Θανασάκης vintage

Γεια σας. Σήμερα είμαι εδώ με νοσταλγική διάθεση και όχι μόνο. Βλέπετε, θα σας παρουσιάσω μερικά από τα αντικείμενα που υπάρχουν στο σπίτι και έχουν “ξεχαστεί” σ’ αυτό από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Εντάξει, για την ακρίβεια δεν ξεχάστηκαν, αντίθετα, είμαι ψυχάκιας μαζί τους. Τα προσέχω όσο μπορώ, μερικά έχουν “φρεσκαριστεί” λιγάκι, αλλά όλα διατηρούν χαρακτήρα και προσωπικότητα από τότε που “γεννήθηκαν”. Φαντάζομαι, αρκετά από αυτά οι παλαιότεροι – βλέπε Γιαννάκης Φιλέρης – θα τα αναγνωρίσουν και θα τα θυμηθούν, ενώ τα περισσότερα οι νεότεροι ίσως να τα βλέπουν και για πρώτη φορά. Δεν είναι σπάνια αντικείμενα, είναι όμως πολύ αγαπημένα και ιδιαίτερα όμορφα για να τα αποχωριστώ.

Έχοντας αντέξει τόσες δεκαετίες, θα ήταν κρίμα και άδικο να πεταχτούν στα σκουπίδια, επειδή κάποια από αυτά δεν είναι πλέον λειτουργικά. Έτσι κι αλλιώς, όπως θα διαπιστώσετε, αρκετά αποτελούν μέρος της διακόσμησης του σπιτιού και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερα προστίθενται στη “δημόσια θέα”. Είναι επειδή ξεμωραίνεσαι, θα υποστήριζε με έμφαση ο Φιλεράκος, ίσως και κάποιοι από εσάς, είναι όμως που τα σκασμένα συνεχίζουν να ασκούν πάνω μου μια μοναδική γοητεία, τόση που δεν μπορώ να τους αντισταθώ. Πάμε όμως να τα δούμε παρέα, ίσως τελικά αρέσουν και σε εσάς. Πριν περάσουμε στις εικόνες, να ευχαριστήσω την μικρή Γουότκινσον (a.k.a. Φραντζέσκα) που ήρθε με την μαγική μηχανή της για να τραβήξει τις φωτογραφίες που θα δείτε στη συνέχεια. Μπατάκο, για να ξέρεις, την κεράσαμε καφέ και όχι καραμελίτσες.

Η πιο vintage γωνιά του σπιτιού. Δεν την περιγράφω γιατί θα την δούμε πιο κάτω αναλυτικά. Μοναδικό μπόνους, το σκίτσο μου που φιλοτεχνήθηκε από αγιογράφο του Αγίου Όρους το 1972!

 

1. Η υπέροχη τηλεόραση έπιπλο της Telefunken

 

Οι περισσότεροι, ή μάλλον όλοι για να ακριβολογήσω, δεν παίρνουν χαμπάρι ότι πρόκειται για τηλεόραση όταν μπαίνουν στο σαλόνι και την βλέπουν με τα συρόμενα πορτάκια κλειστά. Δεν πάει καν το μυαλό τους ότι μπορεί να είναι τηλεόραση.  Κάποιοι την έχουν περάσει για μπαρ, κάποιοι άλλοι για διακοσμητικό ντουλαπάκι. Όμως όταν τα πορτάκια ανοίγουν, εμφανίζεται η πρώτη TV – ασπρόμαυρη προφανώς – που είχαμε στο πατρικό μου. Είναι γερμανική Telefunken, αγορασμένη το 1964 στην Κύπρο από τους γονείς μου. Και για όσους αναρωτιούνται, ναι, συνεχίζει να λειτουργεί μισό αιώνα αργότερα!

 

Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω και το χειριστήριό της από κοντά. Τότε βλέπετε, δεν υπήρχαν ακόμα τα τηλεκοντρόλ, οπότε έπρεπε να σηκωθείς για να αλλάξεις κανάλι. Σε αυτή την οθόνη έχει παίξει ο “Άγνωστος Πόλεμος”, ο “Παράξενος Ταξιδιώτης”, η “Αθλητική Κυριακή” με τον Βαγγέλη Φουντουκίδη και τον Γιάννη Διακογιάννη, ο τελικός του Γουέμπλεϊ, η επική πρόκριση της ΑΕΚ επί της ΚΠΡ και πολλά άλλα. Παροπλίστηκε το 1981, όταν μπήκε στο σπίτι η πρώτη έγχρωμη, αλλά ποτέ δεν βγήκε από το σαλόνι του σπιτιού. Και παραμένει κοντά μου για να θυμίζει την ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ.

