Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο;

Εκτάκτως τριπλό δίλημμα αυτή τη βδομάδα γιατί δικό μας είναι, ό,τι θέλουμε το κάνουμε, του βάζουμε και φωτιά και το καίμε. Αλλά όχι, τίποτα τέτοιο δραστικό, απλά δανειστήκαμε το θρυλικό ερώτημα Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, μια πολύ συχνά ερώτηση που θέτουν μεταξύ τους μουσικόφιλοι και μη απλώς και μόνο είναι τόσο διάσημη. Τρεις φοβεροί προορισμοί της Ευρώπης και ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές φιλοσοφίες ζωής και ταξιδιού.

Η δημοσιογραφική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ όφειλε να πάρει θέση. Ψήφισε εσύ και μετά δες τι επιλέξαμε εμείς.

Λονδίνο ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν κόβομαι, με καμία από τις τρεις επιλογές. Οι δικές μου οι αγαπημένες πόλεις στην Ευρώπη ‘βρωμάνε’ όλες Μεσόγειο. Ωστόσο, από τις τρεις, επιλέγω με κλειστά τα μάτια το Λονδίνο. Γιατί έχει το καλύτερο ινδικό φαγητό -που είναι και αδυναμία μου- εκτός Ινδίας, τα καλύτερα θέατρα -εκτός Broadway- και ένα τόνο πράγματα να κάνεις και να δεις, ανά πάσα στιγμή και κάθε εποχή του χρόνου. Το Βερολίνο ήταν πάντοτε πολύ indie για τα γούστα μου. Αναγεννημένο μεν, εντελώς αδιάφορο για μένα δε. Όσο για το Άμστερνταμ, αυτό μου ‘τελείωσε’ μέσα σε δυο μέρες. Πήγα, είδα και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να επιστρέψω.

Λονδίνο, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αρχικά χαιρετίζω με χαρά το τρίλημμα και τα νέα αυτά ήθη. Επειδή όμως δεν έχω πάει ποτέ στο Βερολίνο, αυτομάτως φεύγει από την εξίσωση, οπότε επανέρχομαι σε διαδικασία διλήμματος. Άσε που δεν θα ψήφιζα ποτέ μια πόλη στην οποία χάσαμε ημιτελικό Ευρωλίγκας από τον Παναθηναϊκό. Η ψήφος μου πάντως πάει χωρίς σκέψη στο Λονδίνο. Γιατί έζησα εκεί μια από τις πιο όμορφες χρονιές της ζωής μου, γιατί γνώρισα μερικούς από τους καλύτερους φίλους της ζωής μου, γιατί είδα ορισμένα από τα πιο ωραία λάιβ που έχω δει. Κι επειδή φυσικά είναι και γαμώ τις πόλεις, με όμορφο κόσμο και άπειρες επιλογές. Α κι έχει κερδίσει και Ευρωλίγκα εκεί ο Ολυμπιακός.

Άμστερνταμ ο Γιώργος Μυλωνάς

Έχω πάει δύο φορές στο Λονδίνο και δύο φορές στο Άμστερνταμ, οπότε πιστεύω πως έχω μια καλή εικόνα για αυτές τις δύο πόλεις. Με το Βερολίνο δεν ασχολούμαι γιατί δεν πιστεύω ότι κάτι γερμανικό πλην της μπίρας μπορεί να είναι ωραίο. Τώρα, όσον αφορά το Λονδίνο, θεωρώ ότι κλέβουμε εκκλησία όταν το συγκρίνουμε με οποιαδήποτε πόλη. Ο καιρός του, οι ρυθμοί ζωής του και η αρχιτεκτονική του θα είχε νόημα να συγκριθούν μόνο με κάποια ετοιμόρροπη πόλη του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αφού, δεν υπάρχει τέτοιο τρίλημμα το Λονδίνο το θεωρώ πιο άσχημο και από το κατά τα άλλα συμπαθέστατο Παγκράτι. Όσον αφορά το Άμστερνταμ, μπορεί να είναι η πιο άσχημη ολλανδική πόλη, αφού Χάγη, Άρνεμ, Μάαστριχτ είναι σαφώς πιο ανθρώπινα και εντυπωσιακά, ωστόσο με αντιπάλους το Λονδίνο και οτιδήποτε γερμανικό δεν μπορείς παρά να βγεις νικητής.

