Το χειρότερο τραγούδι που στείλαμε ποτέ στη Eurovision

Το τραγούδι που θα στείλουμε φέτος στη Eurovision είναι χιπ χοπ με ποντιακό στίχο. Εμείς εδώ, από το μετερίζι μας, κρίναμε σκοπιμότερο να σε παραπέμψουμε πρώτα στο απολαυστικό live coverage του @freddos και μετά να ποστάρουμε την ελληνική συμμετοχή.

Α, να η ελληνική συμμετοχή (ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ ΤΟΥ @FREDDOS ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ).

Σε προειδοποιήσαμε:

Πού ήμασταν; Α ναι. Επειδή η φετινή μας συμμετοχή προμηνύεται ένα βραδυφλεγές φιάσκο, προνοήσαμε και για να μην τα γράφουμε δυο φορές, συγκεντρωθήκαμε και καταλήξαμε στη χειρότερη των χειροτέρων συμμετοχή που στείλαμε ποτέ στην Ευρώπη. Ακολουθεί μια λίστα με κακές στιγμές, κακή μουσική και κορεσμένο καλτ.

Καλή διασκέδαση!

Το ‘Everything’ της Άννας Βίσση, για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Η μόνη αδικία για την Βίσση ήταν ότι ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να κερδίσουμε δεύτερη συνεχόμενη φορά το βραβείο. Και δεν είμαι σίγουρος πόσo ρόλο έπαιξε όλο αυτό στο τραγούδι της αλλά το βρήκα αφόρητα βαρετό. Είσαι στην Ελλάδα, έχεις κερδίσει, έχεις ένα ολόκληρο ΟΑΚΑ δικό σου και δίνεις μία παράσταση μέτρια. Ξέρεις ποιο τραγούδι κέρδισε πραγματικά εκείνη τη χρονιά. Το τραγούδι της Παπαρίζου που λέγεται Mambo αεα ή όπως λέγεται. Αυτό που βγήκε μία μαυρισμένη, τρομερά εκθαμβωτική Έλενα Παπαρίζου να πει όσο μετρούσαν τις ψήφους και σήκωσε το ΟΑΚΑ στο πόδι. Θυμάμαι ακόμα τον φλεγματικό σχολιαστή του BBC να δίνει σε αυτό το τραγούδι το βραβείο, απογοητευμένος από όλα τα υπόλοιπα της χρονιάς, μαζί και της Βίσση.

Ο ‘Κλόουν’, για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Το χρυσό στην καρδιά μας θα έχει για πάντα το S.A.G.A.P.O . Από όλες τις απόψεις. Δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα. Η εμφάνιση, ο στίχος, το χορευτικό, το τσαχπίνικο κλείσιμο ματιού του Μιχάλη Ρακιντζή, όλα, ΟΛΑ, Ο-Λ-Α. Αλλά είναι διαφορετικό το ‘επίσημο αγαπημένο χειρότερο τραγούδι’ και διαφορετικό το πραγματικά χειρότερο τραγούδι στην ιστορία της ελληνικής εκπροσώπησης στο θεσμό που δημιουργήθηκε για χάρη της Δάφνης Μπόκοτα. Το πραγματικά χειρότερο τραγούδι είναι ‘Ο Κλόουν’. Ο κλόουν, ο κλόουν, όπως λέει και ο στίχος που ερμήνευσε η Αφροδίτη Φρυδά το μακρινό 1988, που σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι τόσο μακρινό όσο θα θέλαμε. Την εποχή που ο Σαμπόνις έκανε πλάκα στους Αμερικάνους στη Σεούλ εμείς στείλαμε αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, το career low στην ιστορία της Eurovision είναι αυτό:

Εν είναι η μάνα μου που φταίει… Από την Κύπρο με αγάπη.

