Ο Φώτης Σεργουλόπουλος έγινε πατέρας. Αυτή είναι η γνώμη μας

Μια εβδομάδα πριν, πανευτυχής μετά τη γέννηση του γιου του, ο Φώτης Σεργουλόπουλος ανακοίνωνε από το ‘ΦΜ Live’ ότι έγινε πατέρας, ότι το όνομα του μικρού θα είναι Γιώργος και ότι ζυγίζει 2.600 γραμμάρια. Ο παρουσιαστής ευχαρίστησε τον κόσμο για τις ευχές του και λίγο μετά, τα πλήθη έκαναν login στα Twitter και τα Facebook και τοποθετήθηκαν επί του θέματος, ανάγοντας το θέμα σε πρόχειρο δημοψήφισμα τύπου ‘υπέρ ή κατά’.

Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ γράφουν τη γνώμη τους για το ‘θέμα Σεργουλόπουλου’, όσο άστοχη κι αν μοιάζει η φράση ‘θέμα Σεργουλόπουλου’.

Μάνος Μίχαλος is typing…

Δεν με ενδιαφέρει πώς απέκτησε παιδί ο Φώτης Σεργουλόπουλος. Δεν μου καίγεται καρφί αν το έκανε (τρόπος του λέγειν) με παρένθετη μητέρα, αν το υιοθέτησε, αν το μάζεψε από ίδρυμα ή ακόμη και από το δρόμο, εκεί που πολλές φορές αφήνουν άλλοι τα παιδιά τους, επειδή δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν, δεν τα θέλουν ή ακόμη χειρότερα τα θεωρούν λάθος. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το ότι σε μια κοινωνία που πασχίζει να αποδείξει ότι δεν κουβαλάει ακροδεξιά, συντηρητικά μυαλά (και ας λένε τα ποσοστά, δυστυχώς, το αντίθετο), ένα παιδί ενός δηλωμένου (με θάρρος) γκέι, είναι ευκαιρία για να φάνε κάποιοι σάρκες, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν φάει όλα τα ρούχα τους.

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν ανέκαθεν ένα συμπαθές πρόσωπο της ελληνικής τηλεόρασης, πράγμα που αποδεικνύει η σταθερότητα της επιτυχίας του. Τις προηγούμενες μέρες πολλοί του καταλόγισαν ως έγκλημα την ανάγκη του για παιδί, προφανώς έχοντας ως σημαία ότι τα παιδιά είναι προνόμιο μόνο των ανθρώπων με φυσιολογικά (με βάση τη βιολογία, όχι τη γνώμη του καθενός) χρωμοσώματα. Βέβαια, κανείς δεν μίλησε για το παιδί. Όλοι είχαν να πουν κάτι για τον Σεργουλόπουλο. Κανείς δεν σκέφτηκε μια νέα ζωή, που στην προσπάθεια της να σταθεί σε αυτόν τον κόσμο, θα έχει δίπλα της έναν άνθρωπο που θα την αγαπάει.

Και μην μου πείτε, ότι όλοι αγαπάνε τα παιδιά (τους), γιατί είναι ένα ψέμα. Όλοι αγαπάνε τον εαυτό τους. Τα παιδιά τα αγαπάνε αυτοί που μπορούν να βάλουν την πάρτη τους σε δεύτερη μοίρα. Ο Σεργουλόπουλος, είμαι σίγουρος, ότι προτού πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση, το σκέφτηκε καλά, διαφορετικά θα είχε κάνει 10 εξώφυλλα αν αυτή η κίνηση ήταν για να δει τη φάτσα του στα εβδομαδιαία περιοδικά. Δεν κάνεις παιδί, ειδικότερα όταν ξέρεις ότι θα το μεγαλώσεις μόνος σου, ένας άντρας γκέι, ανάμεσα σε βλέμματα περίεργα. Αυτός σίγουρα το ήθελε αυτό το παιδί. Και σίγουρα θα του δώσει τα πάντα.

