17 σημειώσεις από το Μουντιάλ ’14

Μου έλεγε ένας φίλος το πρωί πόσο άδικο είναι να κρίνεις έναν παίχτη από ένα snapshot της καριέρας του, από 5-6 ματς που δίνει σε ένα Μουντιάλ κάθε 4 χρόνια. Όμως, αυτό είναι το νόημα του Μουντιάλ. Είναι σημαντικότερο από οποιαδήποτε άλλη διοργάνωση ακριβώς επειδή απομονώνει αυτά τα 5-6 ματς και τα μεγευθύνει και τα αφισοκολλάει στους διαδρόμους της Ιστορίας. Γίνεται μία φορά κάθε 4 χρόνια, απαιτώντας από παίχτες-θρύλους ή παίχτες-γρανάζια ή παίχτες-μετεωρίτες, για αυτά τα 5-6 ματς, να τραβήξουν συμπαίκτες που δεν είναι αληθινοί τους συμπαίκτες, να ηγηθούν ομάδας που δεν είναι ομάδα τους, να παίξουν σε γήπεδα που δεν είναι οι έδρες τους, να αποδώσουν όπως δεν έχουν αποδώσει ποτέ στην καριέρα τους.

Μπορείς να πάρεις Τσάμπιονς Λιγκ και να δημιουργήσεις δύο ομάδες-θρύλους σε δύο διαφορετικές δεκαετίες και να κερδίσει δέκα ντόπιους τίτλους, αλλά αν είσαι ο Ζιντάν κάθε συζήτηση για την καριέρα σου θα ξεκινά από μια κεφαλιά στο στέρνο του Ματεράτσι και στο πώς οδήγησες τη Γαλλία στην κατάκτηση του Μουντιάλ. 5-6 ματς εδώ, 5-6 ματς οχτώ χρόνια μετά. Δεν είναι άδικο, δεν είναι δίκαιο, είναι απλά οι κανόνες.

Ακριβώς επειδή τα Μουντιάλ αφήνουν τόσο δυσανάλογα βαριά ίχνη στην ιστορία, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσεις κατευθείαν τι είναι αυτό που βλέπεις. Στο Τσάμπιονς Λιγκ αναγνωρίζεις κατευθείαν τις καλές ομάδες και τους μεγάλους ηγέτες και, προσπερνώντας τις κατά τόπους εκπλήξεις, ξέρεις πως -σε κάτι που διεξάγεται σε ετήσια βάση και διαγωνίζονται σε αυτό ομάδες με continuity και πλάνο και συγκεκριμένες βάσεις- αυτοί που πρέπει να θριαμβεύσουν, θα θριαμβεύσουν. Τα σημαντικά, τα σπουδαία, είναι άμεσα αναγνωρίσιμα.

Στο Μουντιάλ οι θρύλοι γράφονται από το χρόνο. Το 1994 η Βραζιλία κέρδιζε Μουντιάλ ύστερα από 24 χρόνια: Εκείνο το βράδυ θα πρέπει να ήσουν τρελός αν στοιχημάτιζες πως αυτό που θα σκεφτόταν όλος ο πλανήτης από εκείνη τη διοργάνωση δύο δεκαετίες αργότερα θα ήταν ένα χαμένο πέναλτι.

Αυτό είναι το Μουντιάλ. Μια διαρκής εξέταση, μια περίοδου διαρκούς, αδιάκοπης Σημασίας. Ό,τι γίνεται στα ενδιάμεσα χρόνια είναι η προετοιμασία, οι βραδιές που περνάς διαβάζοντας (ή κωλοβαρώντας) και λύνοντας ασκήσεις και πηγαίνοντας στο θρανίο για την παράδοση– το Μουντιάλ είναι οι εξετάσεις. Είναι αυτό που μένει. Εκεί που το κάθε λάθος και το κάθε 20άρι έχουν πολλαπλάσια σημασία.

