Η κωλοτούμπα για έναν χαλβά

Το να μην τρώω κάτι σε αυτή τη ζωή αποτελεί είδηση. Τουλάχιστον για τους οικείους μου οι οποίοι γνωρίζουν ότι το μοναδικό πράγμα που δεν αφήνω να βρεθεί στο πιάτο μου είναι τα κουκιά κι αυτό γιατί αγαπάω τη ζωή μου και δεν θέλω να την χάσω. Με τα λόγια του Robbie Williams “I’m not scared of dying, I just don’t want to”.

Κατά τα άλλα δεν υπάρχει τρόφιμο το οποίο να αρνηθώ να δοκιμάσω. Υπάρχουν φυσικά κάποια τα οποία προτιμώ να μην βρίσκονται στο πιάτο μου. Μέχρι πρότινος ένα από αυτά τα τρόφιμα ήταν και ο χαλβάς. Ο χαλβάς από σουσάμι (από ταχίνι βασικά) για να ακριβολογώ.

Βλέπεις ήμουν από αυτούς τους τύπους που όταν στην παρέα κάποιος μιλούσε για χαλβά, έσπευδα να διευκρινίσω: “ελπίζω να μιλάτε για σιμιγδαλένιο ή για φαρσάλων”. Τέτοιος κολλημένος. Γιατί από μικρό παιδί έτρωγα με τρομερή αγάπη τον σιμιγδαλένιο που έφτιαχνε η γιαγιά μου και σε κάθε ταξίδι που περνούσα από τα Φάρσαλα, έφευγα με μερικά κιλά σαπουνέ χαλβά. Τον άλλον, τον ταχινένιο, ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελα να τον βλέπω.

Μου φαινόταν στεγνός, στυφός, άγευστος. Και αυτή είναι μια εντύπωση που κουβαλούσα από πολύ μικρός και δεν είχα την παραμικρή διάθεση να προσπαθήσω να την αλλάξω. Η ζωή όμως τα έφερε έτσι και ο χαλβάς βρέθηκε ξανά μπροστά μου πριν λίγους μήνες.

Το χρονικό της κωλοτούμπας

Είναι Παρασκευή βράδυ, είμαστε στον Πειραιά και το #1morekm κάνει το καθιερωμένο “Δώσε και μένα pasta” pre-marathon party του. Ανάμεσα στους υδατάνθρακες της βραδιάς και αρκετές μπίρες χωρίς αλκοόλ, υπήρχε και Μακεδονικός Χαλβάς. Σε αυτές τις μικρές ατομικές συσκευασίες. Προφανώς και δεν έκανα καμία κίνηση δοκιμής όσο ήμουν εκεί αλλά φεύγοντας και κυρίως ενθυμούμενος όλους αυτούς τους φίλους και γνωστούς που σε Navarino Challenge και Spetses Marathon έγραφαν τόσα καλά για “το γλυκό που κάνει καλό”, έβαλα δυο χαλβαδάκια με γεύση βανίλια στην τσέπη.

Τα χαλβαδάκια αυτά έμειναν για καμιά βδομάδα στο χωλ του σπιτιού, ακουμπισμένα δίπλα στα κλειδιά. Τα είχα εκεί σαν υπενθύμιση για να δοκιμάσω κάποια στιγμή. Ένα πρωί, γυρνώντας από τρέξιμο και πριν πάω στη δουλειά πεινούσα σα διάολος. Μιλάμε για λιμοκτονία. Παίρνω το ένα χαλβαδάκι και φεύγω για γραφείο.

Δάγκωσα διστακτικά. Ομολογώ ότι από την πρώτη μπουκιά μου άρεσε αρκετά αλλά ήταν τόσο μηχανικό το “θέλω να φάω απλά κάτι” που και η δεύτερη και η τρίτη μπουκιά ήταν σαν να μην έγιναν. Στον υπόλοιπο δρόμο προς το γραφείο ήμουν σε εγκεφαλικό από το γεγονός ότι μου άρεσε πραγματικά αυτό που είχα φάει. Και αναρωτιόμουν τι μπορεί να είχαν κάνει στον χαλβά για να τον μεταλλάξουν από τότε που είχα να φάω.

“Εντάξει, πείναγα, γι’ αυτό μου άρεσε”. Τη βρήκα τη δικαιολογία το τζιμάνι.