*σιγοτραγουδάει μια κυπριοπούλα με δύο μάτια λέιζερ…

O ‘Κλόουν’, και για τον Πάνο Κοκκίνη

Ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τον Θάνο Καλλίρη που, ένα μήνα πριν (δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο) βγήκε ευθαρσώς και είπε ότι αυτό είναι ότι χειρότερο έχουμε στείλει ποτέ στη Eurovision; Η αλήθεια είναι πως έψαχνα εναγωνίως να βρω κάτι διαφορετικό να επιλέξω από το S.A.G.A.P.O. γιατί τον συμπαθώ τον Μιχάλη Ρακιντζή. Μου αρέσει η εκκεντρικότητά του (και το γούστο του στις γυναίκες). Στην τελική τον προτιμώ από τα ανατολίτικα κουνήματα του ‘Γειά σου Μαρία’ Sarbel ή τις ποπ τσιχλόφουσκες τύπου Καλομοίρα και Ελευθερία Ελευθερίου. Προς στιγμή στο σκοπευτρό μου ήρθε το Autostop με την Βίσση του 1980. Ωστόσο, όσο ‘ρετρό’ και αν ήταν οι δυο backup τραγουδιστές με το άφρο (ειδικά ο δεξίος που είχε και παχύ Πασοκικό μουστάκι), η Άννα ήταν τόσο καλή που δεν πήγε η καρδιά μου να πατήσει την σκανδάλη. Οπότε, πάμε με τον κλόουν (Είδες Μιχάλη, μην ανησυχείς, πάλι καθάρισα για σένα. Τα φιλιά μου στην Κωνσταντίνα).

To ‘Παναγιά μου, Παναγιά μου’, για τη Δέσποινα Δημά

Παναγιά μου τι είναι αυτό που τρυπά το τύμπανο και φτάνει αμφιβληστροειδή; Αυτό αναρωτιόταν το κοινό το 1976 στη Χάγη. Έχουμε στείλει Μαρίζα Κωχ με live ορχήστρα, λουλακί σκιά ματιών και φόρεμα πιέτα ”νυχτερίδα”. Δικαιωματικά ό,τι χειρότερο έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Μισό λεπτό να σου δώσω το πρώτο κουπλέ γιατί μπορεί να μη θυμάσαι. ”Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια, όι όι, μάνα μου! Που πέρα ως πέρα απλώνετ’ η ελιά. Γύρω χρυσίζουν τ’ ακρογιάλια, όι όι, μάνα μου. Και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά”. Στο ρεφρέν τα δίνει όλα και ανεβαίνουν οι οκτάβες όπως οι βάσεις το 2004 για να μπεις στην Ιατρική Αθηνών. Και κάπου ανάμεσα σε όι όι, μάνα μου και παρηγόρα την καρδιά μου τσουπ κι ένας μυστακοφόρος με λαούτο καθισμένος σε σκαμνί, γιατί είμαστε και ταπεινοί. Πάνω στην εμφάνιση της Μαρίζας πάτησαν Έλενα Παπαρίζου και Νίκος Παναγιωτίδης για το Die for You. Στο 3:45 πάτα το mute. Για την ιστορία τότε πήραμε 20 βαθμούς και την 13η θέση.

Το ‘Τρεχαντήρι (Ντίρι-Ντίρι)’, για τον Γιώργο Μυλωνά

Το μέγεθος της αποτυχίας είναι ανάλογο των προσδοκιών που έχουν δημιουργηθεί. Το ξέρω ότι αυτή η “σοφία” δεν κάνει το “μες στο τρεχαντήρι η θάλασσα εγώ κι εσύ” πιο εύηχο, αλλά όταν είχα μάθει ότι ο Μπίγαλης θα πήγαινε στη διοργάνωση του Δουβλίνου το 1994 είχα αναθαρρήσει. Ο άνθρωπος της “κόρης του περιπτερά” και της “μικρής μου μέλισσας” θα με -ναι το χα πάρει προσωπικά- στη Γιουροβίζιον. Τι καλύτερο μπορούσα να περιμένω; ΟΚ, υπήρχε και ο Ρακιντζής, αλλά εκείνος τελικά με τίμησε ύστερα από μερικά χρόνια. Αλλά ρε Κώστα (Μπίγαλη) πιστεύω ότι έχεις γράψει καλύτερα τραγούδια στα 10 σου χρησιμοποιώντας ψεύτικη μελόντικα από το συγεκριμένο. Παρά τις δύσκολες λέξεις (βλ. δείλι, μυρωμένη) δεν συγκίνησες κανένα. Στη σκηνή ήσουν εμφανώς αγχωμένος, ίσως ένδειξη του ότι ούτε εσύ γούσταρες αυτό που τραγουδούσες, ενώ στο βάθος είχες και ένα τύπο που έπαιζε σαντούρι! Χάθηκε να πάρεις την Αρετή την Κετιμέ; Έτσι κι αλλιώς από τότε 25 χρονών ήταν.

