Μπάρα ή τραπέζι;

Στη μπάρα βλέπεις την κάβα. Αλλά κάνεις την κίνηση σου πιο εύκολα. Στο τραπέζι από την άλλη έχεις καλύτερη θέα και είναι πιο ξεκούραστα. Και επειδή σ’ αυτή τη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα έπαιξε Αιώνιο Δίλημμα. Εσύ φυσικά στο twitter στο τέλος του κειμένου.

Τραπέζι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Δεν ξέρεις πόσο θέλω να πω μπάρα, δεν φαντάζεσαι πόσο θα ήθελα να είμαι εκείνη. Εκείνη που πιάνει πρώτο στασίδι στο μπαρ και μιλάει με τον μπάρμαν, χασκογελάει με τον dj, πίνει και λικνίζεται επάνω στο σκαμπό της. Αλλά δυστυχώς δεν είμαι (πια) αυτή. Ήμουν κάποτε, πριν αρχίσω να δουλεύω 16 ώρες καθημερινά. Τώρα στο τέλος της ημέρας το μόνο που θέλω είναι να πάω να ανταμώσω τις σειρές μου, το delivery μου και το κρεβάτι μου. Και αν για κάποιο λόγο η κακή μου μοίρα με ξεβράσει σε κάποιο μπαρ, το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να επανορθώσει ειναι να μου προσφέρει ένα ελέυθερο τραπέζι, ιδανικά καναπέ, κατά προτίμηση σε στρατηγικό σημείο με απρόσκοπτη θέα στους θαμώνες. Ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός και τα δυσεύρετα αυτά τραπεζάκια βγαίνουν έξω. Κι αν έχω θέα στη θάλασσα αντί για τους θαμώνες, τόσο το καλύτερο.

Τραπέζι ο Άλκης Βασιλείου

Και τώρα “τραπέζι” και πριν 5 χρόνια “τραπέζι” και πριν 15, όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη νυχτερινή Θεσσαλονίκη, στο θρυλικό “Nani-Nani”.

Ομολογώ ότι δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος όταν πρόκειται για “έξοδο”. Θέλω να πηγαίνω σε μαγαζιά που ξέρω, με ανθρώπους που ξέρω, σε περιοχές κοντά στο σπίτι μου και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, να έχουμε ένα τραπέζι να κάτσουμε, γιατί κάποιοι από εμάς είμαστε και αθληταί και πρέπει να καθόμαστε αναπαυτικά!

Η επιβλητική μπάρα, η όμορφη barwoman, ο στυλατος barman και ο γλυκος “μαρκαδόρος” μου προκαλούν αδιαφορία, ανάλογη με τα ποιήματα του Ανδρέα Μικρουτσικου. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται, αν δεν είσαι… γκόμενα που ψάχνει γαμπρό ή θέλει να πιει τζάμπα με τις φίλες της -και καλά κάνεις και σε τιμώ γι αυτό- να προτιμάς να κάτσεις στην μπάρα!

Υπάρχει μόνο μία εξαίρεση αναγνώστη μου. Να είναι barman ο κολλητός σου και να σε κερνάει ποτά όλο το βράδυ. Αλλά και τότε, πιες ένα, πιες δυο και πες “κολλητέ, καλά τα λέμε. Βρες μου και ένα τραπεζάκι τώρα!!!”

Τραπέζι η Έλενα Μπουζαλά

Στο μπαρ καθόμουν ως μαθήτρια, φοιτήτρια και άμα ήθελα να την πέσω στον μπάρμαν. Κάθε γυναίκα που δεν έχει μείνει κοριτσάκι (άντε μέχρι τα 28 το πολύ) επιλέγει το καλύτερο τραπέζι του μπαρ που θα πάει. Ακόμα κι αν έχει πολλά να δείξει ή θέλει να κάνει. Εκτός κι αν πρόκειται για εκείνα τα καταπληκτικά μπαρ σε λόμπι ξενοδοχείων της Νέας Υόρκης που κάθεται η Carrie Bradshaw. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όταν μπαίνει μια κυρία σε ένα μπαρ την ρωτούν σε ποιο τραπέζι θέλει να καθίσει (ανόητοι μετρ).