Λονδίνο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

tbh το Λονδίνο δεν παίζει να έχανε από καμία πόλη του κόσμου. Ούτε από Νέες Υόρκες ούτε από Αθήνες ούτε Βερολίνα ούτε από τίποτα. (Το Βερολίνο το αγαπώ πολύ, έχω πάει πολλές φορές και δε σκοπεύω να σταματήσω. Άμστερνταμ δεν έχω πάει αλλά στο μυαλό μου είναι κάτι σαν μονόκερως.) Με το Λονδίνο έχω αυτή τη σχέση που όλη σου τη ζωή νιώθεις πως κάτι θα έπρεπε να σου ανήκει αλλά ποτέ δεν κάθεται το timing και αντ’αυτού βρίσκεστε συχνά-πυκνά και περνάτε τέλεια; Οπότε και η φλόγα παραμένει ζεστή και ούτε φθορά υπάρχει; Κάτι τέτοιο. Στο Λονδίνο υπολογίζω ότι πρέπει να ξοδεύω περίπου τα μισά από τα χρήματα που βγάζω κάθε χρόνο, επειδή πραγματικά τι να πω, το αγαπώ τόσο πολύ. Έχω πάει επαγγελματικά ταξίδια, έχω πάει αγχωμένα Σαββατοκύριακα, πέρσι πήρα 10 μέρες άδεια στο ξέμπαρκο μες στην άνοιξη και πήγα και άραξα εκεί σε έναν καναπέ για 2 βδομάδες, πριν μερικά χρόνια είχα πάει αυθημερόν για μια συναυλία (άφιξη 12 το πρωί, συναυλία στις 8 το απόγευμα, αναχώρηση στις 5 το βράδυ/χαράματα). Όλα τα υποχρεωτικά τουριστικά είχαν φύγει από τη μέση ήδη από τα τέλη των ’90s, όταν είχα πάει οικογενειακό ταξίδι, 2-3 βδομάδες και είχαμε δει μουσεία, δρόμους, αξιοθέατα, τα πάντα.

Οπότε τα επόμενα 15 χρόνια είχα κάθε άνεση και ελευθερία, με ό,τι συνδυασμό ανθρώπων και σε ό,τι context έχω βρεθεί εκεί, απλά να αράζω, να πηγαίνω σινεμά (Curzon Soho, το πιο ζεστό και αγαπημένο σινεμά του σύμπαντος), να κάνω απίθανες πρωτοχρονιές (την πρώτη από τις δύο δεν βρίσκαμε με τον αδερφό μου το ξενοδοχείο με αποτέλεσμα η αλλαγή του χρόνου να βρει εκείνον στο ασανσέρ του ξενοδοχείου κι εμένα στο πάρκινγκ να τον περιμένω, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ BRO), να πηγαίνω σινεμά ΤΗΝ πρωτοχρονιά (αν δεν έχεις δει Φρανκ Κάπρα δίπλα στο ποτάμι απόγευμα πρωτοχρονιάς τότε, well, σου εύχομαι να το κάνεις κάποτε), να με πηγαίνουν σε γαμάτα μπαρ, να τους πηγαίνω σε lame μπαρ (ατάκα φίλου: “τι Σόχο ρε μαλάκα, δε συμβαίνει τίποτα στο Σόχο Τρίτη βράδυ” — τα υπόλοιπα είναι ιστορία), να περπατάω έξω από το Στάμφορντ Μπριτζ, να πηγαίνω σε pubs, να κάνω βόλτες σε πάρκα (το οποίο είναι τέλειο που υπάρχει ως casual καθημερινή επιλογή), να βολτάρω στα χιπ μέρη, να βολτάρω στα κοσμοπλημυρισμένα μέρη, να ψάχνω να φάω και να πιω καφέ σε κουλά μέρη, να περνάω ατελείωτες ώρες στο Forbidden Planet, να σφίγγω το χέρι στον Τζος Γουήντον και σε άλλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες που κατά καιρούς έχω συναντήσει εκεί (όπως τότε που είχα κάνει έξαλλο τον Μπράντλεϊ Κούπερ) και φυσικά να πηγαίνω σε συναυλίες, είτε μιλάμε για τους Arcade Fire εποχής Neon Bible, είτε για κατάμεστο Ο2 στους Pet Shop Boys, είτε για ένα πρόσφατο δωρεάν live σε κοινό 40 ατόμων για συγκρότημα που είχα μόλις ανακαλύψει σε παραδιπλανό wall στο facebook λίγες μέρες νωρίτερα.

