Με μικρότερες ή με μεγαλύτερες;

Στην αναζήτηση κλισέ βρίσκει κανείς ισχυρά επιχειρήματα και για τις δύο επιλογές, όμως αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε κατά πόσον παρουσιάζουμε patterns στη συμπεριφορά μας απέναντι στην ενδεχόμενη ηλικία της συντρόφου μας. Μικρότερες; Μεγαλύτερες; Ό,τι προκύψει; Και μπορεί να είναι, τελικά, θέμα προτίμησης ή απλά η φύση του καθενός;

Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ ερευνά!

Ψήφισε κι εσύ και μετά δες τι απαντήσαμε εμείς.

Μεγαλύτερη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Απαντώ αυτό γιατί είναι αυτό που απαντούσα σε όλη μου τη ζωή όταν μου έθεταν αυτό το δίλημμα. Προφανώς γιατί οι πρώτες μου πιο σοβαρές σχέσεις ήταν με κορίτσια μεγαλύτερα από εμένα. Οριακά ή μόνο 1-2 χρόνια αλλα μεγαλύτερα. Κι αυτό το “όχι πολύ μικρότερες” ήταν σχεδόν κανόνας μιας και έβαζα πάντα σε πρώτο ρόλο την επικοινωνία και σχεδόν αδυνατούσα να ενδιαφερθώ για κάποια πολύ μικρότερη. Ένιωθα ότι μόνο με συνομήλικες ή μεγαλύτερες θα συνεννοηθώ. Κι ερχόντουσαν διαρκώς τέτοια παραδείγματα στη ζωή μου που με επιβεβαίωναν. Όσο περνάνε τα χρόνια, ο πάλαι ποτέ “κανόνας” έχει απομυθοποιηθεί. Το μόνο που έχω κρατήσει είναι το “όχι πολύ μικρότερες” με αποτέλεσμα να μην με συμπαθεί το μισό γραφείο. Βλέπεις όταν φτάνεις τα 31, μια χαρά συνεννοείσαι και με ένα κορίτσι 27-28 χρονών. Στα 20 και τα 25 ήταν το πρόβλημα που εγώ βιαζόμουν να μεγαλώσω. Ζήτω οι μεγαλύτερες. Ζήτω οι μικρότερες. Ζήτω!

Μικρότερη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ζήτω ο οικουμενικός Χρήστος Χατζηιωάννου! Δεν χρειάζεται να διαλέξω κάτι εδώ, καθότι (αν δεν απατώμαι οικτρά), δεν έχω κάνει ποτέ κάτι με μεγαλύτερη. Όπου μεγαλύτερη, μην είσαι μιτζίρης, βάλε κορίτσι τουλάχιστον δύο χρόνια μεγαλύτερο. Πέντε μήνες πάνω, πέντε μήνες κάτω, δεν μετράνε ως σοβαρή διαφορά. Κακά τα ψέματα, με το κορίτσι το μικρότερο, νιώθεις ότι ζεις ξανά. Δεν θα ακούσεις γκρίνια και δεκαοχτώ χιλιάδες συζητήσεις για τη δουλειά και για το πόσο αδικημένη είναι και για το τι της είπε τις προάλλες ο προϊστάμενος. Θα ακούσεις για σχολές, για φοιτητόκοσμο, για πράγματα τέλος πάντων που σε κάνουν να νιώθεις πιο κοντά στα 20 παρά αγκαλιά με τα 30. Βέβαια, κι εδώ πρέπει να μπουν δυο βασικά όρια. Άρα, όπου μικρότερη, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν βάζουμε ένα κορίτσι που δεν έχει ζήσει ακόμα το άγχος των πανελληνίων ή που πρέπει να γυρίζει το πολύ μέχρι τις 02.00 στο σπίτι. Κι επειδή με ρωτάς ποια θεωρώ ιδανική διαφορά ηλικίας, θα σου πω τα 3-6 χρόνια. Όχι, δεν θα δεχτώ άλλες ερωτήσεις.

Μικρότερη ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν νομίζω πως υπάρχει 20άρης που να μην πόθησε 40άρα, ούτε 40άρης που να μην λαχτάρησε μια 20άρα. Έτσι είναι η ζωή. Θέλεις πάντα αυτό που δεν έχεις, αυτό που σου φαίνεται μακρινό, ακατόρθωτο, δύσκολα προσβάσιμο. Φτάνοντας λοιπόν στην ώριμη (;)  ηλικία των 30 είμαι σε μέση-μπερδεμένη φάση. Σε φάση αναθεώρησης. Το -μέχρι πρότινος- προτέρημα της “εμπειρίας” της μεγαλύτερης έχει μετατραπεί σε ελάττωμα (γιατί μαζί με τις εμπειρίες πάνε τα απωθημένα και τα κουσούρια που αφήνουν οι παλιές σχέσεις) και η πάλαι ποτέ εκνευριστική ζωηράδα της μικρότερης έχει γίνει ευκαιρία για φευγιό από τη μόνιμη και καθημερινή σοβαροφάνεια. Και να σου πω και κάτι, φίλε αναγνώστη; Ποιος την γ@#$%^ την ηλικία, όταν ταιριάζεις με την άλλη; Κράτα μόνο αυτό που θα σου γράψει η σοφή κουκουβάγια (εγώ δηλαδή): Μεγαλύτερη αν θες να γίνεις ψυχολόγος, μικρότερη αν θες παραχάιδεμα και μόνος σου αν θες το κεφάλι σου ήσυχο…