 

2.  Το φορητό μαγνητόφωνο της SANYO

 

Ούτε καν κασετόφωνο! Γιατί τότε, το 1971 που ο πατέρας μου το αγόρασε στο Μόναχο και το έφερε στο σπίτι, δεν υπήρχε ακόμα ο συγκεκριμένος όρος. Τότε το έλεγαν μαγνητόφωνο. Για την εποχή του ήταν αποκάλυψη! Έκανε τα πάντα. Είχε 25 διαφορετικά κουμπιά και ειδικό λαμπάκι για να βλέπεις πού βρισκόταν η κασέτα που έπαιζε! Επίσης έπαιζε ραδιόφωνο και είχε μικρόφωνο για να γράψεις εξωτερικά. Καπάκι είχε την απίστευτη για την εποχή δυνατότητα, να γράψεις από το ραδιόφωνο σε κασέτα. Σε αυτό πρωτοέγραψα εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη σε κασέτες, σε αυτό πρωτοάκουσα μουσικές που ήταν “απαγορευμένες” στο σπίτι. Είναι ασήκωτο, πρέπει να ζυγίζει κάνα πεντάρι κιλά, μην πω και παραπάνω και σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο το ραδιόφωνο.

 

3. Οι μικρές πολυθρόνες του χωριού

 

Τις είδατε και στην πρώτη φωτογραφία. Όταν χτίστηκε το σπίτι στο χωριό το 1972, αγοράστηκαν για το σαλόνι. Ο καναπές παραμένει στον Μάραθο, οι δυο μεγάλες πολυθρόνες βρίσκονται στην Αθήνα, αλλά ξαναφτιάχτηκαν από την αρχή, όμως οι δυο μικρές παραμένουν όπως ακριβώς ήταν. Δεν έχουν υποστεί την παραμικρή φθορά, κάτι που αποδεικνύει ότι η ποιότητα των πραγμάτων του τότε δεν έχει την παραμικρή σχέση με την σημερινή. Με τρελαίνει το πορτοκαλί τους χρώμα που δίνει ζωντάνια σε ολόκληρο το σαλόνι. Και είναι πιο άνετες και από την ίδια την άνεση. Μπόνους το χαλί, που αγοράστηκε από τους γονείς μου στα μέσα της δεκαετίας του ’60.

 

4. Το ασημένιο όρθιο τασάκι

 

Και αυτό το είδατε στην αρχική φωτογραφία του σαλονιού. Είναι από το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70, όμως έχει “αναπαλαιωθεί” και γυαλιστεί και πλέον βρίσκεται ανάμεσα στις δυο μικρές πορτοκαλί πολυθρόνες για τους αμετανόητους καπνιστές που έρχονται στο σπίτι και βαριούνται να τεντώσουν το χεράκι τους μέχρι το τραπεζάκι. Ο μηχανισμός του “ρουφάει” στάχτες και αποτσίγαρα προς τα μέσα!

 

5. Το φορητό ηλεκτρόφωνο της Electra

 

Πρόκειται για την μεγάλη μου αδυναμία, γι’ αυτό το έβαλα και στην κεντρική φωτογραφία του κειμένου. Το έφερε η θεία μου το 1968 από την Αμερική και την κατάφερα να μου το χαρίσει το 1980. Είναι ένα μικρό φορητό πικ-απ και ραδιόφωνο, από εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι νεολαίοι του ’60 για τα πάρτι τους και τις εκδρομές τους. Το μεταφέρεις όπου θέλεις, στο βουνό, στη θάλασσα, στην πόλη, στο χωριό. Δουλεύει με ρεύμα, αλλά και με μπαταρίες. Παίζει 45αρια αλλά και μεγάλους δίσκους. Αν λειτουργεί ακόμα; Ιδού η απάντηση!

 

6. Η προπαίδεια του Κατράντζου

 

Ο Κατράντζος (Σπορ) ήταν ένα μεγάλο πολυκατάστημα στην Αθήνα, στη γωνία Σταδίου και Αιόλου, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το 1972 (υπήρχε ήδη στη Θεσσαλονίκη). Εκείνη τη χρονιά, που θα πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού, ο μπαμπάς μού έκανε δώρο αυτό το απίστευτο για την εποχή του γκατζετάκι, για να μάθω την προπαίδεια. Όταν το κοίταζες ακίνητο, έβλεπες την πράξη, δηλαδή για παράδειγμα, 2Χ2, 2Χ3, 2Χ4 κλπ. Όταν το κουνούσες λίγο προς οποιαδήποτε μεριά, έβλεπες τη λύση, δηλαδή 4, 6, 8 κλπ. Μη σας μπερδεύω όμως, ιδού πώς λειτουργούσε!

 

7. Η κατευθυνόμενη μηχανή

 

Ακριβώς έτσι. Κατευθυνόμενη και όχι τηλεκατευθυνόμενη, αφού το χειριστήριο ενωνόταν με καλώδιο με τη μηχανή, που σήμαινε ότι έπρεπε να είσαι κοντά και όχι μακριά για να μπορέσεις να την οδηγήσεις. Δώρο Χριστουγέννων του 1973 από τους γονείς μου, είχα πάθει τρελή ζημιά με το παιχνίδι που ήταν γιαπωνέζικο bandai. Το χειριστήριο είχε τιμόνι, ενώ το πράσινο και το κόκκινο κουμπάκι που βλέπετε πάνω του, πήγαινε τη μηχανή μάρκας Honda παρακαλώ, μπροστά ή πίσω! Αναβόσβηναν τα φώτα, έκανε ουά ουά, αλλά εντάξει, μην με παρεξηγείτε. Με πατέρα στρατιωτικό, πού να ήξερα τότε ότι ο εν λόγω κύριος θα λεγόταν αρκετά χρόνια μετά “μπάτσος”; Δυστυχώς δεν λειτουργεί πια, στερώντας μου την ευχαρίστηση να την στέλνω συνεχώς με τσίτα γκάζια πάνω στους τοίχους του σπιτιού.

 

8. Τα ξύλινα στρατιωτάκια του Κοκκώνη

 

Ο Κοκκώνης, γνωστός για τις σημαίες και τα μετάλλια, βρισκόταν στη στοά Αρσακείου, στο κέντρο της Αθήνας. Τη δεκαετία του ’70 πουλούσε και ξύλινα στρατιωτάκια, που όπως είπα και στην προηγούμενη παράγραφο, λόγω ιδιότητας του μπαμπά, έφταναν σωρηδόν στο σπίτι. Θα μπορούσα να τα χωρίσω σε δυο “γενιές”. Μέχρι περίπου το 1974, τα στρατιωτάκια ήταν ξύλινα και ζωγραφισμένα στο χέρι (οι τσολιάδες στα δυο φυλάκια και οι αρχαίοι).  

 

Από το ’74 και μετά, κατασκευάζονταν μαζικά πλέον από σκληρό πλαστικό (οι έφιπποι τσολιάδες). Έχω αναρίθμητα από όλα τα σώματα, άψογα διατηρημένα και εντελώς ακίνδυνα αφού απέφυγα με χαρακτηριστική ευκολία να γίνω στρατόκαυλος! Ο Κοκκώνης έχει σταματήσει να τα πουλάει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά μπορείτε πλέον να τα βρείτε στα μαγαζιά της Ιπποκράτους με τις μινιατούρες. Τα πλαστικά όμως, γιατί τα ξύλινα είναι δυσεύρετα.

 

9. Το κλασικό τηλέφωνο με το καντράν

 

Αυτό προφανώς το γνωρίζετε όλοι. Το θρυλικό καντράν με αυτόν τον υπέροχο ήχο που έκανε όταν γύριζες τα νούμερα. Η συγκεκριμένη συσκευή είναι από το 1969 και όταν την χρησιμοποιείς, νομίζεις ότι είναι καινούργια. Είναι προγενέστερη της κλασικής Siemens, αμερικανικής προέλευσης.

 

10. Φωτογραφική μηχανή Zenit-E Moscow 1980

 

Φωτογραφική μηχανή από την συλλεκτική σειρά που κυκλοφόρησε η ρωσική Zenit για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας το 1980. Το συγκεκριμένο μοντέλο κυκλοφόρησε το 1978 και αν παρατηρήσετε προσεκτικά, στη δεξιά μεριά βρίσκεται το σήμα των Αγώνων της Μόσχας. Λειτουργεί σαν καινούργια, με την υπέροχη μίνιμαλ σοβιετική τεχνολογία της εποχής. Ότι πρέπει για “τελειωμένους” και κολλημένους παραδοσιακούς φωτογράφους!

 

11. Κομπιουτεράκι Sharp

 

Το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. 1974 και με τον πατέρα μου είχαμε πάει στο γραφείο ενός φίλου του από την Κύπρο, ο οποίος είχε ανοίξει στην Αμαλίας παράρτημα της εταιρείας του, που είχε να κάνει με συντήρηση αεροσκαφών. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Οι δυο τους τα λέγανε, εγώ είχα βαρεθεί μέχρι αηδίας, μέχρι που ο τύπος μου έδωσε αυτό. Ήταν τόσο άγνωστα τότε στην Ελλάδα, που δεν ήξερα τι είναι. Όταν μου έδειξε την λειτουργία του, έπαθα τσιτσίμπρι! Κοιμόμουνα με το κομπιουτεράκι της Sharp, έκανα πράξεις με τις ώρες, το είχα λατρέψει. Το θηρίο συνεχίζει να λειτουργεί μετά από τέσσερις δεκαετίες, όμως όταν ήρθε η Φραντζέσκα για τις φωτογραφίες, δεν είχα μπαταρίες εύκαιρες.

