22 πράγματα που ένας τριαντάρης νοσταλγεί από το σχολείο

Διαβάζοντας πριν λίγο καιρό το κείμενο του Θοδωρή Ρούσσου για τις μεγάλες cult “σημαίες” του λυκείου, μου ήρθαν σκέψεις και αναμνήσεις από μία εποχή που τότε φαινόταν τόσο πολύβοη και δύσκολη και τώρα μοιάζει με την πιο ήρεμη περίοδο της ζωής του καθενός από εμάς. Το σχολείο σε έναν τριαντάρη σαν εμένα (και πιθανότατα εσένα) μοιάζει κάτι μακρινό αλλά αγαπημένο. Από εκείνα που τα κλείνεις σε μια μικρή γυάλα και τα έχεις εκεί σε ένα ράφι να τα κοιτάς με νοσταλγία.

Ο καθένας κουβαλά τις δικές του αναμνήσεις από το σχολείο. Κι ελπίζω στα παρακάτω 22 μικρά στιγμιότυπα από το σχολείο να βρεις μερικά να ταυτιστείς.

Το δικό μου σχολείο ήταν το πρώτο της Βούλας. Για σένα ήταν κάποιο άλλο Δημόσιο ή Ιδιωτικό. Κι αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι σε όποια περιοχή της Ελλάδας κι αν πήγες σχολείο, όπως κι αν έμοιαζε το δικό σου σχολείο, υπάρχουν κάποια πράγματα που  – δεν μπορεί – θα τα έζησες κι εσύ.

Πάμε λοιπόν, με την βοήθεια των υπολοίπων του Oneman, σε 22 πράγματα που νοσταλγώ από το σχολείο.

Το νερό στις βρύσες στην αυλή του σχολείου. Που δεν ήταν ούτε κρύο ούτε ζεστό κι έβγαινε με πίεση από τη βρύση. Σήμερα μπορεί να μην έσκυβες καν σε αυτή τη βρύση για να πιεις αλλά τότε σπρωχνόσουν σαν τρελός για μια προνομιούχα θέση.

Τα στριμωγμένα τσιγάρα στα διαλείμματα. Εκεί που κάπνιζες γρήγορα το ένα για να προλάβεις να κάνεις και δεύτερο. Ακόμα κι αν δεν κάπνιζες (εγώ ας πούμε) ένιωθες ότι είχες θέση στο “καπνιστήριο”.

Τις απροειδοποίητες εκδρομές. Που τότε νόμιζες ότι σου έκαναν χάρη οι καθηγητές αλλά πιο πολύ έκαναν χάρη στους εαυτούς του. Αυτό το πανηγύρι με το που το ανακοίνωνε ο λυκειάρχης από το μεγάφωνο.

Τις αθώες ατάκες στα θρανία. Που είχαν γραφτεί με πλήρη άγνοια για αυτά που πραγματεύονταν. Σημαντικά ή ασήμαντα συνθήματα γραμμένα με ανεξίτηλους ή χαραγμένα στο ξύλο. Ένα θρανίο στη Βούλα έγραφε “Fuck da police and fume da cannabis”. Αν και προτιμούσα το “Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα, μου λάσπωσες την ταλιατέλλα”.

Τον φόβο της τιμωρίας. Που τι θα μπορούσε να είναι τότε η τιμωρία; Μια ωριαία αποβολή; Μία μονοήμερη αποβολή; Μια κατσάδα από τον γυμνασιάρχη; Ήταν περίεργος αυτός ο φόβος. Γιατί ήταν ο πρώτος φόβος μιας τιμωρίας που δεν θα σου επέβαλαν οι γονείς σου.

Τη μέτρια τυρόπιτα στην καντίνα. Εντάξει, συγγνώμη αν εσύ είχες croque monsieur στο σχολείο σου. Στα περισσότερα σχολεία της Ελλάδας έτρωγες τυρόπιτα και μάλιστα τζούφια.

Τις ερωτικές απογοητεύσεις. Που τότε νόμιζες ότι τελείωσε ο κόσμος για εσένα επειδή δεν άρεσες στο κορίτσι που ήθελες. Και στα 30 σου γελάς για κάθε μία από τις χυλόπιτες που μπορεί να έφαγες.

Τα “καλά σου ρούχα”. Αυτά που φορούσες καμιά φορά στο σχολείο και ένιωθες λίγο πιο ωραίος από τις άλλες φορές. Μπορεί να ήταν ένα τζιν, μπορεί να ήταν μια φόρμα. Αλλά εσένα σε έκαναν να νιώθεις διαφορετικός.

