Charles Bronson, κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση σου

Το πρόσωπό του ήταν φτιαγμένο από γρανίτη. Τα μάτια του γατίσια και επικίνδυνα. Και το χαμόγελο του, ο λόγος που ο Sergio Leone (που τον έχει αποκαλέσει ‘τον καλύτερο ηθοποιό που έχω δουλέψει μαζί’) τον έπεισε -μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες- να πρωταγωνιστήσει σε ταινία του, τόσο εκφοβιστικό που σου προκαλούσε ανατριχίλες.

Nαι, μιλάμε για τον θρυλικό Harmonica του Once Upon a Time in the West (αν και τον ήθελε και για τον ρόλο του Man With No Name που εκτόξευσε την καριέρα του Eastwood).

To κοινό τον λάτρεψε. Οι κριτικοί τον μίσησαν και τον έκραξαν ως εντελώς μονοδιάστατο και αιματοβαμμένο. Προφανώς και δεν υπήρχε λόγος να παίξει σε τόσα Death Wish, αλλά αυτό δεν τον καθιστά ατάλαντο. Απλώς συνειδητοποιημένο.

Αν εξαιρέσεις τα λεφτά, δεν έχω ιδέα γιατί έγινα ηθοποιός. Έτσι και αλλιώς αυτό που κάνω δεν είναι τέχνη, είναι απλά ψυχαγωγία

Μην ξεχνάς ότι μιλάμε για ένα Λιθουανό μετανάστη που δεν μιλούσε αγγλικά ως το γυμνάσιο (ήταν ο πρώτος από την οικογένειά του που αποφοίτησε) και ο οποίος, από παιδί (έμεινε ορφανός στα 10 του), δούλευε στα ανθρακωρυχεία της Πενσιλβανία (‘Έπαιρνα ένα δολάριο για κάθε τόνο κάρβουνο που έβγαζα’).

Έχασα την παρθενιά μου όταν ήμουν έξι ετών από ένα από τα κορίτσια της οικογένειας στο υπόγειο της οποίας μέναμε. Της έδωσα μια γκαζόζα φράουλα επειδή είχα ξεκινήσει να μασάω καπνό και δεν μου άρεσε η γεύση και εκείνη θεώρησε σωστό να μου το ανταποδώσει με αυτό τον τρόπο

Όλα αυτά μέχρι που κατατάχτηκε, προκειμένου να ξεφύγει, στην αεροπορία όπου και υπηρέτησε σε βομβαρδιστικό. Συνολικά πέταξε σε 25 αποστολές και είχε ως ενθύμιο ένα παράσημο Purple Heart επειδή τραυματίστηκε εν ώρα μάχης.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα φαγητό κάθε μέρα, καθαρά ρούχα και μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου

Επιπλέον στο σχολείο, επειδή η πολύτεκνη (βλέπε 15 αδέλφια) οικογένειά του ήταν πιο φτωχή και από την πέτρα, αναγκαζόταν να φοράει τα ρούχα της μεγαλύτερης αδελφής του. Σκέψου πόσο άντρας πρέπει να είσαι για να το κάνεις αυτό.

Είχα το κεφάλι ξυρισμένο για να μην κολλήσω ψείρες και πήγαινα σχολείο με το φόρεμα της αδελφής μου γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Το χειρότερο; Ότι όταν επέστρεφα έβγαζα τις κάλτσες μου και τις έδινα στον αδελφό μου για να πάει στα ορυχεία

Και ο Charles ήταν ακριβώς αυτό. Άντρας. Για την ακρίβεια old school άντρας. Από εκείνους που θεωρούσαν τα πολλά λόγια περιττά. Για αυτό και, εντός και εκτός οθόνης, μιλούσε σπανίως.

Η μόνη παραχώρηση που έκανε ήταν, όταν ήταν στα ντουζένια του το αντι-κομμουνιστικό κίνημα, άλλαξε το επώνυμό του από Buchinsky σε Bronson (το όνομα μια από τις πύλες στα Paramount Studios) προκειμένου να κάνει καριέρα.

‘Το ξέρω ότι μοιάζω με λατομείο που κάποιος έχει γκρεμίσει’ δήλωσε κάποτε για τον εαυτό του. Και είχε δίκιο. Όμως μιλάμε για ωραία συντρίμμια. Εκείνα που διέκρινε και ανέδειξε πρώτος ο John Sturges. Στην αρχή στο The Magnificent Seven και στη συνέχεια στο The Great Escape. Εκεί δηλαδή που γνώρισε την 2η γυναίκα του, τότε σύζυγο του συμπρωταγωνιστή του David McCallum (σ.σ. Όταν την είδε γύρισε και του είπε στη ψύχρα ‘Θα παντρευτώ τη γυναίκα σου’)

Δυο από τους πιο αναγνωρίσιμους ρόλους της καριέρας του μαζί με τους αντίστοιχους στα The Dirty Dozen, The Mechanic και στα Death Wish.

Ο τελευταίος, εκείνος που τον χαρακτήρισε και τον κακοχαρακτήρισε, όταν ήταν ήδη 52 ετών. Οι περισσότεροι στην λεγόμενη ευρωπαϊκή φάση του με τον ίδιο να δηλώνει πως οι αγαπημένες του ήταν τα Rider on the Rain και Red Sun (επίσης δες, αν έχεις χρόνο, τα Hard Times, From Noon Till Three και The White Buffalo)

Είμαι απλώς ένα προϊόν, σαν μια πλάκα σαπουνιού, προς πώληση. Στόχος να πουληθώ στην καλύτερη δυνατή τιμή

Ένας αυθεντικός ερημίτης (στα γυρίσματα των ταινιών στεκόταν μόνος σε μια γωνία χωρίς να μιλάει σε ψυχή) ο οποίος, από κοντά, σύμφωνα με όσους λίγους είχαν την τύχη να του πάρουν συνέντευξη, έμοιαζε να έχει πραγματικά την ικανότητα να ξεσπάσει βίαια ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε, παρόλο που δεν το διαφήμιζε, ως έφηβος είχε μπει δυο φορές στην φυλακή (μια για ξυλοδαρμό και μια για ληστεία).

Ουσιαστικά το μόνο πράγμα για το οποίο έχει ποτέ ‘περηφανευτεί’ δεν είναι ούτε οι ταινίες του, ούτε ο τίτλος του πιο ακριβοπληρωμένου ηθοποιού στον πλανήτη που είχε για μεγάλο μέρος της καριέρας του, αλλά μια σειρά από πίνακες που υπέγραψε με το κανονικό του όνομα και οι οποίοι, πάραυτα, ξεπούλησαν σαν τα ζεστά ψωμιά που κάποτε φούρνιζε.

Στο τέλος της ημέρας ο Charles Bronson είναι κάτι πολύ περισσότερο από το σύνολο των -κυρίως μέτριων- ταινιών που μας έχει σερβίρει. Είναι αξέχαστος. Μια διαρκής υπενθύμιση ότι, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στους κινηματογραφικούς σταρ, παλιά τους έφτιαχναν καλύτερα. Γιατί αν κάποιος ήταν γεννημένος για να δει το πρόσωπό του στη μεγάλη οθόνη, ήταν αυτός. Εσαεί αγέλαστος. Εσαεί αμίλητος. Εσαεί ακλόνητος.