Κάθε βδομάδα τέτοια μέρα θα μιλάμε για τα καινούρια επεισόδια της καλύτερης σειράς του καλοκαιριού. Ακολουθούν spoilers για το ένατο επεισόδιο της 5ης και τελευταίας σεζόν.

Ξεκινάμε από εκεί που είχαμε αφήσει τα πράγματα σχεδόν ένα χρόνο πριν.

Όχι, όχι στην τουαλέτα του Γουώλτ. Αλλά στο μέλλον. Μετά τα 52α γενέθλια. Μετά από εκείνη την εικόνα κατάρρευσης και μοναξιάς με την οποία είχε ανοίξει η 5η σεζόν.

Σε μια κίνηση αφηγηματικής συμμετρίας, αυτό το δεύτερο μέρος ‘τελευταίων επεισοδίων’ ανοίγει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με μια ματιά σε ένα μέλλον γεμάτο ερωτηματικά, με μια πολύ σαφή όμως βεβαιότητα. Ο Γουώλτ είναι μόνος. Τα πάντα έχουν καταστραφεί. Είναι σαν τελευταίος επιζών σε μελλοντολογική ταινία με ζόμπι.

Ή κι ο ίδιος σαν ζόμπι, δεν έχει μεγάλη διαφορά.

Επιστρέφει στο σπίτι του, έρημο πλέον, διαλυμένο, με κάτι πιτσιρίκια να κάνουν σκέιτ στην άδεια πισίνα. Επιστρέφει για να πάρει κάτι που είχε αφήσει πίσω, το κρυμμένο δηλητήριο πίσω από το καπάκι της πρίζας.

Στον τοίχο πίσω του ένα τεράστιο γκραφίτι μας λέει πως η ταυτότητά τους ως Χάιζενμπεργκ είναι γνωστή.

Στον τρόμο της παγωμένης έκφρασης της γειτόνισάς του, η αδυναμία της έστω να μιλήσει μας λέει πως κανείς δεν έχει ξεχάσει.

Άρα, ο Γουώλτ έχει ήδη ηττηθεί; Αν γνωρίζουν οι πάντες ποιος είναι και τι έχει κάνει, γιατί κυκλοφορεί ελεύθερος; Και τι το θέλει το δηλητήριο; Και πού είναι όλοι;

***

Η τελική ευθεία κάθε σειράς που έχει χτίσει τόσο αποτελεσματικά την ιστορία της γύρω από το ερώτημα του ‘πώς τελειώνει’ είναι πάντα δύσκολο πράγμα. Πρέπει να τακτοποιήσεις τα πάντα αλλά ταυτόχρονα δεν γίνεται να είναι όλα βολικά. Το να βρεθεί η σωστή ισορροπία εξελίξεων, απαντήσεων και ανοιχτών ιστοριών είναι ολόκληρη επιστήμη. Στο μυαλό μου το “Shield” το έχει πετύχει αυτό όσο τέλεια είναι δυνατόν μια σειρά να πει πως παρέδωσε μια τέλεια τελευταία σεζόν.

Το “Breaking Bad” βαδίζει στα χνάρια του. Κάθε σκηνή μας φέρνει λίγα λεπτά πιο κοντά στο τέλος όμως τα πάντα στη διαδρομή είναι συναρπαστικά από μόνα τους, κι όχι μόνο επειδή μας αφήνουν κοντύντερα στο φινάλε. Πάρε τον τρόπο με τον οποίο το επεισόδιο μας δίνει τα status updates όλων των βασικών ηρώων.

Η σκηνή στο πλυντήριο αυτοκινήτων του Γουώλτ και της Σκάιλερ είναι υπόδειγμα του πώς δημιουργείς έντασης όταν δεν παίζεται τίποτα. Η Λύντια είναι εκεί, επιμένει, πιέζει, ο Γουώλτ ψυχρός, σταθερός, αλλά μέσα του ξέρεις πως είναι ακόμα τρομακτικός και ικανός για το χειρότερο. Όμως είναι η Σκάιλερ που εκρήγνυται διώχνοντας την παρελθοντική (;) αυτή σκιά μακριά.

Ο Τζέσι βρίσκεται σε μια κατάσταση ψυχικής αποσύνθεσης. Μπορεί να υπάρξει επιστροφή για εκείνον, όταν γνωρίζει σε τι καταστάσεις έχει εμπλακή, και μη έχοντας (προφανώς, πλέον) τα αποθέματα ανηθικότητας του Γουώλτ; Ο Τζέσι ήταν πάντα μια πολύ ευγενής ψυχή, άσχετα από το πιο ορμητικό και ενθουσιώδες περίβλημά του. Πάντα ήταν συναισθηματικός, πάντα φοβόταν να παίξει με τα όρια. Το γεγονός πως τα ξεπέρασε (διάλεξε: το δηλητηριασμένο πιτσιρίκι; το δολοφονημένο πιτσιρίκι;) τον κάνει ράκος.

