Φτου ξελευτερία, Μαριλίτα Λαμπροπούλου

Για όλα ‘φταίει’ ο Παπακαλιάτης. Αυτός ήταν που την ‘ανακάλυψε’ και την έχρισε, ως πέτρα του σκανδάλου, πρωταγωνίστρια στην τηλεταινία Τρεις ευχές (2001). Εκεί που με όπλο ένα ζευγάρι τεράστια ελαφίσια μάτια, σαρκώδη χείλη, πλούσιο φυσικό στήθος και ένα αγορίστικο κούρεμα που αναδείκνυε ταυτόχρονα όλα τα παραπάνω, μας έκανε να την καψουρευτούμε παράφορα.

Τρία χρόνια μετά ήρθε ο Εραστής των Δυτικών Προαστίων και ολοκλήρωσε το πατατράκ που πάθαμε, όλοι μαζί (δείτε την εδώ σε μια σκηνή με τη Τζένη Μπότση), με την πάρτη της.

Και, κάπου εδώ, η Μαριλίτα ξεκίνησε το κρυφτό (από τη μοίρα της και τη δημοσιότητα που την πολιορκούσε). Ένα παιχνίδι στο οποίο αποδείχθηκε και αποδεικνύεται εξαιρετικά ταλαντούχα.

Συγκεκριμένα, με την εξαίρεση μιας και μοναδικής αραχνοΰφαντα γυμνόστηθης φωτογράφησης που έκανε, κάποια στιγμή, στο Max, έναντι ενός καθόλου ευκαταφρόνητου ποσού (αυτός ήταν ο λόγος που το έκανε και όχι κάποια ‘έξαρση’ ματαιοδοξίας-ένα θανάσιμο αμάρτημα στο οποίο έχει ανοσία), η Μαριλίτα σταμάτησε να κάνει δώρα στο αντρικό φύλο.

Τα επόμενα χρόνια συνέχισε να είναι εντός του οπτικού μας πεδίου, με λιγότερο δημοφιλείς σειρές όπως τα Έρωτας με Επιδότηση ΟΓΑ δίπλα στον Παρτσαλάκη, το τύπου CSI Ίχνη, τον Μανουσάκειο Φάρο και το Υπάρχουν άντρες και άντρες ως ‘νταντά’ τριών αντρών. Μετά έκανε ένα διάλειμμα 4 ετών για να γεννήσει με την ησυχία της το παιδί της και να το δει να μεγαλώνει. Και επέστρεψε ξανά. Πρώτα με το Είναι Στιγμές. Και, μετά από ένα ακόμη διάλειμμα, με το Όρκος Σιωπής.

Όμως τα πράγματα μεταξύ μας δεν ήταν ποτέ ίδια. Δεν την απαρνηθήκαμε και δεν την ξεχάσαμε ποτέ. Απλώς απομακρυνθήκαμε.

Όλα τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Είναι, ωστόσο, η μισή και ούτε. Στην πραγματικότητα η Μαριλίτα δεν υπήρξε ανακάλυψη του Χριστόφορου.

Η απόφοιτος της Σχολής Θεατρικών Σπουδών της Πάτρας είχε προλάβει πριν να συνεργαστεί με τον Μαρμαρινό στο “Ρομαντισμό” και στον “Αμλετ”, να σκηνοθετήσει την “Ψυχολογία Συριανού Συζύγου” στο Στούντιο Ιλίσια και τον “Επιστάτη” του Πίντερ και, φυσικά, να κάνει τηλεφωνικό σεξ εν μέσω ενός μαθήματος αγγειοπλαστικής στην εναρκτήρια σκηνή του Μια Μέρα τη Νύχτα του Πανουσόπουλου.

Ενώ ακόμη καλύτερη υπήρξε η παρουσία της στο ‘Βασιλιάς’ του Νίκου Γραμματικού -ως η γυναίκα που αναστατώνει τη ζωή του αποφυλακισμένου Βαγγέλη Μουρίκη- που κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Καΐρου. Για αυτό άλλωστε το αναφέρω και όχι επειδή περιλαμβάνει μια αξέχαστη full frontal γυμνή σκηνή που την δείχνει να λούζεται σε μια αυτοσχέδια μπανιέρα.

Ναι, καλά το κατάλαβες. Μπορεί το σώμα και το πρόσωπο της ξωτικοβασίλισσας Μαριλίτας να υπήρξαν διεθνών προδιαγραφών, αλλά το ‘κρυμμένο’ της όπλο ήταν το μυαλό και η καλλιέργειά της.

Ότι δηλαδή mainstream έχεις δει και ξέρεις από την πάλαι ποτέ εκπρόσωπο της Ελλάδας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου στην κατηγορία Shooting Stars είναι αυτό που την εκφράζει λιγότερο ως άνθρωπο και καλλιτέχνη.

Ναι, πατριώτη. Καλά το κατάλαβες. Το χάσαμε και αυτό το κορμί. Είναι ταγμένο στη τέχνη. Για την ακρίβεια κάνει θεατρικές διασκευές και σκηνοθετεί παραστάσεις, με τελευταία το ‘Σκακιστική Νουβέλα’, ένας μονόλογος διασκευή της νουβέλας του Στέφαν Τσβάιχ. Kαι το κάνει καλά.

Κατά τα άλλα συνεχίζει να δίνει σπάνια συνεντεύξεις. Συνεχίζει να αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τις φωτογραφήσεις (στα 14 χρόνια πορεία της, ζήτημα να έχει κάνει 7-8). Συνεχίζει την υπέροχη, μοναχική, πορεία της. Και συνεχίζει να είναι χάρμα οφθαλμών. Απλώς προτιμά, από το να την κοιτάζουμε, να ακούμε αυτά που έχει να μας πει.