Ενιγουέι. Λονδίνο. Θα μπορούσα να φτιάξω τοπ-20 αγαπημένων μου ταξιδιών στο Λονδίνο. Αλλά δε θα το κάνω ακόμα, γιατί εγώ κι εκείνο έχουμε πολλά ακόμη να ζήσουμε.

London Baby! η Δώρα Τσαμπάζη

Και αυτή μου την επιλογή την αφιερώνω στην αγαπημένη μου φίλη Άννα που έφυγε το 2007 στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό και από τότε έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της κάνοντας μεγάλη καριέρα στον κλάδο της! (Και πολύ καλά έκανε!) Χάρη στην Άννα λοιπόν που με φιλοξένησε το 2008 κατά τη διάρκεια των σπουδών της, δεν επισκέφτηκα απλώς σαν άλλη τουρίστρια το Λονδίνο, αλλά με γύρισε σε τόσα μέρη μέσα σε μία εβδομάδα, που όταν ξανά ταξίδεψα με τον ΠΑΟΚ το 2011, έδινα οδηγίες με εκπληκτική άνεση σε όλους τους φίλους μου. Αγαπώ το Λονδίνο γιατί πρόλαβα να γυρίσω στο Camden Town με την ελπίδα ότι από κάποιο στενό θα φανεί η Amy Winehouse.

Λονδίνο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω πει ότι στο Βερολίνο θα ζούσα με μεγαλύτερη άνεση από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Στο Άμστερνταμ έχω περάσει φανταστικά λιώνοντας σόλες και σόλες παπουτσιών για να το τριγυρίσω και να παραδεχτώ την κατωτερότητά του σε σχέση με το Ρότερνταμ. Αλλά το Λονδίνο είναι δεύτερο σπίτι. Και μπορεί να αρνούμαι πεισματικά να επιστρέψω εκεί μετά τη χρονιά που πέρασα στο μεταπτυχιακό αλλά το έχω στην καρδιά μου. Αρνούμαι να γυρίσω γιατί ξέρω ότι κάθε φορά θα είναι για πολύ λίγο. Ξέρω ότι δεν θα προλάβω να πάω στα αγαπημένα μου μέρη αυτής της πόλης. Δεν θα προλάβω να κάνω ποδήλατο στα κανάλια ανάμεσα στο Regent’s park και το Camden, δεν θα προλάβω να περάσω ένα απόγευμα στο πιο μικρό αλλά και πιο αγαπημένο μου πάρκο της πόλης, το Postman’s Park, δεν θα προλάβω να ξοδέψω το μεσημέρι μου πάνω από ένα pint στο The George διαβάζοντας τα βιβλία του Orwell εκεί που γράφτηκαν, δεν θα προλάβω να περιδιαβώ τους διαδρόμους στο πιο γαλήνιο μέρος της γης, το κοιμητήριο του Highgate, δεν θα προλάβω να δω όλους τους φίλους που άφησα εκεί, δεν θα προλάβω να έχω ξανά μέσα μου αυτή την αίσθηση απόλυτης ελευθερίας που μου έδινε το να περπατώ ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμους στην Oxford, σε ένα πολιτισμικό μωσαϊκό που ποτέ δεν θα καταφέρουμε να έχουμε σε αυτόν τον ρατσιστικό οίκο ανοχής (το είπα ευγενικά) που έχουμε για χώρα.