Ο σωστός Μουντιαλικός απολογισμός γίνεται από τη συλλογική μνήμη, σε 4, σε 10, σε 16 χρόνια, όταν τα πάντα θα έχουν γιγαντωθεί ή εξαϋλωθεί. Αυτό που ακολουθεί είναι απλά οι πρώτες σημειώσεις, ένα post-it, και μια θρασύτατη μαντεψιά, πως μπορεί αυτή τη στιγμή να γνωρίζουμε τι από ό,τι είδαμε τον περασμένο μήνα, ήταν σημαντικό.

Η σκιά του Μέσι

Σε ένα Μουντιάλ που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης για το νικητή, το απαραίτητο σημείο κόντρας θα προέρχεται από την ανάδειξη του Μέσι σε καλύτερο ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης. Η άμεση αρνητική αντίδραση είναι λογική (“σε προημιτελικό + ημιτελικό + τελικό ο Μέσι δεν έκανε τίποτα”) και η άμεση ύψωση τείχους υπεράσπισης στην άμεση αρνητική αντίδραση είναι πιθανώς ακόμα λογικότερη (“η επίδραση του Μέσι σε κάθε λεπτό κάθε παιχνιδιού είναι τόσο εμφατική ακόμα κι όταν απλώς περπατάει”, ποτέ δεν έχουμε δει σε Μουντιάλ έναν παίχτη να απασχολεί τόσο πολύ τους αντιπάλους και άρα να επιδρά σε τακτικές, σχηματισμούς και εξέλιξη παιχνιδιών απλά υπάρχοντας).

Υποθέτω ήταν μοιραίο: Σε ένα Μουντιάλ που αν το δεις καθαρά ψυχρά, ο Μέσι και η Αργεντινή του δε θα κέρδιζαν (γιατί ήταν υπερβολικά μέτρια ομάδα), και με μια σκέψη να αρχίζει να σχηματίζεται πως ίσως μάλιστα αυτή να ήταν η μεγάλη ευκαιρία του, ένας τόσο μεγάλος παίχτης αξίζει τη δική του, ξεχωριστή, ολότελα ατομική συζήτηση στα μεγάλα κιτάπια του Μουντιάλ.

Ο Θρύλος Του Λιονέλ Μέσι μπορεί να ήταν η πιο σημαντική ύπαρξη του Μουντιάλ, όμως ο Παίχτης Λιονέλ Μέσι δεν ήταν ο καλύτερος: Ο Μέσι μπορεί να μην κερδίσει ποτέ του το Μουντιάλ που θα σφράγιζε σχεδόν αδιαμαρτύρητα το legacy του ως σπουδαιότερου όλων, όμως ίσως αυτή η νέα συζήτηση να έχει μεγαλύτερη αξία. Και σίγουρα κάνει το επερχόμενο β’ μισό της καριέρας του να μοιάζει πιο ενδιαφέρον.

Μια απλή κεφαλιά

Αν η Ολλανδία κατάφερνε να κερδίσει το Μουντιάλ (όπως κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα κάνει, ενώ για πολύ καιρό δεν πίστευα ότι θα το κάνει– μα πόσο κράτησε αυτό το Μουντιάλ, πέντε μήνες;;) τότε αυτό το γκολ του Φαν Πέρσι θα κουβαλούσε τόσο πολύ συμβολισμό που θα το βλέπαμε σε στιγμιότυπα μέχρι το τέλος του ποδοσφαίρου.

Αντεπίθεση, μακρινή μπαλιά, θρασύτατη κεφαλιά σε εκτέλεση ενστίκτου, πανέμορφο γκολ σε εκτέλεση όσο σε ιδέα, και ταυτόχρονα το γκολ που εκκινούσε την αποκαθήλωση της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, από την ομάδα που είχε πέσει θύμα της στον τελικό του θριάμβου– κι όλα αυτά στο δρόμο της νέας στέψης; Ακούγεται τόσο Χολιγουντιανό που δε θα μπορούσε να είναι και πραγματικότητα. Γι’αυτό και δεν έγινε πραγματικότητα, ναι.

