Βάντσικ ή Βαζέχα;

Οι δύο μεγάλοι Πολωνοί του Παναθηναϊκού των ’90s, το βουνό Γιόζεφ Βάντσικ και ο εμβληματικός Κριστόφ Βαζέχα. Ήρθαν κι οι δύο στο τριφύλλι και έγραψαν εκεί σχεδόν αποκλειστικά την ποδοσφαιρική της τους ιστορία καθώς ο Παναθηναϊκός συνέχισε τη δική του. Είναι συνδεδεμένοι άρρηκτα ο ένας με τον άλλον, όμως γι’αυτό είναι εδώ το ΟΝΕΜΑΝ, για να χωρίζει τα αχώριστα. Βάντσικ λοιπόν; Ή Βαζέχα;

Ψήφισε εσύ και μετά δες τι επιλέξαμε εμείς.

Βαζέχα, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Οφείλω να ομολογήσω ότι, αν και Ολυμπιακός, τόσο ο Βάντσικ όσο και ο Βαζέχα, μου ήταν πάντοτε εξαιρετικά συμπαθείς. Ταυτόχρονα ήταν η αιτία που για πολλά χρόνια νόμιζα ότι όλοι οι Πολωνοί έχουν μουστάκι, αλλά αυτό αφορά διαφορετική συζήτηση. Ανάμεσα στους δυο, θα προτιμήσω πάντως τον μεγάλο Κριστόφ, για τον απλό λόγο ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να προτιμήσω έναν τερματοφύλακα, από έναν γκολτζή επιθετικό, ακόμη κι αν αυτός αγωνίστηκε στον μεγάλο αντίπαλο της ομάδας μου. Μπορεί πολλά του γκολ να με πλήγωσαν, όμως πάντα αναγνώριζα την αξία του και ήρθε η ώρα να παραδεχτώ ότι όταν έβαλε *εκείνο* το γκολ που πάγωσε το Άμστερνταμ, πανηγύρισα. Βέβαια το 0-3 του ΟΑΚΑ το πανηγύρισα ακόμα πιο έντονα, όμως η ψυχολογία ενός 10χρονου παιδιού είναι άτιμο πράγμα κι αλλάζει εύκολα. Βαζέχα λοιπόν, κι ας μην μάθαμε ποτέ να λέμε σωστά το επώνυμό του.

Βαζέχα, ο Γιώργος Μυλωνάς

Την στιγμή που “ο Βαζέχα πάγωνε το Άμστερνταμ”, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς πετύχαινε. Το κατάλαβα ένα τέταρτο περίπου αργότερα όταν άρχισαν να πέφτουν κροτίδες στην Πανόρμου και ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ήμουν πλέον 12 χρονών, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που αντιλαμβανόμουν πώς είναι να αγαπάς μια ομάδα και να γίνεσαι φίλαθλος της. Από τότε ο Βαζέχα ταυτίστηκε σχεδόν με οποιαδήποτε ποδοσφαιρική μου χαρά. Προφανώς τις επιτυχίες του ο Παναθηναϊκός τις οφείλει σε μεγάλο βαθμό και στο “βουνό”, αλλά είχε την ατυχία να είναι γκολκίπερ. Πόσες φορές είπαμε έχει κερδίσει την “Χρυσή Μπάλα” κάποιος τερματοφύλακας; Βαζέχα ακόμα και αν απέναντι του στο δίλημμα βρισκόταν ο Νόιερ.

Βάντσικ η Δώρα Τσαμπάζη

Βάντσικ γιατί τον προτιμούσε η τιτανομέγιστη Ντένη Μαρκορά και ήξερε κι αυτή ότι τον λένε “Το Βουνό”. Στον θρυλικό δε τοίχο του σπιτού της, τον οποίο φωτογραφίες της με πολύ σημαντικούς ανθρώπους κοσμούσαν, είχε και φωτογραφία με όλο το ρόστερ του Παναθηναϊκού και εκείνη δίπλα δίπλα στον Γιόζεφ Βάντσικ να ποζάρει. Αυτά. Α! και γιατί δεν ξύρισε ποτέ το τίμιο μουστάκι του.

