Το αγαπημένο μου επιτραπέζιο

Το ποσοστό στο οποίο τα Χριστούγεννα σημαίνουν επιτραπέζια το είχε αναλύσει εξαιρετικά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος με την προ διετίας, σχετική τοποθέτησή του. Ήρθε η ώρα να μιλήσουν αναλυτικά και οι υπόλοιποι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ.

Ακολουθούν τοποθετήσεις καρδιάς και νοσταλγίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν αποφευχθεί οι γραφικότητες. Αλλά κι αυτές μες στο παιχνίδι είναι. Ειδικά στο επιτραπέζιο.

Hotel ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δε χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα. Μιλάμε για Monopoly αλλά μια Monopoly που μπορείς να τη χτίζεις εσύ ο ίδιος κομμάτι-κομμάτι; Τέλειο, απλά τέλειο. Αργά και μεθοδικά έχτιζες το ξενοδοχειακό σου συγκρότημα, έβλεπες τους άλλους να αγκομαχούν όποτε περνούσαν από την περιοχή σου ή κοίταζες με απόγνωση καθώς φαλίριζες επειδή ξερωγώ θέλησες να αρπάξεις το President επειδή το λένε President και ουυυυυ θα πρέπει να είναι εντελώωωωως game winner. Χα! Την πάτησες. Να μην εντυπωσιάζεσαι τόσο εύκολα άλλη φορά.

Για την ακρίβεια, ιδού τα power rankings όλων των ξενοδοχείων του Hotel:

8, Boomerang. Άχρηστο. Το λένε μπούμπερανγκ και είναι σε σχήμα μπούμπερανγκ δηλαδή ουάου τι μας λες. Ας το λέγαν Μάρσιπο καλύτερα.

7, Le Grand. WTF. Νιώθω σαν την 5η σεζόν της Buffy που εμφανίζεται η Dawn κι είναι όλοι “α, η Dawn, τι κάνεις Dawn;;;” κι εγώ ήμουν σε φάση “ΤΙ ΛΕΤΕ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ DAWN, ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ;;;”

6, President. Άμα ήταν να φαλιρίσουμε για την περίπτωση που μετά ίσως και να μπορέσουμε να βγάλουμε λεφτά, τότε θα τρέχαμε τη χώρα, δε θα ήμασταν εδώ.

5, Taj Mahal. Εντάξει, ήταν κουλ να το έχεις, ομολογουμένως. Όχι τρομερά χρήσιμο αλλά κουλ. Σαν blu-ray player ένα πράμα.

4, Safari. Low cost, low risk, low reward. Όχι για ναυαρχίδα κατά προτίμηση, αλλά για συμπλήρωμα έγκυρο.

3, Royal. Το μικρό President. Αλλά ξέρεις τι; Το μικρό President ήξερε να κερδίζει αγώνες πριν ετοιμαστεί το μεγάλο.

2, Fujiyama. Μιλάμε για τρελό value for money. Επίσης, από όλα τα “έχω το …” του παιχνιδιού, το “έχω το Fujiyama” κερδίζει άνετα. (Χειρότερο όλων φυσικά το “έχω το Boomerang”, στο οποίο η μόνη δίκαιη απάντηση είναι “μπράβο, πέτα το”.)

1, Waikiki. Μια ομορφιά. Τρομερά υποτιμημένο ως #1 στόχος. Καταρχάς πιάνει πολύ μεγάλο μέρος του πίνακα. Και είναι και κρυφά τσουχτερό. Με οποιονδήποτε συνδυασμό των 3 πρώτων αυτής της λίστας, κέρδιζες το παιχνίδι. Και τώρα μπορείς να επιστρέψεις στο 1994 και να θριαμβεύσεις, παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα.

Hotel ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για τα αγαπημένα επιτραπέζια που έπαιζα μεγαλώνοντας. Το ιστορικό και τεραστίων διαστάσεων (πριν αποκτήσω κι εγώ τεράστιες διαστάσεις) Ποιος-που-πότε-γιατί που είχα μάθει απ’ έξω όλες τις ερωτήσεις, το επικό Μυστήρια στο Πεκίνο με τον κύριο Γραπόνη και τους άλλους ντεντέκτιβ με τα κιμονό και τα ηλίθια ονόματα, το Μάντεψε ποιος και φυσικά το Hotel.

Ακόμη και μετά την άφιξη του Trivial στο οποίο καταναλώθηκαν χιλιάδες ανθρωποώρες για να βρεθεί άξιος αντίπαλος (δεν βρέθηκε), το Hotel περιέχει την θέση του Νο1 στην καρδιά. Το επίσημο αγαπημένο, σε σημείο που μετά από πολλά χρόνια βρεθήκαμε να παίζουμε σε μια κουζίνα (του Διονύση) με κανονικά λεφτά, αντί να παίξουμε πόκερ ή 21 δηλαδή. Εκπληκτικό. Το Hotel πέρα από το κορυφαίο επιτραπέζιο είναι και ένας καθρέφτης για να καταλάβεις τον άλλον.