Μεγαλύτερη ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Από την μια έχω περάσει την ηλικία των 20 όπου υπήρχε η γνωστή φαντασίωση της μεγαλύτερης. Από την άλλη δεν είμαι δα και 30 (μπίχτη για τους υπόλοιπους ήταν αυτή) για να λέω ότι με ανανεώνει μια μικρότερη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μια μικρότερη που θα σε τρέχει σε club-μπουζούκια και θα θέλει να πάτε Αράχωβα και Μύκονο με την σχολή. Όχι δεν είμαι μουρόχαυλος αλλά αυτά τα έκανα, δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Όσο μεγαλώνεις θες άλλα πράγματα και αυτό δεν είναι κακό. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσεις τόσο πιο ευτυχισμένος θα είσαι. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία που βρίσκομαι τώρα (δεν κατάλαβα; δεν είναι τρυφερή ηλικία τα 25+;) έχει φτάσει η εμπειρία σε ένα σημείο που είναι γοητευτική από μικρότερες αλλά είναι ικανή για να επικοινωνήσεις με μεγαλύτερες. Μεγαλύτερες φυσιολογικές αδερφέ μου. Όχι μεγαλύτερες που έχουν βαρέσει καμπανάκια και περνάνε τριτοτέταρτη εφηβεία στις μπάρες των μαγαζιών. Μεγαλύτερες που ξέρουν τι θέλουν και μπορούν να σου ανοίξουν τα μάτια με πράγματα που δεν έχεις δει ποτέ. Γενικά να παίξουν με τα μάτια σου. Μεγαλύτερες όσο προλαβαίνουμε.

Μεγαλύτερη ο Χρήστος Δεμέτης

Λένε πως ο άντρας αργεί να ωριμάσει, πως το μυαλό του είναι δέκα χρόνια πίσω σε σχέση με την κανονική του ηλικία. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να πει κανείς πως ένας τριαντάρης όντως ταιριάζει με μια εικοσάρα, ένας σαραντάρης με μια τριαντάρα και πάει λέγοντας. Προσωπικά, πάντα ήμουν υπέρ των συνομήλικων γυναικών, ή των ελαφρώς μεγαλύτερων από εμένα. Όχι γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ώριμο. Απλά επειδή ποτέ δεν μπορούσα να αντέξω την ανασφάλεια της μικρότερης, τη ζήλια που εκφράζεται όσο να το πεις, σε εντονότερο βαθμό, μιας και στις μικρές ηλικίες βράζει το αίμα περισσότερο. Ζήλια ε; Και να πεις ότι είμαι και κάνας Δον Ζουάν. Τέλος πάντων, έχει ενδιαφέρον η ζωή με το ντελίριο της τρίτης δεκαετίας, αλλά από την άλλη, έρχονται και ώρες που θες πλάι σου μια πραγματική σύντροφο και όχι μια γυναίκα υπό διάπλαση ακόμα. Επειδή εσύ μπορεί να είσαι τριάντα όπως είπαμε, αλλά μέσα σου αισθάνεσαι εικοσιπέντε. Και κάποιος, κάποια μάλλον, θα κληθεί να φροντίσει τη δική σου “διάπλαση”. Άσε που με μια μεγαλύτερη σε ηλικία, απαλλάσσεσαι από το “καθήκον” του ανελέητου κλάμπινγκ και του “που θα πάμε σήμερα, μα έλα θα είναι και τα παιδιά εκεί και θέλουν να γιολάρουμε και εσύ είσαι ξενέρωτος και γέρος και πέσε και κοιμήσου από τις 12”. Πέσε και κοιμήσου από τις 12. Ωραίο ακούγεται (όταν έχεις ένα δισεκατομμύριο πεντακόσιες είκοσι έξι και λίγα λέω χιλιάδες υποχρεώσεις).