Τα κίτρινα Timberland. Και τα πρώτα Air Max. Και τα πρώτα New Balance. Δεν έχει σημασία τι μάρκα ήταν, δεν έχει σημασία ποια χρονιά. Σημασία έχει ότι ένα παπούτσι μπορεί να το έφερες σαν τρόπαιο και να το έδειχνες με κάθε πιθανό τρόπο σε κάθε διάλειμμα.

Το κενό. Φανταστική λέξη για να περιγράψει την απουσία ενός καθηγητή. “Τελευταία ώρα έχουμε κενό” και έβλεπες αλαλάζοντα πλήθη να ξεχύνονται στην αυλή.

Την προετοιμασία για την πενταήμερη. Αντίστοιχα με κάθε “μεγάλη” στιγμή στη ζωή ενός άνδρας, η προετοιμασία για αυτές τις λίγες στιγμές σε κάποιο νησί, ήταν από τα πράγματα που σε κρατούσε σε τσίτα για πολλούς μήνες. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι και το πώς. Για αυτά που θα γίνουν και πιθανότατα δεν έγιναν ποτέ.

Τα χαρτάκια με τα σημειώματα. Τον πιο απλό τρόπο με λεκτικής επικοινωνίας που τότε σε ένιωθε να νιώθεις κανονικός κατάσκοπος. Ήταν ολόκληρη υπόθεση τα χαρτάκια και πώς θα κατάφερνες να φτάσουν στον παραλήπτη.

Ο πίνακας. Από τον οποίο πέρασαν μερικά από τα πιο σημαντικά μαθήματα στη ζωή μας αλλά ήταν και το μέρος στο οποίος ξεσπάγαμε νεύρα και φαντασία.

Το όπλο που λεγόταν κιμωλία. Είτε σε κομμάτια να την πετάς είτε τριμμένη να κάνει χάλια όποιον περνούσε από ένα σύννεφό της.

Την hot καθηγήτρια του σχολείου. Δεν έχει σημασία αν ήταν σαν την Sophie Marceau ή όχι. Ήταν εκείνη η καθηγήτρια που κρυφογούσταρες, που χάζευες τα πόδια της, που ξύπναγε το μύθο για “εκείνη την καθηγήτρια που πάει με μαθητές” και ήλπιζες να τύχει και σε εσένα.

Τις πρώτες μέρες κάθε χρονιάς. Χωρίς βιβλία, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ιδιαίτερη ατζέντα, μόνο με τη βαριεστημάρα της επιστροφής μετά από ένα ακόμα μακρύ καλοκαίρι.

Το άγχος των βαθμών. Ήταν πολλοί εκείνοι που έλεγαν ότι δεν τους ένοιαζαν οι βαθμοί. Αλλά ποιος δεν είχε ένα μικρό άγχος όταν θα έπαιρνε την καρτέλα με τους βαθμούς; Ποιος δεν κοιτούσε με αγωνία τα ανηρτημένα χαρτιά στα τζάμια του σχολείου;

Την λευτεριά της κοπάνας. Στην πρώτη σου ενδεχομένως σοβαρή παράβαση κάθε νόμου και κανόνα. Μόνο και μόνο γιατί βαριόσουν το μάθημα. Μόνο και μόνο γιατί ήταν τόσο πιο ωραία εκεί έξω.

Το ξέσπασμα της τελευταίας ημέρας. Όχι μόνο της τρίτης Λυκείου. Κάθε χρονιάς. Εκεί στα μέσα του Ιούνη που ξαφνικά ένιωθες ότι είχε φύγει από πάνω σου το μεγαλύτερο βάρος της ανθρωπότητας. Και έφευγες για μπάνιο ή για βόλτα με τους φίλους σου από το σχολείο σαν να μην υπάρχει Σεπτέμβρης (και ζωή μετά).

Το διάλειμμα. Με όλη τη σημασία που κουβαλούσε αυτό για εσένα όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό το ξεφύσημα με το που χτυπούσε το κουδούνι. Βασικά, αυτό πιο πολύ..

Το κουδούνι. Δεν ξέρω ποιος από εσάς δουλεύει κάπου με συγκεκριμένο ωράριο αλλά θα ήθελα πολύ να χτυπάει ένα κουδούνι και να ξέρω ότι εκείνη την ώρα, έστω και για κάποια λεπτά, μπορώ να πάω κάπου πρακτικά ή νοερά να παίξω.

Την μπάλα στην αυλή. Με δυο πέτρες για δοκάρια. Με ό,τι ρούχα και παπούτσια να ‘ναι. Για να βγει ο πιο μάγκας ή ο πιο μπαλαδόρος. Πες μου εσύ αν είναι περισσότερο παιχνίδι οτιδήποτε έχεις παίξει μετά από αυτό.

Γράψε κι εσύ στα σχόλια αυτά που νοσταλγείς από το δικό σου σχολείο. Από τα δικά σου χρόνια εκεί.