Τι σκέφτομαι όταν ακούω το καινούργιο τραγούδι της Adele;
Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ ένιωσαν ότι όλο το σύμπαν ασχολείται με το 'Hello' της Adele και απάντησαν αυθόρμητα και χωρίς λογοκρισία στο κεντρικό ερώτημα του θέματος.
- 28 ΟΚΤ 2015
Και ξαφνικά όλο το ίντερνετ μιλάει για το καινούργιο τραγούδι της Adele. Το ‘Hello’, ένα από τα σινγκλ του επικείμενου άλμπουμ της με τίτλο ’25’, που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Νοέμβρη, κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα και έχει κάνει πάταγο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεπέρασε τα 100 εκατομμύρια views στο Youtube σε λιγότερο από πέντε μέρες.
Το βίντεο έχει σκηνοθετήσει το παιδί-θαύμα του καναδέζικου σινεμά, Xavier Dolan, γνωστός για τα ‘Heartbeats’ και ‘Laurence Anyways’, ο οποίος μάλιστα προκάλεσε και τη στεναχώρια των tech freaks για τη χρησιμοποίηση ενός αρχαίου κινητού στο βίντεοκλίπ.
Τέλος πάντων, οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ κατάλαβαν το αγνό σκεπτικό του Dolan, αλλά έχουν μερικές αυθόρμητες σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν μαζί σου, για το τι σκέφτονται ακούγοντας το ‘Hello’ της Adele.
(Άκουσε το κι εσύ για να αφήσεις τον οβολό σου στα σχόλια)
Τον Στράτο Διονυσίου, σκέφτεται ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Η Αντέλ έχει τραγουδήσει με την τεράστια φωνή της εκείνη την κομματάρα για την πύρινη βροχή, I set fire to the rain φώναζε και γέμιζε το δωμάτιο με πόνο και θυμό και όλα τα παραδίπλα δωμάτια, και αν αυτό δεν είναι ό,τι πιο κοντινό σε λαϊκό ερωτικό παράπονο τότε δεν ξέρω πια τι είναι. Το “Hello”, ξεκάθαρα πολύ όμορφο κομμάτι, δεν το αναζήτησα γιατί φοβόμουν πως από αντίδραση στο μοίρασμα ΟΛΩΝ θα το αντιπαθούσα. Αλλά έβαλα να το ακούσω επειδή πέρασε στο feed μου στο spotify κι απλά πάτησα play. Έκανα μια δουλειά στον υπολογιστή εκείνη την ώρα κι έτσι έπαιξε 7-8 φορές στο repeat και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είχα σφιχτεί κάπως μέσα μου. Την είχα αφήσει εκεί να πονάει και να οδύρεται, κι εκείνη μπορεί να είχε ακόμα δυνάμεις αλλά εγώ ξεφυσούσα. Με εξάντλησε το κομμάτι. Πολύ συχνά την βαριέμαι την Αντέλ, και σε φάσεις δυσκολεύομαι πολύ να νοιαστώ για το νιώσιμό της. Έχει κερδίσει 100 Γκράμι, Όσκαρ, δισεκατομμύρια, έχει τρομακτικό ταλέντο και δημοφιλία και πονάει για εκείνο τον έρωτα που παλεύει να ξεπεράσει. ΟΚ. Ας πούμε ότι συμπάσχουμε, στον έρωτα όλοι οι πόνοι ίδιοι είναι. Εξάλλου αν είναι κάποια τραγουδίστρια να μπορεί να μας βάλει σε αυτό το τριπάκι είναι εκείνη που μπόρεσε και τραγούδησε στα αγγλικά το βρέχει φωτιά στη στράτα μου.
Τη Μάρθα Βούρτση, αναπολεί η Έρρικα Ρούσσου
Ο Θοδωρής ομολογώ ότι μου έδωσε πολύ καλή πάσα. Η Adele είναι η προσωποποίηση εκείνης της ευγενικής κλάψας που για κάποιον κατά πάσα πιθανότητα μαζοχιστικό λόγο, μου αρέσει να έχω στα αυτιά μου. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έχω τραγουδήσει φάλτσα μαζί της το Someone like you σαν ένα είδος συμπαράστασης στη φίλη μου από την άλλη άκρη του ατλαντικού. Για κάποιον λόγο, πάντοτε την κάνω εικόνα καμπουριασμένη στη μέση ενός κρεβατιού να παίζει με κομμένο ντεπόν της Αρβανιτάκη και κατά φάσεις να κοιτάει προς τα πάνω με τάσεις προσευχής. Πάντοτε εκείνη είναι μισοκλαμμένη και το σπίτι ψηλοτάβανο. Την 20η και πλέον φορά που άκουσα το Hello μου ήρθε στο μυαλό η Μάρθα Βούρτση αλλά όχι για το λόγο που ίσως φαντάζεσαι. Τη σκέφτηκα στο ίδιο κρεβάτι με την Adele να προσπαθεί να τη συνεφέρει και με το άλμπουμ της καλλιτεχνικής της πορείας σε μικρή και μεγάλη οθόνη στα χέρια να την καθησυχάζει ότι δεν θα έχει για πάντα το ρόλο της βαριοχτυπημένης. Φαντάζομαι θα έχεις παρατηρήσει ότι η μικρή Μάρθα που μας έμαθε τι θα πει κλάμα και οδυρμός στον κινηματογράφο είναι η μεγάλη Μάρθα που στην τηλεόραση έχει υποδυθεί (εξαιρετικά) μόνο κωμικούς ρόλους.