Αυτό μετράει και τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα είναι για να μας κάνουν RT στο Twitter και να νομίζουμε ότι την είπαμε πάλι την ωραία μαλακία μας. Ας ελπίσουμε ότι σε 10 χρόνια, το internet θα έχει θάψει όλη αυτή τη σαπίλα των πρώτων ημερών ενός μωρού, γιατί θα έχει μεγαλώσει και θα μπορεί να τα διαβάσει. Εκτός αν μάθει από τον πατέρα του, να μη δίνει σημασία τι λέει ο κόσμος, παρά μόνο αυτοί που πραγματικά σε αγαπούν.

Πάνος Κοκκίνης is typing…

Αν τον δω ποτέ εξώφυλλο μαζί του, όσα χρόνια και αν περάσουν, τότε θα τον κράξω. Αλλά αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Γιατί ο Φώτης το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να ζήσει τη ζωή του όσο πιο αξιοπρεπώς και γεμάτη με αγάπη μπορεί. Όχι να κερδίσει φθηνά πρωτοσέλιδα και λίγες εφήμερες μονάδες τηλεθέασης παραπάνω. Κάτι που γνωρίζουν όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν, έστω και μια φορά, από κοντά. Όπως επίσης γνωρίζουν το πόσο αγάπη (επίσης κουλτούρα, ήθος, ευγένεια) έχει να δώσει. Και πραγματικά ντρέπομαι που χρειάζεται όλο αυτό να γίνει θέμα. Γιατί με κάνει να θυμάμαι πόσο οπισθοδρομική είναι (στην πλειοψηφία της) η κομπανία που βαράει τα ταμπούρλα που κάνουν αυτή την αρκουδένια χώρα των Βαλκανίων να χορεύει. 

Χρήστος Χατζηιωάννου is typing…

Τα αστεία και τα πειράγματα τα δέχομαι. Και φυσικά, οι ομοφυλόφιλοι, όπως οι βάζελοι, οι τριτοδεσμίτες, αυτοί που βλέπουν Τούρκικα και όσοι δεν τρώνε φέτα, οφείλουν και εκείνοι να δέχονται τα πειράγματα και το χιούμορ όπως τα δεχόμαστε όλοι σε μία εύρυθμη κοινωνία. Ήταν άλλωστε πάντα ίδιον του χοντρόπετσου Έλληνα, αυτού του “κράτους ασυστόλων και πεσμένων κώλων” που τραγούδησε κάποτε ο Σαββόπουλος.

Οι επικίνδυνοι είναι εκείνοι που μέσα στην πλάκα τους βγάζουν φόβο. Εκείνοι που βάλλουν κατά των ομοφυλοφίλων, πόσο μάλλον της ικανότητάς τους να μεγαλώσουν ένα παιδί. Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί “άντρακλες” πατεράδες που δεν ξέρουν να μεγαλώνουν παιδιά. Πατεράδες που κακοποιούν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, πατεράδες που δίνουν το λάθος παράδειγμα, πατεράδες που μεγαλώνουν δυστυχισμένα παιδιά. Εγώ στον Φώτη Σεργουλόπουλο έβλεπα πάντα και βλέπω έναν άνθρωπο ορεξάτο για ζωή, έναν άνθρωπο πολύ εργατικό, έναν καλό άνθρωπο και απ’ ό,τι έχω ακούσει από τόσους και τόσους που γεμίζουν κάθε βράδυ το Shamone, έναν καλό φίλο. Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους και γνωστούς μου που έσπευσαν να τον κατηγορήσουν σε social media κλπ, αλλά είναι και αυτές αξίες που κάνουν έναν καλό πατέρα.

Θοδωρής Δημητρόπουλος is typing…

Καταρχάς χαίρομαι πάρα πολύ που ένας τυχαίος κύριος κάπου στο ευρύτερο πληθυσμιακό σώμα παίρνει την πρωτοβουλία να κρίνει την ικανότητα κάποιου άλλου να γίνει πατέρας, εύχομαι κάποτε τυχαίοι περαστικοί να κάνουν το ίδιο και για αυτόν, για κάθε πτυχή της ζωής του. Είμαι σίγουρος πως αν προσπαθήσουμε αρκετά θα βρούμε κάτι που δεν εγκρίνουμε πάνω σε κάθε έναν από τους γύρω μας κι έτσι η αλληλοεξόντωσή μας θα προχωρήσει με τάχιστα βήματα. Από εκεί και ύστερα, μπορούμε να το επεκτείνουμε κιόλας το ζήτημα, αφού καλά το πάμε, μην αυτοπεριοριζόμαστε γιατί θα αργήσει να εξαπλωθεί το μίσος.

