Πώς γιόρτασα την Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου

Δεν το συνηθίζω αλλά η περίσταση το απαιτεί. Θα ξεκινήσω κείμενο καταγγέλλοντας ότι η Παγκόσμια Μέρα του Ύπνου δεν έχει τους εορτασμούς που της αξίζουν. Με ένα πρόχειρο search στο twitter θα βρεις μερικές ευχές, καμιά εξυπνάδα, ίσως και καμιά προτροπή. Κανένα hashtag, όμως. Κανένα μένσιο. 20 tweets σύνολο.

Καμία παρέλαση επίσης. Κανένα ρεπορτάζ στα κανάλια. Αίσχος. Ντροπή.  Να δεχτώ ότι πέφτει ακριβώς μετά την μέρα της Μπριζόλας και της Πεολειχίας και ο κόσμος είναι κουρασμένος. Να δεχτώ ότι η βιομηχανία του ύπνου είναι μικρή σε σχέση με τη ζαχαροπλαστική. Να δεχτώ ότι οι καιροί είναι χαλεποί και ο κόσμος φοβάται να χαλάσει λεφτά.

Στην 25η Μαρτίου, όμως, δε θα αγοράσεις σημαία; Δεν θα είναι το σεντόνι που έπαιρνες παλιά αλλά ένα σημαιάκι made in PRC (Λαική Δημοκρατία της Κίνας) θα το τιμήσεις. Στην Ανάσταση δε θα πάρεις λαμπάδα; Θα πάρεις. Χωρίς τηλεκατευθυνόμενο 4χ4 πάνω. Μια πασχαλίτσα είναι αρκετή.

Ακριβώς αυτό θέλω να πω.

Βέβαια, έχει και τα θετικά της η έλλειψη εμπορευματοποίησης. Είναι ο λόγος που κρατάει το χαρακτήρα της. Όπως η παγκόσμια ημέρα αυνανισμού που γιορτάζεται με κάτι άκλαφτους μαραθώνιους αυνανισμού ένα πράγμα. Όποιος συμμετέχει το κάνει από άμιλα, γιατί το αισθάνεται, τα κίνητρα του είναι αγνά, για τη χαρά της συμμετοχής.

Ακόμα δηλαδή. Γιατί πάντα το επόμενο βήμα όταν αποκτάς indy credits είναι να σαρώσεις. Να γίνεις διάσημος. Πάρε για παράδειγμα τη Lana Del Rey όταν ήταν Lizzie Grant. Τους Interpol στον πρώτο δίσκο. Τον Παντελή Παντελίδη όταν ήταν ένας ευαίσθητος τραγουδοποιός στην τουαλέττα του. Και κοίτα που είναι όλοι αυτοί τώρα.

Προς το παρόν για τη Μέρα του Ύπνου θα γράφουν μόνο μοναχικές φωνές, όπως εγώ. Που μάχονται έναν μοναχικό αγώνα (σ.σ. fighting a loners fight). Στο ίδιο πνεύμα που γράφω για Psychic Ills και Dead Ghosts. Στο ίδιο πνεύμα που θα γράψω για ανακαλύψεις που κάποτε θα γίνουν η επόμενη επανάσταση στην πληροφορική αλλά προς το παρόν τις ξέρουμε εγώ και το Wired.

Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το θεωρώ δικαίωση που μπορώ να γιορτάζω κάτι  με το οποίο είχα παραδοσιακά κακές σχέσεις. Κάτι που έχω στηλιτεύσει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Με 2500 λέξεις. Είναι μια προσωπική δικαίωση, μια απόδειξη του χαρακτήρα μου. Δηλαδή είναι λίγο να έχω συμφιλιωθεί με κάτι που πριν μερικά χρόνια δεν μπορούσα να κατανοήσω ούτε με συνδυασμό Zanax/Cipralex;

Day 1

Θα έγραφα ένα πλήρες account αλλά α) boring και β) θα μου γράφεις από κάτω πολύ κείμενο για το τίποτα. Και για να σε προλάβω απ’ το να εκτεθείς με hate σχόλια θα περιοριστώ στα βασικά. Στα highlights. Δες το κάτι σαν την Αθλητική Κυριακή. Χωρίς το ιστορικό σήμα της εκπομπής. Χωρίς τα εντυπωσιακά γκολ. Χωρίς τα highlights.

Χωρίς καμία διάθεση για αστεϊσμούς.

Για το Σάββατο πρέπει να ξέρεις ότι πριν αρχίσω τους “εορτασμούς” χρειάστηκε να διευθετήσω υλικοτεχνικά θέματα τύπου ύδρευση, αποχέτευση, φαγητό. Δεν μπορεί να διακόπτεις κάθε τρεις και λίγο γιατί κρυώνεις, γιατί θες νερό, γιατί θες τουαλέτα.

Επίσης χρειάστηκε να χαλαρώσω στο τζάκι για καμιά ώρα. Αυτό είναι πιο σημαντικό. Ειδικά  ειδικά αν προέρχεσαι μετά από μια δύσκολη εβδομάδα, ένα εντεκάωρο στο γραφείο την Παρασκευή και κάτι ψιλά το Σάββατο προκειμένου να μην έχεις οχλήσεις μέσα στο τριήμερο.

Εξού και το πρώτο τρίωρο ήταν αναγνωριστικό. Ακόμα κι έτσι με ενοχλούσαν όλα. Το μονό κρεβάτι (sorry babe), το φως από τη θερμάστρα, η ζέστη. Εξού και έκανα ότι κάθε άντρας θα έκανε στη θέση μου. Να πάω σε άλλο κρεβάτι.

Είπαμε.