Adele, υπάρχει ελπίδα. Και έρχεται. Σε 10-15 χρόνια.
Το Hello του Lionel Richie, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Έχω ακούσει το Hello του Lionel Richie περισσότερες φορές απ’ όσες θα έπρεπε. Βλέπεις, μιας και ήταν ένα από τα αγαπημένα κομμάτια της μητέρας μου, είχε βρεθεί σε μια κασέτα η οποία έπαιζε ΜΟΝΙΜΑ στο αυτοκίνητό της, όταν ήμουν παιδάκι. Μαζί με τον αδερφό μου, είχαμε μάθει απ’ έξω τους στίχους ενώ για πολλά χρόνια, μόλις άκουγα τη λέξη Hello, συμπλήρωνα μόνος μου “is it me you’re looking for?”. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι όταν η Adele μπήκε στο καινούριο της τραγούδι λέγοντας Hello και δεν συνέχισε με “is it me you’re looking for?” με έχασε για πάντα. Ευτυχώς που υπάρχει το ίντερνετ.
“Όχι πάλι”, ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Θα ξεκινήσω με μία μίνι εξομολόγηση. Υπάρχει ένα δεκαπεντάλεπτο βίντεο από την εμφάνιση σταθμό στο Royal Albert Hall, ένα βίντεο στο οποίο τραγουδά το Someone like you, δακρύζει και στη συνέχεια δίνει ένα nasal version (όπως λέει εκείνη) του Rolling in the deep. Αυτό το βίντεο πρέπει να το έχω δει πάνω από 200 φορές τα τελευταία χρόνια. Και ομολογώ ότι η φωνή της με συγκινεί, ίσως γιατί έχει συνδέσει το Someone like you με μια προσωπική της ιστορία για να σε κάνει έτσι να ταυτιστείς λίγο παραπάνω. Πριν έρθει η αποθέωση με το Rolling in the deep ή το Set fire to the rain. Η εποχή αυτή έκλεισε. Και περιμένω (βασικά δεν περιμένω τίποτα) από την Adele να πάει ένα βήμα παραπέρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι το κάνει με το Hello και αυτή τη θλίψη στο βλέμμα. Δεν ξέρω αν το κάνει βουτώντας ξανά σε έναν παλιό έρωτα. Τα τραγούδια της Adele για κάποιο λόγο πρέπει να κάτσουν λίγο μέσα σου. Δεν γίνεται να τα αγαπήσεις με τη μία. Είμαι σίγουρος ότι σε ένα χρόνο θα μου αρέσει εξίσου με τα προηγούμενα. Και δεν θα με πειράζει που ξεσκονίζει όπως και στο video clip τα παλιά.
Ένα χειμωνιάτικο, σουηδικό χωριό, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Είμαι πάρα πολύ κοντά με τον Δημητρόπουλο, εξωφρενικά κοντά για την ακρίβεια, γεγονός που με εκνευρίζει γιατί πρόλαβε να τα γράψει πρώτος. Ο Ντολάν έχει κάνει φανταστική δουλειά -ως συνήθως- και αυτό που με κέρδισε με συνοπτικές διαδικασίες στο τραγούδι που άκουσα σε ανεπανάληπτο ριπίτ (‘ανεπανάληπτο ριπίτ’, τι λες ρε φίλε) είναι το χρυσαφί του χρώμα, τόσο στο κλιπ όσο και στο συναίσθημα. Μπορεί η Αντέλ να κλαίει και να οδύρεται για το αγόρι που δεν της έδωσε τη σημασία που θα ‘πρεπε, αλλά δεν το πιάνω καθόλου ως ερωτικό όλο αυτό. Το πιάνω ως ένα καρτποστάλ 12ετίας από ένα χωριό της Σουηδίας που δεν έχω ιδέα πώς λέγεται, αλλά θυμάμαι ότι το ‘βρεχε μια θάλασσα πιο μαύρη κι απ’ το μέλλον, κάνοντας με να παίρνω τους φίλους μου κάθε μια ώρα τηλέφωνο, για να σιγουρεύομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που με περιμένουν πίσω στην Ελλάδα. Αν το άκουγα κοιτώντας αυτή τη μαύρη θάλασσα, μάλλον θα είχα βουτήξει.