Πχ εγώ πιστεύω πως δεν πρέπει να έχει παιδιά κάποιος που είναι Μπαρτσελόνα γιατί δίνει λάθος πρότυπα στο παιδί που μεγαλώνει. Προτείνω όποιος είναι Μπαρτσελόνα να έχει αυτομάτως λιγότερα δικαιώματα στην κοινωνία, και να του βγαίνει η πίστη και τα λαρύγγια για δεκαετίες τη φορά ώστε να τα κερδίζει ένα-ένα απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους, που μισούμε τη Μπαρτσελόνα. Αν μας ζαλίζει αρκετά μπορούμε να υποχωρούμε και να τον αφήνουμε να βλέπει παιχνίδια της Μπαρτσελόνα αλλά μόνο μες στο σπίτι του, μην τα πολυσυζητάει έξω στο δρόμο γιατί μπορεί να ακούσω κατά λάθος για κάνα γκολ του Μέσι, και κυρίως (κυρίως!) να μη δείχνει παιχνίδια της Μπαρτσελόνα στο παιδί του, αν τελικά τον αφήσω να μεγαλώσει παιδί. Γιατί μετά το παιδί μπορεί να νομίσει πως έτσι παίζεται το ποδόσφαιρο κι όχι όπως αρέσει σε εμένα.

Ποια ήταν η ερώτηση είπαμε;

Στέφανος Τριαντάφυλλος is typing…

Τα είπαν όλα… Ειδικά ο Θοδωρής. Αν και εγώ εκεί που έλεγε Μπαρτσελόνα, θα έπαιρνα την πάσα του Χρήστου και θα έβαζα σ’ αυτή την κατηγορία τους ανθρώπους που δεν τρώνε φέτα. Όχι αυτοί, δεν αξίζουν να μεγαλώνουν παιδιά. Στα σοβαρά, όμως, η άποψη μου είναι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Να κοιμάται με όποιον όποιον θέλει και να μεγαλώνει ένα παιδί, αν φυσικά το θέλει. Όσο για την είδηση; Με άφησε μάλλον αδιάφορο και δεν έκανα ούτε κλικ σε ένα από τα εκατοντάδες site που την αναπαρήγαγαν. Από εκεί και πέρα θα επιμείνω στο τετριμμένο ότι παιδιά πρέπει να κάνουν αυτοί που το θέλουν, αυτοί που θα τα αγαπούν και θα τα μεγαλώσουν σωστά, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος θα είναι ένας καλός πατέρας (επειδή απλά είναι συμπαθής στην τηλεόραση), αλλά από την άλλη είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα κριθεί από τη σεξουαλικότητα του. Θα κριθεί από όλες παραμέτρους, όπως θα κρινόντουσαν στρέιτ, γκέι, οπαδοί της Μπαρτσελόνα ή αυτοί που δεν τρώνε φέτα (όχι, όχι, αυτοί είπαμε όχι). Ο μόνος μου ενδοιασμός μπορεί να είναι και άκυρος βέβαια γιατί δεν ξέρω τις συνθήκες ή το πλάνο του συγκεκριμένου, είναι ότι ενδεχομένως ένα παιδί θα πρέπει να μεγαλώνει με τους δύο του γονείς. Όχι απαραίτητα για να έχουν προσλαμβάνουσες από το αρσενικό και το θηλυκό πρότυπο, αλλά επειδή δύο είναι καλύτερα από ένα. Ή πάλι μπορεί να λέω και βλακείες, γιατί υπάρχουν πολλοί γονείς χωρίς ταίρι, που μεγάλωσαν παιδιά δίνοντας τους διπλή αγάπη και φροντίδα.