Το ‘Yassou Maria’, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

“Shake it up, shake it up,There you go – oh ohh, Yassou Maria”.Yassou ρε Σαρμπέλ. Μετά το S.A.G.A.P.O. γκρικλοποιήσαμε ακόμα μια λέξη και φτάσαμε κοντά σε αυτό που πάντα ονειρεύομαι: να καφρίσουμε τη διοργάνωση, στέλνοντας έναν καλλιτέχνη-παρωδία. Βλέπεις αυτή είναι η θεωρία που έχω τόσο χρόνια για τη Eurovision. Αντί να καθόμαστε να την παίρνουμε στα σοβαρά, οφείλουμε να αρχίσουμε να στέλνουμε ό,τι χειρότερο έχουμε. Για ψηφίστε κύριοι Βέλγοι και Σουηδοί τον Κατέλη και τον Εθνικό Σταρ να σας δω. Με τον Σαρμπέλ αγγίξαμε αυτό το όνειρο. Μιλάμε άλλωστε για ένα καλλιτέχνη που οι επιτυχίες που είχε μέχρι τότε ήταν το “είσαι αυτό που μ΄ αρέσει, μια σοκολάτα” και ένα ντουέτο με την Ειρήνη Μερκούρη. Δεν θυμάμαι τη θέση που πήρε, θυμάμαι όμως ότι λίγες ημέρες πριν τη διοργάνωση, στα πλαίσια του πρόμο, οι διοργανωτές του Final 4 της Αθήνας είχαν την έμπνευση να εμφανίσουν τον Σαρμπέλ μπροστά σε 20.000 κάφρους. Οι αποδοκιμασίες που ακούστηκαν στο κλειστό δεν έχουν ακουστεί ούτε για τον Σπανούλη κι ο συμπαθής καλλιτέχνης πήρε το μήνυμα για το τι τον περιμένει στον τελικό. Πού να ‘σαι τώρα ρε μεγάλε Σαρμπέλ;

Το ‘Never let you go’, για την Έρρικα Ρούσσου

Θέλω να είμαι δίκαιη. Το τραγούδι δεν το θυμόμουν καν ούτε ως τίτλο ούτε ως ρυθμό και αν το άκουγα στο ραδιόφωνο, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταλάβαινα ποιο είναι και πόσο δημοφιλές (εντάξει, όχι) ήταν το 2003. Παρόλα αυτά, με την φράση ‘το χειρότερο τραγούδι που στείλαμε ποτέ στην Eurovision’ το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Μαντώ. Συγκεκριμένα, το μπούστο της. Ακόμη πιο συγκεκριμένα, η άβολη εκείνη εικόνα του μπούστου της. Αλήθεια δεν μπορώ να την ξεπεράσω εκείνη την εμφάνιση. Ήταν τόσο περίεργα σέξι αυτή η γυναίκα που με τρόμαζε. Γιατί ρε παιδί μου, και η Παπαρίζου προκλητικά ντυμένη βγήκε αλλά δεν παίρναμε τα μάτια μας από πάνω της. Με τη Μαντώ δεν ξέρω τι πήγε τόσο λάθος αλλά περίμενα πώς και πώς να τελειώσει για να φύγει επιτέλους από την οθόνη μου αυτή η εικόνα. Άβολο αυτό θα ξαναπώ μόνο και θα αφήσω να πέσει το βίντεο.