Μπάρα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ας πάμε στα βασικά: μου τη σπάνε οι καρέκλες. Προτιμώ δηλαδή ή να είμαι όρθιος ή να είμαι ξαπλωτός. Η πλάτη της καρέκλας που κάθομαι στο γραφείο, αυτή που τείνει να γίνει σεζλονγκ, αν είχε στόμα θα μου τράβαγε χριστοπαναγίες. (Βλακείες λέω. Αν είχε στόμα θα την είχα πετάξει γιατί θα έκανε σάλια και θα με λέρωνε, αλλά καταλάβατε). Οπότε γενικά οι καρέκλες μου φαίνονται γελοίες. Με το που κάθεσαι θέλεις να σταυρώσεις τα δάχτυλα, να πιεις τσάι και να πεις “αυτάααα” ή είμαι μόνο εγώ έτσι;

Από την άλλη λατρεύω τα μπαρ-ς. Ως μπαρ-ς. Ως έπιπλα. Ως εξοπλισμό – πως να το πω. Επέλεξα το σπίτι που μένω επειδή ακριβώς έχει τέτοιο island. “Έτσι μας το είπαν, έτσι σας το λέμε” κατά τον Μανώλη Μαυρομάτη. Εγώ μπαρ το έλεγα, αλλά ήρθαν μετά οι ειδικοί να γκρεμίσουν τον κόσμο μου. Όπως και να λέγεται, εγώ το αγαπώ.

Γενικά γουστάρω πολύ το ύψος των μπαρς. Το ιδανικό ύψος για να ακουμπήσεις αγκώνα, το τέλειο αν θέλεις να ξεκουραστείς σε μια ψηλή καρέκλα (η ψηλή καρέκλα έχει σχέση με την κανονική καρέκλα όσο έχει ο Αριδάς με τον Σακίλ Ο’Νιλ) και το απόλυτο για να πάρεις την επίσημη αγαπημένη πόζα: πόδι στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ-ΔΕΝ-ΞΕΡΩ-ΠΩΣ-ΤΟ-ΛΕΝΕ-ΑΥΤΟ-ΠΟΥ-ΕΧΟΥΝ-ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ-ΓΙΑ-ΝΑ-ΒΑΖΕΙΣ-ΤΟ-ΠΟΔΙ-ΣΟΥ, αγκώνα στο μπαρ για να κατανέμεται καλά το βάρος, το άλλο χέρι μετά ποτού και λάγνο βλέμμα.

Τι εννοείς “είμαι εκτός θέματος”;

ΥΓ. Ορκίστηκα να μη γράψω ” εκεί στα μπαρ που σ’ είχα σταμπάρ’ “, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι πιο δυνατά από μας.

Μπάρα ο Μάνος Μίχαλος

Τα χρόνια σε τραπέζι ήταν πολλά, ίσως και περισσότερα, αλλά τα χρόνια σε μπάρα ήταν καλύτερα. Ειδικότερα, όσο περνούσαν τα χρόνια καταλάβαινα, ότι το τραπέζι δίνει μια αίσθηση εντυπωσιασμού (τύπου “καλά, αυτοί πρέπει να ξέρουν τον ιδιοκτήτη”) αλλά η ουσία είναι στην μπάρα και τη βρίσκεις, μόλις βρει κάποιον να συντροφεύει. Δεν μιλάω για γυναίκες, αυτές δεν κοιτάνε μπάρες ή τραπέζια, δεν υπαρχει δηλαδή συνταγή ότι θα ρίξεις περισσότερες αν είσαι στο ένα ή το άλλο, μιλάω για φίλους, μιλάω για κάποιον που θα αντέξει μια σειρά από jack daniel’s με τεκίλα, κάποιον που θα απαντήσει στις προκλήσεις με υποβρύχια, που θα πει δύο κουβέντες σοβαρές, θα ακούσει άλλες δέκα και που έχει κάνει τέχνη το πώς βρίσκεις την καλύτερη θέση σε μια μπάρα, ακόμη και αν μπεις τελευταίος στο μαγαζί.