Μόνο που η επαλήθευση ήρθε την επόμενη ημέρα όταν φεύγοντας από το σπίτι, χωρίς να πεινάω και ιδιαίτερα, μασούλησα το επόμενο χαλβαδάκι. Τη χαρά μου εκείνη την ώρα για αυτή τη γευστική κωλοτούμπα μοιράστηκα την ίδια στιγμή με τον κολλητό μου. Του φάνηκε βαρετή πληροφορία και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Πρώτη φορά Καθαρά Δευτέρα

Πώς έχουν βγει όλοι και λένε Πρώτη φορά Αριστερά λόγω κυβέρνησης Τσίπρα; Ε για μένα είναι Πρώτη φορά Καθαρά Δευτέρα η φάση. Όλα τα άλλα θα είναι ίδια στο τραπέζι. Η ταραμοσαλάτα σε κουβάδες, οι λαγάνες σε τόνους και τα ψαρικά σε παράταξη για να έρθουν αντιμέτωπα με τη σκληρή πραγματικότητα. Απλά αυτή τη φορά, αυτή η γωνιά του χαλβά που στήνουν όλες οι φαμίλιες με τις διάφορες επιλογές χαλβά δεν θα είναι πλέον η μαύρη γωνιά.

Γιατί ναι, ο νηστίσιμος χαλβάς είναι αυτός με το ταχίνι. Εντάξει κι ο Φαρσάλων είναι νηστίσιμος αν τον κάνεις με λάδι αλλά δεν θα χαλάσουμε τα έθιμα εδώ παιδιά. Τώρα που το μάθαμε το άθλημα θα το τιμήσουμε κανονικά. Σκέτος Μακεδονικός Χαλβάς; Σκέτος. Με κακάο; Με κακάο. Αμύγδαλο; Αμύγδαλο. Φυστίκι; Φυστίκι. Αιγίνης το φυστίκι; Αιγίνης. Με επικάλυψη σοκολάτας; Επικάλυψέ τον. Με φουντούκια σταφίδες και κακάο; Τρέλανέ μας, ναι.

Hello ταχίνι, nice to meet you

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί. Γιατί ως foodie, όφειλα να το δω λίγο παραπάνω το θέμα. Η σχέση μου με το ταχίνι ήταν ήδη αρκετά καλή από διάφορα φαγητά και από μία σχετική εμπειρία στη λιβανέζικη κουζίνα στην οποία το αγαπούν. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση συνέβη κάτι πολύ διαφορετικό.

Σε μία εκδήλωση για τον Μακεδονικό Χαλβά που έγινε πριν λίγες ημέρες ενόψει Καθαράς Δευτέρας, άκουσα δύο κορίτσια να μιλάνε και η μία είπε το εξής: “Άνοιξα το βαζάκι με το ταχίνι με κακάο και το έφαγα όλο με το κουτάλι. Σαν πραλίνα ήταν”. Γέλασα. Όχι δυνατά γιατί είχα φορέσει τη σοβαρή μου φάτσα στην εκδήλωση αλλά γέλασα τρανταχτά από μέσα μου. Εγώ και τα εκατομμύρια των φουντουκιών που δίνουν κάθε μέρα την ψυχή τους στην πραλίνα.

Με την Olivia Pope στην οθόνη (Scandal σειράρα, να τα λέμε αυτά) και με μία μικρή λαχτάρα για γλυκό, πλησίασα ένα βαζάκι ταχίνι με κακάο με μόνο σύμμαχο ένα κουτάλι. Στην πρώτη κουταλιά ήμουν σχεδόν έξαλλος με το ότι αυτό που έτρωγα ήταν τόσο ωραίο και για ακόμα μια φορά θα έπρεπε να παραδεχτώ ότι είχα κάνει λάθος. Τη θέση του κουταλιού πήρε αμέσως μετά ένα παστέλι το οποίο λειτουργούσε σαν τρωτό κουτάλι. Ας μην περιγράψω άλλο, αρκετά ρεζίλι έγινα.

Την επόμενη κιόλας ημέρα έδωσα υπόσχεση ότι θα δοκιμάσω κάθε τι άλλο που θα σκαρφιστεί ο Μακεδονικός Χαλβάς με ταχίνι. Θα βάλω ταχίνι με πορτοκάλι σε μια φέτα ψωμιού. Θα δοκιμάσω τον χαλβά με τη φρουκτόζη. Και φυσικά, καθότι πειραματιστής στην κουζίνα, θα δοκιμάσω μερικές από τις συνταγές που μου φαίνονται ενδιαφέρουσες.

Η κωλοτούμπα ολοκληρώθηκε, το κοινό χειροκροτά, οι κριτές δικαιώνουν. Καλή Καθαρά Δευτέρα να ‘χουμε