αν είχες αυτά με τα φωτάκια. Χαρακτηριστικά αξεσουάρ ήταν τα λαστιχένια βραχιόλια και κολιέ. Φυσικά δεν ήσουν in  χωρίς μποτάκια timberland. Αν είσαι κοπέλα θα φορούσες  μπλούζες σφηκοφωλιές, ψηλή κοτσίδα ή χτένισμα με τσιμπίδα ,πάντα με δύο τούφες να περισσεύουν.

Happy meal

Τη δεκαετία του 90 τα McDonald’s ζούσαν την εποχή της δόξας τους. Το 94’ άνοιξαν τα McDonald’s της Γλυφάδας και κάθε Σάββατο η ούρα έφτανε μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο τουλάχιστον! Κάθε Σαββατοκύριακο λοιπόν ζούσα την στιγμή της απόλυτης αγωνίας όπως  περπατούσα τη Μεταξά κατευθύνοντας προς τα McDonald’s,καθώς  περίμενα να δω μέχρι που φτάνει η ούρα και πόση ώρα θα έπρεπε να περιμένω για να απολαύσω ένα cheeseburger και milkshake  φράουλα  ή ένα happy meal. Ήταν πριν παρακμάσουν και αρχίσουν να κλείνουν ένα-ένα (όταν έκλεισαν τα McDonald’s Γλυφάδας σήμανε για μένα το τέλος μια εποχής). Τότε, ξεχείλιζαν από κόσμο, σου έδιναν μπαλόνια και ο γνωστός κλόουν, Ronald Mcdonald, σε υποδεχόταν. #bringthemback

Το ταγκό της νοσταλγίας

Γενικά τα 90s είναι ταυτισμένα με την εποχή της αθωότητας. Ήταν η εποχή που δεν υπήρχαν smartphones και η μόνη μας σύνδεση με το internet ήταν το dial up. Η εποχή που ακόμη δεν φοβόμασταν για την τρύπα του όζοντος ή το κάπνισμα και η μόδα του υγιεινού τρόπου ζωής δεν είχε εμφανιστεί ακόμη.# fastfoodrules

Με άλλα λόγια, στο μυαλό μας η δεκαετία αυτή συμβολίζει μια περίοδο που απλά περνούσες  καλά. Έτσι αποτελεί μια ανάμνηση που ανατρέχουμε επειδή ήταν η εποχή που δεν είχαμε έγνοιες, που όλα στο μυαλό μας φαίνονταν πιο απλά, που η κρίση ήταν μια λέξη που δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας. Μαζί και η πεποίθηση ότι συνιστούσε μια «καλύτερη» εποχή.

Ήταν, λένε, η εποχή ανάμεσα στο Ψυχρό πόλεμο και την εποχή της τρομοκρατίας, καθιστώντας την  μια πιο χαλαρή μάλλον περίοδο. Η εποχή που αναπτύχθηκε η πολυπολιτισμικότητα και οι νέες τεχνολογίες, όπως το διαδίκτυο και η κινητή τηλεφωνία. Η εποχή που κινήματα όπως η grunge, το rave και το hip hop εξαπλώθηκαν. Η περίοδος που συχνά αποκαλείται ως «η αναγέννηση της Disney”.

Όμως, εκτός από όλα αυτά για μερικούς από εμάς είναι η εποχή της παιδικής μας ηλικίας. Γιατί έτσι είναι η νοσταλγία, αυτά  τα γλυκόπικρα συναισθήματα που προκαλούνται από την λαχτάρα του γυρισμού που νιώθουμε , σε κάποιον αγαπημένο τόπο ή σε ευχάριστες καταστάσεις που ζήσαμε στην παιδική ηλικία. Και όπως λένε άλλωστε, πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Σε αφήνω λοιπόν με το soundtrack των παιδικών μου χρόνων.

#είμαι_τόσο_cool