Κάθε βδομάδα τέτοια μέρα θα μιλάμε για τα καινούρια επεισόδια της καλύτερης σειράς του φθινοπώρου. Ακολουθούν spoilers για το 14ο επεισόδιο της 5ης και τελευταίας σεζόν.

Ας πούμε πως υπήρξε ένας αξιοσέβαστος αριθμός ανθρώπων που το τελευταίο διήμερο με ρώτησε “και δηλαδή τώρα τι θα γίνει σε δύο ακόμα επεισόδια;” Παιδιά, ψυχραιμία. Είδατε. Εδώ το επεισόδιο σκότωσε τον Χανκ πριν τα μισά, και τα μεγάλα ζόρια δεν είχαν καν έρθει. Μην έχετε άγχος. Ο Βινς Γκίλιγκαν τον έχει τον τρόπο να μας κάνει το στομάχι ακόμα πιο κόμπο στις 2 ώρες της σειράς που απομένουν. Το γλέντι μόλις άρχισε.

Μιλώντας για το στομάχι. Δε θα ήμουν λογικά ο μόνος που ένιωσε άρρωστος μετά το τέλος του επεισοδίου…; Νομίζω πως ένιωθα όντως, πραγματικά, αληθινά, άρρωστος. Σα να ζούσα ναυτία. Ήθελα να πιω για να περάσει. Αλλά αρκετά για μένα.

Ναι, η σειρά έκανε αυτό που είχε προμηνύσει στο αμέσως προηγούμενο επεισόδιο, σκότωσε τον Χανκ. Αλλά πριν το κάνει, μας βασάνισε αρκετά:

Είδαμε ένα φλάσμπακ στις ‘χαρούμενες’ πρώτες μέρες του ευτυχούς διδύμων ατζαμήδων, με τον Γουώλτ και τον Τζέσι στο ίδιο σημείο, την ίδια έρημο. Ο Κράνστον δεν μοιάζει απλώς διαφορετικός σε αυτή τη σκηνή. Όλη του η κορμοστασιά, το βάθος της φωνής του, το βλέμμα του, όλα είναι αλλιώς. Σε κάνει να εκτιμήσει ξανά το ταξίδι που έχει αποτυπώσει στην οθόνη για αυτό τον χαρακτήρα.

Μετά είδαμε τον Γουώλτ να παρακαλάει για τη ζωή του Χανκ, την ώρα που όλοι ήξεραν τι επρόκειτο να συμβεί. Ο Χανκ ήξερε. Ο Τζακ ήξερε. Εμείς ξέραμε. Φυσικά και ο Γουώλτ ήξερε, απλά δεν ήθελε να το αντιμετωπίσει. Βρισκόταν ακόμα στο στάδιο της διαπραγμάτευσης.

Ύστερα ήρθε η αποκάλυψη για τα λεφτά. Η άρνηση του Χανκ να παρακαλέσει επί ματαίω. Και ο αναμενόμενος πυροβολισμός που με κάποιο τρόπο μοιάζει πάλι ξαφνικός.

RIP Χανκ, ήσουν γαμάτος.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τι μένει πίσω, τι συμβαίνει μετά. Όλα αυτά αποτελούν ένα γελοιωδώς μακρύ sequence πριν τα credits του επεισοδίου, αλλά δομικά βγάζει νόημα. Γιατί ο θάνατος του Χανκ δεν είναι τελικό σημείο, αλλά απλώς η σπίθα που εκκινεί τα όσα ακολουθούν. Μη γελιόμαστε, κανείς δε θα πόνταρε πως ο Χανκ θα την έβγαζε καθαρή, οπότε το νόημα δεν ήταν εκεί. Οι πραγματικές κλωτσιές στο στομάχι είναι όσα ακολουθούν.

Αρχικά, με την αντίδραση του Γουώλτ στη δολοφονία του Χανκ. (Επειδή ξέρεις, τα γνωστά, είχε πει στον εαυτό πως όλο αυτό ήταν για την οικογένειά του. Άρα στην οικογένεια τραβούσε τη γραμμή. Κλπ.)  Η οποία είναι, μες στο μυαλό του, να φορτώσει τα πάντα στον Τζέσι επειδή πραγματικά, κάπου πρέπει να τα φορτώσει. Η πονεμένη οργή με την οποία ζητά από τους Ναζί να εκτελέσουν τον Τζέσι μπροστά του, εκεί και και τώρα, εξέπληξε ακόμα κι εμένα που είμαι ο γραμματέας του κλαμπ ‘I H8 WALT WHITE’.

