Μπίγαλης ή Ρακιντζής;

Μιχάλης Ρακιντζής και Κώστας Μπίγαλης. Κώστας Μπίγαλης και Μιχάλης Ρακιντζής. Δυο καλλιτέχνες που μας έχουν χαρίσει μεγάλες στιγμές, μας έχουν κάνει να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε.

Και που κακά τα ψέμματα, ακόμα γεμίζουν χαλαρά τα μαγαζιά που εμφανίζονται. Απ’ την μεταξύ τους μονομαχία όμως, νικητής μπορεί να βγει μόνο ένας κι οι δημοσιογράφοι του Oneman καλούνται να τον επιλέξουν.

Πριν δεις τις απαντήσεις μας, μπορείς να ψηφίσεις κι εσύ τον δικό σου αγαπημένο.

 

Μπίγαλης ο Πάνος Κοκκίνης

Συμπαθώ τον Ρακιντζή (με την εξαίρεση της περιόδου της Eurovision). Εκτιμώ το γούστο του σε γυναίκες (τιμή και δόξα στην Κωνσταντίνα Στεφανοπούλου) και την τάση του να πειραματίζεται μουσικά. Αλλά μου είναι αδύνατο να βάλω στην ίδια ζυγαριά το ‘Εγώ και ο Πουφ’ (το μόνο τραγούδι του που θυμάμαι) με το Μπιγαλικό έπος ‘Του Αιγαίου τα μπλουζ’. Δεν ξέρω τι λέει για μένα αυτό που ετοιμάζομαι να πω, αλλά στη ζωή μου έχω τραγουδήσει Μπίγαλη. Όχι τόσο όσο Βασίλη Καζούλη, αλλά πάντως έχω τραγουδήσει. Για αυτό σου λέω, ‘Ρίνα Κατερίνα μου’, εγώ και ο Κώστας έχουμε περάσει πολλά καλοκαίρια μαζί. Και, αν το επόμενο, έρθει μια βόλτα από Ναύπακτο για καμία συναυλία, με χαρά θα πάω να τον ακούσω.

Ρακιντζής ο Γιώργος Μυλωνάς

Ο Μπίγαλης στα ντουζένια του είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είχε απέναντι του τον Λιονέλ Μέσι του ελληνικού τραγουδιού των 90’s, Μιχάλη Ρακιντζή. Όπως ο Κριστιάνο είναι ένας πολύ σπουδαίος παίκτης που ποτέ δεν θα είναι ο κορυφαίος της εποχής του ελέω Μέσι, έτσι και ο Μπίγαλης αν και έλαμψε τις προηγούμενες δεκαετίες δεν έφτασε ποτέ τον Ρακιντζή. Η ψήφος μου στον Μιχάλη Ρακιντζή, γιατί έγραψε τους στίχους του “είσαι σαν κουνέλι”, γιατί 90’s=Μιχάλης Ρακιντζής, γιατί ίδρυσε την δική του μουσική σχολή, γιατί έγραψε τη μουσική του “είσαι σαν κουνέλι”, γιατί συνεργάστηκε με τον Ίαν Γκίλαν και την Μπόνι Τάιλερ, γιατί τραγούδησε το “είσαι σαν κουνέλι”, γιατί πιλοτάρει ελικόπτερο, γιατί είχε σχέση με τον πρώτο πόθο των σημερινών 30ρηδων, Σοφία Αρβανίτη, γιατί έκλεινε το μάτι στον σκηνοθέτη της Γιουροβίζον του 2002 στο Ταλίν, όταν εκείνος χαντάκωνε την παρουσία μας στη σκηνή, γιατί κατέβηκε στις εκλογές για δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα το 1994, γιατί μας έκανε να τραγουδάμε “Είσαι σαν κουνέλι, είσαι σαν κουνέλι και γλυκιά σαν μέλι, δώσε μου το χέρι. Είσαι για μένα το πιο όμορφο όνειρο, το πιο γλυκό πλασματάκι” και όχι μόνο δεν ντρεπόμαστε, αλλά συγκινούμαστε.