Day Two

Το πρωί της Κυριακής, δεν μπορώ να πω, ένιωθα καλά. Στις 12 σηκώθηκα. Η κούραση της δουλειάς είχε φύγει. Ένιωθα ότι ήθελα να κάνω κάτι, να αδράξω τη μέρα. Καφές, μπάνιο, πρωϊινό και βόλτα με το αυτοκίνητο. Είχε και ένα ήλιο… Ο δρόμος με έβγαλε σε κάτι χωματόδρομους στα Γεράνεια, σε ένα μοναστήρι χτισμένο σε ένα λιβαδάκι, με φανταστική θέα στα γύρω βουνά, καταπράσινο, με απόλυτη ησυχία.

Ιδανικό σημείο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα στρωσίδι και ένας υπνόσακος για το κρύο. Ερασιτεχνισμός, ομολογώ. Ελλιπής προετοιμασία στην πιο επιεική εκδοχή. Τελικά βρήκα μια ψάθα παραλίας στο πορτ μπαγκάζ. Ήταν αρκετή για καμιά ωρίτσα ύπνου. Όσο ήμουν ζεστός από το αυτοκίνητο έπρεπε να το εκμεταλλευτώ. Μετά βλέπαμε.

Μετά γύρισα πίσω. Και το απόγευμα ήταν μια διαφορετική ιστορία. Η οδήγηση με τον ήλιο να βαράει την καμπίνα με είχε καταβάλει. Το φαγητό με είχε βαρύνει. Δύο ωρίτσες. Το μίνιμουμ αντιστάθμισμα για να μπορέσω να κρατήσω την υπόσχεση μου για μια βραδιά “Killing”. Το ορίτζιναλ το Δανέζικο. “Forbrydelsen”.

Παρένθεση εδώ. Δεν ξέρω τι γνωρίζεις για το “Killing” αλλά, σε διαβεβαιώ, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι. Ναι μεν είναι αστυνομικό θρίλερ αλλά ο φόνος παίρνει διαστάσεις όταν μπλέκονται ο δήμος, η αστυνομία και ο στρατός.

Βάλε στην εξίσωση και τους πολύ πυκνούς διαλόγους για να καταλάβεις. Έχασες μια ατάκα, ένα clue στην έρευνα. Δεν πειράζει. Θα υπάρξουν κι άλλα. Έχασες ένα τεταρτάκι; Κανένα πρόβλημα, τα επεισόδια είναι εξηντάλεπτα. Έχασες ένα επεισόδιο;  Δεν έγινε τίποτα, θα δεις το επόμενο. Οπότε, σιγά σιγά συνηθίζεις στην ιδέα. Χαλαρώνεις. Και παρακολουθείς τα σκοτεινά πλάνα στις υπόγες της Κοπενγχάγης.

Και όταν χαλαρώνεις σε έτοιμο καναπέ, στρωμένο, ξέρεις τι ακολουθεί; Ξέρεις.

Day Three

Καθαρά Δευτέρα. Αργία κατά τα φαινόμενα, ημέρα χαρταετού, ημέρα των γαρίδων, των καραβίδων, και των μαλακίων. Το τραπέζι στα “πεθερικά” είναι μια ιδανική ευκαιρία να κοινωνικοποιηθείς, να συζητήσεις για τις εξελίξεις στην Κύπρο, να παίξεις με μωρά, να ενισχύσεις δεσμούς.

Αρκεί, φυσικά, να μην έχεις υποσχεθείς την ίδια ώρα στη δική σου οικογένεια. Στην ίδια σου τη μάνα. Που έχει τον τρόπο της να αποσπάει τέτοιες υποσχέσεις: “Αύριο θα είναι και η θεία η Μαρία με το Γιώργο, θα έρθετε; Τι έφαγες σήμερα; Πως είναι το σπίτι; Είναι ζεστό; Το τζάκι το ανάψατε; Καλά δεν έγινε και κάτι αν δεν μπορείς. Απλά αν γυρίσετε λίγο νωρίτερα πάρε με τηλέφωνο.” Χωρίς διακοπή. Χωρίς έλεος.

Και όταν σε παίρνει αναρωτιέσαι “μα καλά είπα ναι και δεν το ξέρω;” “Αλήθεια είχαμε τέτοια συζήτηση και είπα ότι θα γυρίσω στις μία;”

Φάε τώρα διπλές μερίδες μαλακίων, χαμογέλα εις διπλούν, χαιρέτα τους διπλάσιους από όσους νόμιζες και ξόδεψε τις διπλάσιες ώρες από όσες είχες κατά νου σε οικογενειακό pr. Για να μάθεις. Γιατί το μόνο που ήθελες όταν σου μιλούσε την προηγούμενη ήταν να κλείσεις το τηλέφωνο όσο πιο γρήγορα. Δεν είπες ένα ξεκάθαρο “όχι.” Σε αυτόν τον αγώνα εγκατέλειψες.

Στο θέμα μας τώρα, το μόνο που θα πω για το απόγευμα της Δευτέρας είναι διπλό επεισόδιο Homeland -τέλος δεύτερης σεζόν που γίνεται της κ@ριολ@- και μονό Killing που -ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILER ALERT- η Lund ανακαλύπτει μία ζελατίνα στο σπίτι των γονιών της, από μια κασέτα handycam και, ουπς, της έρχεται η ιδέα ότι η ζελατίνα από τον τόπο του εγκλήματος μπορεί να σημαίνει ότι ο φονιάς μπορεί να βιντεοσκόπησε το έγκλημα, και τότε κυκλοφορεί ένα βίντεο με τις τελευταίες στιγμές του θύματος και η Lund το λέει στον Brix, που ακόμα δεν την εμπιστεύεται και…

του χρόνου.

Καλά να ‘μαστε να το γιορτάσουμε.

Σχόλια, διαφωνίες, προτάσεις στο @artemoo ή από κάτω