Μία σεζόν, 11 επιστροφές

Είναι γνωστό πως ζούμε στην κουλτούρα που δεν αφήνει ποτέ τίποτα να πεθάνει, αλλά η αλήθεια είναι πως η επιθυμία για επιστροφή σε άλλες, καλύτερες εποχές ήταν κάτι που πάντα βρισκόταν βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Είναι υποθέτω ανθρώπινο το να υποκύπτεις σε νοσταλγικές πιέσεις, και από εκεί και μετά το ζήτημα είναι τι αντιστάσεις έχει ο καθένας.

Προσωπικά δεν είμαι καθόλου υπέρ των επιστροφών αφότου κάτι έχει τελειώσει, όμως πλέον είναι ένα φαινόμενο όλο και πιο συχνό- ειδικά στο entertainment, που ορίζεται και κατευθύνεται αμεσότερα από ποτέ από τις επιθυμίες των φανς. Τι θες φίλε μου; Κι άλλο “Arrested Development”; Να, ορίστε. Τι θες εσύ; “24”; Πάρε. “Veronica Mars”; Πλήρωσε και πάρτην.

Φέτος είχαμε λοιπόν μπόλικες περιπτώσεις πραγμάτων που κάποτε τελείωσαν (οριστικά, αμετάκλητα, όχι “κάνω πολλά χρόνια να βγάλω δίσκο” φάση) και φέτος αναστήθηκαν. Δίχως παντελώς κανένα λόγο, συνοχή ή λογική, τα κατατάσσουμε με σειρά δυναμικότητας comeback για να βρούμε αν τελικά κανένα άξιζε πραγματικά τον κόπο.

11, The Killing

Στο παρελθόν: Ριμέικ Δανέζικης σειράς που θεωρείται εξαιρετική στο είδος της (αστυνομικό νουάρ) που έπαιξε για 2 σεζόν στο AMC, κανάλι του “Breaking Bad” και του “Mad Men” γεννώντας ως επί το πλείστον ακραία αρνητικές αντιδράσεις από τους κριτικούς, που επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγουμένου διετές hatewatching

Το τέλος: Ύστερα από δύο βασανισμένες σεζόν, η σειρά κόπηκε από το κανάλι τον Ιούλιο του ‘12. Ακούγεται αρκετά καταδικαστικό, ναι;

Η επιστροφή: Αλλά μη βιάζεστε! Γιατί το ίδιο κανάλι ανακοίνωσε 6 μήνες μετά ότι παρήγγειλε 3η σεζόν. Είδε κανείς την 3η σεζόν; Ασχολήθηκε κάποιος; Οι κριτικοί βαρέθηκαν να θάβουν , οι θεατές συνέχισαν να βαριούνται γενικώς και το AMC ξαναέκοψε τη σειρά. (To Netflix βέβαια το τσίμπησε για μια 4η και τελευταία σεζόν τον ερχόμενο Αύγουστο, οπότε το “Killing” με περηφάνεια θα βρίσκεται στην ίδια θέση και του χρόνου σε πιθανό αντίστοιχο κείμενο. Εύγε παιδιά!)

10, Άντζελα Δημητρίου – “Comeback”

Συγγνώμη, έπρεπε.

Και πάλι καλύτερο από το “Killing”.

9, Μπατίστ και Φώτσης στον Παναθηναϊκό

Στο παρελθόν: Αστέρια και χαμός, τα ξέρουμε.

Το τέλος: Ο Μπατίστ έφυγε μαζί με τον Ζοτς, πήγε στην Ούλκερ. Ο Φώτσης έχει πάει κι έχει έρθει καμιά ντουζίνα φορές, αλλά όπως κι αν το κάνεις, η μαζική έξοδος μετά το τέλος της εποχής Ζοτς, έκανε οτιδήποτε σχετιζόταν με εκείνη τη 10+ετία να μοιάζει οριστικά παρελθόν.

Η επιστροφή: Ανήμερα των γενεθλίων μου ανακοινώθηκε ο Μπατίστ, που σε συνδυασμό με εκείνη του Φώτση και την ελπιδοφόρα πορεία της πρώτης σεζόν Άρτζι, μας επέτρεψε υπερφίαλες δηλώσεις του στυλ “ράβουμε το έβδομο”. Ξέρουμε πού κατέληξαν όλα αυτά ωστόσο. (Όχι ότι φταίνε οι παίχτες φυσικά. Συμβολισμός μεγάλος είναι ωστόσο. Μόλις λήξει αυτή η χρονιά με δίκαιο πρωτάθλημα Ολυμπιακού θα γραφτούν περισσότερα από ειδικότερους, υποθέτω.)

8, Μάικλ Τζάκσον

Στο παρελθόν: Βασιλιάς της ποπ.

Το τέλος: Μέχρι νεοτέρας από το επιστημονικό μέτωπο, το οριστικότερο όλων.

Η επιστροφή: Παιδιά συγγνώμη αλλά δεν είμαι έτοιμος να αποδεχτώ την φυσικότητα καταστάσεων όπως ‘δελτίο τύπου με θέμα “ΝΕΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ MICHAEL JACKSON”.’

7, American Football

Στο παρελθόν: “Ινφλουένσιαλ ίντο ροκ μπαντ”.

Το τέλος: Ένα δίσκο βγάλανε, μετά το emo πέθανε διαλύθηκαν, 15 χρόνια πριν.

Η επιστροφή: Φέτος, με 3 συναυλίες και ένα re-issue του μοναδικού τους άλμπουμ, μαζί με κάτι ψίχουλα που είχαν ξεμείνει από τις ηχογραφήσεις τότε; Αυτό λέμε επιστροφή πια; Αδύναμο, γιόκα μου.

6, Τζακ Μπάουερ

Στο παρελθόν: Ο υπερπράκτορας της μετα-9/11 Αμερικής, πρώτα βασανίζει και μετά ρωτάει, TELL ME WHERE THE BOMB IS και τα λοιπά.

Το τέλος: Ήρθε με καθυστέρηση, 8 σεζόν και μια τηλεταινία μετά, κι ενώ ήδη για 2-3 χρόνια η ίδια η πραγματικότητα έμοιαζε να έχει ξεπεράσει τον Τζακ Μπάουερ με όλο και περισσότερες φωνές να αμφισβητούν τον βασικό ηθικό κώδικα της σειράς. Στο τέλος πλέον όλα τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της άλλοτε σπουδαίας σειράς, είχαν κουράσει πολύ και το τέλος ήρθε ως λύτρωση.

Η επιστροφή: Το FOX έβγαλε στον αέρα μια μίνι σειρά “24”, τέσσερα χρόνια μετά το τέλος, με το αποτέλεσμα να αποδεικνύει πως όταν απομακρυνθείς αρκετά από κάτι, τότε η επανένωση σε κάνει να το δεις με άλλα μάτια. Ο Τζακ είναι αυτός που ήταν, αλλά πιο γερασμένος. Με τα καλά και τα κακά που αυτό συμπεριλαμβάνει.

5, Τζος Γουήντον στην τηλεόραση

Στο παρελθόν: Ο Τζος Γουήντον δημιούργησε μια από τις επιδραστικότερες τηλεοπτικές σειρές ever με τη “Buffy, the Vampire Slayer”, την οποία ακολούθησαν τα “Angel” (πολύ δυνατό spin-off με σπουδαίο φινάλε), “Firefly” (το αριστούργημά του) και “Dollhouse” (συναρπαστικό, ατελές, υπερφιλόδοξο). Ο Γουήντον καθόρισε και εκμεταλλεύτηκε ό,τι προσφέρει το μέσο όσο ελάχιστοι, ένας αληθινός TV auteur.

Το τέλος: Μετά το κόψιμο και την κακή αντιμετώπιση (και) του “Dollhouse” από το FOX, και την αποδοχή πως δε ξαναβρεί συνθήκες ικανές να επιτρέψουν στο όραμά του να καρποφορήσει, την έκανε για το σινεμά όπου α ναι, γύρισε την 3η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών.

Η επιστροφή: Έγινε στο πλαίσιο συμφωνίας του με τη Marvel, η πρώτη σειρά που φέρει το όνομά του αλλά όχι την άμεση, ενεργή συμμετοχή του. Το “Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D.” μοιάζει με Γουήντον, ακούγεται σαν Γουήντον, κυλάει σαν Γουήντον, αλλά πώς να το πω. Είναι σαν φτηνή, μέσα-‘90s εκδοχή πρώιμου Γουήντον. Σαν την Τσέλσι του Μουρίνιο, ξεκίνησε νωχελικά χωρίς να πείθει, μετά τα μισά άρχισε μια ρελάνς που έκανε πολλούς να πιστέψουν, σίγουρα είναι κάτι υπολογίσιμο που θα έχει καλύτερη 2η σεζόν από ό,τι πρώτη, αλλά εν τέλει είναι περισσότερο μια αγχωμένη εκδοχή μιας προηγούμενης δόξας. Μιλώντας για Τσέλσι του Μουρίνιο,

4, Μουρίνιο στην Τσέλσι

Στο παρελθόν: Η Τσέλσι είχε Ευρωπαϊκή παρουσία πριν τον Μουρίνιο, ο Μουρίνιο είχε κούπες πριν την Τσέλσι, αλλά η αλήθεια είναι πως στην ουσία των πραγμάτων, ο Μουρίνιο έφτιαξε την Τσέλσι και η Τσέλσι έφτιαξε τον Μουρίνιο. Δόξα, κούπες, ρεκόρ, ωραία μπάλα, και ένας πυρήνας ομάδας τόσο ισχυρός που μετά την απομάκρυνση Μουρίνιο έφτασε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ κατακτώντας τον έναν.

Το τέλος: Απόλυση στην αρχή της 4ης σεζόν του στην ομάδα, 6 χρόνια πριν. Τρεις φουλ σεζόν στο Λονδίνο, η αρμάδα Μουρίνιο άρχιζε να παρουσιάζει φθίνουσα τάση, ενώ δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει σε τελικός Τσάμπιονς Λιγκ.

Η επιστροφή: Ενθουσιασμός στην αρχή, μούδιασμα στη μέση, αποδοχή στο τέλος. Δεν είναι πως ήταν μια φρικτή χρονιά, αλλά ήταν λες και η ομάδα (και ο Μουρίνιο) έπαιζε υπό τον αδιανόητο τρόμο των όσων είχε να χάσει. Δεν ξέρω αν είναι πιο απίστευτο το ότι έχασε το πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια της 3 αγώνες πριν το τέλος με ήττα από τη Σάντερλαντ ή το ότι έφτασε 3 αγωνιστικές πριν από το τέλος να έχει το πρωτάθλημα στα χέρια της. Η ομάδα ήταν καλή αλλά δεν έβγαζε κανέναν ανθουσιασμό, μια επανασύνδεση υπό το βάρος του ένδοξου παρελθόντος της, σε μια δεύτερη ευκαιρία που περισσότερο οι πάντες αποδέχτηκαν ως αναπόφευκτη παρά απολαμβάνουν επί του παρόντος. Όμως επιφυλασσόμαστε, γιατί στις καλές σειρές οι 2ες σεζόν είναι πάντα καλύτερες.

3, Veronica Mars

Στο παρελθόν: Cult λατρεμένο νεανικό νουάρ με μια από τις καλύτερες πρώτες σεζόν που έχουν παιχτεί στην τηλεόραση.

Το τέλος: Η σειρά κόπηκε ύστερα από 3 χρόνια συνεχούς “θα γλιτώσει/δε θα γλιτώσει” άγχους. Πριν 8 χρόνια.

Η επιστροφή: Για χρόνια ο δημιουργός Ρομπ Τόμας έψαχνε πώς θα αναστήσει τη σειρά, σαν ταινία, σαν τηλεταινία, σαν σεζόν-reboot, σαν ιντερνετική σειρά, σαν συρραφή μηνυμάτων σε κασέτες ύπνου, γενικά το πάλευε ο άνθρωπος, δίχως αντίκρυσμα όμως. Μέχρι που είδε κι απόειδε, και βγήκε στο ίντερνετ και είπε “ακούστε, αν μου μαζέψετε το μπάτζετ, θα σας το γυρίσω”. Του το μαζέψαμε το μπάτζετ, και μας το γύρισε. Και όσο φανταστικό κι αν είναι αυτό που συνέβη, εμπεριέχει ένα βασικό πρόβλημα: Είναι κάτι που, ακριβώς αυτό, μας γύρισε. Την απόλαυσα την ταινία ως εκεί που δεν πάει, την είδα τρεις φορές σε μια βδομάδα, ήταν υπέροχο να ξαναζούν αυτοί οι χαρακτήρες μπροστά στα μάτια σου μετά από τόσο καιρό όμως, να, σημαντική τέχνη βασισμένη στα θέλω του κοινού δεν γεννήθηκε ποτέ.

2, Μπράιαν Σίνγκερ στους X-Men

Στο παρελθόν: Ο Μπράιαν Σίνγκερ εγκανίασε την εποχή των κινηματογραφικών υπερηρώων με το πρώτο “X-Men, την έφτασε στο απόγειό της με το δεύτερο (“X2: X-Men United”), και πάνω που ετοιμαζόταν να ακολουθήσει την ιστορία στη φυσική της κορύφωση με το “Dark Phoenix Saga”…

Το τέλος: …αποχώρησε για να πάει στη Warner/DC για να γυρίσει ένα σίκουελ σε ταινία 35 χρόνων. Αφήνοντας πίσω του ένα franchise σε διάλυση, με τον Μπρετ Ράτνερ να καταστρέφει τη Phoenix και 4 X-ταινίες να γυρίζονται από 4 διαφορετικούς σκηνοθέτες, με κυρίως κακά αποτελέσματα.