Από όλους τους ανθρώπους, είναι ο Τοντ που τον σώζει. Πάνω που αρχίζουμε να τον δεχόμαστε ως Τοντ, πάει και γίνεται λίγο Λάντρι. Αλλά σε κάθε περίπτωση, dude, αυτό ήταν σκληρό. Σε αυτό το σημείο έχεις ανακατευτεί αρκετά ή ακόμα;

Επειδή περίμενε. Ο Γουώλτ επιστρέφει σπίτι μου, μπαρουτοκαπνισμένος, καλυμμένος με blood & sand (#spartacus), ακριβώς σαν παραποιημένη εκδοχή κάποιου μονομάχου αρένας. Έχει ήδη σύρει τα λεφτά που του άφησε ο Τζακ, ως εκεί.

(Παρένθεση. Δε θα σταματήσω να λατρεύω το πόσο αστεία μπορεί να είναι αυτή η σειρά ακόμα και στις πιο αρρωστημένες στιγμές της. Η σκηνή που ο Γουώλτ κουβαλάει το βαρέλι στην έρημο ήταν φανταστική, και είχε και μπόνους easter egg κιόλας. Αλλά εκεί που τα έχασα από τα γέλια ήταν όταν ο Σκάιλερ οδηγούσε τον Φλυν πίσω σπίτι κι εκείνος δε φορούσε ζώνη, όντας έξαλλος για τα όσα έμαθε για τον πατέρα του. Η Σκάιλερ του λέει να βάλει ζώνη, εκείνος δε θέλει, κι η μητέρα του λέει, “Δεν είναι ασφαλές!” Κυλιόμουν στο πάτωμα.)

Τώρα, σε αυτό το σημείο η σύγχυση και ο πανικός είναι στοιχεία διάχυτα στην ατμόσφαιρα, και κάπου ανάμεσα στον Φλυν να αναρωτιέται τι στα κομμάτια συμβαίνει και στην Σκάιλερ να ρωτάει επίμονα που είναι ο Χανκ τι έπαθε ο Χανκ σκότωσες τον Χανκ και τον Φλυν να το παίρνει χαμπάρι και να τρελαίνεται κι εκείνος… Ράιαν Τζόνσον, άνθρωπέ μου, άσε τις quirky ταινίες και φτιάξε κανά θρίλερ.

Ο Τζόνσον, σκηνοθέτης μεταξύ άλλων του “Looper” και του “Fly”, του αγαπημένου μου επεισοδίου της σειράς, είναι σε αυτό το σημείο που ανεβάζει την ένταση στο 11. Πρώτα καδράρει ένα χαμηλό πλάνο στον πάγκο της κουζίνας, κοιτάζοντας τα μαχαίρια και το τηλέφωνο και τη Σκάιλερ στο βάθος- υπονοεί ήδη μια επιλογή, αφήνοντάς σε να φαντάζεσαι τα χειρότερα, να δημιουργείς στο μυαλό σου εξελίξεις από το τίποτα. Κλείνοντας ταυτόχρονα έναν κύκλο άγριας συμμετρίας με την αρχή του επεισοδίου όταν το ίδιο σημείο της κουζίνας οδηγούσε σε εντελώς διαφορετικούς συνειρμούς, όσο κι αν τα εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι ίδια.

Τώρα, η Σκάιλερ πιάνει το μαχαίρι, ξεσπά μια απίστευτης έντασης μάχη με τον Γουώλτ που καταλήγει με τον Φλυν να την προστατεύει κοιτώντας έντρομος το τέρας-πατέρα του. Εκεί υπάρχει το πρώτο ψήγμα συνειδητοποίησης για τον Γουώλτ, αλλά ακόμα λειτουργεί με πανικό και ένστικτο. Αρπάζει την κόρη του και φύγει, με τη Σκάιλερ να τρέχει στο δρόμο ενώ η μουσική εντείνεται. Όλα αυτά γίνονται δίχως ανάσα.

Το πιθανότερο είναι πως ο Γουώλτ είχε ήδη αποφασίσει, ενώ απήγαγε την κόρη του, πως δεν ήταν εφικτό να την κρατήσει. Όμως ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο που το έκανε νωρίτερα, στην έρημο, όταν γύρισε και κάρφωσε τον Τζέσι. Μόνο οργή και πανικός. Πρέπει να τα διοχετεύσει κάπου όλα αυτά. Εκεί με τον Τζέσι, εδώ με την κόρη του.

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα την απελευθερώνει. Σημαίνει πως είναι πλέον ένας άντρας σε αποδοχή της κατάστασης που έχει φέρει τον εαυτό του; Κάτι τέτοιο θα έδενε και με την παραίτηση που διάβαζες στην κίνησή του, στις 2 σκηνές από το μέλλον που έχουμε δει. Κάτι τέτοιο ακούς και βλέπεις στην πολυσυζητημένη σκηνή με το τηλεφώνημα στη Σκάιλερ.

Καθώς ο Τζόνσον μας κρατά συναισθηματικά καθηλωμένους (το τηλεφώνημα δεν είναι μόνο πλοκή- στη διάρκειά του η Μαρί, που σε όλο το επεισόδιο φοράει μαύρα, μαθαίνει την αλήθεια για τον Χανκ, υπενθυμίζοντάς σου με επίπονο τρόπο κάτι που μες στον χαμό είχες ξεχάσει ότι α ναι, συνέβη πριν 15 λεπτά), αρχίζει πλέον να εκτοξεύει γροθιές σε μορφή λέξεων.

Αυτό το τηλεφώνημα είναι μια από τις εντυπωσιακότερες λεπτοδουλειές που έχει εκτελέσει ποτέ η σειρά. Ερμηνευτικά και σεναριακά, συμβαίνουν πράγματα σε πολλά επίπεδα. Αφενός έχεις τον Γουώλτ που προσπαθεί να προστατέψει την Σκάιλερ, απεμπλέκοντάς την από κάθε εγκληματική του δραστηριότητα. Εκείνη το καταλαβαίνει και ακολουθεί το σενάριο, σε μια απίστευτα παιγμένη σκηνή ανάμεσα στον Κράνστον και την Άννα Γκαν.

Αφετέρου, ο Γουώλτ αφήνει να κυλήσουν ανάμεσα στις λέξεις με σκοπό, και μερικές δίχως. Έχοντας το ελαφρυντικό του σκοπού του (να μειώσει τη Σκάιλερ ώστε να υπερ-τονίσει το πόσο καμία σχέση με όλα αυτά είχε – “είχε 0% σχέση”, θα έλεγε κανείς), μπορεί κανείς να διακρίνει και μια απελευθέρωση του ασυνείδητου εγώ του σε αυτή τη στιγμή. Της λέει όσα βαθιά μέσα του μπορεί και να πιστεύει, και ξέρει πως σε καμία άλλη στιγμή της ύπαρξής του, δεν επιτρέπεται να εκφράσει όχι μόνο σε λόγια, αλλά και σαν σκέψεις.

Και σε τρίτο επίπεδο, ορμώμενοι από αυτό το τελευταίο, μπορούμε να δούμε και τη σκηνή να βαστά έναν ρόλο παραπόνου από τον Γκίλιγκαν προς το μεγάλο μέρος του κοινού του. Που μέσα κι αυτοί από το άλλοθι του θεάτρου του Γουώλτ, πανηγυρίζουν για αυτές τις λέξεις και τις σκέψεις εκλαμβάνοντάς τες με τρόπο εξοντωτικά κυριολεκτικό. Ο Βινς Γκίλιγκαν είναι μια πικραμένη ιδιοφυία.

***

Ο Γουώλτ αφήνει τη Χόλι σε σημείο που ξέρει πως θα γυρίσει στην αγκαλιά της μητέρας της, και επιβιβάζεται σε αμάξι απεσταλμένου του Σολ Γκούντμαν με προορισμό το άγνωστο.

Είναι όντως σα να βλέπουμε ένα κάποιο φινάλε. Όμως ο Γκίλιγκαν δε θα χαρίσει στον ήρωά του μια τέτοια απόδραση, κάτι που ακόμα κι αν δεν το φανταζόμασταν ούτως ή άλλως, θα το υποθέτμε βάσει των δύο σκηνών από το μέλλον. Ξέρουμε πως ο Γουώλτ επιστρέφει. Θα επιστρέψει κατευθείαν με την έναρξη του προτελευταίου επεισοδίου; Θα είναι αφορμή ο Τζέσι, η Σκάιλερ, ο καρκίνος του ή κάτι εντελώς διαφορετικό; Θέλει να αυτοκτονήσει; Θέλει να κλείσει λογαριασμούς; (Αν έχει απομείνει κανείς.)

Αν αυτό που είδαμε ήταν φινάλε, θα ήταν όντως πολύ βιαστικό. Όμως ήταν απλώς το set-up για το φινάλε. Τώρα, για το αν απομένουν άλλα πυροτεχνήματα ή για το αν υπάρχει σωτηρία,