Γιατί τέτοια φόλα στο σεξ, ρε παιδιά;

Έχω δύο λόγους να μην μπορώ να ξεχάσω με τίποτα το περσινό καλοκαρί. Ο πρώτος είναι η Ικαρία (Γρηγόρη Μπάτη, δικό σου) και ο δεύτερος και μάλλον, σημαντικότερος είναι ο τσακωμός μου με τον Ηλία. Τον γνωστό.

Ήταν μεσημέρι Αυγούστου, μακριά απ’ τη ροδαυγή, όταν ο Ηλίας με ένα ύφος που φέρνει κάτι ανάμεσα σε καταραμένο ποιητή και υπαρξιστή φιλόσοφο, αποφάσισε στο διάλειμμα του φαγητού να μου μιλήσει για το σεξ. Και την ‘υπερτιμημένη αξία του’. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το ύφος του θύμιζε περισσότερο σε παππού. Όχι τον δικό μου.

‘Ποιο σεξ, ρε Έρρικα‘ μου είπε και σε αυτό το σημείο θέλω να δηλώσω ότι δεν διεκδικώ τα πνευματικά δικαιώματα του τίτλου ‘ποιο σεξ, ρε παιδιά’. Γενικά, δεν θέλω να έχω την παραμικρή συμβολή σε ένα κείμενο που παίρνει μία από τις πιο δυνατές πράξεις της καθημερινότητας και την εξισώνει με μία βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα στη δεύτερη, αναλόγως τον αγώνα, δίνει και περισσότερους πόντους. Ε όχι ρε Ηλία μου. Ε όχι.

Εισπνοή, εκπνοή, εκπνοή, εισπνοή. Συνεχίζω.

Η πρώτη μου αντίδραση σε όλο αυτό το ‘Ηλία ρίχτο’ σεξ, ήταν να γελάσω πιστεύοντας ότι μου κάνει πλάκα και να ανοίξω ψύχραιμη το τάπερ μου. Αφού κατάλαβα ότι εκείνος δεν πρόκειται να σταματήσει να μιλάει αναζητώντας το δίκιο του, η δεύτερη αντίδραση, ήταν αφού να τσιμπήσω λίγο κοτοπουλάκι και να ρίξω τις ευθύνες στο καλοκαίρι και τη ζέστη. Συγκεκριμένα, τις ζέστες. Οι οποίες, για να είμαστε και δίκαιοι, είχαν πιάσει για τα καλά.

Στο τρίτο χτύπημα που λέει και το άσμα, δεν άντεξα. Λύγισα. Το τραπέζι μας, μετατράπηκε σε σκηνή από το πάρτι του Πίτερ Σέλερς. Όχι, δεν βρέθηκα με μία γαλοπούλα στα μαλλιά.

Περιττό που το γράφω τώρα, αλλά στο μόνο που τελικά, συμφωνήσαμε ήταν ότι διαφωνούμε. Γιατί για μένα το σεξ είναι κάτι παραπάνω από ένα ‘περνάω την ώρα μου όταν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω’. Γιατί δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνω.

Ίσως απορήσεις σε αυτό το σημείο (και με το δίκιο σου) γιατί το σημερινό κείμενο άργησε έξι μήνες. Ίσως και όχι. Παρόλα αυτά επειδή δεν θέλω να σε αφήνω να γεμίζεις σαν τα καρτούν το συννεφάκι σου με ερωτηματικά, θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως.

Όχι, δεν θα κάνω το αστείο με την αγάπη που άργησε μία μέρα.

Τον τελευταίο καιρό, οι συναντήσεις μου με ζευγάρια που το κρεβάτι τους μπορεί άνετα να δώσει την ιδέα μίας ΜΚΟ που θα το προστατεύσει ως είδος υπό εξαφάνιση, είναι τόσες που πραγματικά το θέμα έχει αρχίσει να ξεπερνάει το ‘ποιο σεξ, ρε παιδιά’ του Ηλία και τους ‘πέντε έξι ανώμαλους’ που ακριβώς όπως τα είπε ο Χρήστος, βρέθηκαν πριν έξι μήνες να συμφωνούν μαζί του.

Να πέσει μουσική αγωνίας, παρακαλώ. Ευχαριστώ.

Μία, δύο, τρεις, πέντε φορές δεν μπορεί να είναι τυχαίες, σκέφτηκα και ξαφνικά ένα παράπονο μου ήρθε και ένας μεγάλος θυμός. Όχι με αυτός με τον Λεμπεσόπουλο, ο άλλος. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι υπήρξα αρκετό μόνη μου, αν ευθύνονται τα αποτυχημένα προξενιά ή η ενασχόλησή μου με άλλους τομείς. Το θέμα είναι ότι όσο πιο πολύ συζητάω για το θέμα, τόσο περισσότερο θλίβομαι.

Ποιος, πότε και κυρίως γιατί αποφάσισε να πάρει το σεξ και να το πετάξει στην ίδια κατηγορία με καθημερινή τηλεοπτική σειρά;

Όχι από τις παλιές που αν μη τι άλλο έκαναν νούμερα αλλά από τις καινούριες που δεν τις βλέπει ούτε το ίδιο το καστ. Ρε παιδιά, και σόρι κιόλας για το ρε, αλλά υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να κάνεις σεξ με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου;

Αν η απάντηση που θα μου δώσεις είναι ‘ναι’, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν λόγο να έχει τη θέση που του έχεις δώσει στη ζωή σου. Μπορεί κάλλιστα να γίνει φίλος σου. Και μάλιστα, να μπει στην κάστα των ‘καλών’, των κολλητών.

Γιατί πώς αλλιώς λέγεται ο άνθρωπος που περνάτε καλό, ποιοτικό χρόνο μαζί, κάνετε ταξίδια, μιλάτε για πράγματα που σας ενδιαφέρουν και τους δύο αλλά δεν κάνετε σεξ; Τι; Αμόλησα κοτσάνα; Δεν λέγεται φίλος;

Διαβάζω τον Ηλία: “Την τελευταία φορά που έχασα το φως μου με ένα κορίτσι, σκέφτηκα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να κάνουμε βόλτες και και να λέμε χαζομάρες, να φιλιόμαστε ενδεχομένως, να πεθάνουμε από ασιτία βλέποντας τριάντα ταινίες στις Νύχτες Πρεμιέρας, να πηγαίνουμε ταξίδια, να γνωρίζει τους φίλους μου, να τρώμε έξω” και πραγματικά, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Άμα είναι ακόμα και το φιλί, το ΦΙΛΙ, να το βάζουμε στα ενδεχομένως τότε πού πάμε. Απορώ. Με φωνή Αυλωνίτη και ένα κεφάλι καζάνι για το τι μέλλει γενέσθαι στις σχέσεις τα επόμενα χρόνια.

Το φλερτ, εκείνο το απίστευτα ζωντανό πράγμα που θυμίζει σε δύο άτομα τι εστί ταχυκαρδία, το αντικαταστήσαμε με το τσατ. Τις σχέσεις από έρωτα, τις αντιμετωπίζουμε πιο πανικοβλημένοι και από υψοφοβικό σε υπερατλαντική πτήση (και στα δύο φύλα πάει αυτό). Και τώρα, θα τα βάλουμε και με το σεξ;

Το σεξ; Τη μοναδική πράξη που μπορεί να επικυρώσει ότι αυτό που έχεις με τον άλλο ή την άλλη δεν είναι ένας απλός συμβιβασμός για να μην είσαι μόνος σου; Τον μοναδικό λόγο που έχεις για να δείξεις και όχι να πεις γιατί ‘στα λόγια, όλοι καλοί είμαστε’ στον άλλο ότι τον θέλεις. Ότι τον γουστάρεις, ρε παιδί μου.

Από την άλλη, έχω την εξής εύλογη απορία: Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι το σεξ είναι θνητό, τότε και η απιστία που ορθώς χτυπιέται ο Κωνσταντίνος ότι είναι αυτοταπείνωση, δεν είναι και αυτή, κάτι το μηδαμινό; Θέλω να πω ότι εντάξει, αφού το σεξ δεν είναι δα και κάτι τόσο σημαντικό τότε το ‘Έκανε σεξ με κάποιον άλλο’ για ποιο λόγο μας πειράζει;

Αν ετοιμάζεσαι να βγάλεις το χαρτί του εγωισμού κάπου εδώ, να σε ενημερώσω ότι θα απαντήσω με το αντίστοιχο το χωρισμού και θα κάνω ξερή οπότε, κρατήσου.

Το σεξ, δεν είναι σαρκικό. Είναι και σαρκικό. Το πρώτο και δυνατότερο χαρακτηριστικό του όμως, είναι ότι είναι αποκλειστικό.

Ότι αυτό το κορίτσι, θέλεις να το φιλήσεις, να το γδύσεις, να το νιώσεις. Θα μπορούσα να γράψω κάπου εδώ και ότι το σεξ είναι ένας ακόμη τομέας στον οποίο ένα ζευγάρι μπορεί να ωριμάσει, να δεθεί και να αποκτήσει κοινές καινούριες εμπειρίες. Όμως αλήθεια, το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να εκχυδαΐσω τη συζήτηση και να αρχίσουμε να μιλάμε για βίτσια και ανωμαλίες.

Η υποτίμηση του σεξ σε απλό προνόμιο μίας σχέσης είναι ίσως το πιο θλιβερό πράγμα που έχω δει μετά από το τέλος του Lost. Όσο και αν συμφωνώ με την άποψη ότι οι άνθρωποι ως πλάσματα είμαστε κατ’εξοχήν αχάριστα, θέλω να πιστεύω ότι σε αυτήν την φανταστική τύχη του ‘κάνω σεξ με τον άνθρωπό που έχω δίπλα μου’, δεν θα γκρινιάξουμε ούτε θα κλείσουμε τα μάτια.

*Και γυρνάω στον καθρέφτη και τι να δω; Είμαι ο Παπακαλιάτης.