To ‘Αphrodisiac’, για τη Δώρα Τσαμπάζη

Έχουμε στείλει πολλά “κακά” τραγούδια στη Eurovision. Και το “κακό” τραγούδι δεν έχει πάντα σχέση με την μουσική ή τον ερμηνευτή, αλλά με πολλούς άλλους παράγοντες. Το timing, τα χορευτικά, το ύφος, τη θέση που πήραμε κλπ. Θα μιλήσω λοιπόν για κακές συμμετοχές, που αρκετές φορές, έχουν να κάνουν με το timing, για παράδειγμα η μπαλάντα πέρυσι της Μαρίας Έλενας Κυριάκου, ήταν ένα συμπαθητικό τραγούδι σε μία άκυρη φάση της Eurovision που έχει εξελιχθεί και έχει περάσει σε μια πιο ηλεκτρονική φάση. Άρα ήταν μία κακή συμμετοχή. Η συμμετοχή του Ρουβά τη δεύτερη φορά, το 2009 με το This is our night, ήταν μια τραγική συμμετοχή, παρόλο που κατέκτησε την 7η θέση. Τραγική γιατί της έλειπε η έμπνευση και ό,τι πήρε, το πήρε λόγω Σάκη. Η επιλογή της Άννας Βίσση για τον τελικό στην Ελλάδα, ήταν επίσης μια κακή επιλογή με ένα μέτριο τραγούδι και την Άννα χωρίς καθόλου φωνητικά από πίσω, να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι το καλύτερο λαρύγγι που είδε ποτέ αυτός ο τόπος. Τραγικότερη όλων όμως θεωρώ τη συμμετοχή μας το 2012 με την Ελευθερία Ελευθερίου και το Afrodisiac.

Η Ελευθερία ήταν πανέμορφη και σέξι και το ‘κούνησε’ καλά, σχεδόν τέλεια, αλλά το τραγούδι ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια να μιμηθεί την συμμετοχή της Καλομοίρας το 2008, και σε μουσική και σε ύφος και σε χορευτικό. Η συμμετοχή μας δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, τίποτα καινούριο να δείξει, αντίθετα φάνηκε ότι έχουμε πέσει σε ένα είδος μανιέρας, γιατί κάτι τέτοιο το είχαμε δείξει αρκετές φορές στο παρελθόν στο διαγωνισμό αυτό, το μπουζούκι δηλαδή σε ποπ κομμάτι (βλέπε Antique, Σάκη, Καλομοίρα, Σαρμπέλ κ.ά.) και αυτό αποτυπώθηκε και στην τελική βαθμολογία. 17η έβδομη θέση.

Το ‘Εμείς Φοράμε το Χειμώνα Ανοιξιάτικα’, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Αν έχουν ένα νόημα αυτά τα κοινά θέματα, είναι -έστω από σπόντα- να μάθουμε και λίγη ιστορία. Έψαξα λοιπόν, έσκαψα θα έλεγε κανείς, και έπεσα σε αυτήν την υπέροχη συμμετοχή από τα 1996. Το τραγούδι δεν έχει τίποτα, είναι μια χαρά. Μουσική έχει γράψει ο κύριος Μπίγαλης, όλα δεξιά. Και η κυρία Ευστρατίου έκτακτη. Αλλά τι τίτλος είναι αυτός; Φαντάζομαι ότι η μυωπία του κυρίου Μπαμπινιώτη γεννήθηκε μετά τη συμμετοχή μας στη σπουδαία (χωρίς λόγο αυτό) Eurovision του Όσλο, το 1996. Προφανώς έχει γίνει λάθος στη σύνταξη. Το τραγούδι θέλει να πει ότι εμείς περνάμε τον χειμώνα με μακό μπλουζάκια και παντόφλες, αλλά καθαρά συντακτικά μοιάζει λες και κάνουμε τον χειμώνα παντελόνι και τον βάζουμε την άνοιξη πριν βγούμε για φραπέ (φρέντο δεν είχε τότε). Βέβαια, οι Νορβηγοί… πού να καταλάβουν οι Νορβηγοί από συντακτικό; Έχεις δει τη γλώσσα τους; Λυπάμαι που μοιάζει σκληρό το να βαφτίζω αυτό το τραγούδι πατριδογνωσίας ‘το χειρότερο που στείλαμε ποτέ’, δεν το εννοώ, αλλά ήθελα να το μάθετε και εσείς. Και να βρεθούμε όλοι σε μια πλατεία και να το τραγουδήσουμε με διορθωμένη σύνταξη. Εμείς φοράμε ανοιξιάτικα το χειμώνα. Ή κάπως έτσι.