Όπως και να το ξεκινάω στο μυαλό μου, είτε ακολουθώ τις συντηρητικές διαδρομές, είτε πιο ανοιχτές και συμβατές στη σύγχρονη εποχή, καταλήγω ότι τα στερεότυπα είναι μια μαλακία και μισή. Το αληθινό κριτήριο για να ανατραφεί σωστά ένα παιδί δεν έχει να κάνει με νούμερα, με φύλα, ή με σεξουαλικές προτιμήσεις.

Ηλίας Αναστασιάδης is typing…

Πέρασα το πρωί της Πέμπτης στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων ‘Ελπίδα’, ανάμεσα σε παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν ‘φυσιολογικά’. Σε παιδιά που κινούνται σε έναν χώρο με πολλά χρώματα και ωραίες ζωγραφιές, με χαμογελαστές φάτσες παντού τριγύρω, αλλά και με ταμπέλες που εκτός από ‘Σχολείο’ και ‘Παιδική Χαρά’, γράφουν και ‘Ιατρείο Πόνου’. Δίπλα στα παιδιά ή πίσω τους (αν τα παιδιά ήταν σε καροτσάκι), βρίσκονταν συνήθως ένας ή και οι δύο γονείς, δυνατοί, χαμογελαστοί, εξοικειωμένοι με την (πιο σκληρή και σοβαρή) περιπέτεια (που θα μπορούσαν να περάσουν). Αν πιάσεις την κουβέντα μαζί τους και τους χαιρετήσεις με ένα “όλα να πάνε καλά”, θα σε διορθώσουν (αφού σε ευχαριστήσουν) με ένα “όλα ΘΑ πάνε καλά”. “Γιατί δεν γίνεται αλλιώς”. Γιατί όντως δεν γίνεται αλλιώς.

Δεν έχω γίνει πατέρας και δεν ξέρω πώς είναι, αλλά έχω πειστεί, πολύ πριν περάσω ένα πρωί στο ‘Ελπίδα’, ότι αν υπάρχει ΈΝΑ αληθινό και αδιαπραγμάτευτο συναίσθημα σε αυτόν τον κόσμο, αυτό είναι η αγάπη ενός γονιού για τα παιδιά του. Σύμφωνοι, υπάρχουν και γονείς-τέρατα, γονείς-εγκληματίες, γονείς-αδιάφοροι και ψυχικά ακατάλληλοι για γονείς, αλλά συγγνώμη συντηρητικοί φίλοι μου που δεν έχετε καταλάβει ακόμα πόσο θα σας απαλύνει από τα κόμπλεξ, τους δαίμονες και τον μισανθρωπισμό σας ένας καλός ψυχαναλυτής, οι γονείς δεν χωρίζονται σε ‘στρέιτ ή γκέι’, όπως δεν χωρίζονται σε ‘ξανθούς ή μελαχρινούς’ και ‘βάζελους ή γαύρους’. Χωρίζονται μόνο σε γονείς που αγαπούν ή δεν αγαπούν (τα παιδιά και, κατ’ επέκταση, τον εαυτό τους).

Μάνος Χωριανόπουλος is typing…

Η αλήθεια είναι ότι το χαμό που έγινε στο διαδίκτυο για το ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος απέκτησε παιδί, ούτε τον κατάλαβα, ούτε του έδωσα σημασία.

Φαντάζομαι ότι το “αναμενόμενο” θα ήταν να προβληματιστώ με κάποιες δεύτερες σκέψεις στο άκουσμα της είδησης, αλλά αυτό δεν συνέβη, γιατί απλώς τον Σεργουλόπουλο τον έχω στο μυαλό μου ως έναν άνθρωπο, που μπορεί να δώσει αγάπη σε ένα παιδί και να το μεγαλώσει σωστά.

Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, έχω δει κομμάτια από εκπομπές και συνεντεύξεις του και αυτό που μου έβγαζε πάντα είναι καλό χιούμορ, αγάπη και ειλικρίνεια. Θεωρώ ότι αν έχεις τα μέσα για να συντηρήσεις ένα παιδί, αυτό που χρειάζεται από εκεί και πέρα είναι αγάπη. Όπως άλλωστε και σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Από την αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο, ξεκινάς. Αυτή είναι η βάση και όλα τα άλλα έπονται και όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται, είτε πρόκειται για πραγματικές δυσκολίες, είτε για κατασκευασμένες, από μυαλά κολλημένα.