 

12. Υπερατού ή κουαρτέτες

 

Άλλο ένα παιχνίδι της γενιάς μου που ήρθε στη μόδα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, μεσουράνησε για μια δεκαετία περίπου και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Διάφορες κατηγορίες (αυτοκίνητα, φόρμουλα, πύραυλοι, όπλα, αεροπλάνα, πολεμικά, ότι μπορεί να βάλει ο νους σας) και ατελείωτες κόντρες ανάμεσα στα χαρακτηριστικά (τεχνικά και άλλα) των καρτών που είχαν οι παίκτες στα χέρια τους. Οι διαστημικοί πύραυλοι και τα οπλικά συστήματα είναι της πρώτης γενιάς (1975), ενώ τα πολεμικά αεροπλάνα της δεύτερης (1978).

 

13. Τα μολύβια της Schwan

 

Αυτό το υπέροχο κουτάκι βρίσκεται στο γραφείο μου από το 1971! Ήταν τα πρώτα χρωματιστά μολύβια που μου χάρισαν οι δικοί μου όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο. Τα κράτησα μέχρι σήμερα και αν ανοίξετε το κουτάκι, θα τα βρείτε μέσα. όχι όλα, μόνο πέντε, αλλά και αυτά είναι αρκετά για την ανάμνηση της πρώτης “σχολικής” ζωγραφιάς.

 

14. Μονοφωνικά ακουστικά

 

Μια ακόμα εκπληκτική ανακάλυψη-αποκάλυψη από τη δεκαετία του ’70. Γιαπωνέζικης προέλευσης (το γράφει και η θήκη απέξω, Japan), έφτασαν στα χέρια μου το ’77 μέσω Αμερικής. Τα είχε φέρει η θεία μου, μου τα είχε χαρίσει μαζί με ένα τρανζιστοράκι και είχα βρει την ησυχία μου, αφού μπορούσα να ακούω μουσική και οτιδήποτε άλλο έπαιζε το ραδιόφωνο, όποια ώρα ήθελα, ειδικότερα το βράδυ που έπεφτα για ύπνο, χωρίς να παίρνει χαμπάρι κανένας. Σαφώς και συνεχίζουν να λειτουργούν μέχρι και σήμερα, αλλά δεν τα χρησιμοποιώ, γιατί καλή η νοσταλγία, αλλά το μονοφωνικό δεν τραβάει πλέον.

 

15. Η πανέμορφη Wolseley 16/60

 

Κλείνω με κάτι που προφανέστατα δεν βρίσκεται στο σπίτι, αλλά είναι ότι πιο όμορφο υπάρχει στην κατοχή μου από εκείνες τις δυο δεκαετίες. Το υπέροχο Wolseley 16/60 ήταν το αυτοκίνητο του πατέρα μου και έχει ηλικία ακριβώς 50 ετών. Αγοράστηκε στην Κύπρο το 1965 (στη φωτογραφία είναι ακόμα με τις κυπριακές πινακίδες) και βρίσκεται παροπλισμένο στο γκαράζ του Μαράθου εδώ και 17 χρόνια. Πρόκειται για θηρίο ανήμερο, κανονικό τανκ, διατηρεί ακόμα και τώρα την αίγλη του, έχει υποστεί φθορές από τον χρόνο, αλλά όχι ιδιαίτερα σημαντικές. Είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έχω μετανιώσει που δεν οδηγώ, αλλά όχι τόσο μεγάλος ώστε να με κάνει να κάτσω στο τιμόνι στα γεράματα.

 

Αυτά λοιπόν με τα παλαιά αντικείμενα, το δέσιμο μαζί τους, τις αναμνήσεις και την νοσταλγία. Άλλοι θα τα είχαν πετάξει, εγώ τα κράτησα και δεν το μετάνιωσα. Κοιτώντας τα ή χρησιμοποιώντας τα δεν έρχεται πίσω ο χρόνος. Αλλά το νοερό ταξίδι πίσω στον χρόνο μέσα από αυτά είναι ανεκτίμητο. Δοκιμάστε το κι εσείς αν περάσατε ωραία διαβάζοντας αυτό το κείμενο. Μπορεί τώρα να σας φαίνεται ή να σας ακούγεται σαχλό, αλλά μετά από δυο, τρεις, τέσσερις δεκαετίες, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερο και ξεχωριστό.