Μικρότερη ο Θανάσης Κρεκούκιας

Θα ήμουν τελείως ανειλικρινής αν απαντούσα το αντίθετο. Θα αφήσω απέξω τα φλερτ, τα ευκαιριακά, τα καλοκαιρινά, τα τυχαία, τα εφήμερα, όλα εκείνα τέλος πάντων που δεν κατέληξαν σε μια σχέση και θα ασχοληθώ μόνο με τα “μόνιμα”. Εκεί λοιπόν, στις πέντε σοβαρές σχέσεις που έχω κάνει στη ζωή μου, οι τέσσερις ήταν μικρότερές μου και η μια μεγαλύτερή μου. Με τις τέσσερις πέρασα ζωή χαρισάμενη, με τα ωραία και τα άσχημα, αλλά δεν μετάνιωσα σε καμία περίπτωση, στεναχωρήθηκα όταν τελείωσε και κράτησα όμορφες αναμνήσεις. Με τη μία όμως, την μεγαλύτερή μου, έφτυσα αίμα. Μου ζάλισε τον έρωτα για δυόμισι χρόνια, με έκανε έρμαιο των ιδιοτροπιών της, χαράμισα κοντά της τα καλύτερά μου χρόνια (21-23). Όταν χωρίσαμε, έκανα πάρτι (κυριολεκτικά) και λίγους μήνες αργότερα, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να βρει εύκολα άλλον μαλάκα να της κάνει τα χατήρια και μου την έπεσε να “δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία”, της έδωσα το τρίτο το μακρύτερο, μετά συγχωρήσεως και συνέχισα να απολαμβάνω την ελευθερία μου! Οπότε μικρότερες μαν. Συμφέρουν από πάσης άποψης. Μεγαλύτερη διάρκεια με ότι αυτό συνεπάγεται και πούλημα μούρης στους υπόλοιπους (εδώ αναφέρομαι στη δική μου ηλικία πλέον), που όταν ακούσουν ότι η κυρία μου είναι 11 χρόνια μικρότερη, συνήθως μου δίνουν συγχαρητήρια ή μου λένε “μπράβο γερομπισμπίκη, την κατάφερες τη μικρούλα”! Αμ πώς!

Μεγαλύτερη ο Πάνος Κοκκίνης

Η μικρότερη είναι όπως ένα σπορ αμάξι. Έχει πολλά κυβικά και είναι γκαζιάρα, ζηλεύουν όλοι όταν σε βλέπουν μέσα της και είναι τέλειο να την βγάζεις έξω τα ΣΚ. Ειδικά αν έχει καλό καιρό. Η μεγαλύτερη όμως μου θυμίζει Γερμανική λιμουζίνα. Αισθάνεσαι ασφάλεια μέσα της. Ότι, όσο κακός οδηγός και αν είσαι, εκείνη θα σε βοηθήσει να βρεις το σωστό δρόμο. Με όποια δυνατή έννοια θέλεις πάρτο αυτό. Προφανώς και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν ντεφό. Αλλά, μεταξύ μας, δεν είναι πιο εύκολο να είσαι σε μια σχέση όπου, λόγω ηλικίας, έχεις το δικαίωμα να είσαι λίγο ανώριμος, από το να είσαι σε μια άλλη όπου οφείλεις να είσαι de facto ο ενήλικας; Άσε που, με μια μεγαλύτερη, όλο και κάτι θα μάθεις. Για το σεξ, τη ζωή, τις σχέσεις, το πως να φτιάχνεις τέλεια γεμιστά. Δεν έχει σημασία τι, πάντως θα είναι κάτι. Ενώ με τη μικρότερη είσαι εσαεί κολημμένος στον ρόλο του δασκάλου. Και αυτό είναι και άχαρο και βαρετό.

Μεγαλύ(τερη) ο Μάνος Μίχαλος

Βασικά δεν ξέρω, γιατί στα 30 και κάτι, όπως είπε και ο Μπάτης, τα βλέπεις αλλιώς ή νομίζεις ότι τα βλέπεις αλλιώς. Οι μικρότερες είναι πάντα απαγορευμένος καρπός όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά των target groups και οι μεγαλύτερες είναι πάντα αυτές οι (και καλά ή όχι δεν έχει σημασία) έμπειρες, που θα σου μάθουν τον έρωτα. Καλά, ηρέμησε γιατί αν είναι να συζητάμε εδώ μέσα σε αυτό το δίλημμα, πώς θα μάθεις τον έρωτα, καλύτερα να σου δώσουμε μια λίστα με βιβλία να διαβάσεις. Νομίζω, έχω την αίσθηση δηλαδή, ότι ψηφίζω μεγαλύτερες, αλλά στα 45 μου μπορεί να είμαι με μια κρισάρα ηλικίας αγκαλιά και τότε να κάνω κωλοτούμπες στις βαθιές αυτές απόψεις για τη ζωή. Μεγαλύτερες με την έννοια ότι προτιμώς τις μεγάλες, αυτές που είναι κοντά μου, που μπορώ να βρω και μερικά παραπάνω κοινά (άγχη για το που πάμε μεγαλώνοντας), ενώ μου δημιουργεί πανικό μια μικρότερη γιατί νιώθω ότι αυτή ακόμα βρίσκεται στην αρχή και εγώ στο παρά πέντε (#KatsimixaFasi). Τέλος, πάντων, με γνώση ότι το σκορ είναι 4-3 υπέρ των μεγαλύτερων, βάζω ένα εύκολο λέι απ και καθαρίζω το δίλημμα, ώστε να μην πάμε παράταση και μπλέξουμε τα μπούτια μας.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕ 62,5%

#Ώριμοι.