Επιτέλους τέλος στη φετινή παρωδία με τον Kobe Bryant

Οτιδήποτε γίνεται βεβιασμένα και επί τούτου είναι καταδικασμένο να χάσει τη μαγεία του.

Το ξημέρωμα της Πέμπτης (14/4) ήταν γεμάτο ιστορικές στιγμές. Ήταν απόλυτα ιστορική στιγμή το 73-9 των Warriors στην κανονική περίοδο, ειδικά όταν βάζεις δίπλα του την ομάδα της οποίας το ρεκόρ κατέρριψαν, τους εξωγήινους Bulls των 90s που σφράγισαν το μπάσκετ για πάντα. Ήταν το ίδιο απόλυτα ιστορική στιγμή το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του Kobe Bryant μετά από είκοσι σεζόν στο NBA και πέντε δαχτυλίδια πρωταθλητή.

Ξυπνώντας το πρωί και κοιτώντας φευγαλέα ότι ο Black Mamba έβαλε 60 πόντους στο αντίο του, ομολογώ ότι ανατρίχιασα. Τι θρυλικό βράδυ θα ήταν αυτό στο Staples Center… Μετά, συνάντησα τον Αμπατζή  που είδε το ματς και μου είπε ότι, πρακτικά, ο Kobe πήρε όλα τα σουτ των Lakers. Και ανέτρεξα στο boxscore.

Ο Kobe πήρε 50 σουτ απέναντι στους Jazz και εκτέλεσε 12 βολές. Δεν θα πω καμιά χαζομάρα του στιλ “άμα έπαιρνα κι εγώ 50 σουτ -και μάλιστα 21 τρίποντα!- μπλα μπλα μπλα”. Όπως και να ‘χει όμως, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Σε μια από τις πιο ιστορικές βραδιές της καριέρας του, ο Kobe Bryant έβαζε 81 πόντους στους Raptors παίρνοντας 46 σουτ, εκ των οποίων τα 13 ήταν τρίποντα. Ήταν 22 Ιανουαρίου 2006 και τα πράγματα ήταν σαφώς πιο σοβαρά από φέτος.

Το βλέπει ακόμα και ο μεγαλύτερος φαν του Kobe. Η φετινή σεζόν έτρεξε από το ξεκίνημά της με ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο. Το πλάνο της ολικής του αποθέωσης. Σε μια σεζόν που είναι πολύ πιθανό να δούμε τον Tim Duncan να αφήνει την ενεργό δράση (γιατί όχι και με ένα δαχτυλίδι ακόμα;), γίναμε μάρτυρες σε ένα πανηγυράκι άνευ προηγουμένου με θιασάρχη τον λιμνάνθρωπο με το 24. Σαφώς στην υλοποίηση του πλάνου, βοήθησε σιωπηρά αλλά αποφασιστικά όλος ο οργανισμός των χολιγουντιανών Lakers που, χωρίς σοβαρό στόχο και βλέψεις, αρκέστηκε στο ρόλο του άρματος που περιέφερε τον Bryant σε Δύση και Ανατολή.

Παρατηρώντας τη νοητή γραμμή από τις 29 Νοεμβρίου 2015 που ο παίκτης έγραψε την επιστολή μέχρι τις 13 Απριλίου 2016 που φώναξε “Mamba out”, το πανηγύρι εμφανίζεται συνεπέστατο. Εφόσον υπήρχαν οι γνωστοί Sixers και το χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα ήταν a priori δικό τους, οι Lakers πήραν μια ανάσα και ξεκίνησαν μια σεζόν με ταβάνι τις 25 νίκες. Μα τι λέω; Ποια σεζόν; Ποιες νίκες;

Ο Kobe άφησε 15 ματς να κυλήσουν και μετά άρχισε να ταΐζει το εγώ του. Έπιασε τη σεζόν από το λαρύγγι. Έγραψε μια όντως συγκινητική επιστολή ανακοινώνοντας ότι σταματάει το μπάσκετ στο τέλος της σεζόν και πήρε τα φώτα σπίτι του. Άμεσα, από το πρώτο κιόλας ματς στην Indiana στη μετά Επιστολής εποχή, δεν είχαμε ματς των Lakers, αλλά τελετή αποθέωσης του Kobe.

Και δώσ’ του κούραση σε κάθε ματς. Δώσ’ του standing ovation, δώσ’ του αποθέωση, δώσ’ του Kobe να χαιρετάει τον κόσμο. Ανατριχιάσαμε μία, ανατριχισάμε δύο. Ε πόσες φορές να ανατριχιάσει κανείς από τις 30 Νοεμβρίου; Από τις 30 Νοεμβρίου!

Με τόσες εικόνες στις οποίες χαιρετάει πλήθη, κοντέψαμε να ξεχάσουμε την εικόνα του Kobe να σουτάρει. Και αυτό είναι πραγματικά δύσκολο.

Δεν μπορείς να γίνεις με το ζόρι ο αγαπημένος, όπως δεν μπορείς να γίνεις με το ζόρι ο καλύτερος. Ο Kobe Bryant δεν είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Δεν είναι καν μες στους πέντε. Στην πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυσή του, το Deadspin στηρίζει με στοιχεία ότι και τις είκοσι σεζόν που έπαιξε στο NBA, ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς ήταν κάποιος άλλος.

Αν εξαιρέσεις τα κάμποσα έξτρα εκατομμύρια που έβαλε στο λογαριασμό του με τις 67 παραστάσεις ως προσεχώς συνταξιούχος, σε τι και σε ποιον φάνηκε χρήσιμη αυτή η μέρα της μαρμότας που ζήσαμε από τα τέλη του ’15; Προλαβαίνω την ερώτησή σου. Αν βρισκόμουν σε ένα γήπεδο στο οποίο έπαιζε ο Kobe και γνώριζα ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ να παίζει, θα σηκωνόμουν όρθιος να τον τιμήσω με παλαμάκια. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό και ενοχλεί τους πάντες εκτός απ’ τον ίδιο, την οικογένεια και -ίσως- τους κολλητούς του, είναι το ασταμάτητο το κύριε ελέησον.

Δεν χρειάζεται να βάλουμε φτηνά επιχειρήματα στο τραπέζι (βλ. βίντεο με copy-paste κινήσεις με τον MJ). Ούτε να κάνουμε συγκρίσεις. Σιχαίνομαι τις συγκρίσεις, ειδικά τις άκαιρες, αλλά όλη η ιστορία πίσω απ’ την ατέρμονη ανάγκη για μπιζάρισμα είναι θέμα για ντιβάνι, όχι για παρκέ.

Άπαντες συγκρίνουν το τέλος του Jordan με το κονφετίσιο τέλος του Kobe, αλλά μεταξύ μας, ούτε τα πέρα δώθε του MJ, ούτε το αστείο με το μπέιζμπολ ούτε το άλλο με το νούμερο 45 ήταν αυτό που θα λέγαμε ‘διακριτικές κινήσεις κάποιου που λέει να σταματήσει’.

Διακριτικός είναι ο Duncan. Αυτός είναι διακριτικός. Και λίγο πιο σοβαρός. Και παίζει και σε σπουδαία ομάδα, όχι στους Harlem Globetrotters.

Παρεμπιπτόντως, οι Globetrotters είναι η ιδανική πάσα για να κλείσει αυτό το θέμα, εξαιτίας των συνειρμών που γεννάνε. Μπάσκετ αλάνας, θέαμα, εξεζητημένες πάσες, ντρίμπλες, παράλογα σουτ, κανένα νόημα. Οι Globetrotters φέρνουν αφηρημένα στο μυαλό το All-Star Game. Το άναρχο All-Star Game. Τον αγώνα. Τις τέσσερις περιόδους γνήσιας μπασκετικής χαλαρότητας από τους καλύτερους του είδους. Βλέπω ολόκληρο το All-Star Weekend, δυο και τρεις φορές και ποτέ το ματς. Ε, όλη αυτή η παρωδία που συνέβη στο παρκέ του Staples Center για να βάλει 60 πόντους ο retiree θυμίζει τόσο All-Star Game που ευχαριστώ το ξυπνητήρι που δεν χτύπησε και δεν σηκώθηκα να δω το τελευταίο ματς του Kobe.

Παρότι προσπάθησε οικτρά να τον θυμόμαστε μόνο για την τελευταία, ‘εορταστική’ του σεζόν, ο Kobe θα μείνει στο μυαλό μου ως μύθος. Με μπόλικες ανασφάλειες, πολύ περισσότερες απ’ ό,τι θα δικαιολογούσε η καριέρα, το χρήμα και η δόξα που απέκτησε 19 σεζόν πριν την τελευταία του.

Πέντε δαχτυλίδια είναι πέντε δαχτυλίδια. 18 φορές All-Star είναι 18 φορές All-Star. Αλλά και 67 παιχνίδια στο βωμό του αποχωρισμού του Kobe από τα παρκέ, Θεέ, είναι τρομακτικά πολλά για τις αντοχές μας.