Τι μου έμαθε το 550

Το Oneman δίνει για μια μέρα το τιμόνι στο AD&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Το κείμενο που θα διαβάσεις παρακάτω αποτελεί μέρος μίας ενέργειας κατά την οποία πάνω από 40 φοιτητές του AD&PR Lab πρότειναν, έγραψαν και δημοσιεύουν το δικό τους κείμενο στο Oneman. Μπορείς να διαβάσεις όλα τα κείμενα των φοιτητών στο microsite που δημιουργήσαμε για την ενέργεια.

Αν και εσύ καβαλάς Peugeot 2, ξέρεις πολύ καλά, ότι ο παραπάνω αριθμός δεν αναφέρεται σε κάποιο βασικό μισθό. Αν και εσένα σε τρώει τ’ αγιάζι σε κάποια στάση της Συγγρού, της Αρδήττου, της Βασιλίσσης Σοφίας και της Κηφισίας, είσαι ένα βήμα πριν το τελικό a-ha! Αν έχεις βρεθεί, όρθιος, ανάμεσα σε πολύ κόσμο που σε σπρώχνει, ενώ το γκάζι- φρένο είναι η μελωδία της βραδιάς, τότε έχουμε την πλήρη ενσυναίσθηση.

Οι τύποι του 550

Εδώ η υπόθεση έχει πολύ ζουμί. Πάρε ποπ-κορν και πιάσε καναπέ.

Μουγγοθόδωροι vs Ομιλητικοί

Εντάξει , ξέρω τι σκέφτεσαι. Σκεφτόμαστε το ίδιο.. Όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Όλοι το χουμε ζήσει. Ήμασταν κι εμείς εκεί. Είναι άνθρωποι  που πάνε και έρχονται στη δουλίτσα τους, δίχως να βγάλουνε μιλιά. Διαβάζουν, ακούνε μουσική, κοιτάνε το δρόμο, κοιμούνται. Υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Αγάπη μόνο. Είναι κι άλλοι, όμως. Οι τύποι που ακούγονται πάντα ( συνήθως, ενοχλούν τους υπόλοιπους). Μιλάνε –δυνατότατα- στο κινητό, μιλάνε σε σένα, βρίσκοντας αφορμές με θεματολογία τον καιρό, την κίνηση και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ, την πολιτική. Οι τελευταίοι μιλάνε και μόνοι τους πολλές φορές. And last but not least, είναι και αυτοί που τσακώνονται με τον οδηγό. Δεν έχει σημασία αν έχουν λόγο ή όχι. Θα τσακωθούν. Για το δρομολόγιο; Για την κίνηση; Για την αργοπορία; Για την πορεία που έχει στο Σύνταγμα; Για την κλιματική αλλαγή; Για το φαινόμενο του θερμοκηπίου; Και αυτά τα παίρνουμε. Σοφούς οδηγούς γκουρού έχουμε, να μη ρωτήσουμε;

Storytellers vs Performers

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας παππούς. 80 φεύγα, καλοστεκούμενος και χαρωπός. Και αφού σηκώθηκα, βεβαίως, για να του δώσω τη θέση μου, ξεκίνησε ευγενικά να μου μιλά. Έμαθα όλη την ιστορία της κατοχής, των μαθητικών του χρόνων- είχε συμμαθητή το Χατζιδάκη, μου εξομολογήθηκε- αλλά και του γενεαλογικού του δέντρου. Πετυχημένα εγγόνια με σπουδές στα εξωτερικά! Εδώ, υπόκλιση. Αυτή είναι μια ιστορία από τις πάμπολλες που θα ακούσεις σε λεωφορείο. Υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να μοιραστεί την ιστορία του μαζί σου. Χρειάζεται κάποιον να τον ακούσει. Άκουσέ τον. Τις περισσότερες φορές είναι ενδιαφέρουσες και ποτέ δεν ξέρεις τι θα μάθεις. Εκτός από ακουστικό, όμως, έχει και οπτικό υλικό το θέμα. Τυπάκια ωραία , στη δική τους αφασία. Π.χ. νεαρός, όρθιος, αραχτός μασά φυλλαράκι ωσάν τον Λούκι Λούκ. Κοιτά αδιάφορα τριγύρω και περνάει ωραία. Γιατί όχι;  Παραδίπλα, μια κυριούλα να δίνει πόνο, άδουσα δίχως τέλους. Να το και το χειροκρότημα.