Η επιστροφή: Το “Superman Returns” δεν άρεσε στη Warner (εγώ μόνο αγάπη γι’αυτή την ταινία), τα “X-Men” δεν άρεσαν πια σε κανέναν, οπότε ο Σίνγκερ επέστρεψε, πρώτα δειλά ως παραγωγός του ελπιδοφόρου “X-Men: First Class” και ύστερα ως εκ νέου ενορχηστρωτής, με το υπερφιλόδοξο “X-Men: Days of Future Past” (που κάπως έσκισε σε ταμεία και πήρε και καλές κριτικές και μπράβο του γενικώς), και τώρα με το επερχόμενο “X-Men: Apocalypse” μοιάζει ο άνθρωπος που θα καθορίζει πλέον τις μοίρες των κινηματογραφικών X-Men για όσο ακόμα καιρό του κάνει κέφι. Όπως έλεγαν δηλαδή οι προφητείες πριν συμβεί το Χαλασμένο Μέλλον που διορθώνει ο Wolverine στο “Days of Future Past”. Γιατί δούλεψε αυτή η επιστροφή; Γιατί κάποιος που άφησε ένα έργο ανολοκλήρωτο, γύρισε όχι για να σώσει τα συντρίμμια, αλλά για να τα σκουπίσει όσο γίνεται και ύστερα να πάει παρακάτω #ηθικό_δίδαγμα.

1, Νταν Χάρμον στο “Community”

Στο παρελθόν: O Νταν Χάρμον δημιούργησε ένα σίτκομ το οποίο οδηγούσε στα άκρα την έννοια και τις δυνατότητες του τι θα πει ‘σίτκομ’. Το “Community” ξεκίνησε σαν ένα γλυκό, έξυπνο homage στο “Breakfast Club” αλλά σύντομα εξελίχθηκε στην ποπ κουλτούρα μας σε χρονοκάψουλα, ένα ιδιοφυές παιχνίδι ειδών και τεχνοτροπιών που με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε να έχει ψυχή, συναίσθημα και χαρακτήρες. Για 3 σεζόν ήταν τέλειο.

Το τέλος: Φυσικά οι θεαματικότητες έξυναν τον πάτο, οπότε σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες του ως δημιουργού, ο Χάρμον απολύθηκε από τη σειρά του παρότι το κανάλι την ανανέωσε για 4η σεζόν.

Η επιστροφή: Σε μια κίνηση δίχως προηγούμενο στα τηλεοπτικά χρονικά, ο Χάρμον επαναπροσλήφθηκε για την 5η και -μάλλον; ως τώρα;- τελευταία σεζόν, επιτρέποντάς του να γυρίσει στον τόπο του εγκλήματος για να μπορέσει να συνεχίσει ό,τι άφησε στη μέση. Ίσως επειδή το “Community” ήταν τόσο ακραίο και άμεσο αποτέλεσμα της αφιλτράριστης ευφυίας ενός καλλιτέχνη, και ίσως επειδή το τέλος, ο διωγμός, ήταν κάτι το ξαφνικό και το απότομο, η επιστροφή του Χάρμον έγινε με διαφορετικούς όρους από όλα τα παραπάνω παραδείγματα. Ήταν επιστροφή που απαίτησαν οι φανς και οι ηθοποιοί της σειράς, ναι, αλλά πάνω απ’όλα ήταν μια επιστροφή που απαιτούσε η ίδια η ψυχή του έργου.

Ο Χάρμον γύρισε, ολοκληρώνοντας το τετραετές (στο δικό του μυαλό) ταξίδι των χαρακτήρων του, μέσα από μια σεζόν που ήταν όλη μια διαρκής σπουδή πάνω στην δυσκολία της βίαιης ωρίμανσης και του να καταφέρνεις να προχωράς παρακάτω. Ήταν κάτι σαν μια τελευταία πράξη δημιουργικής κάθαρσης, και γι’αυτό δεν υπάκουε σε απολύτως καμία συνήθη παγίδα άλλων επιστροφών (οι οποίες συνήθως παγιδεύονται σε στείρα επανάληψη μοτίβων ή σε φόβο προσδοκιών με αποτέλεσμα κουτσουρεμένα οράματα). Ήταν μια επιστροφή που θριάμβευσε δημιουργικά επειδή μπόρεσε να αποτελέσει νηφάλια εξερεύνηση της ίδιας της ύπαρξής της. Επειδή είχε σημασία, επειδή ολοκλήρωνε κάτι που είχε μείνει στη μέση, δεν επανέφερε κάτι που είχε ξεθυμάνει. Ίσως αυτή να είναι η μόνη συνθήκη αληθινής επιτυχίας.