Στη συζήτηση περί σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν αξίζει καν τον κόπο να μπούμε. Γνωρίζουμε την πολεμική, γνωρίζουμε και τους Νεάτερνταλ του πληκτρολογίου, που κρέμονται από τα χείλη των Σεραφείμ αυτού του τόπου. Όταν εμείς δίναμε πολιτισμό, οι υπόλοιποι ήταν στα δέντρα. Όταν κατέβηκαν, ανεβήκαμε εμείς και πετάμε πέτρες ο ένας στον άλλο με κάθε ευκαιρία.

Χρήστος Δεμέτης is typing…

Από πότε το φύλο κρίνει το αν μπορεί κανείς να θεωρηθεί ικανός να γίνει γονιός;

Γονιός γίνεται κανείς όταν κρίνει ότι είναι έτοιμος να δώσει ανιδιοτελή αγάπη, όταν είναι συνειδητοποιημένος και όταν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο παιδί που θα φέρει στον κόσμο. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις στο κρεβάτι δεν έχουν σχέση με την ικανότητα τεκνοποίησης και ανατροφής ενός παιδιού. Ας το δούμε από την ανάποδη. Ένα παιδί που μεγαλώνει, γίνεται έφηβος, γίνεται ενήλικος άνδρας ή ενήλικη γυναίκα και επιλέγει να γίνει ομοφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλη, είναι παιδί γκέι γονιών;

Και ποιος είπε πως το παιδί που θα έρθει στο κόσμο θα γίνει γκέι επειδή οι γονείς του είναι ομοφυλόφιλοι; Καμία έρευνα σε αυτόν τον πλανήτη δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο.

Ξεχάσαμε το δικαίωμα της επιλογής στη θρησκεία και στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ιδεολογία και στην προσωπική κουλτούρα του καθενός; Ας σοβαρευτούμε. Την ώρα που εκατοντάδες, χιλιάδες παιδιά ΚΑΙ στη χώρα μας είναι έκθετα στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στην εγκατάλειψη και στην καλύτερη βρέθηκε ένα ίδρυμα για να τα υιοθετήσει, το να υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με τη φλόγα και το πάθος της ανάληψης ευθύνης απέναντι σε αυτές τις ψυχές, είναι αν μη τι άλλο θαυμάσιο.

Η κοινωνία πρέπει να αναπτύξει αντανακλαστικά γιατί οι νοοτροπίες αλλάζουν. Όποιος σοκάρεται με την ομοφυλοφιλία, φοβάται την κοινωνία στην οποία ζει, δεν αναγνωρίζει την πραγματική της υπόσταση. Όποιος σοκάρεται με τη σεξουαλική πράξη, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή, σοκάρεται με την ίδια τη ζωή.

Υγιές περιβάλλον είναι να βλέπει το παιδί δυο ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον να συνεργάζονται για να επιβιώσουν. Ακόμα κι αν είναι δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αυτοί οι άνθρωποι θα του δώσουν τις σωστές αρχές για να δώσει κι εκείνο μελλοντικά τη μάχη του εκεί έξω.

Η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου δεν επηρεάζεται από τον τρόπο που μεγαλώνει αλλά από τα στερεότυπα που απορρίπτει ή ασπάζεται μεγαλώνοντας. Το Κράτος οφείλει να αξιολογεί με ίσα μέτρα και σταθμά την ικανότητα ενός πατέρα να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, είτε είναι γκέι είτε είναι “straight”.

Θανάσης Κρεκούκιας is typing…

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα τι ακριβώς συμβαίνει με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, οπότε μπήκα εδώ για να ενημερωθώ. Όταν τελείωσε το κείμενο, προχώρησα από περιέργεια στα σχόλια. Τουλάχιστον να δω ποια είναι η άποψη των νέων ανθρώπων, σκέφτηκα. Υπάρχουν 15 σχόλια λοιπόν από κάτω. Σας μεταφέρω αυτούσια τα 8 από αυτά.

1. Ούτε που φαινόταν η κοιλιά.

