Οι άνθρωποι πίσω από τις Νύχτες Πρεμιέρας διαλέγουν

Σε 11 μέρες, με πάνω από 200 ταινίες, με 5 αίθουσες, με καμιά δεκαριά πάρτι… Ας πούμε πως οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι εκ των πραγμάτων μια ακραία υποκειμενική εμπειρία. Το πώς τη ζει ο καθένας διαφέρει, οπότε έχουν πάντα ενδιαφέρον αυτές οι συζητήσεις: Στα διαλείμματα, στους διαδρόμους, στα πάρτι ή ακόμα και στο δρόμο, στην έξοδο του μετρό (όπως πας από την Κοραή στο Δαναό ή το ανάποδο), να ανταλλάζεις γνώμες ή εμπειρίες ή αναμνήσεις με άλλους επισκέπτες του Φεστιβάλ, για να πάρεις μια ιδέα πώς ήταν το δικό τους.

Όμως μέσα σε όλες αυτές τις εμπειρίες και τις γνώμες, υπάρχουν μερικές, μια ντουζίνα, που έχουν μια διαφορετική αξία. Γιατί είναι των ανθρώπων που στήνουν το Φεστιβάλ.

Μαζέψαμε την ομάδα πίσω από τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας (από το πρόγραμμα ως το γραφείο τύπου κι από τον συντονισμό μέχρι τον ίδιο τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή, Ορέστη Ανδρεαδάκη) και τους θέσαμε τις ίδιες τρεις ερωτήσεις. Θέλαμε να ξέρουμε, για εκείνους, από την πλευρά των ανθρώπων που εδώ και μήνες ξημεροβραδιάζονται στήνοντας αυτό το αγαπημένο σινεφίλ ραντεβού, ποια είναι η ταινία που ξεχωρίζουν από το φετινό πρόγραμμα, ποια είναι η στιγμή που θυμούνται από το παρελθόν του Φεστιβάλ, και τι αγαπούν περισσότερο από την καθημερινότητα του να διοργανώνεις ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Τσέκαρε τις απαντήσεις των ανθρώπων πίσω από τις Νύχτες Πρεμιέρας, και σημείωσε ταινίες.

Ορέστης Ανδρεαδάκης (Καλλιτεχνικός Διευθυντής)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Είναι τραγικά δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσα σε 110 ταινίες, αλλά, αφού επιμένετε, σας προτείνω την πιο σπάνια, που στο ίντερνετ δεν μπορεί κανείς να βρει παρά μια άθλια κόπια και που η τεράστια διάρκειά της (7 ώρες) ταιριάζει μόνο στη μεγάλη οθόνη: “Χίτλερ, μία ταινία από τη Γερμάνια”, του Χανς- Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ. Ένα πειραματικό και ποιητικό αριστούργημα πάνω στο τερατώδες φαινόμενο του ναζισμού και τις αιτίες που ευνόησαν την άνοδο και τη θεοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Η προβολή της ταινίας του Πάνου Κούτρα «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», το 1999! Ήταν λίγες μόνο μέρες μετά το μεγάλο σεισμό και η αίθουσα του Αττικόν ήταν κατάμεστη με ένα κυκλικό κενό στις θέσεις που βρίσκονταν ακριβώς κάτω από το μεγάλο πολυέλαιο.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Να τσακώνομαι με  τους συνεργάτες του Φεστιβάλ και στο τέλος να αποδεικνύεται ότι έχουν δίκιο.

Κωστής Θεοδοσόπουλος (Επιμέλεια Επιλογής Γενικού Προγράμματος)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Το «Short Term 12» γιατί είναι η καλύτερη ταινία της φετινής σοδειάς του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά. Αφοπλιστικά ειλικρινές και μπολιασμένο με την γλυκόπικρη αλήθεια των μικρών καθημερινών στιγμών, αγγίζει χωρίς υπερβολές και φθηνούς συναισθηματισμούς ένα θέμα άκρως ευαίσθητο. 

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Ιντεάλ. Μετά την προβολή της «Εδέμ». Η Ελένη Φιλίνη πλησιάζει συγκλονισμένη τον Αμερικάνο μοντέρ της ταινίας και του λέει: «Very very beautiful movie.Your movie the best. Congratulations». Μετά γυρίζει και μου λέει κατηγορηματικά: «Πες του… είμαι ηθοποιός».

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Όταν κατά τη διάρκεια της επιλογής των ταινιών και μετά από ένα μεγάλο σερί αδιάφορων ή βαρετών φιλμ, όντας απελπισμένος, ανακαλύπτεις ξαφνικά την αγαπημένη σου ταινία του Φεστιβάλ.

Χρήστος Τζούτης (Επιμέλεια Επιλογής Γενικού Προγράμματος)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. The Resurrection of a Bastard. Γιατί είναι ντεμπούτο αλλά ο τύπος μοιάζει να σκηνοθετεί χρόνια.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Όταν έφυγε το ωρολόγιο για εκτύπωση.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Ότι μπορεί να επικοινωνώ ταυτόχρονα με Παρίσι, Χονγκ Κονγκ, Ισλανδία και Νέα Υόρκη για να κλείσω ταινίες.