Άμστερνταμ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ξέρω ότι είναι οξύμωρο. Το Λονδίνο είναι η πόλη του εξωτερικού που έχω επισκεφτεί περισσότερες φορές στη ζωή μου. Μένουν μόνιμοι δύο κολλητοί μου φίλοι, οπότε είναι λογικό. Στο Βερολίνο θα πάω πρώτη φορά φέτος για το φάιναλ-φορ. Άμστερνταμ έχω πάει μια φορά, αλλά μου άρεσε περισσότερο από όλα. Ωραίο, μικρό, μαντουμαδόρικο. Αμστελόδαμο όπως το μάθαμε στο γκρι βιβλίο της ιστορίας της Δέσμης. Με τα κανάλια του, τα ποδήλατα του και τους Ολλανδούς του, που γενικότερα είναι πολύ ωραίοι τύποι. Επίσης εκεί έχω φάει την φημισμένη ως καλύτερη μπριζόλα της Ευρώπης, έκανα την βόλτα μου με το ποδήλατο, ήπια τις μπύρες μου. Μια χαρά, αν εξαιρέσεις τα ολλανδικά που είναι φριχτή γλώσσα να ακούς. Φαντάζομαι το ίδιοι, βέβαια, θα λένε κι οι ίδιοι για τα ελληνικά. Ψηφίζουν δια της ατόπου, δηλαδή, αφού Βερολίνο δεν έχω πάει και το Λονδίνο μου την ψιλοσπάει γιατί είναι συνέχεια βροχερό, έχει πανάκριβα σπίτια (χωρίς λόγο) και γενικότερα σου δημιουργεί μια ψευδαίσθηση. Τα απλά πράγματα που έχουμε συνηθίσει, όπως ο ήλιος για παράδειγμα, γίνονται πολυτέλεια. Για να μην αρχίσω για τους Άγγλους που είναι από τους πιο κομπλεξικούς λαούς στον πλανήτη. Αν ας πούμε είναι δύο φίλοι και μπουν στο μετρό, θα μιλάνε μέχρι να μπουν στο βαγόνι. Άπαξ και κλείσει η πόρτα δεν ξαναβγάζουν άχνα. Λες κι είναι τσακωμένοι. Απίστευτα πράγματα. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Το γεγονός ότι βάζουν το αλάτι στο δοχείο με τη μία τρύπα και το πιπέρι στο δοχείο με τις πολλές τρύπες. Δεν τους πιάνεις πουθενά.

Βερολίνο ο Θέμης Καίσαρης

Έχω πάει στο Μάντσεστερ, στο Τσέστερ, στο Μίλτον Κέινς για συναυλία, στη Γλασκώβη, στο Εδιμβούργο. Δεν έχω πάει στο Λονδίνο παρά μόνο στα αεροδρόμια του και το ίδιο ισχύει για το Άμστερνταμ. Ήταν η πρώτη πόλη που επισκέφτηκα ποτέ, σε ηλικία δέκα ετών, για να φύγω αμέσως για το Ρότερνταμ. Ολλανδία-Ελλάδα 1-1, με το γκολ του Σαραβάκου, προκριματικά Euro 1988. Κατάπτυστος, το ξέρω, δεν έχω πάει σε δύο απ’τις τρεις πόλεις, ένας πουθενάς είμαι μπροστά στους άλλους που έχουν το Λονδίνο δεύτερο σπίτι. Αλλά έχω πάει δυο φορές στο Βερολίνο. Η τελευταία φορά ήταν τον Ιούνιο για τον τελικό του Champions League, όταν και έζησα την οδύσσεια του κοιμισμένου, το στόρι που τόσο γλαφυρά περιέγραψα εδώ για όλους σας. Η πρώτη φορά Βερολίνο ήταν για τον τελικό του Μουντιάλ το 2006, Γαλλία-Ιταλία, κουτουλιά Ζιντάν, κτλ. Η τρομερή ιστορία από τότε είναι του φίλου μου του Μάριου, που του έκλεψαν το εισιτήριο έξω απ’τη θύρα του σταδίου. Μπορεί κάποια στιγμή να σας την πω κι αυτήν. Μέχρι τότε, αναγκαστικά Βερολίνο.

