Το αγαπημένο μας Μουντιάλ

Μουντιάλ σημαίνει μπάλα, παρέα, αθλητικές ιστορίες, φαγητό και μπύρες, αναμνήσεις, παιδικά χρόνια, ενήλικα χρόνια– για τον καθένα μας, κάθε Μουντιάλ έχει σημαδέψει μια διαφορετική περίοδο της ζωής μας και κουβαλάει μαζί τις αντίστοιχες εικόνες και αναμνήσεις.

Φυσικό επακόλουθο, για τον καθένα η έννοια του αγαπημένου να παίρνει διαφορετικές διαστάσεις. Ποια είναι όμως τα αγαπημένα μας Μουντιάλ; Σχεδόν όλοι διάλεξαν διαφορετικά. Δες τα δικά μας και πες μας στα σχόλια ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο.

To Μουντιάλ της Γαλλίας ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι το μοναδικό Μουντιάλ που έχω δει ολόκληρο και κατά τη διάρκεια του οποίου δεν μπορούσα και δεν ήθελα να φανταστώ τη ζωή μετά. Είχαμε και κάτι εξετάσεις τότε, νομίζω της τρίτης γυμνασίου, οπότε τα ματς έπαιρναν διαστάσεις ‘ό,τι-πιο-σημαντικού-έχει-συμβεί-στα-15-μου’. Η απουσία της Ελλάδας ήταν ευεργετική για να ασχοληθούμε απερίσπαστοι με τη δουλειά του Σέζαρ Σαμπάιο στο γήπεδο και του Στράτου Σερφτελή στο μικρόφωνο. Το ’98 είδαμε ποδοσφαιρικούς μύθους και ποδοσφαιρικές ραψωδίες. Από το έπος της Γαλλίας μέχρι το γκολ του Μπέργκαμπ, από τον Σιλαβέρτ μέχρι τον κορυφαίο επιθετικό όλων των εποχών που δε βγήκε ποτέ απ’ τα αποδυτήρια για τον μεγάλο τελικό και από τον Μαρσέλο Σάλας στα πανομοιότυπα γκολ του Λίλι Τουράμ στον ημιτελικό με την Κροατία. Για τα νιάτα μας και μόνο. #sweetfifteen

Το Μουντιάλ του 94 ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω αχνές αναμνήσεις από το Μουντιάλ του 90. Είδα όλο το Μουντιάλ του 98 λες και είχα ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Αλλά το Μουντιάλ του 1994 είναι από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου. Βλέπεις όλη η μέρα εξαρτιόταν από την μπάλα. Το πρωί το περνούσα παίζοντας ασταμάτητα το World Cup USA 94 στο Game Boy που μου είχαν αγοράσει με το που τελείωσε το σχολείο και το βράδυ καθόμουν με τον πατέρα μου και τους φίλους μου να παρακολουθήσω τα παιχνίδια. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο σημαντικό το ότι ήταν και η δική μας Εθνική εκεί. Δεν του είχα δώσει τόση σημασία, όσο κι αν τα ξαδέρφια μου κι ο κόσμος τριγύρω τρελαίνονταν να δουν την Εθνική του Παναγούλια. Στα 10 μου όλα ήταν τόσο καινούρια, όλα ήταν τόσο παράξενα, η Σουηδία, η Σαουδική Αραβία, η μπάλα των Βραζιλιάνων, ο Ντιέγκο. Και για πρώτη φορά για έναν ολόκληρο μήνα δεν έκανα τίποτα άλλο. Game Boy το πρωί, τηλεόραση το βράδυ. Ίσως είναι το αγαπημένο μου γιατί ήταν και το πιο ξέγνοιαστο. Ήταν απλά ένα παιχνίδι και θυμάμαι το απίστευτο κενό που ένιωθα εκείνο το βράδυ που έβλεπα τον τελικό σε μια καφετέρια στη Ζάκυνθο και συνειδητοποίησα ότι δεν θα έχει Μουντιάλ για άλλα τέσσερα χρόνια. Μαζί ξενέρωσα και με το ποδοσφαιράκι στο Game Boy. Τεράστιο τραύμα στην παιδική ψυχή. Μου πήρε και 15 δευτερόλεπτα να ξεχάσω τον πόνο μου και να βάλω το Super Mario Land 2.

Το Μουντιάλ του 1986 ο Θανάσης Κρεκούκιας

Υπέροχο Μουντιάλ. Ωραία χρόνια. Ξένοιαστα. 20άρης φοιτητής με μηδέν παρουσίες στο Πανεπιστήμιο, τότε που τα ξύναμε καθημερινά και περνούσαμε μάνα κατσάνα. Τα περισσότερα ματς τα έβλεπα έξω με φίλους. Ήταν η εποχή που κάθε τετράγωνο είχε και δυο, τρεις πιτσαρίες. Οι οποίες έβγαζαν εκείνες τις τεράστιες οθόνες, κάτι πρωτόγονα τεχνολογικά γκούχτια που μας εντυπωσίαζαν όλους. Η δική μου λαχτάρα ήταν η Αργεντινή. Την είχα αγαπήσει το ’78 με τη μεγάλη ομάδα του Κέμπες και του Πασαρέλα, δεν την είχα χορτάσει το ’82 με τον πρόωρο αποκλεισμό της και περίμενα να θαυμάσω τον παίκτη για τον οποίο μιλούσαν οι πάντες, τον Ντιέγο Μαραντόνα. Η εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν ήταν σχεδόν μηδενική. Στην Ισπανία είχε αποβληθεί, ίντερνετ δεν υπήρχε, αλλά όλοι τον περιμέναμε. Και δεν μας απογοήτευσε. Αντίθετα, μας γοήτευσε όσο δεν έπαιρνε, είδαμε επιτέλους στην οθόνη για πολλά παιχνίδια τον Θεό να κάνει τα δικά του και όσο προχωρούσε το τουρνουά, τόσο χαζεύαμε περισσότερο μαζί του.

Ήταν όμως και ένα Μουντιάλ με κάθαρση. Πολιτική και ποδοσφαιρική. Πρώτα το χέρι του Θεού. Είχε πλάκα. Για λίγα λεπτά τα Φώκλαντς ξαναγύρισαν εκεί όπου πραγματικά ανήκουν. Είχε τη σημασία του να βλέπεις έναν κοντό να πιάνει κότσους τους Εγγλέζους και να κάνει έναν ολόκληρο λαό να παραληρεί. Και αμέσως μετά να συνθέτει την απόλυτη μαγεία πάνω στο χορτάρι για να κάνει ολόκληρη την υφήλιο να προσκυνήσει το μεγαλείο του. Ο Μαραντόνα το 1986 έδωσε ένα απολαυστικό χαστούκι στην Αγγλία, κάτι που προς τιμήν τους αναγνώρισαν όλοι οι Άγγλοι παίκτες, αφήνοντας τη γκρίνια για όλους τους υπόλοιπους “γραμματείς και φαρισαίους” που από τότε μας ζαλίζουν τα παπάρια με την “αδικία” μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Όμως αν εκείνο το ματς είχε το δικό του, “πολιτικό” χρώμα, δίνοντας την πρώτη νίκη στους Αργεντίνους απέναντι στους αντιπάλους τους μετά τον πόλεμο του ’82, ο τελικός υπήρξε η απόλυτη ποδοσφαιρική κάθαρση. Απέναντι στους επαρμένους Γερμανούς που 4 χρόνια πριν, στο Μουντιάλ της Ισπανίας, είχαν ξεφτιλίσει το fair play στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, όταν αντιμετώπισαν τους Αυστριακούς, έβαλαν ένα γκολ με τον Χρούμπες στο 10′ και επί 80 λεπτά άλλαζαν μεταξύ τους πασούλες για να περάσουν και οι δυο και να αφήσουν εκτός συνέχειας την υπέροχη Αλγερία που είχε νικήσει 2-1 τους Τεύτονες λίγες μέρες πριν. Μαζί με το έγκλημα του “χασάπη της Σεβίλλης”, Χάραλντ Σουμάχερ, στο δολοφονικό χτύπημα εναντίον του Μπατιστόν, που έμεινε ατιμώρητο από τον διαιτητή, αλλά πάγωσε το αίμα εκατοντάδων εκατομμυρίων φιλάθλων σε όλο τον κόσμο.

Μπορεί οι Ιταλοί να διέλυσαν τους Γερμανούς σε εκείνον τον τελικό του “Μπερναμπέου”, παίρνοντας “εκδίκηση” για όλους μας, αλλά η κάθαρση επήλθε στις 29 Ιουνίου του 1986, στο “Αζτέκα” του Μεξικού. Για την ακρίβεια στο 83′ του τελικού. Εκεί που οι Αργεντίνοι είχαν προηγηθεί 2-0, οι Γερμανοί ισοφάρισαν 2-2, αλλά ο Θεός είχε αποφασίσει ότι δεν θα τους γινόταν το χατήρι. Εκείνη η μαγική ασίστ με τη μία, πίσω από το κέντρο και ανάμεσα από τρεις αντίπαλους, στον Μπουρουτσάγα, ήταν ποδοσφαιρικός οργασμός. Και το τελείωμα του Burru με την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα του τερματοφύλακα με τα γαλόνια της αλητείας του “Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν” να γυαλίζουν ακόμα πάνω του, ήταν η απόλυτη αποθέωση. Το ματς εκείνο το είχα δει σε ένα ουζερί, στο Άλσος των Ευελπίδων αν θυμάμαι καλά, μαζί με τον καλό μου φίλο Χρίστο Σκούντζο. Είχαμε γίνει ντίρλα από τα ούζα και όταν μπήκε το τρίτο γκολ της Αργεντινής, είχαμε αγκαλιαστεί και χοροπηδούσαμε. Στη λήξη του τελικού είχαμε δακρύσει και οι δύο από τη χαρά μας. Ήταν το πιο όμορφο Μουντιάλ της ζωής μου και έτσι θα παραμείνει για πάντα. Γιατί προφήτες και Μεσσίες υπάρχουν πολλοί, Θεός όμως μόνο ένας.

To Μουντιάλ της Βραζιλίας ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς πως κάθε τι που ανήκει στο παρελθόν και μας θυμίζει τη νιότη μας, τα παιδικά και ανέμελα χρόνια μας, το μεγαλοποιούμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις του τότε; Φτάνει μια ματιά να ρίξεις στο υπόλοιπο κείμενο και στις γνώμες των εκλεκτών συναγωνιστών για του λόγου του αληθές. Παραμερίζοντας λοιπόν την νοσταλγία μου για το παλιό και εξετάζοντας όλες τις παραμέτρους, θα πω με πάσα γενναιότητα πως το κορυφαίο Μουντιάλ που έχω δει, δεν έχει τελειώσει και βρίσκεται στη φάση των ομίλων.

Σύντομα και περιεκτικά:

• το 1984 γεννήθηκα, επομένως δεν θυμάμαι τα Μουντιάλ του 1986 και του 1990.
• Το 1994 μου έχει μείνει στη μνήμη ο τελικός και δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του Παλιούκα, αλλά μέχρι εκεί.
• Το 1998 θυμάμαι αρκετά ματς, αν και αυτό που είδα με άνεση ήταν επίσης ο τελικός (ήμουν εκτός Αθηνών με μια γυναικοκρατούμενη οικογένεια). Ωραίο Μουντιάλ με εκπληκτική Κροατία.
• Το 2002 έδινα εξετάσεις στην Τρίτη Λυκείου και σε συνδυασμό με τις περίεργες ώρες έβλεπα λίγα ματς και κανένα, μετά τη σφαγή της Ιταλίας από τους διοργανωτές.
• Το 2006 ήμουν φαντάρος στα Γιαννιτσά και το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω στο ραδιόφωνο μετά από μια πορεία, την παράταση του Ιταλία-Γερμανία και να πανηγυρίζω σαν χαζός, αλλά και τον τελικό με τον τιτάνα Ματεράτσι να με αποζημιώνει για το γεγονός πως επέλεξα την χειρότερη σκοπιά για να δω την σκουάντρα ατζούρα.
• Το 2010 δούλευα σε τρελούς ρυθμούς και οι βουβουζέλες έκαναν το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, εφιάλτη. Πραγματικά δεν θυμάμαι πιο εκνευριστικό θόρυβο και πιο αδιάφορο Μουντιάλ.

Και φτάνουμε στο σήμερα και στο χορταστικό Μουντιάλ της Βραζιλίας. Και τι δεν έχουμε δει σ’ αυτά τα 29 παιχνίδια; Επιγραμματικά: πολλά γκολ, ανατροπές, εκπλήξεις, γρήγορα παιχνίδια, εντυπωσιακά σκορ, την Κόστα Ρίκα, τους μαχητές του Ιράν και της Γκάνας, τα φαντάσματα της Αγγλίας και της Ισπανίας, την επιστροφή της Γαλλίας και προσεχώς την Εθνική μας ομάδα χωρίς Κώστα Κατσουράνη. Θέλεις κι άλλα; Έχε υπομονή. Μένουν ακόμη 21 ημέρες απόλαυσης…

Το Μουντιάλ του ’86 ο Γιάννης Φιλέρης

Ναι το Μουντιάλ του 86 που έγραψε και ο γερο-Κρεκούκιας ήταν το καλύτερο. Οχι σε ποιότητα, γιατι εκείνο του 82 ενδεχομένως να υπερείχε. Ωστόσο αυτό του 86 μου έχει μείνει χαραγμένο για πολλούς λόγους.

1. Ηταν το πρώτο μου στη δουλειά. Εντάξει, σα ρεπόρτερ μπάσκετ στην “Πρώτη” δεν είχα κάτι δύσκολο να κάνω, απλά παρακουθούσα τους αγώνες με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

2. Είχε έναν απατεώνα ήρωα. Τον Ντιέγκο Μαραντόνα σε οργιαστικά κόλπα. Το γκολ με το χέρι εναντίον της Αγγλίας πανηγυρίζεται έξαλλα από κάτι τύπους σαν τον Κρεκούκια και τον Ευταξία, επειδή λέει μετά πέρασε ολόκληρη την Εθνική Αγγλίας. Μάλιστα. Επειδή το δεύτερο γκολ ήταν μαγεία δικαιούται ο Ντιέγκο να σκοράρει με το χέρι! Τί λέτε κύριοι; Αφήστε που έτσι ξεχνάμε τη μαραντονικη ενέργεια του Τζον Μπαρνς πριν το 2-1 και τη μεγάλη ευκαιρία του Λίνεκερ για το 2-2 οταν αντί για τη μπάλα μπήκε ο ίδιος στα δίχτυα. Μεταξύ μας τα καλύτερα γκολ του Μαραντόνα σε αυτό το Μουντιάλ μπήκαν εναντίον του Βελγίου.

3. Η πραγματικά μεγάλη ομάδα σε αυτό το Μουντιάλ ήταν η Σοβιετική Ενωση. Μπελάνοφ, Ράτς, Ζαβάροφ και λοιποί χαρισματικοί παίκτες, σχεδόν όλοι προερχόμενοι απο το ποδοσφαιρικό εργαστήριο της ΕΣΣΔ και του κορυφαίου προπονητή Βαλερί Λομπανόφσκι. Σφαγιάστηκε χωρίς αιδώ στον αγώνα (των 16) από τον χειρουργό Σουηδό διαιτητή Φρέντρικσον, που άφησε δυο κραυγαλέα οφ σάιντ μέχρι να νικήσουν οι Βέλγοι με 4-2.

4. Είχε τρία μεγάλα δεκάρια. Ο Μαραντόνα στα ντουζένια του κι ακόμη Ζίκο και Πλατινι! Ζωγράφοι…

5. Και φυσικά αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο τον Μανόλη Μαυρομματη! Σε αυτο το Μουντιάλ έχουν ακουστεί τα περίφημα “Φερκάουτερεν, πάντα. Κι αν απορείτε που λέμε Φερκάουτερεν έτσι μας τον είπαν οι ξένοι συνάδελφοι έτσι σας τον λέμε”

“Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Αρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα, ξανά με το χέρι” (περιγράφοντας το ριπλέι του περίφημου γκολ με την Αγγλία)

“Σινιορίτα πορφαβόρ” (σε μια κυρία που τον εμπόδιζε να βλέπει, στον ίδιο αγώνα)

“Σέκι Σενέκοβιτς σε ποια γλώσσα θες να μιλήσουμε;” (Η πρώτη ερώτηση στον Αυστριακό προπονητή, τον οποίο είχε καλέσει για σχολιασμό)

“Εδώ στο Μεξικό, το υψόμετρο και η απόσταση μεταξύ εστίας και δοκαριού δεν επιτρέπουν τα σουτ φάουλ μπανάνες. Ζίκο και γκοοολ!” (Σε χτύπημα φάουλ του Ζίκο σε αγώνα της Βραζιλίας)

Απόλαυση…

Τον Γκρόσο του 2006 ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τι θέλω να δω σε ένα Μουντιάλ.

Έναν παίχτη που δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη πριν από αυτό και δεν υπήρξε ξανά έκτοτε, μια φωτοβολίδα, ένα ποδοσφαιρικό πνεύμα που στάλθηκε στη Γη απλά για αυτά τα 7 ματς, ένας αληθινός Μουντιαλικός μύθος. Ο Φάμπιο Γκρόσο έβαλε το γκολ που άνοιξε τον ημιτελικό απέναντι στη Γερμανία και που, τόσο δίκαια, έβαλε το τελευταίο (πιο σίγουρο εύστοχο των ’00s) πέναλτι του τελικού.

Ένα ακόμα κλασικό Ιταλία-Γερμανία. Καμία διοργάνωση δε θα έπρεπε να ολοκληρώνεται πριν παίξουν αυτοί οι δύο. Δίνουν αποκλειστικά ματσάρες.

Μια απαραίτητη ομάδα που δεν έφτασε όσο μακριά άξιζε. Η Αργεντινή του Πέκερμαν και του Ρικέλμε, η καλύτερη της μετα-Μαραντόνα εποχής, και όλως τυχαίως η μοναδική που είχε για ηγέτη τον αγαπημένο μου αργεντίνο ποδοσφαιριστή.

Μια ποδοσφαιρική ιστορία που θα θυμόμαστε σε 100 χρόνια από τώρα. Με εξαίρεση ίσως το πέναλτι του Μπάτζο, δεν υπάρχει μουντιαλικό στιγμιότυπο πιο εμβληματικό τα τελευταία 25 χρόνια από το άδοξο (μα δοξασμένο) φινάλε του τεράστιου Ζιντάν, το πώς πήρε μια ομάδα από το χεράκι και την έφτασε στον τελικό, μόνο για να κλείσει εκεί την καριέρα του με μια αποβολή-ζήτημα τιμής.

Τον Έναν Μεγάλο Παίκτη. Αντρέα Πίρλο. Ποτέ ένας τόσο μεγάλος δεν ήταν τόσο πολύ υποτιμημένος.

Την Ιταλία να δίνει γενναίο παρών. Κι αν κερδίσει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Στο γκολ του Ντελ Πιέρο στον ημιτελικό ούρλιαζα και κοπάναγα ό,τι έβρισκα μπροστά μου στο σπίτι. Στο πέναλτι του Γκρόσο πρέπει να είχα σκαρφαλώσει στον πολυέλαιο ή τουλάχιστον έτσι το θυμάμαι στις αναμνήσεις μου.

Δεν ήταν ένα Μουντιάλ πυκνό σε ιστορία, θέαμα ή μεγάλες ομάδες, αλλά είναι το μόνο που τσεκάρει ό,τι βρίσκεται στη λίστα των απαιτήσεών μου από μια τέτοια διοργάνωση.

Ποια είναι η δική σας αγαπημένη διοργάνωση;