10 κλασικές στιγμές που θέλουμε να ξαναζήσουμε στη φετινή F1

Πάντα ασχολούμαστε με τη Φόρμουλα 1 στην αρχή ή στο τέλος κάποιας χρονιάς, εστιάζοντας συνήθως σε αγαπημένους μας οδηγούς όπως ο Κίμι Ράικονεν ή ο Τζένσον Μπάτον ή βεβαίως ο θρύλος Άυρτον Σένα, αλλά και σε πιο χιουμοριστικές προσεγγίσεις. Να όμως κάτι που δεν έχουμε κάνει: Δεν έχουμε κοιτάξει στο παρελθόν.

Φέτος επιστρέφουμε στη δράση ύστερα από ένα κατά βάση πληκτικό πρωτάθλημα του 2014, που βρήκε τον Χάμιλτον τόσο προφανή και άξιο πρωταθλητή, που εμείς πιο πολύ ασχοληθήκαμε με τον Ρόσμπεργκ. Έχουμε μεγαλύτερες ελπίδες για φέτος. Έγιναν πολύκροτες μεταγραφές, και είναι άμυνα της ίδιας της φύσης, πως ύστερα από ένα διάστημα απόλυτης κυριαρχίας, η τάση θα είναι προς την εξισορρόπηση. Κοινώς, οι Mercedes δεν παίζει να είναι όσο κυρίαρχες ήταν πέρσι.

Ελπίζουμε δηλαδή.

Με αυξημένες λοιπόν τις ελπίδες για ένα θεαματικότερο και πιο αγωνιώδες πρωτάθλημα, θυμόμαστε 10 κλασικές στιγμές μεγαλείου που μας έχει χαρίσει κατά καιρούς η Φόρμουλα 1 και που ελπίζουμε παρόμοιές τους να ζήσουμε ξανά, ακόμα και φέτος.

Ένα πρωτάθλημα στο φώτο φίνις

Αυτό είναι το όνειρο όλων μας. Ένα πρωτάθλημα που να κριθεί στον τελευταίο γύρο, στην τελευταία στροφή, με δραματικά προσπεράσματα. Εντάξει, δεν γίνονται αυτά βέβαια. ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Όπως το 2008, όταν ο Χάμιλτον γλίστρησε εκτός πρώτης θέσης στη βαθμολογία μόλις 3 γύρους πριν το τέλος του τελευταίου γκραν πρι. Ο Μάσα τερμάτισε πρώτος και -την ώρα του τερματισμού του- κέρδιζε το πρωτάθλημα. Στον γύρο που απέμεινε, ο Χάμιλτον ήταν τυχερός: Οι ουρανοί άνοιξαν την τελευταία δυνατή στιγμή και ο Γκλοκ που ήταν πολύ μπροστά (αλλά με λάθος ελαστικά) έχασε ταχύτητα, ο Χάμιλτον τον πέρασε κυριολεκτικά 2 στροφές πριν τον τερματισμό, κι ο Μάσα έμεινε με τη χαρά. Στο βίντεο φαίνονται οι πανηγυρισμοί στα πιτ της Φεράρι, πριν κάποιος από αυτούς αναρωτηθεί “χέι, στη Μακλάρεν γιατί πανηγυρίζουν κι εκείνοι;…. Oh fuck.” Γι’αυτά ζούμε.

Αυτό το προσπέρασμα

Μίκα Χάκινεν, υποτίθεται ότι είσαι ο βαρετός! Τι είναι αυτά που κάνεις εκεί πέρα; Το καλύτερο προσπέρασμα όλων των εποχών; Πολλοί ακόμα το δίνουν ως ενστικτώδη απάντηση στη σχετική ερώτηση.

Εξοργιστικές συνθήκες αγώνα

Ναι, ξέρω, περίεργο πράγμα να εύχεται κανείς, αλλά πραγματικά, η ποικιλία δεν είναι που αναδεικνύει το μεγαλείο; Το 2005 ήταν ακόμη μια από τις χρονιές όπου συμμετείχαν δύο προμηθευτές ελαστικών. Στο γκραν πρι του 2005 η Μισελέν ανακοίνωσε πως δε μπορούσε να συμμετάσχει αν δεν προέκυπτε κάποιος συμβιβασμός από τη FIA (συγκεκριμένα η προσθήκη ενός σικέιν σε μια συγκεκριμένη στροφή). Ο συμβιβασμός, ιδιαίτερα μετά την άρνηση της Φεράρι (μια από τις 3 ομάδες που έτρεχαν με ελαστικά Μπρίτζστοουν), δεν επήλθε ποτέ κι έτσι η Μισελέν αναγκάστηκε να αποσύρει όλες τις ομάδες της. Το αποτέλεσμα ήταν μια εκκίνηση γκραν πρι με μόλις 3 ομάδες, δηλαδή 6 μονοθέσια, υπό τις δυνατές ιαχές αποδοκιμασίας του κοινού. Εντάξει δεν είναι ότι ευχόμαστε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη είναι τόσο ασυνήθιστη ανωμαλία, σαν το Χριστουγεννιάτικο Μουντιάλ στο Κατάρ ας πούμε, που ακόμα κι αν δε θες να συμβεί, εύχεσαι τουλάχιστον αν γίνει, να είσαι εκεί για να το παρακολουθήσεις.

Εξωφρενικά πολλή βροχή

Ξέρεις που λένε αυτό για τη βροχή, ότι εκεί φαίνεται ο καλύτερος; Στη βροχή και στο Μονακό. WHATEVER. Στη βροχή επίσης γίνονται επικές μαζικές σαβούρες σαν αυτή την παραπάνω από τη Μαλαισία το 2001. Από τη μέση του βίντεο και μετά βλέπεις οδηγούς να μη μπορούν ούτε ευθεία να πάνε.

Αψυχολόγητες ενέργειες

Αυτή είναι η εντονότερη ανάμνησή μου από πρωτάθλημα F1: Ο Σουμάχερ να προσπαθεί να βουτήξει τον τίτλο από τον Βιλνέβ. Όποτε έρχεται αυτό το στιγμιότυπο στο νου μου, αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η ψυχολογία με την οποία επιχειρείς ένα μισοπαθιασμένο αυτοκτονικό χτύπημα σαν αυτό αντί να αγωνιστείς μέχρι τέλους. Ο Σουμάχερ πήγε να βγάλει εκτός μάχης τον Βιλνέβ επειδή έτσι εξασφάλιζε το πρωτάθλημα. (Το είχε κάνει πετυχημένα εναντίον του Ντέιμον Χιλ πριν λίγα χρόνια.) Αντ’αυτού, αποχώρησε, αφήνοντας τον Καναδό να οδηγήσει ανενόχλητος στον τερματισμό- και το πρωτάθλημα. Ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι ο κορυφαίος πιλότος στην ιστορία, αλλά αυτό το πανηγυρικά αποτυχημένο unfair είναι εξίσου μεγάλο μέρος της κληρονομιάς του. Η εναλλαγή των συναισθημάτων κάνουν το στιγμιότυπο κλασικό, και ένα το οποίο κάθε φορά που το βλέπεις δε μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν θα έκανες ακριβώς το ίδιο ή όχι.