Αν έχεις όλα αυτά τα παραπάνω, αν έχεις δηλαδή έναν σαν τον Γούτο πλάι σου, τι να το κάνεις το τραπέζι; Για να φάμε βγήκαμε;

Μπάρα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η γελοία θητεία μου στην Αθηναϊκή νύχτα ξεκίνησε με αγωνιώδεις προσπάθειες για ένα τραπέζι. Αλλά ήταν στο πλαίσιο της ακατανίκητης θέλησης ενός Νότιου το 1999 και το 2000 να βρει το καλύτερο τραπέζι στο Venue, το Privilege και να στρογγυλοκαθήσει στους καναπέδες. Γιατί έλεγε κάτι τότε αυτό. Ένιωθες γελοιοδέστατα ότι ήσουν κάποιος μόνο και μόνο επειδή είχες κλείσει ένα καλό τραπέζι. Γιατί να κάτσω όρθιος ρε φίλε; Ναι, θα χορέψω, ναι θα κοιτάξω τον κόσμο από κάτω αλλά θα απολαύσω μέχρι πρωίας το τραπέζι μου. Πόσο ανόητος.

Πρέπει να ήταν γύρω στο 2007 που βαρέθηκα τα τραπέζια. Που συνειδητοποίησα πόσο πιο ωραία είναι να βρίσκεις ένα πόστο στην μπάρα. Το πόσο περισσότερες παρέες περνάνε από δίπλα σου. Το πόσο πιο εύκολο είναι απλά να πλησιάσεις την κοπέλα που σε ενδιαφέρει. Το πόσο δεν σε δεσμέυει ένας χώρος όπως το τραπέζι σου για το πού θα κινηθείς, πόση ώρα θα βγεις στο πεζοδρόμιο να μιλήσεις, πόση ώρα θα μείνεις σε αυτό το bar πριν πας στο επόμενο. Η μπάρα βέβαια είναι ριψοκίνδυνη. Εμπεριέχει κινδύνους. Να μην βολευτείς, να μην έχεις να ακουμπήσεις, να σε σπρώχνουν συνέχεια τύποι για να παραγγείλουν. Είναι μια ζούγκλα εκεί έξω. Που δεν θα βαρεθώ ποτέ να εξερευνώ.

Μπάρα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Από τη μία, υπάρχει η δολοφονική ατάκα “τόσα χρόνια στα μπαρ, δεν σε είχα σταμπάρ’ ” που λέει για πλάκα(;) ένας φίλος-αδελφός και την οποία μπορείς με λίγη φαντασία να προσαρμόσεις με την λέξη μπάρα, πράγμα που δεν θα επιχειρήσω εδώ για να μην ξεφτιλιστώ. Από την άλλη, υπάρχει το προαιώνιο πάσο μου σε καταστάσεις όπως ‘κλείσαμε τραπέζι στο τάδε μαγαζί’. Σε τραπέζι κάθεσαι όταν πηγαίνεις στα μπουζούκια. Εκεί βρίσκω ένα κάτι σαν νόημα δηλαδή, αλλά στα μπουζούκια δεν πηγαίνω.

Το να κλείσεις τραπέζι σε κλαμπ, μπαρ ή κάτι τέτοιο και να μην ντραπείς να κάτσεις κιόλας, σημαίνει δύο πράγματα. Άλφα, ότι κάνεις κάτι λάθος ή βήτα, ότι έχεις την πιο γαμάτη παρέα στον πλανήτη και απλά θες να την τηλε-μεταφέρεις έξω, αηδιασμένος στο σενάριο να γνωρίσεις καινούργιο κόσμο. Το να περιοριστείς σε ένα τραπέζι σε ένα κλαμπ με τα ίδια άτομα που έπαιζες Monopoly τις προάλλες στη σαλοτραπεζαρία σου, στα μάτια μου είναι λίγο κωμικό και μάταιο και απόσυρση.