Νίκη Ξένου (Υπεύθυνη Οργάνωσης και Συντονισμού)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. ”Luton” του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Χωρίς γιατί.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Η πρώτη μέρα ή μάλλον η πρώτη νύχτα του Φεστιβάλ, όταν συναντιόμασταν στο πριβέ του Αττικόν για να κάνουμε το καθιερωμένο μίτινγκ της ημέρας. Μία στιγμή και μοναδική, και από τις επτά προηγούμενες και αγαπημένες μου Νύχτες Πρεμιέρας.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Όταν γελάμε συνωμοτικά στα μίτινγκ.

Νεκτάριος Σάκκας (Αρχισυνταξία site www.aiff.gr)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Μεταξύ διάφορων άλλων, το “Rewind This!” (Παρακαλώ Γυρίστε την Ταινία στην Αρχή). Όποιος έζησε έστω και για λίγο την εποχή της παντοκρατορίας της βιντεοκασέτας, όποιος πέρασε ώρες στα βιντεοκλάμπ σκονίζοντας τα δάχτυλά του στα ψαχτήρια για κάποιο τίμιο σπλάτερ ή μια μεκαλάρικη περιπέτεια, απαγορεύεται να προσπεράσει το απολαυστικά νοσταλγικό ντοκιμαντέρ του Τζος Τζόνσον για την επανάσταση που έφερε στο σινεμά και την οικιακή ψυχαγωγία το VHS.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Εδώ κανονικά στριμώχνονται αρκετές. Από το δανέζικο “Teddy Bear” που τσίμπησε το βραβειό κοινού, ως το “Metropolitan” του Στίλμαν ή το διφορούμενο ντοκιμαντέρ για την Αμπράμοβιτς (“Marina Abramovic: The Artist is Present”). Απ’ όλα όμως τα προηγούμενα ξεγλιστρά και ανεβαίνει στην κορυφή των αγαπημένων στιγμών μια ένοχη απόλαυση, το “Room 237”. Midnight στην ψυχή (για να μιλήσουμε και στη γλώσσα του φεστιβάλ), το ντοκιμαντέρ για τις ατελείωτες θεωρίες συνομωσίας που φούντωσαν γύρω από την αξεπέραστη “Λάμψη” του Κιούμπρικ έχει πολλαπλές επιδράσεις στον θεατή, με τελευταία και καλύτερη εκείνη που τον στέλνει να ξαναδεί για πολλοστή φορά -αλλά με άλλο μάτι αυτή τη φορά- το πιο εγκεφαλικό φιλμ τρόμου που γυρίστηκε ποτέ.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Όταν η υπ’αριθμόν-τρέχα-γύρευε υποψήφια ταινία που βλέπεις μέσα στην εβδομάδα γίνεται -επιτέλους- αυτή που θέλεις φανατικά να συμπεριληφθεί στην τελική επιλόγή του φεστιβάλ.

Χριστίνα Λιάπη (Βοηθός Συντονισμού)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Το «Blackfish». Γιατί μια ιστορία για την κακομεταχείριση των φαλαινών στα θαλάσσια πάρκα SeaWorld που ακούγεται σαν καλών προθέσεων (βαρετή, όμως) ταινία καταγγελίας, μετατρέπεται σε κάτι σαν ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο χτίζει την ιστορία του με τέτοιο σασπένς που σε ανατριχιάζει. Στομάχι = αλοιφή.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Η γλυκόπικρη ατμόσφαιρα της τελετής λήξης (και το παράδοξο: ενώ θες να τελειώσει το φεστιβαλικό στρες, ήδη το νοσταλγείς κιόλας) και το πάρτι λήξης. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ανακούφιση του πάρτι λήξης.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Ότι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, ακόμη κι όταν χτυπάμε 14ωρα δουλειάς και ξεχνάμε τη λέξη ύπνος, κάτι θα μου θυμίσει: δουλεύω για τις Νύχτες Πρεμιέρας, το φεστιβάλ στο οποίο σχεδόν μετακόμιζα για 11 μέρες τόσα χρόνια. Και όλα τα συγχωρείς στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Άντυ Δημοπούλου (Δημόσιες Σχέσεις και Φιλοξενία)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Δεν έχω δει όλες τις ταινίες του φετινού προγράμματος κι αν είχα το χρόνο δε θα ήθελα να χάσω καμία. Είμαι σίγουρη ότι και οι 110 ταινίες που έχουν επιλεγεί να προβληθούν στις αίθουσες έχουν έναν πολύ καλό λόγο για να είναι στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ,  αλλά αν έπρεπε θα διάλεγα το “Sha’anan Si” (25/9, 12.00 – Ιανός) α. γιατί είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ του Άρι Φόλμαν και έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον για την πορεία του γνωστού σκηνοθετη β. γιατί είναι προφητικό, αντιπολεμικό και διαχρονικό, και πάνω απ’όλα γιατί γ. (τέτοιες ταινίες δεν υπάρχουν στο youtube) και μπορεί να μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τη δούμε αν δεν την “ανακάλυπταν” οι άνθρωποι του προγράμματος του Φεστιβάλ!