Μπίγαλης η Δώρα Τσαμπάζη

Λατρεύω την εποχή εκείνη γενικά. Αλλά όπως χτυπιόμουν σαν παιδάκι με το Μελισσούλα Μελισσάκι, δεν έχω ξανά χτυπηθεί ποτέ. Ή μάλλον έχω. Στην Eurovision με το S.A.G.A.P.O. O αδικημένος για την εποχή του Μιχάλης Ρακιντζής, που ήταν πολύ μπροστά, αλλά η Ευρώπη 4 χρόνια πίσω τουλάχιστον. Και ο Μπίγαλης αδικημένος με τη Eurovision όμως, πολλάκις, Η τελευταία με την Παπαρίζου και το Light in our Soul. Τι τραγουδάρα! Αλλά τον φάγαν τα κυκλώματα τον άνθρωπο και διέρρευσε εντελώς τυχαία το τραγούδι του πριν από τα άλλα και έτσι αποκλείστηκε πριν φτάσουμε καν στην τελική επιλογή του τραγουδιού. Γιατί;; Γιατί το σύστημα ήθελε Ναταλία Γερμανού και Χρήστο Δάντη. Γι’ αυτό φαγώθηκε ο Μπίγαλης.  Όπως καταλάβατε, στην καρδιά μου όμως, μία θέση υπάρχει και αυτή ανήκει στον Κώστα Μπίγαλη. Γιατί; Γιατί όταν του πήρα συνέντευξη στο Eightball με την Πωλίνα, μου έβαλε κυριολεκτικά τα γυαλιά. Κώστα εσύ είσαι το Φως στην Ψυχή.

 

Μιχάλη Ρακιντζή, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Σέβομαι και τιμώ απεριόριστα τον Κώστα τον Μπίγαλη που είχε το θάρρος και την ευφυΐα να φτιάξει μπάντα με το όνομα Big Alice. Ναι. Ναι γαμώτο ναι. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι αρκετό για να κερδίσει την ψήφο μου. Γιατί ο Μιχάλης ο Ρακιντζής είχε το θάρρος να βγει έξω στην Ευρώπη και να τραγουδήσει ντυμένος σαν άντρας των ΜΑΤ. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, έκανε και σκερτσάκια, κλείνοντας το μάτι στην κάμερα και μετά το δικαιολόγησε λέγοντας ότι έκλεινε το μάτι στον ηχολήπτη μπας και φτιάξει τα προβλήματα ήχου στην εμφάνισή του. Ναι γιατί ο ήχος ήταν το πρόβλημα. Θεός. Ένας πόντος ακόμα στον κύριο για την μοναδική υπεράσπιση απ’ τον Θοδωρή Ρακιτζή, τον Ρακιντζή χωρίς το Ν δηλαδή, που για καιρό νόμιζα ότι είναι ο αδερφός του. Και τέλος, πολλοί πόντοι ακόμα για το υπέροχο βίντεο κλιπ του “Εγώ κι ο Πουφ” αλλά και για την αληθινή τραγουδάρα, το “Δικός σου για Πάντα”, το οποίο έχει την μαγική ικανότητα να ανασταίνει οποιοδήποτε βαρετό βράδυ.

 

Big Alice ο Χρήστος Δεμέτης

Σέβομαι και τους δύο. Όχι δεν κάνω πλάκα, σέβομαι πραγματικά και τους δύο γιατί γράφουν και τραγουδούν τα περισσότερα κομμάτια τους, μόνοι. Όταν όμως απαντάς σε ένα αιώνιο δίλημμα, πρέπει να ψηφίσεις κάτι με υποκειμενικό κριτήριο ή μάλλον, με αναμνησιακό. Ο Μπίγαλης αποτελεί ένα από τα πρώτα παιδικά που ακούσματα. Η κασέτα “Του Αιγαίου τα Μπλουζ” έπαιζε στο κόκκινο Lada Niva του πατέρα μου όλη τη δεκαετία των 90s μαζί με κάποιες ακόμα του Καλδάρα και του Νταλάρα. Η “κόρη του περιπτερά” και η “μικρή μέλισσα” αποτελούν μερικά από τα πρώτα παιδικά μου ακούσματα. Θέλοντας και μη. Στο πίσω κάθισμα του Lada με τον αδερφό μου και τον ήλιο να μας βαράει στα μούτρα στους δρόμους της Άνδρου και της Μάνης, κάτι καλοκαίρια διακοπών.

