Σοβαρά τώρα: σταματήστε να τραβάτε βίντεο σε συναυλίες

-Καλά ε, φοβερή χθες η συναυλία.

-Α ναι! Θέλω πολύ να μου δείξεις ένα από τα 20 βίντεο που τράβηξες χθες

Ποτέ. Κανείς.

Αποκλείεται να μην το έχεις προσέξει. Είσαι σε συναυλία ή τέλος πάντων είσαι κάπου αλλού που εκείνη τη στιγμή ξέρεις ότι αξίζει πολύ που έχεις πάει εκεί που έχεις πάει και ξαφνικά βλέπεις τους γύρω σου να σηκώνουν τα κινητά τους. Για να τραβήξουν βίντεο. Και άλλοι πιο hardcore να σηκώνουν μέχρι και ipad. Ξέρεις πρέπει να είναι οι ίδιοι που πάνε για μπάσκετ και φοράνε μανίκια και κορδέλες λες και έγιναν ντραφτ από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς.

Είναι η κατηγορία ανθρώπων που προτιμούν να τραβήξουν βίντεο, από το να δουν το actual πράγμα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Σαν τη συναυλία του Robbie Williams, που πρέπει να έγινε περισσότερη βιντεοσκόπηση κι από τα στούντιο του Σειρηνάκη. Μπροστά τους γίνεται ένας μικρός χαμούλης κι εκείνοι εκεί, με το χέρι υψωμένο και το κινητό να λαμπυρίζει. Για να αποθανατίσουν τη στιγμή, την οποία τελικά δεν απολαμβάνουν, σε ένα βίντεο που δεν θα δουν ποτέ.

Μεταξύ μας… Σοβαρά τώρα… Έχεις δει ποτέ το βίντεο που τράβηξες στη συναυλία; Ή στο γήπεδο. Όχι ε; Το φαντάστηκα. Ξέρεις γιατί; Μάντεψε: υπάρχει κάποιος που τραβάει το event και είναι η δουλειά του και το κάνει καλύτερα. Το δικό του βίντεο έχει καλύτερη εικόνα και καλύτερο ήχο. Και αυτό είναι που τελικά βλέπεις στο YouTube. Γιατί τα άλλα που ανοίγεις και έχουν χάλια ήχο και χάλια εικόνα, τα κλείνεις και βρίζεις.

Το θέμα το έχει θίξει – καλύτερα από τον καθένα – και ο Louis CK, ο οποίος περιέγραφε ακριβώς αυτή τη φάση. Στην χορευτική παράσταση των παιδιών τους οι γονείς να βάζουν τα κινητά μπροστά στα μάτια τους “λες και βρίσκονται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων”. Όλη η αλήθεια μαζεμένη σε ένα και μόνο βίντεο. Από μένα για σας:

Βλέπετε, συμφωνεί και ο Louis CK. Δεν το λέω μόνο ‘γω.

Κοιτούσα τις προάλλες το κινητό. Παλαιότερα είχα υποπέσει κι εγώ στο ίδιο λάθος. Πχ να τραβάω με το βίντεο του κινητού μου την παρουσίαση σε αγώνα μπάσκετ. Ή την Χάκα των Νεοζηλανδών. Και μετά θυμήθηκα ότι 1) δεν είδα ποτέ ζωντανά τη χάκα των Νεοζηλανδών στο Προλυμπιακό τουρνουά της Αθήνας και 2) δεν είδα ποτέ -ΜΑ ΠΟΤΕ- το βίντεο που είχα στο κινητό μου. Ούτε μια φορά. Μηδέν. Ζερό. Ζαμέ.

Εκτός αν βέβαια η όλη διαδικασία δεν γίνεται για να φυλάξουμε τις αναμνήσεις σε μερικά πίξελς, αλλά για να ανεβάσουμε το βίντεο στα social media για την ηλεκτρονική βερσιόν της τσιρίδας “ήμουν κι εγώ εκεί” που συνοδεύεται από το αντίστοιχο χοροπηδητό. Οπότε πάσο. Που λέει ο λόγος. Γιατί επί της ουσίας το πάσο είναι μια ηλεκτρονική μούντζα. Ή η λύση που προτείνει ο Γρηγόρης. Να πηγαίνουμε δίπλα από αυτόν που τραβάει βίντεο την ώρα της συναυλίας και να ουρλιάζουμε το τραγούδι.

Γιατί στην τελική αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Να είσαι εκεί. Και να απολαύσεις τη στιγμή. Είτε βλέπεις συναυλία, είτε βλέπεις έναν αγώνα, είτε το χορευτικό των παιδιών σου. Όσο μπορείς να το απολαύσεις δηλαδή αν δεν είσαι ο πατέρας χορευτή Μπολσόι. Αυτό το αίσθημα δεν μεταφέρεται σε βίντεο. Ούτε μεταφράζεται, ούτε μετριέται. Το παρών είναι πάντα πιο απολαυστικό από το παρελθόν, έτσι δεν είναι;

Που καταλήγουμε; Ότι το βίντεο στις συναυλίες είναι ότι ήταν οι αναπτήρες μπροστά από τους Σκόρπιονς και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ευτυχώς καταλάβαμε ότι το κάπνισμα είναι ψιλομαλακία. Σε λίγο θα καταλάβουμε ότι στην ίδια κατηγορία ανήκει και το “τραβάω βίντεο”.