Ο Χρήστος Κάλοου, όποιος κι αν είναι, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Δεν έχω πολύ ισχυρή άποψη για το χειρότερο τραγούδι μας στη Eurovision επειδή, αλήθεια, είναι καμιά 20αριά που το καθένα από αυτά μας κάνει περήφανο με τον δικό του τρόπο. (Ρώτα με το καλύτερο ωστόσο και όποιος δεν πει Σοφία Βόσσου θα τον βρω και θα τον κυνηγήσω σαν Λίαμ Νίσον αν ήταν έτοιμος για κάτι πιο ποπ.) Οπότε δεν θα πω το χειρότερο με την αληθινή του έννοια, αγαπώ σχεδόν όλες τις Eurovision τρασιές εξίσου. Αλλά αντ’αυτού θέλω να μιλήσουμε για αυτό το μεγαλείο, όπου ένας Χρήστος Κάλοου τραγουδά “Χωρίς σκοπό” και ναι φίλε μου, πράγματι.

Στο βιντεοκλίπ, που ο εξίσου με εμένα έκπληκτος Ηλίας Αναστασιάδης χαρακτήρισε “ό,τι καλύτερο έχει συμβεί ποτέ πάνω στη θάλασσα”, ένα μάτσο κύριοι ντυμένοι για το αποκριάτικο πάρτυ της Μπουμ Μπουμ παίζουν όργανα με φόντο το Ελληνικό μας καταγάλανο, μαλλιά ανεμίζουν, λευκά σακάκια, τολμηρές χαίτες, και τσουπ σκάει ο κύριος Κάλοου σαν stunt double Χρήστου Δάντη κι αρχίζει να μουρμουρά στον αφρό. Είναι υπέροχο. Δείτε αυτό τον μαν εδώ. Θέλω να τον κάνω άβαταρ στο facebook.

Αυτό το μεγαλειώδες πράγμα συνέβη το 1990. Πιο ταιριαστό και δίκαιο καλωσόρισμα των ’90s δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει για την Ελλάδα.

Παίξε τα πλήκτρα σου, δαίμονα της θάλασσας. Παίξε.

Το ‘Παναγιά μου’, για τον Θανάση Κρεκούκια

Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν ήταν τραγούδι, αλλά δράμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Στείλαμε το 1976 (στη δεύτερη συμμετοχή μας) τη Μαρίζα Κωχ μαζί με ένα λαούτο να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Μιλάμε για πολιτικοποιημένο αυνανισμό άνευ προηγουμένου. Και πού το κάναμε αυτό; Στη Γιουροβίζιον. Ένα και το αυτό σα να μαζεύει ο κλόουν όλα τα παιδάκια στη διάρκεια παιδικού πάρτι, για να τους εξηγήσει τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Αφού ξεπέρασαν το σοκ του δράκουλα (δείτε πώς κλείνει το τραγούδι η Κωχ), οι Ευρωπαίοι μας έγραψαν στα χατζηπαπάρια τους, εκτός από πέντε χώρες που μάλλον φοβήθηκαν και μας έδωσαν 20 συνολικά πόντους. Epic moment, το κρεσέντο των τελευταίων 12 δευτερολέπτων και το άνοιγμα της μπέρτας στο κλείσιμο. Παναγίτσα μου…