Ανήκεις σ’ αυτούς που κυνηγούν το President διακαώς είσαι φιλόδοξος και ποζεράς. Πας απευθείας για το Wakiki είσαι συντηρητικός και υπομονετικός. Την κάνεις γυριστή με Royal είσαι άνθρωπος του παρασκηνίου που σου αρέσει να τη φέρνεις πισώπλατα στους άλλους (όπως ο αδερφός μου καλή ώρα που ξεκινούσε πάντα από αυτό) και τα βράδια ονειρεύεσαι πως είσαι ο Ουόλτερ Ουάιτ. Καβατζώνεις με το καλημέρα το Μπούμπεραγκ είσαι καβάτζας (λογικό) και από αυτούς που προσέχουν για να έχουν. Διαλέγεις το Taj Mahal; Τότε κάτι κακό συνέβη στη ζωή σου. Καταλήγεις στο Fujiyama; Τότε δεν πας πουθενά (και προφανώς παίζεις λάθος παιχνίδι). Παίρνεις το L’ Etoile; Τότε…. Τότε… Τότε… Συγγνώμη αλλά δεν ξέρω κάποιον που να πήρε το L’ Etoile. Ας είμαστε σοβαροί. Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός λόγος να πάρεις το L’ Etoile, εκτός αν εννοούμε την κρεπερί στην Αλεξάνδρας.

Risk ο Πάνος Κοκκίνης

Για την ακρίβεια το αγαπημένο μου είναι το Risk-Lord of the Rings Edition. Και δεν το έπαιζα μικρός, αλλά με την σύζυγό μου, τα πρώτα χρόνια πριν και μετά το γάμο μας. Κάθε Σαββατοκύριακο standard. Υπάρχει ακόμη κάπου στο βάθος της αποθήκης μου. Ενθύμιο. Αλλά και υπόσχεση ότι όταν το παιδί μεγαλώσει, μπορούμε να παίζουμε και οι τρεις μαζί. Κατά τα άλλα τα παιδικά μου ήταν εγκληματικά στερημένα από επιτραπέζια. Έπαιζα μόνο Monopoly. Και αυτό παρακαλώντας τους υπόλοιπους στην παρέα, που δεν μου έκαναν συχνά την χάρη. Εν μέρει γιατί κέρδιζα συνέχεια. Εν μέρει γιατί τους έκλεβα οικτρά και μετά, όταν το παιχνίδι τελείωνε, τους το έλεγα και κατάμουτρα.  Και που ‘σαι, Στέφανε, επειδή και εγώ μεγαλώνοντας έψαχνα για αντίπαλο στο Trivial, έχε με στα υπόψιν σου.

Risk ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όταν είδα ότι ο Κοκκίνης απάντησε Risk, σκέφτηκα για λίγο να μην απαντήσω το ίδιο. Στη φράση “Lord of The Rings Edition” είπα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Το Risk είναι ένα, το Risk είναι κλασικό, το Risk είναι μεγάλο. (Προφέρεται όπως το “Ο ΟΤΕ είναι μεγάλος, ο ΟΤΕ είναι μακρύς” από το ΑΜΑΝ). Είχα δηλώσει άλλωστε και αρκετούς μήνες νωρίτερα την αγάπη μου για αυτό το παιχνίδι και τον παιδικό ενθουσιασμό μου όταν ανακάλυψα αυτή τη μικρή γιάφκα του Risk στο Παλαιό Φάληρο, το σπίτι του Νικόλα και της Ελιάνας. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό που με πώρωνε τόσο πολύ όταν ήμουν μικρός μπορεί να με πωρώνει ακόμα και να ξεπερνά τη μανία μου με το Trivial Pursuit. Δεν ξέρω αν είμαι καλός στο Risk και δεν με νοιάζει και τόσο πολύ να σου πω την αλήθεια. Θέλω να περνάω κάποια από τα ενήλικα βράδια μου με το ταμπλό απλωμένο στο τραπέζι, με πίτσα να υπάρχει αρρόδου, Coca-Cola να ρέει και αγαπημένα πρόσωπα να σφάζονται πάνω από την Κεντρική Ευρώπη. Παίρνει ώρες ένα καλό παιχνίδι Risk. Παίρνουν ακόμα περισσότερες ώρες 3 συνεχόμενες παρτίδες Risk. First we take Kamchatka, then we take Irkutsk.

Trivial Pursuit ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το επιτραπέζιο που έχω παίξει με το περισσότερο πάθος και τον λιγότερο φόβο είναι το Scotland Yard, αλλά θυμάμαι περισσότερο τις συνθήκες (μέρος, ώρες, αντίπαλοι) στις οποίες το ‘χω λιώσει παρά το παιχνίδι καθεαυτό. Άρα Trivial Pursuit. Ο πιο σίγουρος τρόπος να νιώσω ημιμαθής και βλαμμένος, ειδικά όταν η ερώτηση είναι αθλητική και νομίζω ότι θα τους κάνω πλάκα. Το καλό είναι ότι σφαλιάρα με τη σφαλιάρα μαθαίνω απέξω τις σωστές απαντήσεις και επαναφέρω το γνωστό ρητό για τους τρόπους να θριαμβεύσεις στο Trivial: Ή θα ξέρεις τις απαντήσεις είτε θα χάνεις κι απ’ τα νηπιαγωγεία μέχρι να τις μάθεις. Κάπου εδώ έρχομαι να καταδικάσω την αήθη τακτική του Θέμη Καίσαρη και μερικών γνωστών μου που παίζουν Trivial μετρώντας τα χαρτάκια που κέρδισαν και όχι με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Παιχνίδι είναι ρε Θέμη. Άμα ήταν έτσι θα παίρναμε πέντε κούτες με Panini και θα συμπληρώναμε το άλμπουμ σ’ ένα απόγευμα. Α, ξέχασα, το κάνεις και αυτό. :/

Hero Quest o Μάνος Χωριανόπουλος

Στα έγκατα της Γης, σε μια άλλη διάσταση, υπήρχε ο κόσμος του Hero Quest. Πριν διαβάσω Tolkien, πριν γραφτεί το Game of Thrones, πριν τα Videogames, εξελιχθούν σε αυτό που είχαμε στη φαντασία μας, όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’80, υπήρχε το Hero Quest.

Τέρατα, σεντούκια, μυστικές σκάλες, ξόρκια και μάχες. Ο Βάρβαρος, ο Μάγος, το Ξωτικό και ο Νάνος και φυσικά ο κακός, που έλεγχε τα πάντα σαν άλλος Σάουρον. Κάποιος έπρεπε να κάνει τον κακό και ήταν ένας ρόλος που δεν ήθελα ποτέ. Τώρα, θα ήταν αυτός που θα επέλεγα, καθώς ήταν ο μόνος που γνώριζε που βρίσκονταν οι παγίδες (τις έστηνε αυτός) και οι κίνδυνοι για τους ήρωες αυτού του μαγικού κόσμου. Τότε έπαιρνα τον Βάρβαρο. Θυμάμαι ακόμα το αίσθημα της αγωνίας όταν οδηγούσα τον ήρωα σε κάποιο νέο δωμάτιο, πάνω στο ταμπλό. Θα έπαιζα και πάλι αν είχα την ευκαιρία.

ΥΓ. Στέφανε και Πάνο, παίζετε με τη φωτιά (της γνώσης). Είναι γνωστό ότι στο Trivial δεν χάνω.

Risk-άρει ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Κάτσε να σου περιγράψω ένα βράδυ 26 Δεκεμβρίου πριν από αρκετά χρόνια. Ήταν μαζεμένα όλοι στο καινούργιο σπίτι της ξαδέρφης μου και έβγαλαν ένα Trivial να περάσει η ώρα. Εγώ τότε γυμνάσιο, δεν μίλαγα και πολύ. Ήμουν ήσυχος. Για να μην νιώθω παρακατιανό με έβαλαν σε μια ομάδα. Έρχεται ο “γιατρός” και κάθεται δίπλα μου. Μου λέει “θα μου τα λες στο αυτί”. Καταλήξαμε να τους νικάμε σε όσα παιχνίδια κι αν παίξαμε και να μάχονται σε ποια ομάδα θα είμαι (τα ακούτε οι υπόλοιποι;). Ωραία είχα περάσει αλλά αξέχαστο μου έχει μείνει ένα βράδυ Χριστουγέννων στο ίδιο σπίτι όπου περάσαμε 18 συνεχόμενες ώρες παίζοντας Risk. Όπως είπε και ο Χρήστος, pizza (από τα χέρια γυναίκας, όχι delivery), coca cola που ξεκίνησε σκέτη αλλά μετά έγινε συνοδευτικό για ουίσκια και μπακάρντια, τσακωμοί και ύπνος άλλος στην καρέκλα, άλλος στον καναπέ για να συνεχίσουμε την άλλη μέρα το πρωί. Πολύ απλά ήταν ένα επικό βράδυ στρατηγικής που αποφασίσαμε ότι αυτό το παιχνίδι είναι πιο εθιστικό από οποιοδήποτε τσιγάρο ή αλκοόλ.