Αγενείς vs ευγενικοί

Τι να πεις και για αυτούς τους τύπους; Τι να πρωτοπείς βασικά. Αρχικά, είναι εκείνοι που σου χαλάνε τη μέρα και σε αναγκάζουν να γίνεις διδακτικός, βίαιος ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να προσλάβεις personal yoga master από τις Ινδίες για να σε ηρεμεί 7 στις 7, 24 το 24ωρο. Σε σπρώχνουν, σε πατάνε, σε πετάνε έξω από το λεωφορείο, σε στριμώχνουν, σε κλωτσάνε και το συγνώμη, ούτε που το γνωρίζουν σαν λεκτική ύπαρξη. Ξέρω ότι έχεις πάθει έξαρση τώρα, ανακαλώντας μνήμες και μνήμες.  Αλλά, ας εξυμνήσουμε, όμως, (για να ηρεμήσουν τα πνεύματα κατά βάση) και τους καλούς και ευγενικούς ανθρώπους. Αυτούς που μιλάνε με όμορφο τρόπο, που ζητάνε συγνώμη, ακόμα και αν νομίζουν πως σε ακούμπησαν κατά λάθος. Αυτούς που θα σου προσφέρουν θέση γιατί βλέπουν πόσο κουρασμένος  είσαι, που θα σε αφήσουν να κατέβεις ή ανέβεις πρώτος, που είναι φιλικοί και διακριτικοί.

Οι οδηγοί μου κι εγώ

Μια κατηγορία μόνοι τους. Υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που σου επιτρέπουν να τους αναγνωρίσεις από χιλιόμετρα μακριά.

Όπου hands free και οδηγός λεωφορείου. Είναι γεγονός. Κάνε το πείραμα, σε προκαλώ. True fact.

4 στις 10 κόρνες είναι μεταξύ συναδέλφων. Υπάρχει μια ισχυρή σχέση ανάμεσα στους αγαπημένους μας οδηγούς. Είναι αδέλφια, με αμοιβαία κατανόηση. Έχουν, επίσης, μυστικό κώδικα επικοινωνίας, για να μην τους καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Θα λέγαμε ότι είναι ένα νέο ρεύμα  στην τέχνη της ασφάλτου.

Ή που θα σε φτάσει στον προορισμό σου ή που θα βρεθείς σε ένα εξωτικό μέρος. Μπαίνεις στο λεωφορείο και θες να κατέβεις Golden Hall. Ρωτάς τον οδηγό «Ξέρετε σε ποια στάση πρέπει να κατέβω για το Golden Hall;», «Θα σου πω εγώ, κοπελιά. Μην ανησυχείς.» Έλα, όμως , που σε θυμάται τέσσερις στάσεις μετά. Ταράζεται. «Πού είναι η κοπελιά για το Golden Hall; Έπρεπε να κατέβει πιο πριν». Κατέβα τώρα, περπάτα και κάψε και καμία θερμίδα από τα κιλά μελομακάρονων και κουραμπιέδων που καταβρόχθισες.

Τι υπάρχει γύρω μου

Όταν τύχει και πάρεις το 550, το πρώτο πράμα που θα κάνεις είναι σε κάθε στάση να κοιτάξεις  τις καταχωρήσεις τραγουδιστών στα panel. Κατά αυτόν τον τρόπο, θα φτιάξεις τη μέρα σου, ξεχνώντας όλα τα στραβά. Και αυτό γιατί θα δεις από ένα μέχρι τρία άτομα να σε κοιτάνε κάπως περίεργα. Κάπως με γουρλωμένα μάτια, με βλέμμα τύπου θα σε φάω αλλά και έλα στο κέντρο μας για να περάσεις καλά.