Βερολίνο η Έρρικα Ρούσσου

Αν και, έχω ξεχάσει που ακριβώς θέλω να πάω. Χωρίς να θέλω να τρολάρω και άλλο τις Τρύπες, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι δεν έχω πάει σε κανένα από τα τρία. Δεν ξέρω πώς και γιατί έχει συμβεί αλλά ισχύει. Έχω σχεδόν γυρίσει την Ιταλία, έχω πάει βόρεια προς Τσεχία και Αυστρία και έχω σχεδόν εγκατασταθεί στο Παρίσι. Το πρώτο λοιπόν από τα τρία μεταξύ Λονδίνου, Άμστερνταμ και Βερολίνου που θέλω να βγει από τη λίστα μου είναι το Βερολίνο. Γιατί στο Λονδίνο πιστεύω ότι θα πάω σίγουρα κάποια στιγμή και γιατί το Άμστερνταμ το έχω στο μυαλό μου σαν κάτι υπερβολικά όμορφο αλλά κάπως ‘καμένο’ και δεν είμαι σε τέτοια φάση. Επίσης, το Βερολίνο έχει ήδη δρομολογηθεί (δεν το μάθατε από μένα).

London calling ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Για μένα αυτό το τρίλημμα μοιάζει σα να παίζω με σημαδεμένη τράπουλα. Βερολίνο δεν έχω πάει -και δεν είναι στους άμεσους στόχους μου-, Άμστερνταμ έχω πάει μια φορά και Λονδίνο τέσσερις. Πρώτα από όλα ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Εντάξει δεν πρωτοτύπησα αλλά ήταν ένα ταξίδι μόνος μου, με ένα backpack για μια συναυλία. Δεν το αλλάζω με τίποτα και θα το ξανάκανα άπειρες φορές. Δεύτερον το Λονδίνο έχει κάτι που ταιριάζει με την κουλτούρα μου. Ταιριάζουν τα τσανάκια μας που λένε και στο χωριό μου. Έχει “ζωή” και όταν λέω ζωή δεν εννοώ ότι αντέχει μέχρι αργά -που δεν- αλλά ότι πάντα μπορείς να βρεις πάντα κάτι να κάνεις. Κάτι καινούργιο, κάτι μοναδικό. Εκπληκτικά bar, τα καλύτερα cafe της Ευρώπης, θέατρα, συναυλίες, street artists που τους βρίσκεις στρίβοντας στην γωνία, εκθέσεις φωτογραφίας, άπειρα market με street food. Και ανάμεσα σε όλα αυτά πετάγεσαι να δεις και έναν αγώνα premier league. Απλά καθημερινά πράγματα. Έλα να τσουγκρίσουμε ένα pint μπύρας στην υγειά του Λονδίνου λοιπόν! 

Λονδίνο ο Μάνος Μίχαλος

Στα άλλα δύο δεν έχω πάει και μέχρι να βρεθώ στο Βερολίνο που πιστεύω ότι θα είναι πόλη κομμένη και ραμμένη για τα ups and down γούστα μου, θα λέω πάντα στο Λονδίνο θα μπορούσα να ζήσω. Με τις συννεφιές, τις βροχές και τα street food παντού σε κάθε γωνία του. Με τους Άγγλους που ενίοτε μπορείς να τα βγάλεις πέρα μαζί τους. Με την Πρέμιερ Λιγκ. Με τη βρετανική μουσική και τις αγγλικές σειρές που τελευταία αντιγραφουν οι Αμερικανοί. Με τα κόκκινα λεωφορεία. Και το Magic Bus.