Το μεγαλύτερο μου “σκάλωμα” όμως ήταν οι “Άγριες Νύχτες”. Λειτουργούν υποσυνείδητα να ξέρεις αυτά τα “σκαλώματα”, τα βρίσκεις μπροστά σου. Πάρε και στίχο:

Χθες το βράδυ

Στις ειδήσεις των 21:00

Είδα πόνο σε δυο μάτια παιδικά

Που με ρώταγαν “γιατί;”

Ποιος μπορεί ν’ απαντήσει

Στο βουβό κατηγορώ

Που σου στέλνει ένα βλέμμα παιδικό

“Γιατί με φέρατε να ζω, στον κόσμο αυτό;”

Άγριες νύχτες κι εμείς θεατές

Σε πολυθρόνες αναπαυτικές

Βία και πόνος χωρίς τελειωμό

Θέαμα εμπορικό

Μεγαλώνοντας έμαθα πως πίσω στις αρχές των 80s είχε βγάλει και το I miss you, αυτόν τον synth pop ύμνο. Η διαχρονικότητα του Μπίγαλη είναι το μακελειό που γίνεται σε κάθε κομμάτι του που παίζεται στα μπαρ του σήμερα. Απενοχοποίηση τώρα. Και Big Alice.

 

Μιχάλη Ρακιντζή ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μην κλάψεις μόνο και πες, πες πως δεν με γνώρισες ποτέ(ς) ήταν οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν για πάντα ζωντανές. Πες πως δεν με είδες ποτέ Ουόουο ουόουο…

Σ’ αυτό το Ουόουο ουόουο βρίσκεται η απάντηση. Και στο γεγονός ότι όλα τα τραγούδια του Μπίγαλη είναι ίδια, ενδεχομένως γιατί αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου σατανικού σχεδίου.

Αυτό.

Και ο Πουφ. Και το S.A.G.A.P.O.

Τι άλλο να κάνει δηλαδή;

Μιχάλη Ρακιντζή ο Θανάσης Κρεκούκιας

Τίμιοι και οι δυο. Και αμφότεροι καταπληκτικοί στο είδος τους. Επίσης συμπαθέστατοι. Αλλά αν ο Μπίγαλης έφτιαξε τους Big Alice και έπαιξε στο Jesus Christ Superstar, ο Ρακιντζής έφτιαξε τους Scraptown και κυκλοφόρησε το Viva Sahara, που από μόνο του φτάνει να του χαρίσει την πρωτιά. Πού να προσθέσεις δηλαδή και τον Πουφ. Ή το μωρό μου φάλτσο. Δεν συζητώ το S.A.G.A.P.O. Έπος, υπόκλιση, τελειότητα που δεν παλεύεται, στο διηνεκές. Ρακιντζάραρος.

 

Ρακιντζή ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω τραγουδήσει πολύ περισσότερο Μπίγαλη στη ζωή μου. Και είναι πολλά τα τραγούδια που έρχονται χωρίς δεύτερη σκέψη στο μυαλό. Ίσως είναι αυτό ακριβώς που μου έκανε τον Μπίγαλη πιο γήινο, πιο δικό μας άνθρωπο, πιο ‘διασκεδαστή της διπλανής πόρτας’. Και ως τέτοιον τον θαυμάζω και τον εκτιμώ. Αλλά ο Ρακιντζής ήταν πάντα κάτι άλλο, λίγο πιο απόμακρο, λίγο πιο ακριβοθώρητο και στο δικό μου μυαλό λίγο πιο ‘larger than life’. Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας ροκ σταρ. Ένας σταρ που ο συμπαθέστατος Μπίγαλης δεν έγινε για εμένα ποτέ. Το SAGAPO για εμένα ήταν ένα λάθος. Όχι γιατί δεν ήταν τόσο συντριπτικά καλό αλλά γιατί δεν ήθελα να δω ποτέ αυτόν τον τύπο στην Eurovision. Ακόμα κι αν κατέβηκε ένα σκαλί από εκεί ψηλά στα μάτια μου ο Ρακιντζής μετά από αυτό, παραμένει εκεί ψηλά.