Ωστόσο παραμένει η αρχή του εμφατικού τέλος εποχής για την Ισπανία, παραμένει η αρχή της εμφατικής δήλωσης πως η Ολλανδία είναι ακόμα εδώ, και -κυριότερα- παραμένει το γκολ-έμβλημα ενός Μουντιάλ γεμάτου γκολ.

(Όσο για την Ολλανδία, θα ήθελα να το πάρει μόνο και μόνο για να θυμόμαστε στους αιώνες των αιώνων την κίνηση του Φαν Χάαλ να βάλει αλλαγή τον Κρουλ, όπως και το να αποκτήσει ο Ρόμπεν το στέμμα που του αξίζει. Για μια ακόμα φορά, δεν τους έμελλε. Ίσως τελικά ο θρύλος αυτής της ομάδας να είναι πως θα παραμείνει για πάντα η μεγαλύτερη ομάδα που δεν κέρδισε ποτέ. Στην τελική αν όλοι οι σπουδαίοι κέρδιζαν αργά ή γρήγορα, ο αθλητισμός θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρων– και το Μουντιάλ θα ήταν απλώς Τσάμπιονς Λιγκ.)

Άγχος

 

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο πάντα παίζει με ένα τεράστιο άγχος και βάρος στο παιχνίδι του, και είναι μάλιστα ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν σε αυτόν, τα πάντα έχουν σημασία. Δε θα μπορούσα να ζω έτσι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Ο Ρονάλντο έχει χτίσει μια καριέρα γεμάτη σχεδόν εξωφρενικά κατορθώματα, αλλά ζει διαρκώς υπό μια σκιά. Στην αρχή ήταν αυτός ή ο Ροναλντίνιο, μετά αυτός ή ο Κακά, τώρα αυτός ή ο Μέσι, και διαρκώς, μονίμως, υπάρχει και το ‘αυτός ή ο Κανονικός Ρονάλντο’. Δεν υπάρχει στιγμή στην καριέρα του που δεν έπαιζε σα να έχει κάτι να αποδείξει. Το βλέπεις στον τρόπο που πανηγυρίζει, αλλά το βλέπεις ακόμα περισσότερο στον τρόπο που βυθίζεται στην απόγνωση.

Από τα δάκρυα στον τελικό του Euro 2004 μέχρι τον εμμονικό τρόπο με τον οποίο εκτελούσε (και κατά βάση αστοχούσε) στη σύντομη παραμονή της Πορτογαλίας -και- σε αυτό το Μουντιάλ, ο Κριστιάνο δεν έχει σταματήσει να προσθέτει μικρά αριστουργήματα άγχους και απόγνωσης δίπλα στις στιγμές ποδοσφαιρικού μεγαλείου του.

Προοικονομία

Ξέρεις τι θα έλεγε ο Τσέχοφ. Αν μου δείξεις ένα αυτογκόλ στην πρώτη πράξη, θα το έχεις χρησιμοποιήσει ως την τρίτη. Ή κάτι τέτοιο…;

Η ουσία είναι πως κυριολεκτικά στο 11ο λεπτό του Μουντιάλ η Βραζιλία είχε ήδη πετύχει αυτογκόλ.

Πολύ άτιμο να μπορείς να ξαναβλέπεις πράγματα γνωρίζοντας πώς θα τελειώσουν. Μοιάζουν όλα τόσο πιο προφανή.

#tecnhology

 

Η FIFA εισήγαγε σε αυτό το Μουντιάλ την τεχνολογία της γραμμής του γκολ που συνάγει μετά βεβαιότητας το αν ένα γκολ μπήκε ή όχι. (Η Γερμανία του 1966 θα χαίρεται πολύ αυτή τη στιγμή.) Μπράβο, εξαιρετικά νέα. Προσωπικά βρίσκω το ποδόσφαιρο ωραιότατο άθλημα από μόνο του και δεν πιστεύω πως χρειάζεται λάθη για να βρει έξτρα γοητεία (ή όπως το λένε το επιχείρημα αυτό οι αρνητές της εισαγωγής της τεχνολογίας στο άθλημα), οπότε εύχομαι αυτό να είναι απλώς η αρχή, και να έχουμε παρόμοιες εξελίξεις σε πράγματα όπως οφσάιντ, πέναλτι, κόκκινες κάρτες.