Βερολίνο ο Χρήστος Δεμέτης

Έχω πάει δύο φορές στο Βερολίνο και θέλω να πάω άλλες είκοσι. Τουλάχιστον. Η πόλη του Spree δεν σταματάει να αλλάζει. Κινείται στον δικό της ρυθμό που θυμίζει Θεσσαλονίκη, και εξελίσσεται, διαφοροποιείται, πειραματίζεται εναρμονισμένα με τα μυαλά των Βερολινέζων. Ναι, οι Βερολινέζοι δεν είναι και οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι του πλανήτη, είναι όμως ιδιαίτεροι και αν μη τι άλλο, ξέρουν να εκτιμούν την πολυπολιτισμικότητα. Γι’ αυτό άλλωστε το Βερολίνο είναι η πολιτισμική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Η απόλυτη επιβεβαίωση της πολυπολιτισμικότητας είναι το Kreuzberg. Μια εργατοσυνοικία του 19ου αιώνα που σήμερα έχει μετατραπεί σε μια multi-culti, underground γειτονιά με μερικά από τα καλύτερα bar και γκαλερί που μπορείς να βρεις. Αν ψαχτείς και λίγο παραπάνω, θα εντοπίσεις και συναυλίες συγκροτημάτων που σε 2,3 χρόνια θα έχουν κάνει το “μπαμ”. Από εκεί ξεκινούν πλέον. Στο Βερολίνο ζεις στο πετσί σου επίσης την αλλαγή της γερμανικής κοινωνίας και τις αντιθέσεις της. Η πόλη “βρωμάει” ιστορία, δεν την κρύβει, δεν την αρνείται, τη δείχνει και προχωράει μαζί της. Το μόνο αρνητικό του Βερολίνου είναι ότι έχει άθλια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά δεν πειράζει, διαθέτει τη δική του 02 Arena που φιλοξενεί φέτος και το Final 4. Ευκαιρία να ξαναπάς δηλαδή.

ΥΓ. Μην υποτιμάς την Μπούντεσταγκ. Προσπάθησε να μπεις μέσα, η εμπειρία είναι μοναδική.

Λονδίνο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν έχω πάει στο Βερολίνο, παρά την ακατάσχετη σιγουριά πολλών φίλων μου ότι είναι η πόλη που μου ταιριάζει. Δεν ξέρω πώς είναι να σου ταιριάζει μια πόλη. Στο Άμστερνταμ δεν πέρασα πολύ καλά. Έμενα πάνω από κάτι παμπ στις οποίες είχαν καταλύσει ορδές Άγγλων που είχαν έρθει για το ΣΚ, δηλαδή για να γίνουν ξεφτίλα, και δεν είχε πολλή πλάκα. Μπορεί να φταίει η γειτονιά που έμενα, αλλά ολόκληρο το Άμστερνταμ είχε μεθυσμένους Άγγλους εκείνες τις μέρες, άρα μάλλον δε φταίει αυτό. Οπότε πάει και το Άμστερνταμ.

Πάμε στο Λονδίνο. Έχω μείνει οκτώ μέρες συνεχόμενες κι αυτό ήταν όλο. Κάθε πρωί ξυπνούσα λες και είχα κοιμηθεί με δεκατρείς μπουκάλες οξυγόνου. Το πρώτο πρωί κοίταξα το ρολόι, έξαλλος που θα ‘χει μεσημεριάσει και εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού και δεν περιδιαβαίνω το Λονδίνο. Το ρολόι έδειχνε 8.19 και κόβω το χέρι μου ότι δεν έπεσα στο κρεβάτι πριν τις 3 τα ξημερώματα.

Εκτός από ιαματικές ιδιότητες, το Λονδίνο έχει την μπάλα, έχει τα μπαρ, έχει τη μουσική, έχει τα γήπεδα, έχει τον πιο καυστικό, έξυπνο και γρήγορο λαό στον κόσμο, έχει τα ασύλληπτα πάρκα, έχει ΦΟΒΕΡΟ ακουάριουμ (top3 προτεραιοτήτων μου σε κάθε μεγάλη, ευρωπαϊκή πόλη που ταξιδεύω) και έχει μια ιστορία κρυμμένη σε κάθε του στενό. Το ότι περπατούσαμε δέκα ώρες τη μέρα και δεν καταφέραμε να το γυρίσουμε όλο είναι επίσης στα συν. Το χάιλάιτ ήταν η στιγμή που είδα το Stamford Bridge να ξεπροβάλλει πάνω πάνω από κάτι πολυκατοικίες. Αν έβλεπα τον Γκοτζίλα, η καρδιά μου δε θα χτυπούσε τόσο γρήγορα. Πού να ήμουν και οπαδός της Τσέλσι.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΛΟΝΔΙΝΟ ΜΕ 61,5%

Καμία έκπληξη. Το Λονδίνο, συγκεντρώνοντας για διαφορετικούς λόγους τις προτιμήσεις ένα σωρό διαφορετικών ανθρώπων, επικρατεί συγκεντρώνοντας μεγαλύτερο ποσοστό από τους άλλους δύο προορισμούς μαζί. LDN λοιπόν.