Γιατί δεν μπορώ τους τροχονόμους

Έχει τροχονόμους επειδή έχει κίνηση, ή έχει κίνηση επειδή έχει τροχονόμους; Κάθε φορά που βρίσκομαι κολλημένος σε κάποιο από τα υπέροχα μποτιλιαρίσματα της πόλης, αυτό το ερώτημα βασανίζει το μυαλό μου.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έτρεφα μεγάλη συμπάθεια προς τους τροχονόμους. Πολύ πριν πιάσω τιμόνι στα χέρια μου (και άργησα αρκετά να πιάσω) είχα προλάβει να τους κατατάξω στα επαγγέλματα απέναντι στα οποία είμαι αρνητικά διακείμενος.

Ναι το ξέρω, δεν είναι σωστό να τσουβαλιάζουμε και να γενικεύουμε, ενώ είναι προφανές πως δεν αντιπαθώ προσωπικά κάθε άνθρωπο που εργάζεται ως τροχονόμος. Είμαι βέβαιος πως αρκετοί εξ’ αυτών είναι εξαιρετικά παιδιά και θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε και να γίνουμε κολλητοί φίλοι.

Όχι, το πρόβλημά μου εντοπίζεται στο επάγγελμα του τροχονόμου αυτό καθεαυτό. Στο παρελθόν βέβαια έχω πετύχει αγενέστατους τροχονόμους οι οποίοι μιλάνε απότομα, έχουν ύφος και είναι εριστικοί, όμως καταλαβαίνω πως αυτό δεν σημαίνει ότι οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν την πλειοψηφία. Μαλάκες υπάρχουν δυστυχώς σε κάθε επάγγελμα.

Ζώντας μέσα στη κίνηση

Μέχρι πέρσι ήμουν κακομαθημένος. Η απόσταση που είχα να διανύσω για να πάω στη δουλειά ήταν αρκετά μικρή και δεν περνούσα από τους δρόμους “βεντέτες” της Αθήνας. Μακριά από Κηφισίας, Ποσειδώνος, Μεσογείων, Αλεξάνδρας και Συγγρού, οι πιθανότητες να διασταυρωθώ με τροχονόμους ήταν ελάχιστες.

Αυτό σήμαινε δυο απλά πράγματα: Πρώτον, ότι όταν έπεφτα σε κίνηση, αυτό γινόταν συνήθως καθ’ οδόν προς μια βόλτα κι όχι στο δρόμο για τη δουλειά. Πίστεψέ με, με διαφορετική ψυχολογία υποδέχεσαι ένα μποτιλιάρισμα όταν επιστρέφεις σπίτι σου μετά από μια κουραστική ημέρα στο γραφείο και με άλλη εντελώς διάθεση υπομένεις την αέναη εναλλαγή πρώτης-δευτέρας όταν προορισμός σου είναι ένα μπαρ και η διασκέδαση.

Δεύτερον, η σπανιότητα του φαινομένου “βρίσκομαι κολλημένος στην κίνηση” με είχε κάνει ιδιαίτερα ανεκτικό σε σποραδικές άτυχες στιγμές. Αν σκοντάφτεις περπατώντας μια φορά το χρόνο, υποδέχεσαι τις τούμπες σου γελώντας. Αν σε κάθε δεύτερο βήμα που κάνεις πέφτεις, ε κάπου εκνευρίζεσαι και ξεσπάς.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν, βρέθηκα να διανύω τα διπλάσια χιλιόμετρα για να πάω στη δουλειά (δεν άλλαξε μέρος η δουλειά μου, εγώ άλλαξα δουλειά) και το χειρότερο είναι πως η διαδρομή γέμισε ονόματα δρόμων, βαριά σαν ιστορία.

Η πρωινή μου νύστα και η απογευματινή μου κούραση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους δοκιμασίες, με έχουν μετατρέψει σε χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί.

Όποτε έχει κίνηση, κάποιος πρέπει να φταίει. Κάπου πρέπει να ξεσπάσω το θυμό και την ένταση που μου δημιουργείται. Κάποιος οδηγεί πιο αργά απ’ ότι πρέπει, κάποιος έχει σταματήσει με αλάρμ στη δεξιά λωρίδα, κάποιος κωλυσιεργεί στο φανάρι, κάποιος δεν μπορεί να αλλάξει λωρίδα. ΚΑΠΟΙΟΣ θα φταίει, κάποιος οφείλει να στιγματιστεί στο μυαλό μου ως ο απόλυτος υπεύθυνος, εξαιτίας του οποίου καθυστερώ να φτάσω στο σπίτι μου, στον καναπέ μου και τις σειρές μου.

7 φορές χρησιμοποίησα τη λέξη κάποιος σε μια παράγραφο, καταλαβαίνεις λοιπόν ότι πάλι εκνευρίστηκα, παρ’ ότι βρίσκομαι καθισμένος στο γραφείο μου (τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα άνετα να είχα γράψει αυτό το κείμενο και στο αμάξι, κάθομαι που κάθομαι, ας κάνω και τίποτα χρήσιμο).

