Οι 15 καλύτεροι πιλότοι τηλεοπτικών σειρών

Στα παλιά τα χρόνια, πριν την συνδρομητική τηλεόραση, πριν το ίντερνετ, πριν όλα αυτά τα περίπλοκα, όταν ο κόσμος ήταν πιο απλός και όλες οι σειρές κρατούν 20τόσα επεισόδια κάθε χρονιά, υπήρχε αυτό το σύστημα για να βγει μια σειρά στον αέρα, και κανένα άλλο. Κάθε χρόνο το κάθε κανάλι διάβαζε αμέτρητα σενάρια για ένα πιλοτικό επεισόδιο, ενέκρινε λίγα από αυτά, εκείνα γυρίζονταν (όχι όλη η σεζόν με τη μία όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις σήμερα), κι από αυτά το κάθε κανάλι διάλεγε ποια θέλει να παραγγείλει για φουλ σειρές.

Μόλις λίγα από τα αρχικά εκείνα σενάρια επιβίωναν, και πολλές φορές ήταν σίγουρα στοιχήματα πιλότων που κόβονταν. (Να μερικές διάσημες περιπτώσεις.) Μα για εκείνους που τελικά έφταναν στη μικρή οθόνη, ο ρόλος τους ήταν βαρύς. Ένας πιλότος σειράς, ειδικά μέχρι προ δεκαετίας, ήταν να καταφέρει να εισάγει χαρακτήρες, σύμπαν και αισθητική για μια σειρά που θα έπρεπε εν δυνάμει να μπορεί να κρατήσει για χρόνια. Δε το λες και απλό, το να μπορέσεις μέσα σε 40 (ή, χριστέ μου, σε 20) λεπτά να καταφέρεις να βάλεις τα πάντα, να μην αφήσεις τον άλλον να βαρεθεί, να τον κάνεις να ενδιαφερθεί για τη συνέχεια, να του δείξεις πώς θα μοιάζει η σειρά σου στο μέλλον, και να κλείσεις και με έναν τρόπο που να πει ο θεατής “ναι, θέλω να δω κι άλλο τώρα”.

Γι’αυτό οι πιλότοι είναι τόσο σημαντικά επεισόδια. Καθώς στην Αμερική ξεκινά άλλο ένα κολασμένο διάστημα όπου το κοινό θα έχει να αντιμετωπίσει μισή κατοστάδα νέων τέτοιων πιλότων για άλλη μια χρονιά, κοιτάμε πίσω στο κοντινό αλλά και μακρινό παρελθόν, για να θυμηθούμε τους 15 καλύτερους πιλότους. Τα εναρκτήρια εκείνα επεισόδια που αποτέλεσαν υποδειγματικές εισαγωγές στον κόσμο της εκάστοτε σειράς τους.

15. “Mad Men”

Σαν ανεξάρτητο δράμα εποχής, το πιλοτικό επεισόδιο της σειράς, που έγραψε ο Μάθιου Γουάινερ σπρώχνοντάς προς ΗΒΟ το οποίο #έκρινε πως δεν ήθελα να το ψωνίσει, μας συστήνει τον Ντον Ντρέιπερ και όλη του τη μυστηριώδη περσόνα. Ο Ντον του Τζον Χαμ είναι ένας από τους κορυφαίους χαρακτήρες στην ιστορία της τηλεόρασης έτσι κι αλλιώς, και μετά από αυτό τον πιλότο είχαμε όση ακριβώς αόριστη αίσθηση μυστηρίου και γοητείας χρειαζόταν ώστε να θέλουμε να μάθουμε τα πάντα γι’αυτόν. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε σειρά μετά από αυτό το πρώτο επεισόδιο, αυτό θα ήταν αρκετό ως εμπειρία.

14. “Pushing Daisies”

Οι πιλότοι είναι πάντα σημαντική κι επειδή δίνουν τον τόνο και το αισθητικό ύφος που η σειρά αργότερα θα ακολουθήσει. Ετούτη είναι μια από τις πιο ισχυρές εφαρμογές αυτής της ιδέας. Ο Μπάρι Σόνενφελντ του “Men in Black” γύρισε τα 2 πρώτα επεισόδια και μετά δεν ακούμπησε ξανά τη σειρά, όμως το παραμυθένιο ύφος που της έδωσε θα έμενε ως το τέλος εκεί. Επίσης το “bitch I was in proximity” είναι μια από τις μεγάλες ατάκες της τηλεοπτικής ιστορίας, so there.

13. “The O.C.”

Αγαπώ αυτή τη σειρά και δε μετανιώνω τίποτα. Τα πρώτα 6-7 επεισόδια που έκανε ήταν και παραμένουν υποδειγματική teen drama τηλεόραση, και ο πιλότος συγκεκριμένα τα κάνει όλα τέλεια, από το πώς χτίζει τον αστραφτερό κόσμο των νεόπλουτων οικογενειών, το πώς μας εισάγει σε αυτόν μέσα από τον outsider κεντρικό χαρακτήρα, ακόμα και το πώς χρησιμοποιεί τέλεια τη μουσική, κάτι που θα γινόταν αργότερα σήμα κατατεθέν της σειράς. Όλη η πρώτη αυτή σκηνή, με τον Ράιαν να φεύγει από το σπίτι του και να τον σώζει ο Φρύδιας Πίτερ Γκάλαχερ είναι γενικά από τις ωραιότερες και κατατοπιστικότερες εισαγωγικές σκηνές σειρών ever.

12. “Breaking Bad”

Η πρώτη σεζόν ήταν γενικά αρκετά δοκιμαστική για τη σειρά, η οποία σε γενικές γραμμές γινόταν καλύτερη με το χρόνο, αλλά αξίζει να θυμόμαστε ότι συγκεκριμένα ο πιλότος ήταν αληθινά συναρπαστικός, πουλώντας τέλεια όχι μόνο το αβανταδόρικο concept, όσο και τις αφηγηματικές τεχνικές που θα συναντούσαμε κατά κόρον αργότερα.

11. “E.R.”

Παραμένει μαι άψογη ώρα μπλοκμπάστερ τηλεόρασης. Η σειρά επέζησε τόσα πολλά χρόνια που μετεξελίχθηκε εν τέλει, αναπόφευκτα, σε κάτι αρκετά διαφορετικό αλλά αυτή εδώ η πρώτη ώρα ήταν ό,τι χρειαζόταν να ξέρεις για τους χαρακτήρες και την αγωνία και την ένταση που θα έφερνε αυτό το δράμα στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του.

10. “How I Met Your Mother”

Όταν είχε τελειώσει αυτός ο πιλότος θυμάμαι το ίντερνετ να σοκάρεται με το twist του φινάλε, και το πώς ουσιαστικά η σειρά κινδύνευε να αυτοπαγιδευτεί. Εν τέλει τα κατάφερε ικανοποιητικά, το “this is how I met your aunt, Robin” έδωσε πολύ υλικό, και γενικότερα όλα τα σεναριακά παιχνίδια που αργότερα θα έκαναν τη σειρά τόσο εθιστική, είναι εξαρχής εδώ. Οι κωμωδίες συνήθως αργούν πολύ να βρουν τους εαυτούς τους αλλά το ΗΙΜΥΜ ήταν η σπάνια περίπτωση ενός 20λεπτου πιλότου πρακτικά εξαρχής τέλειου.

9. “24”

Ξέρετε, το θεωρούμε πολύ δεδομένο πλέον, αλλά όταν είχαμε πρωτοδεί αυτό το πράγμα μαζεύαμε συλλογικά τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Ψευδο-real-time δράση, φοβερός Κίφερ Σάδερλαντ, αγωνία σε όλα τα μέτωπα, ΑΓΧΟΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ και εκρηκτικό cliffhanger φινάλε. Ιστορικό.

8. “The Sopranos”

Ένας μαφιόζος μπαίνει στο γραφείο μιας ψυχιάτρου και κάπου εκεί αλλάζουν τα πάντα. Οι σκηνές του Τόνι με την οικογένειά του, με την ‘οικογένειά’ του, το interplay με την Μέλφι, η σκηνή στην πισίνα με τις πάπιες, το πώς γνωρίζουμε όλους τους περιφερειακούς, πολύχρωμους χαρακτήρες. Αυτό το σενάριο έκανε τα πάντα σωστά.

7. “The West Wing”

Όπως κι ετούτο, που έξυπνα μας συστήνει όλους τους χαρακτήρες που δουλεύουν στο Λευκό Οίκο πριν τον ίδιο τον Πρόεδρο. Εδώ μάθαμε όλοι τι εστί POTUS, αγαπήσαμε τη ρομαντικά screwball οπτική του Άαρον Σόρκιν για την πολιτική, και θαυμάσαμε τον Μάρτιν Σιν ως Πρόεδρο Μπάρτλετ να εμφανίζεται στο τέλος του επεισοδίου για να βάλει τάξη στα πάντα και να μας υποχρεώσει σε standing ovation.

6. “Cheers”

Ο καλύτερος σίτκομ πιλότος όλων των εποχών. Η Νταϊάν μπαίνει σε ένα μπαρ όπου όλοι είναι θαμώνες και γνωρίζονται μεταξύ τους, και βρίσκει δουλειά εν μέσω απόγνωσης. Μέσα από τις συνομιλίες της με έναν-έναν τους θαμώνες γνωρίζουμε όλο το καστ φανταστικών χαρακτήρων, με κυριότερο όλων τον Σαμ, με τον οποίον και θα αποτελούσε ένα από τα διασημότερα τηλεοπτικά ζευγάρια που έχουν υπάρξει. Κάποιες φορές για να αγγίξεις την τελειότητα χρειάζεσαι απλά ένα φτωχό σκηνικό.

5. “Friday Night Lights”

Μιλώντας παραπάνω για αισθητική του πιλότου που κουβαλά αργότερα όλη η σειρά, είναι κι ετούτο ένα κλασικό παράδειγμα, με την κουνημένη κάμερα να προσδίδει μια επιπλέον ιδέα αλήθειας στο κοινωνικό δράμα που θα έστηνε η σειρά για τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν είμαι πάντα φαν αυτής της τεχνικής αλλά εδώ λειτουργούσε επειδή στις καλύτερες στιγμές του, το FNL έμοιαζε σα να μην παίζει με τηλεοπτικούς κανόνες δραματουργίας αλλά να επιχειρεί κάτι πολύ πιο προσγειωμένο και ειλικρινές. Επίσης το φινάλε του πιλότου, με το ατύχημα του Τζέισον Στριτ, είναι από τις πιο δυνατές δραματικές στιγμές της σύγχρονης τηλεόρασης.

4. “Twin Peaks”

Έχουμε περάσει στο σημείο όπου πλέον οι πιλότοι φέρνουν τέτοια εμφανή auteurίστικα χαρακτηριστικά που η μετέπειτα σειρά συνέχισε να τα φοράει περήφανα και αβίαστα. Αντί να ακολουθήσει μια συνήθη τηλεοπτική τακτική των πιλότων που υπερφορτώνουν με πληροφορία, χαρακτήρες και πλοκή ώστε να πουλήσουν στο κοινό τη σειρά, ο Ντέιβιντ Λιντς έρχεται με μια παντελώς δική του λογική και ρυθμό, και απλώνει την ονειρική του παράνοια στην οθόνη λες και δεν είχε υπάρξει τηλεόραση πριν από αυτόν. Το “Twin Peaks” έτσι κι αλλιώς τα άλλαξε όλα, και το να βλέπεις αυτό τον πιλότο ακόμα και σήμερα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το γιατί.

3. “Miami Vice”

Μιλώντας για μεγάλους auteurs, ο Μάικλ Μαν μπορεί τυπικά να μην γύρισε αυτό το αριστούργημα αλλά τα αποτυπώματά του βρίσκονται σε κάθε πλάνο, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κουλ πλάνο νύχτας ή/και δρόμων, σε κάθε χρήση χρωμάτων και μουσικής. Ό,τι έκανε ο Λιντς με την χαλαρή, καλλιτεχνική του προσέγγιση στο “Twin Peaks”, ο Μαν το είχε κάνει νωρίτερα εδώ. Το “Brother’s Keeper” είναι ένα επεισόδιο αληθινά διαχρονικό- είτε το έβλεπες τότε, είτε στα 90ς, είτε σήμερα, είτε σε 15 χρόνια από σήμερα, θα φαίνεται πάντα εξίσου διαφορετικό και μοναδικό.

2. “Lost”

Μπλοκμπάστερ τηλεόραση στα καλύτερά της. Ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς σκηνοθετεί ένα εκπληκτικό δίωρο που γεμίζει τον θεατή απορίες και ανάγκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχε ιδέα πού το πήγαινε, αλλά αυτό είναι κομμάτι της γοητείας του επεισοδίου. Είναι όλο ένστικτο, μόνο ιδέες και cool visuals. Εκτός από απόλυτα διασκεδαστική, γεμάτη μυστήριο περιπέτεια, αποτελεί και μια από τις πιο αποτελεσματικές συστάσεις τηλεοπτικού ensemble που έχουμε δει ποτέ, ειδικά αν σκεφτείς πόσοι πολλοί είναι οι χαρακτήρες. Απλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην κολλήσουμε με τη σειρά μετά από αυτό τον πιλότο- και, υπό μία έννοια, δεν γινόταν στο τέλος να μην απογοητευτούμε.

1. “The Shield”

Η γνώμη μου παραμένει σταθερά αυτή: To “Shield” έχει τον καλύτερο πιλότο και το καλύτερο φινάλε στην ιστορία της τηλεόρασης. (Και στο ενδιάμεσο δεν τα πάει κι άσχημα.) Ο Σον Ράιαν παίρνει το μοτίβο του νεοφερμένου χαρακτήρα μέσα από τα μάτια του οποίου γνωρίζουμε τους πάντες και τα πάντα, και το διαστρέφει ανηλεώς. Ο πιλότος αυτός σε πετάει κατευθείαν στο μέσον της δράσης υποχρεώνοντάς σε να κολυμπήσεις για να σωθείς. Και ο χαρακτήρας που, ας πούμε, σου δανείζει την οπτική του, στο τέλος του επεισοδίου πέφτει νεκρός σε ένα από τα αυθεντικότερα τηλεοπτικά σοκ που έχουμε βιώσει. Μετά από αυτό η σειρά είτε θα καταστρεφόταν άμεσα, είτε θα έχτιζε σε ένα σαιξπηρικών διαστάσεων και τραγικότητας έπος ηθικής. Ακόμα κι αν συνέβαινε το πρώτο, τούτο το καθηλωτικό πρώτο 40λεπτο δε θα έχανε την αξία του. Φυσικά συνέβη το δεύτερο επειδή είμαστε πολύ τυχεροί.