Δεν προσπαθεί καν να εξιλεωθεί. Πρόσεξέ τον. Όταν πηγαίνει στον Σολ με τις βαλίτσες γεμάτες εκατομμύρια, ζητώντας του να τις παραδώσει σε 2 παιδιά που τα έχουν ανάγκη, δεν το κάνει με την ενέργεια και τη διάθεση ενός άντρα που περιμένει κάτι, οτιδήποτε. Δεν έχει ζωή μέσα του. Το κάνει σαν τελευταίο δώρο στον κόσμο, σα να σκέφτεται πως δεν έχει άλλη ενέργεια πια.

Στην συνάντηση του Γουώλτ με τον Τζέσι που ακολουθεί δε βλέπουμε κάτι που δε θα περιμέναμε. Για μια ακόμα φορά, ο Γουώλτ λέει ψέμματα κατάμουτρα στον πρώην συνεργάτη του. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Τζέσι τον πιστεύει σε όσα του λέει περί Μάικ. Νομίζω πως πλέον ο Τζέσι δε -θέλει να- νοιάζεται καν.

To ίδιο βράδυ παίρνει τα λεφτά που του επιστρέφει με το ζόρι ο Γουώλτ κι αρχίζει να τα σκορπίζει στην πόλη. Επιχειρεί να μας κοροϊδέψει άραγε ο Γκίλιγκαν; Διότι μετά από αυτές τις σκηνές του Τζέσι δε μπορώ να δω πώς δεν οδηγούμαστε σε φινάλε για τον χαρακτήρα από το ίδιο του το χέρι. Όμως αν κάτι ξέρουμε πια πως πρέπει να περιμένουμε από το “Breaking Bad”, είναι το να μην επαναπαυόμαστε σε αυτά που περιμένουμε.

***

Όμως το επεισόδιο (σκηνοθετημένο από τον Μπράιαν Κράνστον, να σημειώσουμε), όλοι ξέρουμε, ανήκει στον Χανκ.

Εξαιρουμένης της flash-forward σκηνής πριν τους τίτλους έναρξης, το άνοιγμα και το κλείσιμο αφορούν αυτόν και την μεγάλη ιδέα που του ήρθε στο cliffhanger του προηγούμενου επεισοδίου.

Ο Χανκ μαζεύει άρον άρον την οικογένειά του και φεύογουν από το σπίτι του Γουώλτ τη στιγμή που συνειδητοποιεί την αλήθεια. Καθώς δεν εξωτερικεύει τίποτα, ζει μια ακόμα κρίση πανικού, την ώρα που οδηγά. Γρήγορα το ξεπερνά, γιατί έχει αίσθηση καθήκοντος. Ζητά όλα τα στοιχεία της υπόθεσης Χάιζενμπεργκ.

Ξαναβλέπουμε φωτογραφίες και σημειώσεις που μας θυμίζουν ένα best-of του Γουώλτ. Βλέπουμε τον Γκέιλ. Βλέπουμε Γκας. Βλέπουμε τα πάντα. Και ο Χανκ το ίδιο. Γεμίζει κενά στο μυαλό του. (Η σκηνή της σύγκρισης των χειρόγραφων σημειωμάτων του Γκέιλ είναι φανταστική.)

Αυτό που προσωπικά δεν περίμενα ότι θα συνέβαινε τόσο άμεσα, είναι η τελική σκηνή αμέσα στον Γουώλτ και τον Χανκ. Αυτό αν μη τι άλλο στέλνει το μήνυμα πως η σειρά, όση σειρά έχει μείνει, δεν σκοπεύει να μπουσουλήσει ως τέλος με αναθυμιάσεις, αλλά πως έχει όντως πράγματα να δείξει ακόμα.

Όταν ο Γουώλτ επισκέπτεται το γκαράζ του Χανκ και είναι έτοιμος να φύγει , σκέφτηκα πως αυτό θα βλέπουμε τώρα: Μια παρτίδα σκάκι. Ότι λίγο ως πολύ και οι δύο θα ξέρουν την αλήθεια, και θα χορεύουν έντεχνα γύρω από αυτήν. Όμως όχι. Ο Χανκ κλείνει την πόρτα. Επιτίθεται. Ο Γουώλτ αντεπιτίθεται. Παίζει την κάρτα του καρκίνου (έχει επιστρέψει, δεν το ξέρει ακόμα κανείς). Κι όταν η ένταση φτάνει στο ταβάνι, σε αυτή την απίστευτη μονομαχία, αντάξια των καλύτερων γουέστερν από τα οποία το “Breaking Bad” έχει αντλήσει μεγάλο κομμάτι της έμπνευσής του, κάνει το τελευταίο που θα περιμέναμε:

Απειλεί τον Χανκ.

Είναι αυτό που λέμε, “oh, it’s on”.

Το επεισόδιο κλείνει με τον Γουώλτ και τον Χανκ να κοιτάζονται. Τίποτα δεν έχει λυθεί, καμία ένταση δεν έχει αποσυμφορηθεί, κανένα μέσο έδαφος δεν έχει επιτευχθεί. Κοιτάζονται, κοιτάζονται, κοιτάζονται, και μετά μαύρο.

Η διαδρομή προς το φινάλε, μας λέει ο Γκίλιγκαν, θα είναι μια συνεχής άσκηση σασπένς και ψυχολογικού εκφοβισμού. It’s on!