Θα μου πεις, απόσυρση θεωρείται και το να υποφέρεις έναν χρόνο που δεν έχεις δει καμία καινούργια ‘Οικογενειακή Ιστορία’ (εγώ το παθαίνω αυτό), και θα έχεις και δίκιο. Οπότε, έλα να τα συζητήσουμε στην μπάρα.

…μπάρα… υποθέτω…; ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η κοντινότερη προσωπική αναφορά που έχω σε ‘τραπέζι σε έξοδο’ είναι όταν πάμε στο Luxus στα Εξάρχεια και καθόμαστε να πιούμε μια μπύρα, οπότε μάλλον όχι. Κατά τα άλλα δεν μπορώ καν να με φανταστώ να κάθομαι σε… τραπέζι; σε μαγαζί; για ώρες; με μπουκάλια ποτά; και τέτοια; *κρίση πανικού* Από την άλλη δεν είναι ότι κάθομαι ποτέ και στη μπάρα κιόλας, δηλαδή πού είμαστε, σε επεισόδιο του “Melrose Place”; Κόσμος γύρω σου σπρώχνει όλη την ώρα, παραγγέλνει ποτά, σερβιτόροι μαινόμενοι, τελοσπάντων, όχι. Η σωστή (μου) απάντηση εδώ στην πραγματικότητα είναι ‘εκεί μέσα έξω λίγο τριγύρω κάπου στη φάση’, που βασικά σημαίνει πως σταμπάρουμε μια βολική γωνία για να στουμπώσουμε τα μπουφάν, παίρνουμε ποτό στο χέρι, και μιλάμε, χορεύουμε, πάμε, ερχόμαστε κλπ. Γενικά το να κάθεσαι κάνει δυσκολότερα πράγματα όπως: πάω σε δίπλα πηγαδάκι / χορεύω δίχως ιδιαίτερη διαδικασία το δευτερόλεπτο που ακούω γνώριμη αγαπημένη νότα / πετάγομαι για κρέπα / ζητάω το Mirrors από τον DJ / μας τη βαράει και πάμε αλλού. Το μόνο ‘κάθομαι’ που ήταν αποδεκτό ήταν ο πεζόδρομος έξω από το POP αλλά αυτό είναι άλλη (πονεμένη) ιστορία. Τώρα μόνο πόδι.

Μπάρα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ας δούμε πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις καθιστός μπροστά σε ένα τραπέζι.

Να πας all in στο πόκερ. Να ντανιάζεις τα γαρύφαλλα στα μπουζούκια. Να ακουμπάς τους αγκώνες σου την ώρα που ξεκοκαλίζεις τη σταβλίσια στην ταβέρνα. Να γράψεις ένα κείμενο στον υπολογιστή. Να ανεβάσεις ένα κείμενο στο ONEMAN (και αλλού). Να κάνεις ένα meeting στη δουλειά (αλλά και αυτό με τα νέα ήθη της Google όχι για πολύ). Να δεις τηλεόραση. Να κάνεις άλλα κόλπα (κλείνω ματάκι τώρα) εσύ καθιστός αυτή στο τραπέζι. Να χτυπήσεις το χέρι σου για να επιβάλλεις την άποψη σου. Να ακουμπήσεις τα πόδια σου.

Είδες πουθενά να γράφει ποτό; Ε, είδες; Ποτό, σημαίνει μπάρα, πάγκο, μισοσκυμένος λες και έχεις λουμπάγκο, άντε σε ένα σκαμπουδάκι να ακουμπήσεις για λίγο. Γιατί τόσο πρέπει να κάτσεις να πιεις ένα πότο. Λίγο μισή ώρα, σαραπέντε λεπτά. Όχι ένα τρίωρο με μία βότκα πορτοκάλι λες και πίνεις φραπέ στην πλατεία.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΠΑΡΑ ΜΕ 67%

3-6 Εϊναι βαρύ σκορ. Ειδικά όταν προηγείσαι τρία μηδέν.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή