Μαρία Ηλιάκη, σήκω χόρεψε ξανά

Υπήρχε μια εποχή που έβλεπα την 4χρονη κόρη μου, κάθε μεσημερο-απόγευμα, να σηκώνεται και να χορεύει μαζί της, στα πλαίσια του ‘Η ώρα του παιδιού’ στο Δέστε Τους. Δεν το ενέκρινα. Για την ακρίβεια με έκανε να φαντάζομαι ότι θα την δω να καταλήγει χορεύτρια σε σκυλάδικο της παραλιακής. Ωστόσο, η Μαρία, πέρναγε καλά. Και αυτό ήταν μεταδοτικό. Όπως, αντίστοιχα, πλέον, είναι μεταδοτικό μάλλον το αντίθετο.

Η Νεοσμυρνιώτισσα απόφοιτος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, την οποία έβαλε στο τηλεοπτικό ‘κουρμπέτι’ η Ρούλα Κορομηλά (της οποίας υπήρξε -όπως έχει δηλώσει- και γραμματέας και παιδί για όλες τις δουλειές), έχει γκελ στους άντρες. Ακόμη και σε αυτούς που ενδεχομένως την ‘κράζουν’ δημόσια ή ‘στάχτης στα μάτια ένεκεν’ στις γυναίκες τους ότι είναι μια ακόμη ξανθιά τηλεοπτική περσόνα, όπως π.χ. η -πάλαι ποτέ- ομόσταυλή της Κατερίνα Καινούργιου. Δηλαδή ένας ανθρωπότυπος ‘άκυρος’ (προσοχή-ο ανθρωπότυπος, όχι η ίδια, μην παρεξηγηθούμε τσάμπα) και ανεπίκαιρος στην εποχή της κρίσης.

Ωστόσο γκέλα είχε. Kαι έχει. Διαπιστωμένο αυτό. Ειδικά στους άνω των 30. Και δεν μιλάω μόνο για τα τελευταία 1-2 χρόνια, που, μετά από εντατική γυμναστική, έχει φέρει το σώμα της στα καλύτερά του. Αφήνοντας για πάντα πίσω το ‘φάντασμα’ του παχουλού κοριτσιού των 70 κιλών (αν και, ως νυν χοντρός ο ίδιος, είμαι σίγουρος ότι της έχει αφήσει κατάλοιπα στην αυτοπεποίθησή της). Μιλάω για ανέκαθεν.

Προσωπικά νομίζω ότι παίζει ρόλο το πρόσωπο της. Έχει κάτι ταυτόχρονα σέξι και οικείο. Και, φυσικά, η προσωπικότητά της που αντιπροσωπεύει επάξια το αρχέτυπο της ετοιμόλογης (τσαχπίνας όταν το θέλει και ψιλο-ξινής όταν βαριέται) γειτόνισσας του διπλανού διαμερίσματος. Εκείνης με την οποία είναι καψουρεμένη -αλλά και ταυτόχρονα ζηλεύει- όλη η γειτονιά.

Επίσης, πάλι τα τελευταία χρόνια, η Ηλιάκη έχει καταφέρει να λανσαριστεί, χωρίς κανείς να το καταλάβει πως ή πότε, ως πρότυπο γυναικείου στιλ. Κάτι που αποδεικνύει καθημερινά μέσα από το προσωπικό της site και τα καθόλου ευκαταφρόνητα social της (βλέπε 300.000 fb, 476.000 twitter, 211.000 instagram).

Τα οποία, έτσι τυχαία αναφέρω, είναι μόλις μια απειροελάχιστη ‘σταλιά’ μικρότερα από τα αντίστοιχα της κεντρικής παρουσιάστριας της εκπομπής στην οποία εμφανίζεται, δηλαδή της Φαίης Σκορδά. Κάτι που, κανονικά, θα σήμαινε ότι θα έπρεπε και ο ρόλος της να είναι μεγαλύτερος. Σωστά; Τύπου ‘Ισχύς εν τη ενώσει’ φάση;

Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια παρουσιάστρα που, χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες του γιατί ή αν θα έπρεπε να είναι έτσι σε ένα ιδανικά πλασμένο κόσμο (εκεί όπου ‘σταρ’ θα ήταν μόνο συγγραφείς, ποιητές, φιλόσοφοι και eco ακτιβιστές), την γουστάρουν ταυτόχρονα οι άντρες (έστω, εγώ και οι φίλοι μου), παιδιά (έστω, η κόρη μου και οι φίλες της από τον παιδικό σταθμό) και όλες οι γυναίκες εκεί έξω που ακολουθούν τις συμβουλές της και ζητούν να μάθουν τι φοράει και που μπορούν να το βρουν.

Τότε γιατί φαίνεται (ή, τουλάχιστον, μου φάινεται εμένα) συνέχεια ‘στεναχωρημένη’; ‘Άβολη’ μπροστά στην κάμερα; Κατανοητό, μετά από τόσα χρόνια, να της λείπει ο Μουτσινάς ( Κους Κους το μεσημέρι, Δέστε Τους) το μυαλό του οποίου μπορώ να επιβεβαιώσω, από την μια και μοναδική συνέντευξη που έχουμε κάνει από κοντά, ότι στροφάρει σε άλλο -ανώτερο- επίπεδο.

Κατανοητό να έχει πάρει βαρέως την αποτυχία της περσινής της εκπομπής με τον Μάκη Πουνέντη (ήταν, άλλωστε, η πρώτη αποτυχία που της έχει τύχει στη μέχρι τώρα διαδρομή της) ή το να της είναι δύσκολο/επίπονο/αφόρητο (;) να προσαρμοστεί φέτος σε ρόλο δεύτερου βιολιού. Και, για να λέμε και τα καλά, ο τρόπος που έχει αντιμετωπίσει τα διάσπαρτα ‘καρφιά’ για την δημοτικότητά ή την προσωπική της ζωή είναι, κατά γενική ομολογία, αξιοπρεπέστατος.

Αισθάνομαι, ωστόσο, ότι κάποιος δικός της άνθρωπος -και όχι απαραίτητα κάποιος σαν και εμένα/εμάς εδώ στο ONEMAN, που την παρακολουθεί/ουμε περιστασιακά και από απόσταση- οφείλει να της επισημάνει ότι ‘ακαταμάχητη’ είναι μόνο όταν γελά.

Ιδανικά γελά και χορεύει.

Και επουδενί όταν κλαίει (εύκολα) και χορεύει (με το ζόρι).

Επίσης, εντελώς άσχετο, το απλό ντύσιμο της πάει πολύ περισσότερο.

Προσοχή. Εννοώ όταν γελάει με την καρδιά της και όχι όταν γελάει αναγκαστικά. Με άλλα λόγια όταν μας πείθει ότι χαίρεται με αυτό που της συμβαίνει. Ίσως το πρόβλημα να είναι, για άλλη μια φορά, τα νούμερα και η ψυχαναγκαστική εμμονή που παθαίνουν με αυτά -σχεδόν νομοτελειακά- όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την τηλεόραση.

Η Ντορέττα Παπαδημητρίου π.χ. σου δίνει την εντύπωση ότι, αντίστοιχα, δεν δίνει δεκάρα. Και αυτό την κάνει να μοιάζει σαφώς πιο υγιής. Ενώ η Μαρία, ακόμη και την εποχή της συμμετοχής της στο Dancing with the Stars, σου έβγαζε ότι είχε άγχος (υπαρξιακού επιπέδου) με τη σειρά της αποχώρησης.

Ίσως το μόνο που χρειάζεται η Ηλιάκη είναι να πάρει μια βαθιά ανάσα και να αποδεχθεί ότι η ζωή της δεν θα τελειώσει αν βρεθεί εκτός οθόνης για 1-2 χρόνια (κάτι που θα ήταν χρήσιμο, μιας που το αναφέρουμε, για όλο τον σχετικό κλάδο). Επίσης ότι ενδεχομένως, η τόσο έκθεση στον προβολέα, να μην είναι το απολύτως ιδανικό επάγγελμα για κάποια σαν και εκείνη που σου βγάζει -αν έχεις μάτια να το δεις- ότι δεν είναι ακόμη αρκετά ‘σκληρόπετση’ (και ας φαίνεται ή ας λέει στον εαυτό της ότι είναι) για να αντέξει το συνεπακόλουθο επώνυμο ή ανώνυμο τρολάρισμα.

Όπως και να’χει, εμείς το μόνο που θέλουμε να δούμε από εκείνη, είναι επιτέλους να χαλαρώνει. Γιατί μας αρέσει περισσότερο έτσι. Της πάει. Την αναδεικνύει. Ταιριάζει με την εποχή. Άσε που της λύνει -με την καλή έννοια- και την γλώσσα (είπαμε, το κορίτσι είναι ετοιμόλογο-και ξύπνιο).

Και, που ξέρεις, ίσως τότε της βγει να ρίξει και ένα χορό παραπάνω. Όχι για εμάς τους τηλεθεατές. Ούτε για όσους την ακολουθούν στα social ή διαβάζουν τις συνεντεύξεις της στα εβδομαδιαία (τις οποίες καλό είναι να κόψει, ταυτόχρονα με τα παπαρατσικά-δεν έχει ανάγκη τέτοια εφήμερη δημοσιότητα). Αλλά μόνη της, στο σαλόνι της, για την πάρτη της.