Βλέπω τέτοιου είδους ‘παρεμβάσεις’ εδώ και χρόνια στον αμερικάνικο αθλητισμό, οπότε η εισαγωγή αυτού του στοιχείου εδώ μου φάνηκε πως έγινε με παντελώς αξιαγάπητο τρόπο, με τις μεταδόσεις να μας επιβεβαιώνουν γκολ με τη χρήση της τεχνολογίας για βδομάδες πριν πάρουν χαμπάρι πως είναι αστείο αυτό που κάνουν, και το κόψουν.

Όταν έφτασε επιτέλους η ώρα να φανεί χρήσιμη η τεχνολογία, σε αυτό το γκολ της Γαλλίας, είμαι σίγουρος πως κάθε εμπλεκόμενος πρέπει να άνοιξε από ένα μπουκάλι σαμπάνια για να το γιορτάσει.

Football’s coming home

Είδα το Ιταλία-Αγγλία σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια μαζί με κάτι διάσπαρτους θεατές που έτυχε να είναι έξω στη 1 το βράδυ. Δύο τραπέζια πιο δίπλα από αυτό της παρέας μου ήταν ένας τύπος τόσο εριστικά ενθουσιασμένος με την προοπτική ενός Αγγλικού θριάμβου, που στο γκολ της ισοφάρισης της Αγγλίας σηκώθηκε περίπου 60% από την καρέκλα του, έσφιξε τη γροθιά του (αλλά χωρίς να την υψώσει), φώναξε “YEAH football’s coming home!!” και με κοίταξε θυμωμένος. (Φόραγα φανέλα εθνικής Ιταλίας.)

Το βρήκαμε πάρα πολύ διασκεδαστικό όλοι στην παρέα (ακόμα κι ο φίλος που φόραγε φανέλα Αγγλίας), ειδικά από τη στιγμή που για μια ακόμα διοργάνωση, το Ποδόσφαιρο όντως Επέστρεψε Σπίτι Του πολύ νωρίτερα από όσο θα ήθελε. Και θα έχει για πάντα συνοδευτικό την παραπάνω μαγική φωτογραφία. Η Αγγλία είναι τόσο σταθερά η μεγαλύτερη απογοήτευση κάθε Μουντιάλ που πλέον έχουμε σταματήσει καν να ασχολούμαστε. Όταν κάποτε τύχει να τα ξαναπάει καλά, θα απογοητευτούμε όλοι.

(Για την Ιταλία μόνο θλίψη σε αυτό το Μουντιάλ. Τουλάχιστον στο προηγούμενο με έκαναν να γελάσω, όπως πάντα οφείλει να κάνει η Τραγικά Κακή Ιταλία όταν δεν είναι Θριαμβευτική Ιταλία. Αυτή τη μέση μέτρια ομάδα που ήταν σε αυτό το Μουντιάλ; Δε θέλω να την ξαναδώ.)

Ηρεμήστε

Καμερούν. Περήφανα, η χειρότερη ομάδα του Μουντιάλ. Όσο καθαρά ήταν καλύτερη η Γερμανία.

Οι χαμένες γενιές

Δεν είναι το ίδιο για όλους. Όταν μιλάμε για Μουντιάλ, δικαίωμα στο όνειρο έχουν μόνοι οι παραδοσιακές δυνάμεις που βρίσκονται διαρκώς στη διεκδίκηση (Βραζιλία, Ιταλία, Γερμανία, Αργεντινή, Ολλανδία) και από εκεί και ύστερα όλοι οι υπόλοιποι χρειάζονται κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό για να μπουν στη διεκδίκηση. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε σύγχρονη ομάδα που το πήρε ‘πρώτη φορά’ το έκανε στις πλάτες ενός τεράστιου, αυθεντικά πανμέγιστου σούπερσταρ (Γαλλία ’98) ή μιας γενιάς που άλλαξε το ποδόσφαιρο (Ισπανία ’10).

Οι ομάδες που δεν είναι Ιταλία ή Γερμανία ή Βραζιλία, περιμένουν και χτίζουν εκείνη τη μία χρυσή γενιά που θα κάνει την υπέρβαση, και απλώς ελπίζουν. Επειδή ακριβώς τέτοιες χρυσές γενιές δεν έρχονται διαρκώς. Η Ουρουγουάη έκανε ένα μαγικό Μουντιάλ το ’10, ένα αξιοπρεπές τώρα, και πήρε κι ένα Κόπα Αμέρικα στο ενδιάμεσο. Η Πορτογαλία έφτασε έναν τελικό Euro, κάτι ημιτελικά Μουντιάλ. Αλλά για κάθε τέτοια πετυχημένη χρυσή γενιά, έχεις κάτι σαν την αντίστοιχη της Ακτής Ελεφαντοστού, που απλά δεν συνέβη ποτέ. Μια άσκηση πάνω στις συνεχείς απογοητεύσεις.

Είναι πάντα στενάχωρο να βλέπεις μια χρυσή γενιά να σβήνει χωρίς να έχει καταφέρει αυτά που έμοιαζαν κάποτε να έχουν προφητεύσει για αυτήν, αλλά αυτό δίνει έξτρα αξία στη διάρκεια και της πορείες της κάθε Ουρουγουάης.

Επόμενοι στη σειρά: Το Βέλγιο, που έκανε μια δειλή, αβέβαιη, αλλά θετική αρχή, χωρίς να εντυπωσιάσει αλλά και χωρίς να διαλυθεί υπό το βάρος του ανεπανάληπτου hype. Θα τους προσέχουμε φυσικά, ωστόσο τα στοιχήματα μπορούν ήδη να τρέχουν. Για το αν σε 12 χρόνια από σήμερα θα μιλάμε για μια χρυσή γενιά ενός Euro, ενός προημιτελικού Μουντιάλ κι ενός ημιτελικού, ή αν θα μιλάμε για τη χαμένη γενιά του Αζάρ, του Λουκακου και του Φελαϊνί.

Μασκότ

Απλά υπέροχος. Κι αυτός και το Μεξικό. Πόσο κρίμα που για μια ακόμα φορά έστασαν και αποκλείστηκαν στους 16- το φετινό Μεξικό σίγουρα δεν ήταν Ένα Ακόμα Μεξικό.

U! S! A! U! S! A!

Οι Αμερικάνοι έφεραν κάτι διαφορετικό στο Μουντιάλ και το ευχάριστο είναι πως όλα δείχνουν πως θα συνεχίσουν να το φέρνουν για πολύ καιρό ακόμα. Βρισκόμαστε εν μέσω ενός τεράστιου πολιτισμικού ταρακουνήματος, εκείνου που βλέπει τις ΗΠΑ να αποδέχονται σταδιακά, ολοένα και περισσότερο, το ποδόσφαιρο ως αληθινό άθλημα. Και το ζούμε εμείς. Είναι συναρπαστικό και αξιαγάπητο.

Μου αρέσουν οι νέες αναγνώσεις που φέρνουν στο ποδόσφαιρο άνθρωποι με διαφορετικό background και διαφορετική λογική, μου αρέσουν τα νέα στοιχεία που βάζουν στο παιχνίδι (είδατε εκείνη την κομπίνα στο ματς με το Βέλγιο; έμοιαζε σα να τη σχεδίασε ο Γκρεγκ Πόποβιτς με Χ και Ο στο ημίχρονο), μου αρέσει η διαφορετικότητα που αναγκαστικά κουβαλάνε μαζί τους, μου αρέσει η απόγνωσή τους όταν χάνουν και δεν καταλαβαίνουν πώς και γιατί, μου αρέσει η αμηχανία τους όταν προκρίνονται χάνοντας, μου αρέσει το πώς ωριμάζουν ποδοσφαιρικά κι εμείς τους κοιτάμε καθώς το πετυχαίνουν.

Όλε όλε όλε!

 

Ίσως η ομορφότερη, απολαυστικότερη ομάδα που είδαμε στο φετινό Μουντιάλ. Από τον σταρ εν τη γενέση του Χάμες Ροντρίγκεζ μέχρι τους οργανωμένους πανηγυρισμούς τους και από τον λατρεμένο Πέκερμαν στον πάγκο μέχρι τον τρόπο που διαρκώς κυνηγούσαν το γκολ, οι Κολομβιανοί άφησαν όχι μόνο υποσχέσεις για τα μελλοντικά Μουντιάλ, αλλά μαζί με την επίσης υπέροχη Χιλή, και τα εχέγγυα για ένα συγκλονιστικό Κόπα Αμέρικα το επόμενο καλοκαίρι. Θα γίνει της τρελής.

.gif παρουσιάσεις

Είναι απλά μαγικό το ότι ζούμε σε μια αθλητική εποχή βγαλμένη μέσα από τον κόσμο του Χάρι Πότερ.

Sad Brazilians

Τα όσα έχασε η Βραζιλία σε αυτό το Μουντιάλ είναι ανυπολόγιστο να κάτσουμε να τα αναλογιστούμε τώρα. Από κάθε κομμάτι της αποτίμησης του Βραζιλία ’14, το στοιχείο που περισσότερο από όλα μπορεί να είναι απλά αντικείμενο μαντεψιάς αυτή τη στιγμή, είναι το τι θα αφήσει πίσω της η διοργάνωση αυτή για τους γηπεδούχους. Αν μια απλή απώλεια του τροπαίου είναι ακόμα αντικείμενο πίκρας 64 χρόνια μετά, είναι υπερβολή το να σκέφτεται κανείς τις συνέπειες του 7-1 βάσει αιώνων κι όχι χρόνων; Αν πω ότι σε 200 χρόνια αυτό το 7-1 θα είναι ένα από τα 3-4 ποδοσφαιρικά πράγματα του 21ου αιώνα που θα έχουν επιβιώσει στις μνήμες των ανθρώπων, μπορεί κανείς να πει ότι κάνω λάθος;

Στη διάρκεια του παιχνιδιού με τη Χιλή αναρωτήθηκα αν θα είναι χειρότερο για τη Βραζιλία να αποκλειστεί στην έδρα της από μικρή λατινοαμεριάνικη ομάδα στη φάση των 16 ή να προχωρήσει, να φτάσει τελικό και να χάσει εκεί από την Αργεντινή. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι στο μέσον αυτού του απολύτως λογικού ερωτήματος θα προέκυπτε σαν σωστή η εκδοχή Γ, “να σε διαλύσει με 7 γκολ στο χαλαρό η Γερμανία στον ημιτελικό”.

Και επειδή η Ιστορία δε θα θυμάται κανέναν από τους ποδοσφαιριστές που πρωταγωνίστησαν σε αυτή την τραγωδία, η εικόνα του θλιμμένου αυτού Βραζιλιάνου θα είναι που θα συντροφεύει το 7-1 στην αιωνιότητα. Σίγουρα είναι πάντως το εξώφυλλο ετούτου του Μουντιάλ.

(Ακόμα προσπαθώ να εκλογικεύσω το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα, by the way.)

Δεν περνάς

Ο Νόιερ είναι απλά απάνθρωπος για την παραπάνω διπλή απόκρουση, αλλά και γενικότερα για το πόσο διαστημικό τέρμα μοιάζει να είναι. Ζήσαμε μια εκπληκτική διοργάνωση γεμάτη φανταστικά παιχνίδια, ανατροπές, άπειρα γκολ, και όμως με κάποιο μαγικό τρόπο, ένας από τους λόγους που θα τη θυμόμαστε, θα είναι για το πόσο (και πόσους) καλούς τερματοφύλακες είδαμε.

Κι όμως, ο Νόιερ τους κάνει όλους να μοιάζουν ‘καλούς για το 1982’.

Γκρρ… Αρρργκ…

Φαντάσου, συνέβησαν τόσα πολλά σε αυτό το Μουντιάλ που σχεδόν σβήνει αυτή η αηδία του Σουάρεζ.

Über Alles

H Γερμανία ήταν, αν το δεις μάλιστα ολοκληρωτικά, από την αρχή ως το τέλος, η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, σε τόσο απόλυτο και ολοκληρωτικό βαθμό που έχει μάλλον νόημα να το δεις μόνο ιστορικά πλέον το ζήτημα. Συνεχίζει το ποδόσφαιρο από εκεί που το άφησε η Ισπανία του ’10, έχοντας την αφοσίωση και την αποτελεσματικότητα μιας Ιταλίας του ’06, τις εξάρσεις της Βραζιλίας του ’02, τη χάρη της Γαλλίας του ’98.

Από την πρεμιέρα στη χαλαρή συντριβή της Πορτογαλίας μέχρι την ιστορική αποσύνθεση της Βραζιλίας στον ημιτελικό, στον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του παιχνιδιού της, στον καλύτερο επιθετικό, τον καλύτερο τερματοφύλακα μέχρι τον καλύτερο Ρόμποκοπ του Μουντιάλ (Σβαϊνστάιγκερ!!!!), από τον τρόπο που ανταπεξήλθε στο ένα παιχνίδι που της στράβωσε (το καλύτερο ματς, εν τέλει, του Μουντιάλ, το φανταστικό 2-2 με τη Γκάνα) μέχρι το πώς αντιμετώπισε ακόμα και τις ομάδες που σχεδιάστηκαν για να την κοπανήσουν μέχρι υποταγής, η Γερμανία απλά είχε σχέδιο αντιμετώπισης για το κάθε τι που βρήκε μπροστά της, και το εκτέλεσε πάντοτε με επιτυχία, και πάντοτε με τους δικούς της όρους.

Κέρδισε με εμφατικό τρόπο το καλύτερο Μουντιάλ εδώ και τρεις δεκαετίες, έχει παίχτες, σύνολο, πλάνο, στιγμές, και ένα ιστορικό αποτέλεσμα στο πλευρό της. Η κουβέντα δεν είναι αν ήταν η καλύτερη ομάδα του φετινού Μουντιάλ, η κουβέντα είναι αν είναι η καλύτερη ομάδα όλων των Μουντιάλ.

Η λάμψη του Νεϋμάρ

Υποθέτω αφού άνοιξα με Μέσι είναι δίκαιο να κλείσω με Νεϋμάρ, με μία μόνο σκέψη. Ο Νεϋμάρ μου άρεσε πολύ σαν παίχτης, για την ακρίβεια με κέρδισε σε αυτό το Μουντιάλ. Ο Νεϋμάρ είναι εκπληκτικός παίχτης, είναι μόνο 22 χρονών, έχει μεγάλο μέλλον και θα αφήσει ιστορία στο ποδόσφαιρο.

Και όλα αυτά θα συμβούν επειδή ήταν τόσο τυχερός, εκείνο το απόγευμα της 4ης Ιουλίου του 2014, ώστε να τραυματιστεί και να χάσει τον ημιτελικό του Μουντιάλ.

Γιατί έχω την υποψία πως κανείς παίχτης της Βραζιλίας που αγωνίστηκε σε αυτό το 7-1, δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά ως ποδοσφαιριστής. Δε λέω πως ο Νταβίντ Λουίζ ξαφνικά θα ξεχάσει τη μπάλα που ήξερε, αλλά λέω πως αυτό το παιχνίδι θα γίνει τέτοιο βάρος στη συνείδησή τους, που πάντα θα τους βαστά πίσω. Ο Νεϋμάρ γλίτωσε, ευτυχώς για τον ίδιο και για όλους μας, γιατί δε θα έχει σαν αναπόφευκτο σημείο αναφοράς σε όλη του την καριέρα μια στιγμή σαν αυτή: