Κάθε βδομάδα ένας συντάκτης του ΟΝΕΜΑΝ θα προσπαθεί να εξηγήσει μια εμμονή, μια πώρωσή του από τη βδομάδα που φεύγει. Αυτή τη φορά, εκείνος που έχει ξενυχτήσει για να δει όλα τα φετινά παιχνίδια των Clippers.

***

Στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς εναντίον των Warriors, οι Clippers ήταν σα να μην έχουν κατέβει καν. Μια ομάδα ζόμπι, με υπνωτισμένους παίκτες να σέρνονται στον αγωνιστικό χώρο, να τους βλέπεις και να νιώθεις πως ανά πάσα στιγμή κάποιος θα γλιστρήσει στην ψυχή που του έχει χυθεί στο παρκέ. Στο Ώκλαντ της Καλιφόρνια, οι Warriors υπέταξαν εύκολα τους Clippers εκείνο το βράδυ της 27ης Απριλίου, υποχρεώνοντάς τους στη μεγαλύτερη ήττα τους στα φετινά πλέι-οφ, μέσα από ένα ματς που από το πρώτο του κιόλας πεντάλεπτο είχε πορεία προδιαγεγραμμένη

Και δε μπορούσα να σταματήσω να βλέπω.

Υποθέτω θα έπρεπε να ξεκινήσω αναφέροντας τις όποιες οπαδικές μου προτιμήσεις ή, για την ακρίβεια, τις μη-προτιμήσεις: Συγκεκριμένα, δεν τρέφω την παραμικρή αγάπη για τους Clippers, και δε νομίζω πως υπάρχει κανείς στην πραγματικότητα. Στον αθλητισμό τα πάντα αλλάζουν, ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό γεννιούνται από το πουθενά, τη μία μέρα είσαι και την άλλη δεν είσαι, όμως πάντα είχαμε μια σταθερά όσοι βλέπουμε ΝΒA, πως οι Clippers ήταν μια περιττή ομάδα-ανέκδοτο. Ποτέ δεν κατάφερα να κατανοήσω τη συνθήκη υπό την οποία κάποιος άνθρωπος ‘γίνεται’ οπαδός τους.

Την τελευταία τριετία τους συμπαθώ γιατί έχουν τον Μπλέικ Γκρίφιν που δίνει πάντα ωραία στιγμιότυπα για τον πρωινό καφέ μέχρι να ανοίξει το μάτι, και τους παίρνω σοβαρά επειδή έχουν τον Κρις Πολ. Φέτος μπορώ να πω πως σχεδόν τους υποστήριζα κιόλας, γιατί πήραν τον κόουτς Ντοκ Ρίβερς από τους Celtics, κι αν στα ομαδικά σπορ παθιάζομαι αληθινά με κάτι, αυτό είναι οι φανταστικοί προπονητές. (Ναι, τρέχα γύρευε.)

Και μετά συνέβη ο Ντόναλντ Στέρλινγκ.

Είναι ευτυχές που όλο αυτό έτυχε σε μια συμπαθή ομάδα στα όρια του πρωταθλητισμού. Όχι ευτυχές δηλαδή, ποτέ δεν μπορεί να είναι ευτυχές ένα περιστατικό στο οποίο ξεδιπλώνεται με ανατριχιαστικά άνετο τρόπο ένας ρατσιστικός οχετός που στον πολιτισμένο μας κόσμο και στα ωραία μας τα γυαλισμένα κείμενα και στις ψύχραιμές μας συζητήσεις, θέλουμε πάντα να πιστεύουμε πως ανήκει σε έναν άλλο κόσμο, πολύ μακριά από εμάς στο χρόνο.

Όμως τέτοια περιστατικά εκτός από τεστ χαρακτήρα, μπορούν να αποτελούν και υπόδειγμα. Ναι, ακούγεται αφελές το ξέρω. Αλλά από την άλλη τι να γίνει; Ζούμε ακόμα σε ένα κόσμο που χρειάζονται τα υποδείγματα.

Το περιστατικό Στέρλινγκ (ο ιδιοκτήτης ηχογραφήθηκε ενώ εξέφραζε απόψεις τόσο ρατσιστικές που θα μπορούσε να είναι κακός από καρτούν) θα μπορούσε να έχει συμβεί στους αιώνια ασήμαντους Clippers ή θα μπορούσε να έχει συμβεί σε μια ομάδα που δεν είχε τόση σημασία αυτή τη στιγμή, αγωνιστικά μιλώντας. Όμως συνέβη σε αυτούς τους Clippers, εν μέσω μιας υποσχόμενης πλέι-οφ διαδρομής, τη στιγμή που έμοιαζαν αληθινά καυτοί.