Εκτός από τις αφίσες, αξίζει επίσης, να κοιτάς τη διαδρομή. Υπάρχουν όμορφα σημεία που δεν περίμενες να τα δεις εκεί στο κέντρο της Αθήνας. Θα εντοπίσεις αρχαία μνημεία, κτήρια αλλά και γωνιές που αξίζει να παρατηρήσεις. Έτσι, θα περάσει ευχάριστα και δημιουργικά η ώρα σου, εφόσον με το smartphone σου μπορείς να αρχίσεις να ενημερώνεσαι και παραπάνω για την κάθε περίπτωση. Στη Συγγρού, το Ενικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), αν και ημιτελές, δίνει μια νέα πολιτιστική πνοή αλλά και πνευματική τροφή για τον περαστικό, αναλογιζόμενος τι ήταν το κτήριο, τι θα γίνει αλλά και πώς επηρεάζεται η περιοχή. Λίγο πιο μετά, στην Αρδήττου, υπάρχει ο τείχος, που αν δεν τον κοσμούσε το graffiti με τον κουστουμάτο τύπο με την περικεφαλαία, που συνδυάζει το αρχαιοελληνικό στοιχείο της ευρύτερης περιοχής με το μοντέρνο στοιχείο, θα περνούσε απαρατήρητος. Λίγα μέτρα παρακάτω, το Παναθηναϊκό στάδιο- Καλλιμάρμαρο είναι ένας λόγος να ξεχάσεις την κούραση και την απόσταση, αφού το κάλλος του, υπό το φως του ηλίου, μάλιστα, σου γεμίζει τις μπαταρίες οπωσδήποτε! Το Μέγαρο Μουσικής είναι το αμέσως επόμενο «έργο τέχνης» που σε κάνει να ξεχνιέσαι. Οι μεγάλες αφίσες στο εξωτερικό του σε ενημερώνουν για τις επικείμενες παραστάσεις, ενώ το γρασίδι δίπλα από το κτήριο, σε κάνει να φαντάζεσαι πως είσαι διακοπές σε ένα ήρεμο, καλοκαιρινό μέρος. Τέλος, φτάνοντας στο Ψυχικό, οι ομπρέλες σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι Θεσσαλονίκη και όλα είναι χαλ-λ-λαρά. Τελικά, ταξιδεύεις πιο πολύ από όσο νόμιζες! 

Πάνω απ’ όλα άνθρωπος

Και το ηθικό δίδαγμα από όλη την επιχείρηση με κωδικό όνομα 550, Π ΦΑΛΗΡΟ- ΚΗΦΙΣΙΑ, είναι ότι πρέπει να είμαστε άνθρωποι ( πού και πού). Θα πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους. Ξεκινώντας από τον οδηγό, που έχει την ευθύνη τόσων ατόμων αλλά και την κούραση του δρομολογίου επί της ώρας που είναι στο τιμόνι, μέχρι την κυρία που μπήκε φορτωμένη αλλά και ,όπως φαίνεται, κουρασμένη από τη δουλειά. Συνήθως, ο κόσμος είναι ταλαιπωρημένος και καταπονημένος, έχοντας περιμένει ώρες ατελείωτες, πολλές φορές ενώ βρέχει, να περάσει έστω ένα κάποιο λεωφορείο για να πάει σπίτι του. Δεν μπορεί να είναι τόσο ανεκτικός και ήρεμος, παρά νευρικός και ανυπόμονος. Η απόδειξη πως η ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι ευγενική ήταν η βοήθεια που πρόσφεραν, με ψυχή βαθιά, όσοι ήταν στο λεωφορείο τη μέρα που λιποθύμησε κάποιος και δεν δίστασαν, ακόμα και αν ήταν άγνωστος, να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο και να του προσφέρουν απλόχερα τη βοήθειά τους, με κάθε κόστος.