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. H πρώτη μου επαφή με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας ως μέλος της ομάδας του κι όχι ως θεατής ήταν το 2009. Η στιγμή που νομίζω θα έλεγα αγαπημένη ήταν όταν τέλειωσε η τελετή έναρξης της 15ης διοργάνωσης και το Φεστιβάλ ξεκινούσε για πρώτη φορά με άλλο τρόπο, με άλλη ανυπομονησία, αγωνία, νέο βλέμμα και όρεξη για Σινεμά και για ό,τι συμβαίνουν πίσω και πέρα απ’τη μεγάλη οθόνη αυτού του Φεστιβάλ.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Το ότι δεν είναι μία συνηθισμένη καθημερινότητα! Κανείς δε φαντάζεται τι συμβαίνει (;), τον “πυρετό” και την καλή διάθεση όλων όσων δουλεύουν για το Φεστιβάλ. Αυτή η ομάδα έχει -διαχρονικά- μία μαγική όρεξη γι’αυτό που κάνει και οι δεσμοί μεταξύ όσων δουλεύουν γι’αυτό το Φεστιβάλ είναι κάτι που δε νομίζω να υπάρχει κάπου αλλού ή αλλιώς εύχομαι να υπάρχει και αλλού.

Μελίν Καραογλανιάν (Υπεύθυνη Αιθουσών και Ταξιθεσίας)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Τις ταινίες που προτείνει ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Το τελευταίο meeting πριν την έναρξη στο οποίο ο Ορέστης Ανδρεαδάκης μας παρουσιάζει το πολυτιμότερο αντικείμενο για έναν εργαζόμενο του φεστιβάλ, τον φορτιστή.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Ο σχολιασμός των παραλειπόμενων στο τέλος της ημέρας.

Μαρία Ναθαναήλ (Υπηρεσίες Επικοινωνίας)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Την ταινία «Εγώ, η Ντιβάιν/ I am divine», του Jeffrey Scwharz επειδή έχω μία ιδιαίτερη αγάπη στις queer ιστορίες. 

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Η ιδιότητα του θεατή. Φέτος, χαίρομαι πολύ που είμαι μέλος της ομάδας του Φεστιβάλ αλλά λυπάμαι που δεν θα προλάβω να δώ όλες τις ταινίες που θέλω…μάλλον ούτε τις μισές.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Το αστείρευτο χιούμορ της ομάδας, που ακόμα και τις πιο πιεστικές μέρες έχει την διάθεση να τις εκτονώνει με ξεσπάσματα γέλιου. (Κι αυτό περνάει και στο κοινό 🙂 ).

Δάφνη Δημοπούλου (Γραφείο Τύπου)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Το “Will You Still Love Me Tomorrow?”. Για την απάντηση που θέλουμε να πάρουμε, για την αλήθεια ότι “τα καλύτερα πάντοτε έρχονται από τα χειρότερα” και για το ομότιτλο τραγούδι.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Η ευχή “Καλό Φεστιβάλ” στην αρχή και το “Και Του Χρόνου” στο τέλος, που σου προκαλούν το πιο ευχάριστο ρίγος.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Το γέλιο, αυτό το ασυγκράτητο και πηγαίο γέλιο, που σου κόβει την ανάσα, γιατί εντελώς ξαφνικά και ανά πάσα στιγμή, κάποιος είπε, έκανε, σχολίασε ή μιμήθηκε κάτι, και που διακόπτει τα πάντα, όση δουλειά κι αν έχουμε.

Ο Φοίβος Βογιατζής (Υπεύθυνος Παραγωγής)

Μία ταινία από το φετινό πρόγραμμα που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Το “Sharknado”. Κάποιοι κριτικοί έγραψαν για συγγένειες με ιταλικό νεορεαλισμό και αναφορές στον πρώιμο Ταρκόφσκι, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να αποθαρρυνεται κανεις. Πιστεύω θα το καταλάβουμε.

Μία αγαπημένη στιγμή από τις προηγούμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Στο πάρτυ λήξης του 2011, να βλέπω τον Θοδωρή Δημητρόπουλο να χορεύει εκστασιασμένος το “Νεκρός ή ζωντανός” του Κορκολή σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ένα πράγμα που σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητα της δουλειάς σου. Ότι η διαδρομή από το μετρό στο γραφείο διαρκεί ακριβώς όσο το “Before” και το “Au Revoir Later” του The Boy.

*Οι 19ες Νύχτες Πρεμιέρας, που φέτος συγχρηματοδοτούνται από Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκινούν αύριο Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου με την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας “Frances Ha”, και από την Πέμπτη 19 ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό. Το ΟΝΕΜΑΝ θα είναι εκεί για όλα. Ως τότε μπορείς να διαβάσεις μερικές προτάσεις μας για φέτος, καθώς και ένα αφιέρωμα με αφορμή την πιο πολυαναμενόμενη ταινία του φετινού προγράμματος. Αναλυτικά το πρόγραμμα και ο κατάλογος βρίσκονται στο επίσημο site του Φεστιβάλ.