2. Αφού έγινε και ο Σεργουλόπουλος μπαμπάς, δεν έμεινε τίποτα άλλο απ’ το να δούμε και την Κανέλλη μαμά.

3. Παρακαλείστε να γράψετε ποιος γέννησε το μωρό. Μυαλό είναι αυτό και τρέχει.

4. Αφού είχε δηλώσει ότι είναι gay;

5. Άραγε είχε δύσκολη γέννα…;;; Δεν μας είπε!!!

6. Έτσι είναι όταν διαθέτεις 4Χ4.

7. Πολύ θα ήθελα να μάθω ποια του έκατσε….

Και άφησα τελευταίο το πιο «ψαγμένο» όλων:

8. Βεβαίως και να είναι γερό το παιδάκι, αλλά είναι ανάγκη να τα μπερδεύουμε ΟΛΑ τόοοοοσο πολύ;;;;;; Είπαμε….να μην ασχολούμαστε με τους gay…να τους αφήσουμε να «το» χαρούν…αλλά να κάνουν και παιδιά….;;;;; Όλοι κατηγορούμε τις μονογονεϊκές (από αντίληψη) οικογένειες….όλοι βρίζουμε αυτούς που χωρίζουνε τόσο εύκολα και δεν προσπαθούν να κρατήσουν την οικογένεια….και θα χαρούμε για τους gay που κάνουν παιδιά;;;;; Έλεος…τι πρότυπα θα πάρει αυτό το αγοράκι;;;;; Θα μπαινοβγαίνουν οι «μπαμπάδες» στο σπίτι…και μεγαλώνοντας θα νομίζει ότι έτσι πρέπει να κάνει κι αυτός…ε όχι….αρκετά πια…

Είναι προφανές ότι είμαστε μια κοινωνία χρεοκοπημένη, με απίστευτα ελλείμματα ανθρωπιάς, ανεκτικότητας, κατανόησης της διαφορετικότητας, συναισθηματικής ισορροπίας, αλληλεγγύης, αγάπης. Ένας πολύ σκληρός πυρήνας αυτής της χώρας έχει βαθιά ριζωμένους μέσα του τους σπόρους του μίσους, της βλακείας και τέτοιων σκοταδιστικών αντιλήψεων που εμποδίζουν τελικά οποιαδήποτε φυσιολογική διαχείριση απόλυτα φυσιολογικών γεγονότων, όπως το ότι ο Σεργουλόπουλος έγινε πατέρας.

Δεν θα πρέπει πάντως να μας εντυπωσιάζει. Πριν λίγες μέρες ο Μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ, είπε τα εξής αποτρόπαια μεσαιωνικά: «Η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Εγκυμονεί κινδύνους σωματικής και ψυχικής υγείας και κατά την πράξη γίνεται παράχρηση σωματικών οργάνων. Εσείς πιστεύετε ότι δυο ομοφυλόφιλοι μπορούν να μεγαλώσουν με υγεία ένα παιδί; Αυτό το παιδί θα έχει συγκλονισμό στην ψυχή του. Με το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων καθιερώνεται ένας νέος τύπος ανθρώπου». Φροντίζοντας να υπενθυμίσει την απειλή αφορισμού για όποιους βουλευτές τολμήσουν να ψηφίσουν το εν λόγω σύμφωνο. Δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση. Στις χριστιανικές μαθητικές ομάδες συνεχίζουν μέχρι σήμερα να «διδάσκουν» σε παιδιά ηλικίας 14-18 ετών, ότι ο αυνανισμός είναι επίσης θανάσιμο αμάρτημα.

«Αν σας έρθει η επιθυμία να τον παίξετε, τρέξτε το τετράγωνο του σπιτιού σας πέντε-έξι φορές και θα σας φύγει». Μη γελάτε, δεν είναι καθόλου αστείο. Όπως δεν είναι καθόλου αστείο το ότι 8 από τα 15 σχόλια, μάλλον νέων ανθρώπων, προκαλούν αν μη τι άλλο, ναυτία. Στο 2013. Επειδή ένας άνθρωπος έγινε πατέρας. Από την άλλη, ευτυχώς που υπάρχουν τα υπόλοιπα 7 σχόλια. Που σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα.