7 προτάσεις για τη νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Η ενημέρωση ήρθε απροειδοποίητα, σαν τις καλύτερες των εκπλήξεων. Μια μέρα απλά χαζεύεις βαριεστημένα τα e-mail σου, και ανάμεσα σε newsletters και ενημερώσεις του Χαριζάνη, τσουπ, νά’το, αυτό που δεν ήξερες πως τόσο καιρό περίμενες: “Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη”.

ΝΑΙ. Η μέρα ήδη έγινε 125% καλύτερη, κι ακόμα δεν έχει καν ανακοινώσει την επιστροφή του στο Κλίβελαντ ο ΛεΜπρον Τζέιμς.

Το κάπως κρυπτικό δελτίο μας ενημερώνει για τα πρώτα βασικά στοιχεία της ταινίας. Αντιγράφουμε τα σημαντικά:

• Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μια ερωτική τριλογία στην Ελλάδα του σήμερα.
• Μετά το «Αν…», ποια λέξη, ποιος τίτλος, ποια φράση έχει σειρά; […] Μία ταινία ακόμη αβάπτιστη.
• Αυτή τη φορά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης καταπιάνεται με τρεις, φαινομενικά διαφορετικές ιστορίες. Μια ερωτική τριλογία που στο τέλος όμως αποκτά κοινό φινάλε.
• Ηθοποιοί από Συρία, Ευρώπη και Αμερική θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους κεντρικούς Έλληνες πρωταγωνιστές της ταινίας προκειμένου να αφηγηθούν τις ερωτικές ιστορίες που γεννιούνται ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους πολίτες στην Ελλάδα του σήμερα.
• Κάθε ιστορία κι ένας διαφορετικός τίτλος.
• Κάθε ιστορία και μια διαφορετική οπτική πάνω στο αιώνιο θέμα του έρωτα.
• Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης γράφει το σενάριο, κρατάει το σκηνοθετικό τιμόνι και μπαίνει στο πλάνο.

Ναι. Οπότε μιλάμε για μια σπονδυλωτή ταινία τριών μικρών ιστοριών που θα δένονται σε κάποιο κοινό φινάλε του τύπου ‘ο πρωταγωνιστής της μίας σκοτώνει κατά λάθος την πρωταγωνίστρια της δεύτερης ενώ ο -ορφανός!- σκύλος από την τρίτη παρακολουθεί από την άκρη του δρόμου’. Με βάση όλα τα παραπάνω, προχωράμε σε 7 προτάσεις που έχουμε για τη βελτιστοποίηση του τελικού προϊόντος.

Οι τίτλοι

Κάθε σωστή ιστορία οφείλει να έχει τον ιδανικό τίτλο που της αξίζει, ρωτήστε κι εμένα που δεν έχω ιδέα πώς να φτιάξω έναν τίτλο κι εξάλλου δεν είναι κάτι σημαντικό, μόνο σε καθημερινή βάση γράφω άρθρα που χρειάζονται τίτλο, δεν τρέχει τίποτα. Τελοσπάντων, οι προτάσεις από τους φίλους στο twitter υπήρξαν καταιγιστικές.

Φανταστικά όλα. (Στο “Ω”, “Μη”, “Τζη” δε μου έμεινε άντερο.) Εφόσον η ταινία θα είναι μία, αλλά θα είναι τριλογία, η ερώτηση “γιατί όχι Τριλογία” βγάζει τρελό νόημα. Μπορεί όμως να είναι λίγο μπερδευτικό: Οι μελλοντικές γενιές, όταν ασχολούνται με το έργο του Παπακαλιάτη, θα αναφέρονται στην “τριλογία του Παπακαλιάτη” και οι ακροατές θα ψάχνουν να βρουν τρεις ταινίες.

Οπότε αν αυτή η ερωτική τριλογία δεν μπορεί να λέγεται απλώς “Τριλογία”, τότε γιατί να μη λέγεται “Ερωτική”; Σκέψου το, είναι φανταστικό. Αφήνει πράγματα στη φαντασία (“ερωτική… τι; όρεξη; δίψα; ματιά; ΤΡΙΛΟΓΙΑ;;”), του κολλάς άνετα από πίσω το ‘τριλογία’ στον casual λόγο, και κυρίως, περιγράφει ιδανικά το περιεχόμενο της ταινίας. Που είναι ο έρωτας. Είναι μια ταινία τι; Ναι, ναι, ΕΡΩΤΙΚΗ. Ας το φορέσει περήφανα.

Τώρα, το πώς θα λέγονται τα επιμέρους κεφάλαια, δεν ξέρω. Μερικές προτάσεις επιπλέον των παραπάνω:

• Έρως / Ανίκατε / Μάχαν
• Πόθος / Αγάπη / Λατρεία
• 1 / 2 / 3
• Πιο Γρήγορα / Πιο Ψηλά / Πιο Δυνατά
• Άθως / Πόρθος / Άραμις
• Μπλε / Λευκή / Κόκκινη

Οι επιλογές είναι αμέτρητες. Το βασικό είναι ο τίτλος της ταινίας να είναι “Ερωτική”.

Αληθινή τριλογία

Το πάμε ένα βήμα παραπέρα; Ας βγει μια ταινία, ΟΚ, αλλά να υπάρχει αρκετό υλικό ώστε στην έκδοση σε DVD/blu-ray, να προστεθούν επιπλέον σκηνές και το αποτέλεσμα να είναι μια αληθινή τριλογία!

Θα το αγόραζα χωρίς μισή σκέψη ε.

Εμπνεύσεις

Ψηφίζω βροντερό ναι στο να αντλήσει ο Παπακαλιάτης έμπνευση από την τριλογία του Κισλόφσκι. Έτσι κι αλλιώς σε επίπεδο αισθητικής και ρυθμού ο Χριστόφορος είναι πολύ μπροστά από το υπόλοιπο σύγχρονο εμπορικό σινεμά στην Ελλάδα, οπότε αν το έριχνε στο λυρισμό και το arty θα έβγαζε σίγουρα κάτι όμορφο.

Στο αναπόφευκτο δίλημμα όμως του αν η ταινία θα γέρνει προς “Crash” ή προς “Βαβέλ” (που βάσει περιγραφής, εντάξει, ΕΙΝΑΙ αυτές οι δύο ταινίες), εκλιπαρώ να πάει προς Ινιαριτού. Όχι ότι μου αρέσει το “Βαβέλ”, αλλά τουλάχιστον κάνει μια αξιοπρεπή προσπάθεια να μιλήσει για παγκόσμια πράγματα με έναν τρόπο που δεν καταλήγει να είναι συγχωροχάρτι για ‘χαλαρές’ ρατσιστικές συμπεριφορές. Στη σημερινή Αθήνα δεν έχουμε χώρο για κανένα “Crash”, Χριστόφορε!

Ντόπιες ποπ αναφορές

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, και ήταν ένα στοιχείο που έδωσε πολλούς πόντους στο “Αν…”. Θέλουμε ντόπιες αναφορές, είτε είναι ταινίες, είτε μουσική, δεν ξέρω. Πάντως το δέσιμο με την Ελληνική πραγματικότητα πρέπει να είναι υπαρκτό.

Stunt casting

Είσαι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, έχεις τρελά αναγνωρίσιμο όνομα ως brand name, έχεις γυρίσει μια από τις 2 αληθινά αξιοπρεπείς φουλ εμπορικές μη-εποχής mainstream ταινίες της χώρας τα τελευταία μπόλικα χρόνια, για όνομα, εκμεταλλεύσου το!

Βάλε στην ταινία τους πάντες. (Εκεί μπορείς να αντλήσεις έμπνευση από το “Crash”, εντάξει.) Κι ο τελευταίος ρόλος δύο λεπτών, ας είναι ερμηνευμένος από Κάποιον. Θέλω να δω τον Γιάννη Στάνκογλου να παίζει τον εργάτη που εμφανίζεται για ένα λεπτό, τον Θέμη Γεωργαντά ως μαφιόζο που αχνοφαίνεται σε τρεις σκηνές είκοσι δευτερολέπτων η κάθε μία, τη Νατάσα Μποφίλιου ως το άγιο πνεύμα που βλέπει ο θρησκόληπτος ήρωας της μεσαίας ιστορίας στα όνειρά του. Δώστου να καταλάβει. Το Μάρω Κοντού-Γιώργος Κωνσταντίνου ήταν τέλειο, ας το ανεβάσουμε στο έντεκα.

Δέσιμο με “Αν…”

Μια που αναφερθήκαμε στο “Αν…”. Δεν το συζητώ πως πρέπει να δένει κάπως με την καινούρια ταινία. Μπορεί να είναι κάτι που διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν (πχ σε μια ανύποπτη εξωτερική σκηνή να ακούμε απλώς την Καλογήρου να λέει “σταμάτα να γαβγίζεις ρε Μοναξιά!”, έτσι στο άσχετο) ή μπορεί η μία ταινία να είναι μες στην άλλη (σε μια από τις τρεις ιστορίες να αναφέρονται χαρακτήρες στην πλοκή του “Αν…”) ή μπορεί μια από τις τρεις ιστορίες να είναι παράλληλη αφήγηση του “Αν…” (ας πούμε να εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου) ή έστω να περνάει η Μάρω Κοντού, να τα φτιάχνει στους δύο ήρωες και μετά να κλείνει το μάτι στην κάμερα. Γλέντι.

Σκύλος

Αν πάντως αυτό το τουήτ είχε όνομα, θα το έλεγαν Θρίαμβο.

*Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη έχει ξεκινήσει ήδη γυρίσματα, πρωταγωνιστούν οι Μηνάς Χατζησάββας, Νίκη Βακάλη και Tawfeek Barhom και, με απόλυτη ειλικρίνεια, την περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί ο Παπακαλιάτης με το “Αν…” έδειξε ότι μπορεί να κάνει αξιοπρεπές, διασκεδαστικό, αστείο εμπορικό σινεμά, σε μια κινηματογραφία που πάσχει από έλλειψη αυτού ακριβώς του πράγματος, στο χαώδες κενό ανάμεσα στην ακρότητα του Weird και στα εισιτήρια της ταινίας της Lacta και του “I Love Karditsa”