City ή United;

Διαφορετικές ομάδες, διαφορετικές φιλοσοφίες. Πάντα τα τοπικά ντέρμπι είναι μεγάλη υπόθεση στον ομαδικό αθλητισμό, ειδικά αν οι αντίπαλοι έρχονται από τόσο διαφορετικές διαδρομές όσο η Γιουνάιτεντ και η Σίτι στο Μάντεστερ. Το ντέρμπι της πόλης θα μας απασχολήσει ξανά αυτή την Κυριακή, οπότε ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση σε αυτό το μεγάλο ποδοσφαιρικό δίλημμα.

Ψήφισε εσύ εδώ και μετά δες τι αποφάσισε η ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ.

City o Χρήστος Δεμέτης

Δύσκολα τα πράγματα μιας και στην Αγγλία είμαι Άρσεναλ, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό από την αρχή. Παρόλα αυτά, ανάμεσα στις δύο ομάδες του Μάντσεστερ, η City μου είναι πιο συμπαθής. Κυρίως γιατί είναι η πραγματική ομάδα της πόλης της, οι “πολίτες” στηρίζουν City και οι Κινέζοι και λοιποί πολυεθνικοί φίλαθλοι, υποστηρίζουν United. Σέβομαι την ομάδα που έχτισε ο “τσιχλάκιας”, σέβομαι τους “μπέμπηδες”, σέβομαι την ιστορία τους, σέβομαι τον Ερικ Καντονά, μεγάλωσα άλλωστε μαζί του, έκλαψα με το γκολ του Σόλσκιερ και την ανατροπή απέναντι στην Bayern, γούσταρα την αλητεία του Μπέκαμ και του Ρόι Κιν, ωστόσο πάντα με έλκυε περισσότερο η γοητεία του outsider, κι ας μην είναι και τόσο outsider η City τα τελευταία χρόνια. Οι οπαδοί της δεν την άφησαν ποτέ, ακόμα και στα πέτρινα χρόνια της και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο της ήταν ανέκαθεν πιο “καυτή” από εκείνη του Old Trafford.  Και σίγουρα, τα τελευταία χρόνια, οι “μπλε” είναι καλύτερη ομάδα. Απόδειξη και το 1-6 του 2012. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Ράιαν Γκιγκς αλλά υποκλίνομαι και στο αγνό, παραδοσιακό, “τσουρουκάδικο” ποδόσφαιρο που βρωμούσε Αγγλία και έπαιζε η City μέχρι το 2010. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός ούτε απολύτως κάθετος. Θα ήθελα όμως να βρίσκομαι μέσα στο Σίτι οφ Μάντσεστερ όταν παίζει το Blue Moon όπως και θα ήθελα να ακούσω ζωντανά το You’ll never walk alone. Θα ήθελα επίσης να είμαι μαζί με τους “πολίτες” όταν τραγουδάνε το Wonderwalll και το Hey Jude. Κατάλαβες; Μάλλον είναι θέμα κερκίδας τελικά.

Υ.Γ. Πάντα μισούσα την United στο Pro και όποιον την έπαιρνε. Πολύ cheat ρε παιδί μου.

City ο Γρηγόρης Μπάτης

Να ξεκαθαρίσω κάτι.. Η μόνη United που αναγνωρίζω είναι η United (aka Ένωση) Αγίων Αναργύρων. Η άλλη από το Μάντσεστερ, ουδέποτε μου προκάλεσε αισθήματα συμπάθειας. Το αντίθετο μάλιστα. Από την πρώτη φορά που άκουσα το “You ‘ll never walk alone” το καλοκαίρι του 1996, σ’ ένα δίσκο των Pink Floyd, είπα πως θα πορευτώ μαζί με την Λίβερπουλ. Και από τότε: “απεταξάμην την Μάντσεστερ Γ.”, “απεταξάμην”. Δεν χρειάστηκε να συμβούν και πολλά στην πορεία για να δικαιωθώ για την απόφασή μου να ακολουθήσω τους reds και να αντιπαθήσω τους κόκκινους διαβόλους. Τι να πρωτοπείς για την ομάδα που έχει 3 Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τα δύο αποκτήθηκαν, γιατί κοιμήθηκε ένα τρίλεπτο ο Θεός το 1999 και γλίστρησε ο Τέρι το 2008; Προφανώς και δεν είμαι αντικειμενικός, προφανέστατα και επιλέγω City γιατί όπου υπάρχει δίλημμα και βρίσκεται μέσα η United, θα είμαι τους άλλους. City λοιπόν γιατί δεν είναι United, City για τους Oasis (που τους υποστηρίζουν).

Manchester United o Στέλιος Αρτεμάκης

Θα στο πουν πολλοί sportcaster αλλά ς στο πει και ένας που έχει ζήσει στο Μάνστεστερ ενάμιση χρόνο και έχει δει και αγώνα της City στην Β’ κατηγορία. Τα λέω πριν ξεκινήσουν τα γραφικά. Δεν υπάρχει πουθενά στην πόλη κάτι που να θυμίζει Manchester United (προφέρεται και γιουνάιτιντ με κοφτό το τελευταίο “ι”). Ούτε μπουτίκ, ούτε αφίσσες, ούτε διοργανώσεις. Ρώτα 100 άτομα όπου θες στο Μάντσεστερ, κανείς δε θα σου πει ότι είναι United. Μπορεί να φας και ξύλο εδώ που τα λέμε. Όπως τότε που πήρε τηλέφωνο ο Ράιν Γκίγκς τους αδερφούς Γκάλαχερ να τους πει ότι είναι μεγάλος φαν της μπάντας και ότι θέλει να έρθει μπακστέιτζ. Μέχρι και για τη μανούλα του άκουσε. Τέλος πάντων, υπάρχει ένα γήπεδο κάπου στο Greater Manchester, κάτι νοικιασμένες βίλες με τρία μέτρα φράχτες και κάτι posh μαγαζιά που συχνάζουν τα αδέρφια Νέβιλ και ο Πολ Σκόουλς αλλά μέχρι εκεί. Το θέμα είναι, όμως, ότι αν είσαι από την Αθήνα, ξένος, Έλληνας, θα πας να γίνεις βασιλικότερος του βασιλέως. Πιο lad από τους lads. Πιο scully από τα scullies. Όταν αγαπάς το Μάντσεστερ αγαπάς και τις δύο ομάδες. 

United o Ηλίας Αναστασιάδης

Το κατεξοχήν ‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’ δίλημμα. Ποτέ μου δεν συμπάθησα το τουριστικό αξιοθέατο που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή τουλάχιστον ποτέ μετά τα χρόνια του Καντονά, του Πάλιστερ και του Στιβ Μπρους. Η Γιουνάιτεντ είναι η πρώτη ομάδα που μας έκανε να εμπεδώσουμε ότι οι ομάδες είναι εταιρίες και σκοπός μας είναι το κέρδος και ‘έλα μωρέ πάνε οι εποχές που οι παίκτες ήταν και μπακάληδες ή χασάπηδες και απλά έπαιζαν για τη φανέλα’. Εμετός. Αυτό που πρέπει να πιστώσω στη Σίτι, στη συμπαθή μέχρι να περιέλθει στα χέρια της εταιρίας ενός πρωθυπουργού της Ταϊλάνδης Σίτι, είναι ότι κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να ξεπεράσει την αποστροφή που μου δημιουργούσε η φίρμα Μαν Γιουνάιτεντ. Πώς το κατάφερε αυτό; Δημιουργώντας μου μεγαλύτερη αποστροφή για την ίδια. Μια ομάδα πάμφτωχη από τίτλους και διακρίσεις που είχε να πάρει πρωτάθλημα από το 1968 έγινε τεχνητή πρωταθλήτρια το 2012, επειδή ξόδεψε περίπου 200 τρισεκατομμύρια διαγαλαξιακές λίρες και πήρε τους σωστούς παίκτες στις σωστές θέσεις. Λαϊκίστικα ξελαϊκίστικα, έτσι ξέρω κι εγώ παιδιά. Έτσι μπορούμε να ξανακάνουμε τον Φωστήρα Ταύρου φονέα των γιγάντων.

ΥΓ. Το πόσο μέτρια έχει ξεκινήσει η Γιουνάιτεντ του LVG στο φετινό πρωτάθλημα με κάνει να τη συμπαθώ κατά τι περισσότερο. Έτσι είμαι εγώ. Υπέρ των αδυνάτων. Χοχο.

United ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ας ξεκινήσω με τις εξηγήσεις πρώτα. Για μένα ντέρμπι πόλης που δεν έχει ένταση στις εξέδρες δεν είναι ντέρμπι. Αν δεν δω ένα κορεό που να πιάνει όλο το πέταλο (Ατλέτικο-Ρεάλ), αν δεν περιμένω 20 λεπτά να φύγει η καπνά και η θολούρα για να αρχίσει ο αγώνας (Ίντερ-Μίλαν), αν δεν υπάρχουν εμφανείς ιδεολογικές διάφορες μεταξύ οπαδών (Λάτσιο-Ρόμα) τότε δεν είναι ντέρμπι. Απλά είναι ένα σημαντικό ματς όπως όλα τα άλλα. Και αυτό το σημαντικό ματς όσες φορές και αν το δω, θα θυμάμαι το ανάποδο ψαλιδάκι του Ρούνεϊ που έδωσε πρωτάθλημα στην United. Ήταν η αποκορύφωση ενός καταπληκτικού πρωταθλήματος που όμως το διεκδικούσαν δυο ομάδες που έχουν τα λεφτά για θεό. Τα είπε και ο Ηλίας πριν. Μόνο για αυτό το ψάλιδακι, άντε και για την ανατροπή στον τελικό, συμπαθώ ένα τσακ παραπάνω τους διαβόλους. Άσε που θέλω να βλέπω τον Άγγελο της Μαρίας να κάνει την μπάλα κομπολόι και να πανηγυρίζει κάνοντας καρδούλα.

United ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η πρώτη φανέλα της United έφτασε σπίτι μου το καλοκαίρι του 1990, όταν ήμουν δηλαδή 6,5 χρονών και η ομάδα είχε τελειώσει τη σεζόν με το FA Cup. Αλλά τότε δεν με ένοιαζαν αυτά. Ούτε που πολυθυμάμαι το πρώτο League Cup την επόμενη χρονιά. Ούτε από το πρώτο πρωτάθλημα του Ferguson μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα, έναν χρόνο αργότερα. Θυμάμαι όμως τις φανέλες που έρχονταν κάθε χρόνο από τον Μάριο, τον φίλο του πατέρα μου που έμενε στο Manchester. Τις φανέλες, τα γάντια, τα μπουφάν, τα κασκόλ, σε ποσότητα και συχνότητα που θύμιζε ιεραποστολή στις αφρικανικές χώρες. Και σιγά σιγά η United έμπαινε στο αίμα μου. Ήξερα να σου πω τις συμμετοχές του Robson, να σου δείξω την κλασική ντρίμπλα του Kanchelskis όταν έκοβε προς τα μέσα, να σου πω το βιογραφικό του τιτάνα Mark Hughes, είχα δει το ντεμπούτο του Beckham, του Giggs, του Butt, του Keane, ήθελα να μάθω Γαλλικά για χάρη του Καντονά. Ήξερα τον ύμνο, ήξερα τις φάτσες στα επίσημα, ήμουν συνδρομητής στο περιοδικό, είχα την ομάδα του 92 στον τοίχο μου, ήξερα κάθε λεπτομέρεια. Κι όταν ήρθαν κάποιοι να μου πουν για τον Yorke και τον Cole, όταν ήρθαν να αποθεώσουν τους Van Nistelrooy και τους Ronaldo, κουνούσα το κεφάλι με το ύφος που θα είχε ο Buzz Aldrin αν του μιλούσε η Στέλλα Μπεζαντάκου για το διάστημα. Όποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι είμαι Παναθηναϊκός μέχρι αηδίας, από αυτούς που στο 91 πιστεύουν ότι θα γυρίσει ένα 0-3. Αλλά η πρώτη φανέλα που φόρεσα είχε ένα τεράστιο SHARP στο στήθος (τεράστια σύγχυση στο παιδικό μου μυαλό που ο Lee Sharpe είχε μπροστά και πίσω κάτι που έλεγε Σάρπ) και ήταν κατακόκκινη. Κόκκινη φανέλα η πρώτη του συγκεκριμένου βαζέλα.

United o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Κοιτάχτε, δε με πολυνοιάζει. Ζοζέ, πες.

Ναι, κάπως έτσι. Ίσως ευκαιριών η ομάδα μου, παραχώρησε φέτος ισοπαλίες και στις δύο ομάδες του Μάντσεστερ για να μην πουν ότι παίρνουμε θέση στην κόντρα της πόλης. Ας τα βρουν μεταξύ τους.

Ωστόσο δε μπορώ παρά να δώσω σεβασμό στην ομάδα που προπονούσε ο Φέργκιουσον γιατί κι ο Ζοζέ αυτό θα έκανε κι εγώ ακολουθώ γραμμή Μουρίνιο. Στρατιώτης.

Επίσης είναι η ομάδα με την οποία έχουμε παίξει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και αν μη τι άλλο σε δένουν κάτι τέτοια πράγματα. Μίσος και σεβασμός, πάνε μαζί. Η Σίτι μου είναι τόσο χλιαρή όσο και η απόχρωση του μπλε που έχει στις φανέλες της. Τόσο αδιάφορη που μέχρι που ο Λάμπαρντ πήγε εκεί για να κολλήσει τα ένσημα και δεν πολυνοιάστηκε κανείς (και είναι και πάλι ο καλύτερος παίχτης τους τον περασμένο μήνα).

Και τελοσπάντων ποια είναι η Μάντσεστερ Σίτι.

City ο Θέμης Καίσαρης

Σοβαρά τώρα; Καλύτερα να έπρεπε να διαλέξω αν θα πάω να δω από κοντά τον Λαζόπουλο ή τον Ρέμο. Ανάθεμα την ώρα που ο Χρήστος ρώτησε “κανένα δίλημμα για αύριο;” Αμφότερες προσπαθώ να τις κρίνω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ όταν γράφω για ποδόσφαιρο, αλλά εδώ μιλάμε για δίλημμα, σκέτο. Απ’τη μία η αιώνια αντίπαλος κι απ’την άλλη η ομάδα που φοράει θαλασσί. Ναι, οκ, ωραίο, αλλά πιο ελαφρύ απ’το μπλε, όπως και η ίδια η Σίτι που βλέπουμε τα τελευταία χρόνα. Ομαδάρα, τόσο σε αξία παικτών όσο και τρόπο παιχνιδιού, αλλά πιο light σε κάνει διαφήμιση ο Παπακαλιάτης. Όποιος κι αν είναι ο σεβασμός μου προς τη Γιουνάιτεντ, ψήφο δεν μπορώ να της δώσω. Στο φινάλε, μιλάμε για μια ομάδα που άλλαξε το σήμα της για να βάλει έναν διάβολο στη θέση ενός πλοίου, ενώ στο Έιτιχαντ πανηγυρίζουν υπό τους ήχους του Hey Jude. Θα προτιμήσω το διάβολο αντί για τους Beatles;

United ο Μάνος Μίχαλος

Να πω την αλήθεια, δεν θέλω να μιλήσω για την παιδική αγάπη μου, για τη μανία με τον Καντονά, για το σεβασμό προς τον εργάτη του γηπέδου Ντέιβιντ Μπέκαμ και όχι τον εραστή του αμερικανικού ονείρου που έγινε στη συνέχεια, για χάρη (και όχι καμιά φοβερή χάρη εδώ που τα λέμε) μιας γυναίκας. Δεν θέλω να πω για το 1999 και τις κραυγές, για τις νίκες μέσα στο Άνφιλντ, για τα πρωταθλήματα που γιγάντωναν το όνομα της, για τη φανέλα της που είναι βαριά και το αποδεικνύουν όσοι τη φοράνε εδώ και 2 χρόνια, για τον σερ Άλεξ που έφυγε, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια και προπονητές της πλάκας ή τέλος πάντων που δεν αντιλαμβάνονται ότι στο Θέατρο των Ονείρων το καλό ποδόσφαιρο θέλουμε να είναι πραγματικότητα.

Δεν θέλω προφανώς να μιλήσω για τη City, που εκεί στο Μάντσεστερ τη βλέπουν σαν μισητό εχθρό, αλλά εδώ στην Ελλάδα δεν με αγγίζει αυτή χωριατό-βεντέτα. Θέλω, όμως, να πω ότι η United είναι σαν τον Πύργο του Άιφελ, σαν το Άγαλμα της Ελευθερίας, σαν τον Παρθενώνα και όλα τα μνημεία του κόσμου. Την αγάπανε οι Ιάπωνες, οι Μαλαισιανοί, την έχει σπρώξει το marketing, την έχουν σπρώξει οι διαιτητές και τη θέλει το σύστημα. Ρε σεις, για το Θεό, χειροκροτήστε μια φορά, μια από τις πιο αγαπημένες ομάδες του πλανήτη. Για να το κάνουμε τόσα μα τόσα εκατομμύρια, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουμε. Πετάξτε τη ζήλεια και τα σύνδρομα και αποδεχθείτε την αξία. Είναι κρίμα, να μη θέλετε να πείτε στα εγγόνια σας “εγώ στα νιάτα μου είχα δει τη United να αλλάζει την ιστορία των αγώνων μέσα σε 10 λεπτά”.

Υ.Γ. Αφιερωμένη η απάντηση στον τον Θέμη, τον Βαγγέλη, τον κύριο Γιάννη, τον Γρηγόρη και τα “αδέρφια” μου Αντώνη και Ηλία. Κάποια στιγμή θα πανηγυρίσουμε κι εμείς οι United μαζί σας, όταν πατήσετε αυτήν την κορυφή. Έτσι, γιατί εμείς έχουμε ξεποδαριαστεί να την περπατάμε.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… UNITED ΜΕ 66,6%

H ιστορία, ο διάβολος, το ψαλιδάκι του Ρούνεϊ, ο Άλεξ Φέργκιουσον. Η ομάδα αντέχει ακόμα.