Αποστομωτικά comebacks

Το να κοιτάς Φόρμουλα 1 από τα ’50s είναι σα να βλέπεις κάτι άλλο, δε θα έπρεπε να μετράει καν για το ίδιο σπορ. Δεν είναι σαν το μπάσκετ που πριν 50 χρόνια ήταν τρομερά αργό και μοιάζει πιο μικρό αλλά κατανοείς πως βλέπεις το ίδιο άθλημα παιγμένο διαφορετικά. Στη Φόρμουλα, πώς να το πω… βλέπεις κάτι άλλο. Είναι συγκρουόμενα. Είναι old school videogame. Δεν είναι Φόρμουλα 1. Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία όταν μιλάμε για τη μεγαλύτερη στιγμή του Φάντζιο, για το Νίρμπουργκρινγκ του 1957: Στη μέση του γκραν πρι τότε μπήκε για πιτ στοπ, εκεί καθυστέρησε λόγω μιας προβληματικής αλλαγής ελαστικού, και βγήκε στην πίστα 48″ πίσω από τον δεύτερο, 9 γύρους πριν το τέλος. Και κέρδισε- με έναν γύρο να του περισσεύει κιόλας. Για 7 διαδοχικούς γύρους έσπαγε το ρεκόρ πίστας. Στον πρώτο του γύρο μετά το πιτ στοπ μείωσε τη διαφορά 15.5″. Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα. Σαν από το video game που λέγαμε. Και είναι κάτι που ποτέ δε θα χάνει τη γοητεία του: Το να βλέπεις έναν μεγάλο πιλότο σε μεγάλο ντεσαβαντάζ, καθώς δίνει τα πάντα για να βρεθεί ξανά στην κορυφή.

Μαγευτικά fails

Στο Ιντερλάγος το 2012 ο Κίμι Ράικονεν έκλεινε την πιο πωρωτική χρονιά της καριέρας του κάνοντας το αστειότερο λάθος. Ποιος δεν τον αγάπησε περισσότερο μετά από αυτό; Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να γελάσουμε τόσο πολύ βλέποντας F1.

Νίκες στην τρίχα

Τα παλιά παλιά χρόνια, όπως το 1971 στη Μόντσα, οι τερματισμοί μπορούσαν να είναι αντικείμενο περαιτέρω εξέτασης επειδή ο νικητής και η σειρά τερματισμού δεν ήταν προφανή. Πάνε αυτά τώρα, αλλά δες τον παραπάνω τερματισμό. Πόσο τέλειο θα ήταν αν μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί ξανά;

Μεγαλειώδης κυριαρχία

Ξέρεις τι; Αν είναι κάποιος να κερδίσει όλους τους υπόλοιπους πολύ, ας είναι για πολύ. Ας είναι κάτι για το οποίο θα μιλάμε για δεκαετίες. Όπως για τον Σένα στο Ντόνινγκτον το ’93, όταν υπό βροχή κατάφερε όχι μόνο να οδηγά λες και έβρεχε για όλους εκτός από εκείνον, κυριαρχόντας με άνεση, αλλά μέχρι το τέλος του αγώνα είχε ρίξει γύρο στους πάντες πλην του δεύτερου. Για κάτι τέτοια, χαλάλι η έλλειψη αγωνίας.

Επεισοδιακά γκραν πρι

Το ατύχημα του Χάμιλτον με τον Μπάτον – Καναδάς… από 7Venceremos7

Το θυμάστε το γκραν πρι του Καναδά το 2011; Ο Μπάτον βρέθηκε 21ος, πέρασε από τα πιτ 6 φορές, τράκαρε με τον Αλόνσο, τον πέταξε ο Χάμιλτον στον τοίχο, πέρασε τον Φέτελ στον τελευταίο γύρο και βγήκε πρώτος μετά από έναν αγώνα που κράτησε 4 ώρες. Μία στό τόσο η Φόρμουλα 1 είναι τόσο καλή που ακόμα κι αν ακολουθήσουν 2 σεζόν χωρίς το παραμικρό δράμα εσύ ξέρεις πως θα παραμείνεις πιστός για πάντα. Αλλά δεν έφτασε ο καιρός για να έχουμε άλλο ένα τέτοιο, ω θεοί της Φόρμουλα 1;

Ποια είναι η δική σου αγαπημένη ανάμνηση της F1;