Μπίγαλη ο Μάνος Μίχαλος

Πολύ κοντινές και έγκυρες πηγές μου, τον έχουν συναντήσει και δεν έχουν να πουν τα καλύτερα για το attitude του που έτσι κι αλλιώς έχουμε δει ορισμένες φορές να φέρνει λίγο σε Μπομπ Ντίλαν. Ότι εγώ είμαι ο Μπίγαλης με του Αιγαίου τα μπλουζ και τι να μου πείτε εσείς, κοινοί και άμουσοι θνητοί. Ο Μπίγαλης πάντως είναι μια κατηγορία από μόνος του. Σε στιλ, σε τραγούδια, σε πάνω και κάτω πορεία, ακόμα και το μαλλί του είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην κομμωτική. Η Κατερίνα, το Μελλισάκι και όλα αυτά τα happy songs για έρωτες, άνθη και μέλια είναι μια μεγάλη τομή στο ελληνικό τραγούδι που εκείνη την εποχή φαινόταν κάπως εντάξει, αλλά τώρα που πέρασαν τα χρόνια και τα ακούς από εδώ κι από εκεί λες “πώς γίνεται να έχουν αντέξει τόσο πολύ αυτά τα πράγματα;”. Είναι όντως απορίας άξιον τι ακριβώς είναι αυτό σε κάνει να σιγοτραγουδάς Μπίγαλη και πόσο εύκολα σε ταξιδεύουν οι νότες και οι στίχοι του στη δεκαετία του 90 λες και μπαίνεις σε χρονομηχανή. Α ρε Μπίγαλη, Κώστα, τεράστιε. Μια μέρα θα δικαιωθείς για τον πιο σέξι αλλά όχι πρόστυχο στίχο της ελληνικής μουσικής “να πάρεις απ’ τη γύρη μου, της έκστασης εσύ το πανηγύρι μου”.

Μπίγαλη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έχω μιλήσει τόσες φορές με ή για τον Μιχάλη Ρακιντζή (κορυφαία στιγμή ένα δώρο για τη μαμά μου από τη γλυκύτατη Κωνσταντίνα) που η σημερινή επιλογή μου ξενίζει ακόμη και μένα. Δεν γνωρίζω τον κύριο Μπίγαλη, δεν είχα την τιμή και για να είμαι ειλικρινής δεν φρόντισα να τον δω σε κάποιο από αυτά τα blast from the past λάιβ που έκανε στο Ghost House στου Ψυρρή, την περίοδο που η γειτονιά ήταν πιο πεσμένη και καταθλιπτική από ποτέ. Μιας όμως και το δίλημμα αναδύει μια επίμονη 90ίλα και μιας και θέλω να απαντήσω με βάση τη μουσική της εποχής, θα πάω με τον Μπίγαλη. Θα πάω με το ελαφρύ, προσεκτικά σέξι που λέει κι ο Μάνος, ανεβαστικό, καλοκαιρινό ρεπερτόριο του Κώστα Μπίγαλη, γνωρίζοντας πάντα τι εστί Μιχάλης Ρακιντζής. Το ‘Πες πως δε με γνώρισες ποτέ’ που κατά λάθος πήρε το όνομα ‘Δικός σου για πάντα’ είναι το τραγούδι που έχω παίξει τις περισσότερες φορές στα τραγελαφικά σετ που κάνω με τον Δεμέτη. Ο Ρακιντζής είναι ένας μουσικός χαμαιλέοντας που μπορεί να γράψει τα πάντα (ΤΑ ΠΑΝΤΑ), είναι ένας τύπος που εισπνέει και εκπνέει μουσική.

Στο δίλημμα θα διαλέξω Μπίγαλη γιατί ο Μιχάλης είναι για πιο εσωστρεφείς και εσωτερικές στιγμές. Ο Μπίγαλης είναι πιο λάιτ, όπως δηλαδή σε κάνουν να νιώθεις του Αιγαίου τα Μπλουζ που από το ίντρο με τα τύμπανα που σε πετάνε από την καρέκλα και σε κάνουν να χορεύεις με σπασμούς. Μιχάλη συγγνώμη, είσαι κάτι πολύ ανώτερο από το δίλημμα που τίθεται εδώ.

Ρακιντζή ο Θέμης Καίσαρης

Πρέπει να σταματήσουμε να βάζουμε διλήμματα που τα έχει ήδη απαντήσει η ζωή. Είναι σαν να ρωτάς Ρόκυ ή Ντράγκο. Ο Ρακιντζής πήγε στη Eurovision, ο Μπίγαλης έμεινε να τσακώνεται στα κανάλια, ενώ ο Μιχάλης μας χάρισε την καλύτερη συμμετοχή της Ελλάδας έβερ. Πάμε παρακάτω.