Μια μέρα όμως, επήλθε η επιφοίτηση, μια τρομερή διαπίστωση, η οποία ένωσε αυτούς τους κάποιους σε ένα μόλις πρόσωπο, πράγμα πολύ πιο βολικό για τα νεύρα μου.

Είτε έχει τροχονόμους, είτε δεν έχει, η κίνηση παραμένει ίδια, μην σου πω μάλιστα πως ορισμένες φορές τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα με την παρουσία τροχονόμου. Πρόσεξε: κατά τη διαδρομή μου ακολουθώ κεντρικούς δρόμους, δηλαδή αυτούς που θα έπρεπε να διευκολύνονται από τους τροχονόμους. Κι όμως με κάποιο μαγικό τρόπο, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο.

Χμ. Άρα ποιον μπορούμε να κατηγορήσουμε για την κίνηση; Ποιος θα υποδεχτεί την οργή μου; Ακριβώς… Ο τροχονόμος

Blame the traffic warden

Αν προσλάβεις έναν άνθρωπο για να απολυμάνει το σπίτι σου και παρ’ όλα αυτά εξακολουθείς να συγκατοικείς με φτερωτά πλάσματα, δεν θα υποθέσεις αυτόματα πώς κάτι δεν κάνει σωστά στη δουλειά του;

Αν πας στο γιατρό επειδή πονάει η μέση σου κι έπειτα από δέκα επισκέψεις και αμέτρητες θεραπείες αυτή εξακολουθεί να σε ταλαιπωρεί, δεν θα αλλάξεις γιατρό;

Ε με την ίδια λογική, αν τοποθετείς τροχονόμους για να διευκολύνεις την κυκλοφορία και να αποσυμφορήσεις την κίνηση και το μποτιλιάρισμα παραμένει εκεί, αμετακίνητο, κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει άραγε κάποια λογική στις πρωτοβουλίες των τροχονόμων, ή μήπως κάνουν απλά τυχαίες, ασυνάρτητες κινήσεις με τα χέρια για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στη μέση του δρόμου;

Μήπως τελικά η μόνη τους χρησιμότητα είναι να ανοίγουν δρόμο στους πολιτικούς ώστε να φτάνουν γρήγορα και με ασφάλεια στη Βουλή; Ή μήπως η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι μια δύναμη ανώτερη από όλους μας και οι τροχονόμοι το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι χειρονομίες για να την κατευνάσουν;

Αναγκάστηκα να μπω στην Βικιπαιδεία (κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για αυτή την εξαιρετικά αστεία και ανούσια λέξη) για να διαβάσω την ακριβή περιγραφή των καθηκόντων ενός τροχονόμου.

Άντε καμιά φορά να αντικαθιστά και κάποιο χαλασμένο φανάρι. Καταλαβαίνεις λοιπόν τον εκνευρισμό μου. Αν η κίνηση με εκνευρίζει μια φορά, η κίνηση υπό την υψηλή εποπτεία του τροχονόμου με εκνευρίζει δέκα.

Σαν να ληστεύουν ένα μουσείο μπροστά στα μάτια του φύλακα κι εκείνος να προσπαθεί να σταματήσει τους κλέφτες σφυρίζοντας και κάνοντας χειρονομίες.

Παρένθεση για μερικούς τροχονόμους που δεν θα με εκνευρίσουν ποτέ

Η τροχονόμος Βαρβάρα

Οι τροχονόμοι που χορεύουν

Οι τερματοφύλακες αντίπαλων ομάδων που είναι “τροχονόμοι”

Ο σχολικός τροχονόμος

Ο “τροχονόμος” στην Κηφισιά

Το συμπέρασμα

Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ: Δεν αντιπαθώ κανέναν τροχονόμο σαν άτομο, “αντιπαθώ” (σε εισαγωγικά) το επάγγελμα του τροχονόμου, διότι δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητά του. Σέβομαι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δεν λέω ότι αν ήμουν εγώ τροχονόμος θα έκανα κάτι καλύτερα από εκείνους, ούτε φυσικά θεωρώ αυτό που κάνουν κάτι απλό. Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα, σε ό,τι αφορά τη μείωση της κίνησης στους δρόμους.

Δέχομαι ότι μπορεί να μην είναι καν δική τους η ευθύνη, μπορεί οι οδηγίες που έχουν να είναι τέτοιες, ίσως κάποιος δεν τους έχει εξηγήσει καλά τη δουλειά τους, ενδέχεται κιόλας οι δρόμοι της Αθήνας να είναι μια a priori χαμένη υπόθεση.

Δέξου όμως ότι τρώω κάθε μέρα κοντά δυο ώρες στο πήγαινε έλα σπίτι-δουλειά μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Νεύρα υπάρχουν κι αυτά κάπου πρέπει να διοχετευθούν. Στα μάτια μου, ο εύκολος στόχος είναι ο τροχονόμος, καθώς αν μη τι άλλο, δεν διευκολύνει καθόλου την κατάσταση.

Χίλια συγγνώμη, αλλά όσο βρίσκομαι κολλημένος σε ένα αυτοκίνητο, τροχονόμε δεν είσαι φίλος μου. Μόλις φτάσω σπίτι, τα ξεχνάμε όλα κι ανέβα να σε κεράσω και μια μπύρα.