Κι αυτό είναι καλό, γιατί αν εγώ δε μπορούσα να σταματήσω να βλέπω, τότε φαντάζεται κανείς τι συνέβαινε στην Αμερική.

Το να προσπαθήσεις να τραβήξεις παραλλήλους δεν έχει και πολύ νόημα, όταν ο casual ρατσισμός στην Ελλάδα είναι τόσο βαθιά ριζωμένος. Ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ κάποια συνθήκη κατά την οποία ένας πρόεδρος μεγάλης ομάδας θα έβρισκε τον μπελά του αν πιανόταν να μιλάει με βαριές ρατσιστικές εκφράσεις, εδώ έχουν περάσει άλλα κι άλλα κατά καιρούς. Τα υποθετικά έχουν σημασία όχι για να καθόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας και να λέμε “κοίτα να δεις πόσο ωραία είναι στην Αμερική φίλε” (γιατί δεν είναι), αλλά για να εκτιμήσουμε περισσότερο ό,τι ακολούθησε.

Για μια ολόκληρη μέρα παρακολουθούσα στα social media και σε αποσπάσματα αθλητικών εκπομπών, τους πάντες να λένε στους παίκτες των Clippers πώς ‘πρέπει’ να αντιδράσουν, λες και όλοι ήταν έτοιμοι να τιμωρήσουν αυτούς αν δεν αντιδρούσαν ‘σωστά’. Αν το σκεφτείς είναι αναμενόμενο: Ανέκαθεν οι ρατσιστές ήταν οι πιο ισχυροί, αυτοί που παρέμεναν διαρκώς ατιμώρητοι. Οπότε την πληρώνει πάντα το θύμα. Ήταν λες και βαθιά μέσα μας, κανείς δεν πίστευε πως ένας δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Στέρλινγκ θα μπορούσε ποτέ να πάθει κάτι επειδή έτυχε να δημοσιοποιηθούν κατά τα φαινόμενα κοινές απόψεις Πλούσιων Λευκών Αντρών. Οπότε ας την πέσουμε όλοι πού; Στην ομάδα. Σε αυτούς που εν μέσω μιας διαδρομής πρωταθλητισμού, έπρεπε ξαφνικά να αντιμετωπίσουν το μπάσκετ ως κάτι μεγαλύτερο από το μπάσκετ, ως όργανο διδασκαλίας, ως μέσο διάδοσης μηνύματος.

Οι παίχτες των Clippers εκείνο το βράδυ, σε μια από τις πιο δυνατές εικόνες που έχει προσφέρει ο σύγχρονος επαγγελματικός αθλητισμός, κατέβηκαν στο γήπεδο για ζέσταμα πετώντας στο κέντρο τα ρούχα με το λόγκο της ομάδας τους, και συνέχισαν φορώντας τις μπλούζες τους ανάποδα για να μη φαίνεται το έμβλημα.

Την ώρα του αγώνα φαινόταν πως δεν ήταν εκεί-εκεί.

Και μετά το τέλος, ο αγαπημένος Ντοκ Ρίβερς, που θέλοντας και μη είχε γίνει ένα μικρό σύμβολο του αντιρατσιστικού αγώνα (ο Σοβαρός Μαύρος Κόουτς που κατάφερε να φτιάξει μια υπολογίσιμη και ανταγωνιστική ομάδα για κάποιον που κατά τα φαινόμενα θα πλήρωνε ευχαρίστως συνδρομή για το newsletter της Κου Κλουξ Κλαν), είπε λίγα λόγια και μεστά. Είπε πως τώρα πρέπει να επιστρέψουν σπίτι τους (ο επόμενος αγώνας θα ήταν στο Λος Άντζελες) αλλά δεν ξέρει τι τους περιμένει εκεί. Πώς είναι να μην αισθάνεσαι το σπίτι σου;

Παίχτες και προπονητής εκείνο το βράδυ έδειξαν, χωρίς να πουν σχεδόν τίποτα, πως δεν ήταν πλέον διατεθειμένοι να αγωνίζονται για αυτό τον άνθρωπο.

Αλήθεια, τα λόγια δε σημαίνουν τίποτα όταν οι πράξεις είναι τόσο σαφείς. Έχουμε συνηθίσει, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε κάθε δημόσιο μέσο, τα κούφια λόγια, τους διδακτισμούς, την ιδέα πως κάποιος θα εκφέρει μια γυαλισμένη συγγνώμη. PR spin στα πάντα. Γι’αυτό εκείνη η βραδιά, γι’αυτό ετούτη η ομάδα έχει Σημασία: Γιατί κάνοντας σαφές, με ό,τι τρόπο γινόταν, πως δε θα ανεχτούν άλλο αυτή την κοροϊδία, έβαλαν μόνοι τους το μαχαίρι στο κόκαλο, επειδή αυτό δε θα το κάνει ποτέ καμία αρχή για σένα.

Βλέπεις, ο Στέρλινγκ ήταν γνωστός ρατσιστής, δεκαετίες τώρα. Και, σοβαρά, θα υποστηρίξει κανείς πως οι άλλοι ζάπλουτοι λευκοί γέροι είναι υποδείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης; Φυσικά και όχι, γι’αυτό και ένιωθες την αμηχανία όταν άλλοτε  λαλίστατοι ιδιοκτήτες τώρα μάσαγαν τα λόγια τους και όταν γραφικές τηλεοπτικές φιγούρες εξηγούσαν τι ‘πρέπει’ να συμβεί τώρα.

Αυτό που συνέβη ήταν ότι πρώτα ένα γκρουπ παιχτών και ύστερα μια ολόκληρη λίγκα, και έπειτα μια ολόκληρη κοινωνία (μέσω στήριξης και επευφημίας για ό,τι ακολούθησε) πήραν την κατάσταση στα χέρια τους με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ο κομισάριος του ΝΒΑ απέβαλε άμεσα τον Στέρλινγκ από τη λίγκα, σε μια εξέλιξη που σου φέρνει νευρικό γέλιο σκεπτόμενος μια οποιαδήποτε αντίστοιχη περίπτωση εδώ, οι ομάδες του ΝΒΑ ενώθηκαν κάτω από ένα μότο και μία σκέψη, η λίγκα άρχισε να πουλάει ‘we are one’ μπλουζάκια με τα έσοδα να πηγαίνουν σε αντι-ρατσιστικούς οργανισμούς, και μέσα σε όλα αυτά οι Clippers σηκώθηκαν ξανά και προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο.

Όταν, στον πρώτο αγώνα της σειράς των ημιτελικών της Δύσης απέναντι στους Thunder, θριάμβευσαν μες στην Οκλαχόμα στο πρώτο ματς, πατώντας γκάζι από την πρώτη στιγμή και μη αφήνοντάς το ως το τέλος, ένιωθα βλέποντας το ματς πως δεν έχω ξαναχαρεί τόσο για ομάδα ΝΒΑ που κερδίζει. Ούτε καν όταν οι Mavericks του Ντιρκ και του Πέτζα πήραν το πρωτάθλημα από τους Heat. (ΟΚ, ίσως τότε.) Γιατί; Είναι απλά ένα ματς μίας σειράς την οποία οι Clippers μπορεί να μην κερδίσουν καν. (Αυτή τη στιγμή χάνουν με 2-1 κι έχουν μειονέκτημα έδρας.)

Ήταν όλα αυτά που υποθέτω έπαιξαν ρόλο στο να γίνει τόσο εκκωφαντικό αυτό το σιωπηλό ΩΣ ΕΔΩ που ακούστηκε πριν λίγες μέρες. Ήταν μια μικρή, πρώην καταγέλαστη ομάδα, στα όρια του να απαιτήσει το σεβασμό, που αθέλητα έγινε σύμβολο για κάτι πολύ μεγαλύτερο από την ίδια και από το άθλημά της.

Όχι, τα αντιστραμμένα μπλουζάκια των Clippers δεν σκότωσαν το ρατσισμό. Όχι, ούτε η μπανάνα που έφαγε εκείνες τις ίδιες μέρες ο Ντάνι Άλβες το έκανε αυτό. Όμως να, κάποιες φορές μια τέτοια αντίδραση μπορεί να σημαίνει κάτι. Εκείνοι που πετάνε μπανάνες ή κάνουν ήχους πιθήκων πιθανώς θα συνεχίσουν να είναι ρατσιστές. Οι Στέρλινγκ αυτού του κόσμου θα συνεχίσουν να ντρέπονται να βρεθούν δίπλα σε ανθρώπους που θεωρούν κατώτερους. Όμως θα ξέρουν πλέον πως αυτή είναι μια σκέψη που θα πρέπει να την πάρουν μαζί τους.

Είναι κάπως παράξενο να σκέφτεσαι όλα αυτά τα πράγματα ενώ βλέπεις τον ΝτεΑντρε Τζόρνταν να καρφώνει, αλλά ορίστε. Υποθέτω αυτό εξηγεί γιατί αυτή τη στιγμή δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου πάνω από τους φετινούς Clippers.