Και οι δύο είναι οι άνθρωποι που τους έλεγαν “ωραία γράφεις, έχεις ταλέντο, αλλά δεν έχεις φωνή και παρουσία για να τα πεις εσύ”. Και οι δύο είπαν “όχι ρε, εγώ θα τα γράφω και εγώ θα τα λέω, ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΟΥΡΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΝΗ”. Δεν το λες και λίγο αυτό το θάρρος.

Τιμώ τον Μπίγαλη και του Αγαίου τα μπλουζ και το Miss you και την επική έμπνευση του Big Alice.

Τιμώ ακόμα και το γέλιο που με πιάνει κάθε φορά που βλέπω το diri diri tehantiri που είπε στη Eurovision, μαζί με τους Sea lovers

Αλλά πως να το κάνουμε ο Ρακιντζής δεν έχει μόνο όσα ανέφεραν οι προηγούμενοι. Έχει και κάτι ακόμα.

Έχει το “Ποια με καταράστηκε”. Και κυρίως, έχει στιγμές που δεν έχει ζήσει ούτε ο Ρουβάς.

Σόρι Σάκη, αλλά αυτό που γίνεται για να βγει ο Μιχάλης με το “Δεν πιστεύω” δεν έχει γίνει ποτέ για σένα.

Βασικά δεν έχει γίνει για κανέναν σ’αυτή τη χώρα. Πόρωση.

 

Μιχάλη Ρακιντζή ο Κώστας Μπράτσος

Αφού αρχίσω με ένα τεράστιο respect στον Big Alice, περνάω σε μία προσωπική ιστορία. Ακριβώς δύο εβδομάδες πριν, στηνόμουν στην ουρά για να μπω στο μαγαζί όπου θα εμφανιζόταν ο Μιχάλης Ρακιντζής. Δεύτερη συναυλία στην Αθήνα μετά από ένα σχετικά μεγάλο διάστημα απουσίας. Όλα πήγαν καλά εάν ανησυχείτε και φτάσαμε στο φινάλε. Μετά από 2,5 ώρες χαμούλη, ήρθε η ώρα για το τελευταίο και πιο δυνατό τραγούδι (όλοι καταλαβαίνουμε ποιο είναι, εάν όχι, διαβάζεις λάθος θέμα). Όταν ολοκληρώθηκε, πέρασαν πέντε δευτερόλεπτα max και ο Μιχαλάκης είχε κατέβει από τη σκηνή και βρισκόταν ήδη στα καμαρίνια. Δεν κάθισε να αποχαιρετήσει με αμήχανες υποκλίσεις, υπεράριθμα “ευχαριστώ” και να ασχοληθεί με λοιπές αλληλοφρονήσεις με τον κόσμο, έστω το φανατικό κοινό του. Ένας σεμνός χαιρετισμός και τίποτα παραπάνω. Δεν το χρειάζεται, δεν είναι εκεί γι’ αυτό. Τα έχει ζήσει όλα αυτά, πριν από τριάντα χρόνια. Όταν πας για εκατομμυριοστή φορά στο σπίτι του κολλητού σου και σου φέρει μια μπύρα, δεν θα του πεις ευχαριστώ. Το έχετε ξεπεράσει προ πολλού αυτό το στάδιο, αφού έχετε ζήσει τόσα μαζί. Έτσι και με τον Μιχαλάκη. Κάθε τραγούδι της δισκογραφίας του μπορεί να ταιριάξει με κάθε ψυχολογική φάση που έχεις περάσει σε όλη τη ζωή σου. Όσο χρονών και να είσαι. Είναι ο δικός σου άνθρωπος, πάντοτε εκεί με ηλεκτρονικές και έγχωρδες μελωδίες, νότες και στίχους να κεντρίσουν τον νωτιαίο μυελό και να καταχωνιαστούν εσαεί. Δίπλα σου, ένας δικός σου (για πάντα) άνθρωπος.

Δίλημμα τέλος, μεγάλος νικητής ο Μιχάλης Ρακιντζής με 58,33%

Χαρές ο Πουφ.