Βάντσικ ο Πάνος Κοκκίνης

Του έχω αδυναμία επειδή παίζαμε στην ίδια θέση (εγώ γιατί βαριόμουνα να τρέξω και ήμουν άχρηστος οπουδήποτε αλλού, εκείνος επειδή ήταν καλός). Τη θέση εκείνη που θεωρώ πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη εντός γηπέδου. Γιατί αν δεν έχεις καλό τερματοφύλακα, κάποιον που να εμπιστεύεσαι τυφλά με ότι πιο ‘πολύτιμο’ έχεις ως ομάδα (την εστία σου), δεν πας πουθενά. Ούτε συνοικιακό πρωτάθλημα δεν κερδίζεις. Όσο γκολ και αν βάζουν οι υπόλοιποι μουστακαλήδες Πολωνοί διαθέτεις στο roster σου.

Βαζέχα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο Βαζέχα είναι σίγουρα εκείνος ο συμμαθητής τον οποίο δεν θα έκανα ποτέ παρέα. Εξυπνάκιας, ψιλοτσαντίλας, μάγκας, σίγουρα με μπανάνα στη μέση αλλά καλό παιδί. Ο Βαζέχα είναι σίγουρα ο μπαλαδόρος της τάξης που θα διάλεγε τους καλύτερους στην ομάδα του, θα με εκνεύριζε σε κάθε παιχνίδι με ντρίμπλες αλλά και με το πόσο αποφασισμένος θα ήταν να παίξουμε κανονική μπάλα και όχι να χαβαλεδιάσουμε με μια μπάλα στα πόδια γιατί διάολε στο σχολείο είμαστε. Αυτοί οι τύποι στο σχολείο είναι που γίνονται μπαλαδόφατσες, πουλάνε φανέλες και γίνονται μεγάλοι σταρ των ομάδων. Στο σχολείο θα έκανα παρέα με τον ψηλό, τον Άβερελ, τον καλοκάγαθο με το υπερτροφικό από το γυμνάσιο μουστάκι που όταν θα μας φώναζαν για μπάλα, μπορεί και να προτιμούσε να πάμε να φάμε καμιά ζαμπονοτυρόπιτα. Αλλά επειδή εδώ δεν ψηφίζω για φίλο μου στο σχολείο, θα πάω με τον άλλον, τον κοντό, αυτόν που κάποτε έδωσε το όνομά του σε έναν σκύλο μου χωρίς φυσικά να το ξέρει. Ήταν σκύλος ο Κριστόφ

Βάντσικ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο Βαζέχα είναι τεράστιος, αρχισκόρερ, σημαία, όλοι τον ξέρουμε και όλοι (οι μη Παναθηναϊκοί) τον έχουμε να δει να στέλνει την μπάλα στο γάμα της ομάδας μας με αυτές τις σβούρες και τις εκτελέσεις μέσα από την μικρή περιοχή του ΟΑΚΑ. Για χρόνια, είχα επινοήσει την έκφραση ‘κλασικό γκολ Παναθηναϊκού’ και εννοούσα ‘κλασικό γκολ Βαζέχα’. Αλλά ο Βάντσικ… Ο Βάντσικ είναι το σινεμά στα καλύτερά του. Με το μουστάκι, με τη χαίτη και με το θεόρατο κορμί, ο Βάντσικ θα κουβαλάει την κοψιά του τερματοφύλακα για πάντα. Εννοώ ότι ακόμη κι αν έβγαζε το μεροκάματο ως αστυνομικός ή ως πυροσβέστης, οι συνάδελφοί του θα τον φώναζαν τερματοφύλακα, έτσι ασυνείδητα. Η σιγουριά περί αυτού δεν βασίζεται στο μπόι και τα τεχνικά χαρακτηριστικά, αν και αυτά προφανώς παίζουν το ρόλο τους. Η σιγουριά βασίζεται στα μάτια του Γιόζεφ που από μόνα τους είναι ολόκληρο κεφάλαιο στο -φανταστικό ή πραγματικό- βιβλίο για τη Μοναξιά του Τερματοφύλακα. Κι αν θες να το πάμε πιο παναθηναϊκά και συγκεκριμένα, στο δικό μου μυαλό, η πρώτη φάτσα ανθρώπου που μου ‘ρχεται στη σκέψη της περιόδου ‘Ο Παναθηναϊκός παγώνει το Άμστερνταμ’, είναι αυτή του ψηλού Πολωνού. Όχι συγκριτικά με τον Βαζέχα. Συγκριτικά με όλους.

Βαζέχα ο Μάνος Μίχαλος

Δεν υπάρχουν πολλοί uber alles ξένοι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, όχι γιατί δεν το άξιζαν αλλά επειδή στην Ελλάδα οι οπαδοί ενώνονται όταν κλείνουν τους συνδέσμους. Ο Βαζέχα είναι από τις εξαιρέσεις, καθώς εκτός της αξίας του στην ομάδα του Παναθηναϊκού κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό των αντιπάλων, κατάφερε να καθιερωθεί στη συνείδηση του Έλληνα ως ένας από τους ξένους ποδοσφαιριστές που συνέβαλαν στο να ανέβει τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο, πριν το πάρει η κάτω βόλτα της τελευταίας 10ετίας. Ο Βαζέχα εκτός από το ότι έστειλε τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού στα ουράνια με εκείνο το γκολ στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ, αποτέλεσε σημείο αναφοράς στα τελευταία “μεγάλα” χρόνια των πρασίνων, τότε που η ομάδα αυτή πραγματικά πρωταγωνιστούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όταν ακούς “Βαζέχα” σκέφτεσαι ένα μεγάλο Παναθηναϊκό. Ακόμα και αν λέμε λάθος το όνομα του , ακόμα και αν είχαμε το θάρρος και θράσος να του αλλάξουμε το επίθετο του, στην πραγματικότητα το κάναμε γιατί ο Κριστόφ Βαζέχα ήταν ένας από εμάς. Ένα δικό μας παιδί.

Βαζέχα ο Χρήστος Δεμετης

Θυμάμαι να τρέχω να γυρίσω σπίτι από το φροντιστήριο αγγλικών για να προλαβω να δω το παιχνίδι. Θυμάμαι το τρένο την πάσα και τον Πολωνό με τα χέρια ψηλά. Θυμάμαι το ήθος και την ταπεινότητα του στη συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν δύο χρόνια. Θυμάμαι το standing ovation στο μεγάλο του φινάλε με δάκρυα στα μάτια. Ο Βαζέχα δεν ήταν παίκτης. Ήταν έμβλημα, ήταν σημαία και είναι το υπόδειγμα αθλητή και ανθρώπου. Βαζέχα λοιπόν χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω στην καρδιά μου , τον αγαθό γίγαντα των γκολπόστ.

Βαζέχα η Έρρικα Ρούσσου

Ακολουθεί άσχετη με το ποδόσφαιρο ιστορία. Η πρώτη μου γνωριμία με την ομάδα του Παναθηναϊκού ή μάλλον, εκείνη που θυμάμαι πιο έντονα, έγινε γύρω στα 5 μου από την προγιαγιά μου. Φανατική οπαδός του τριφυλλιού και ποδοσφαιρόφιλος, ανέλαβε να με μυήσει στην ομάδα των πρασίνων και να εκνευρίσει άθελά της τον Ολυμπιακό μπαμπά μου ο οποίος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι η μοναχοκόρη του έγινε Παναθηναϊκός. Αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από την προγιαγιά μου, είναι το όνομα του Βαζέχα. Να μου το λέει επαναλαμβανόμενα και να μου εξηγεί ότι τέτοιοι παίχτες δεν υπάρχουν. ‘Όχι γιατί είναι καλός μπαλαδόρος μόνο αλλά και γιατί πονάει την ομάδα του’. Η αγάπη που του είχε ήταν τέτοια ώστε να σταματήσει να βλέπει μπάλα όταν αυτός έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Αμυδρά θυμάμαι κάποια φάση που μετά από χρόνια επέστρεψε για λίγο ως βοηθός προπονητή αυτή τη φορά στον Παναθηναϊκό και εκείνη έσπευσε να με ενημερώσει. Η προγιαγιά μου δεν ζει πια όμως κάθε φορά που ακούω για το Βαζέχα, η μνήμη της είναι ακόμη εντονότερη στο μυαλό μου να μου λέει ‘άνοιξε την τηλεόραση να δούμε το Βαζέχα’.

Και ο Πολωνός που επιλέγουμε είναι με 66,6% ο Βαζέχα

ΓΚΟΛ.