Πατούσα ή μπανάνα;

Η φράουλα της πατούσας ή μπανάνα της, ερμ, μπανάνας; Ποιος από τα δύο αγαπημένα παιδικά ξυλάκια επέλεγες εσύ; Εμείς στο ΟΝΕΜΑΝ ανασύραμε μνήμες αλλά και reporting skillz για να δώσουμε απάντηση στο καυτό παγωμένο ερώτημα.

Δώσε κι εσύ την δική σου απάντηση:

Πατούσα ο Χρήστος Δεμέτης

Αν και η μπανάνα είναι το σύμβολο του αντιφασισμού τον τελευταίο καιρό μετά την επική κίνηση του Ντάνι Άλβες, θα ψηφίσω πατούσα. Γιατί μου αρέσει περισσότερο η φράουλα σαν γεύση. Γιατί τη βρίσκω αισθητικά πιο άρτια. Σχηματικά, συμβολικά, από κάθε άποψη. Οποιαδήποτε μεταφορική αναφορά σε ποδολαγνίες και τα συναφή, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Εγώ δεν είπα τίποτα, είπα; Φράουλα ψηφίζω και σε γρανίτα. Πέραν των παραπάνω, πάντα είχα κόλλημα με τα παγωτά ξυλάκια. Επίσης, είναι υπέροχο να λες στον περιπτερά, θέλω αυτή την ΠΑΤΟΥΣΑ και ένα πακέτο Καρέλια ας πούμε. Δεν καπνίζω κιόλας αλλά δεν πειράζει. Αν κάπνιζα; Εν πάσει περιπτώση, πόσα χρόνια πίσω πήγαμε ρε με αυτό το δίλημμα. Δάκρυα συγκίνησης πάνω στο φραουλοπόδι.

Μπανάνα ο Πάνος Κοκκίνης

Μεγαλώνοντας, κανένα από τα δυο δεν υπήρξε εντελώς αγαπημένο μου. Αλλά συγκεκριμένα πατούσα δεν μου έκανε καρδιά να φάω. Ίσως γιατί τότε δεν ήξερα τι φοβερή μυρωδιά και γεύση μπορεί να έχει η ποδαρίλα. Αρκεί να προέρχεται από το τρίχρονο παιδί σου. Η μπανάνα, από την άλλη, είναι διαφορετική ιστορία. Γιατί, όπως βλέπεις, δεν είναι απλά μια μπανάνα, αλλά μια χαμογελαστή σοκολατο-μπανάνα. Μια μπανάνα που σε προκαλεί να τη δαγκώσεις. Έτσι, ίσα ίσα για να της σβήσεις το χαμόγελο από τα χείλη. Αυτό ακριβώς που, συχνά πυκνά, και έκανα.

Μπανάνα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μιλάμε για ένα ύπουλο δίλημμα. Είδα τα δύο παγωτά δίπλα δίπλα και είπα ‘Ποια πατούσα μωρέ;’ και μετά από λίγο μια πνιχτή φωνούλα αναρωτήθηκε από μέσα μου ‘Ηλία, τι πας να κάνεις; Πώς ξεγράφεις έτσι τις στιγμές που δεν ήθελες να τελειώσουν τα σοκολατένια δάχτυλα της πατούσας;’. Βιάστηκα, το ομολογώ. Θα επιμείνω με την μπανάνα, αλλά σαφώς λιγότερο φανατικά. Ίσως φταίει ότι το σχήμα της πατούσας, εκτός από κάτι όχι τόσο ελκυστικό, είναι συνυφασμένο στο μυαλό μου με το ντόνατ πατούσα με ζάχαρη και σταφίδες. Μπανάνα λοιπόν για τον αρχέγονο συνδυασμό μπανάνας-σοκολάτας, για το σοκολατένιο ‘καπάκι’, για το καφέ χαμόγελο και για το feelgood της υπόθεσης.

Πατούσα ο Γρηγόρης Μπάτης

Στα μέρη μας (aka δυτικά προάστια) , τα ξυλάκια δεν ήταν προτεραιότητα και ουδέποτε βρήκαν περίοπτη θέση στην καρδιά μας, όπως οι “πύραυλοι”. Έτσι ήταν. Ή θα είχαμε λεφτά για πύραυλο ή δεν θα είχαμε αρκετά και θα μέναμε… παγωτό. Υπήρχαν όμως εκείνες οι μέρες που λέγαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και το ρίχναμε στα ξυλάκια. Ετούτες τις μέρες λοιπόν είχαν χρώμα ροζ, κίτρινο και μαύρο. Όπου ροζ βάλτε την φράουλα, όπου κίτρινο την μπανάνα και όπου μαύρο την σοκολάτα. Ωραίο, δροσερό, καλοκαιρινό. Η μπανάνα ήταν η πιο συνηθισμένη επιλογή σε τέτοιες φάσεις, ενώ η πατούσα είχε λίγες και καλές παραστάσεις. Κι επειδή το ωραίο βρίσκεται στο λίγο, δηλώνω ξεκάθαρα ποδολάγνος και δη πατουσολάγνος.

Πατούσα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Κατά την άποψη μου παγωτό είναι μόνο σοκολάτα και κρέμα. Και ποτέ, μα ποτέ, φρούτα. Οπότε δεν γούσταρα ούτε την πατούσα, ούτε τη μπανάνα. Αντίθετα μεγάλωσα με κοκτέιλ/ρόκετ. Και είμαι περήφανος για αυτό. Τα αιώνια διλήμματα, όμως, δεν πάνε έτσι. Οπότε θα πρέπει να επιλέξω την παούσα , που τουλάχιστον στα μάτια ενός παιδιού φαντάζει το ιδανικό παγωτό. Είναι ροζ και είναι πατούσα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Πατούσα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είναι πολλά τα διλήμματα σε αυτή τη ζωή που δεν χρειάζεται να τα βάλεις στο κεφάλι σου. Γι’ αυτό και σαν παιδί αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο, αγόραζα απλά και τα δύο. Και έτρωγα τα δάχτυλα της πατούσας ένα ένα ως άλλος κανίβαλος. Δεν την αγαπούσα ποτέ το ίδιο την μπανάνα σε παγωτό. Γι’ αυτό και δεν με έφτιαχνε ποτέ και σαν παιδί όπως το μάνγκο ή οι άλλες γρανίτες. Μπανάνα με τι να φάω; Με σοκολάτα; Βαριέμαι. Με κρέμα; Αποκλείεται. Ενώ η φράουλα είναι αλλιώς. Ακόμα κι αν δεν την επιλέγω συνήθως όταν ας πούμε έχω μπροστά μου ένα φυστίκι (το κανονικό όχι το πράσινο ε;), μία ωραία πραλίνα φουντουκιού, μια σοκολάτα πορτοκάλι. Αλλά η φράουλα είναι οκ. Για να συνοδεύσει ένα σοκολατένιο παγωτό. Φράουλα, σοκολάτα, πραλίνα φουντουκιού παρακαλώ πολύ, σε μπωλάκι ή χωνάκι δεν με πειράζει. Με καραμελωμένα φουντούκια. Ή αμύγδαλα. Ή φυστίκια. Αφήστε με λίγο να το ονειρευτώ. Ποιο ήταν το δίλημμα είπαμε;

Μπανάνα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν θυμόμουν τίποτα από αυτά τα παγωτά, αν τα είχα φάει ποτέ θα ήταν όταν ακόμα ο Αξλ Ρόουζ ήταν σοβαρός ροκ σταρ. Έχω μια εντελώς ασαφή ανάμνηση της μούρης της μπανάνας, αλλά ως εκεί. Οπότε έκανα ό,τι κάθε σοβαρός ρεπόρτερ θα έκανε: Ρεπορτάζ! Πήγα στο περίπτερο και πήρα από ένα, για να διαπιστώσω επί τόπου τι είναι καλύτερο. Πρώτη παρατήρηση είναι ότι και τα δύο βγάζουν έντονη, ευχάριστη οσμή του αντίστοιχου φρούτου τους όταν ανοίγεις τη συσκευασία. Και τα δύο είναι αυτό το είδος του ευχάριστα παγωμένου one-trick pony παγωτού- μετά από τρία γλεψίματα δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει. Βέβαια τουλάχιστον η μπανάνα έχει και μια ιδέα σοκολάτας εκεί στη μέση, αντί φάτσας, έτσι για να σπάει λίγο η μονοτονία. Οπότε πόντος. Και τα δύο παγωτά έχουν βασικά προβλήματα ωστόσο. Στην πατούσα είναι λες και τρως ιδρωμένα δάχτυλα, στην μπανάνα είναι λες και γλύφεις τη ζαρωμένη μούρη ενός λυπημένου κυρίου. Αμάν ρε παιδιά, ένα παγωτό ήθελα να φάω. Επιλέγω μπανάνα γιατί έχει τη σοκολάτα στη μέση και γιατί στο φουλ πάγωμα η μπανάνα μου είναι πιο ευχάριστη γεύση από το επιθετικό παγωμένο κοκάλωμα της φράουλας.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΠΑΤΟΥΣΑ ΜΕ 57%

Ε παιδιά τι συζητάμε τώρα, εδώ βοήθησε τον Ηλία μας. Ψάλτης με άνεση.