Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης θα μπορούσε και να κατασκευάζει καρέκλες

Ισορροπώντας δουλειές ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά, κρατώντας ρόλο παραγωγού και σκηνοθέτη, μέχρι ηθοποιού, και συνδυάζοντας διαμέσου της καριέρας του εμπορικές επιτυχίες, συνεργασίες με δημιουργούς σαν τον Κακογιάννη και παραστάσεις Σαίξπηρ, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει παραμείνει δεκαετίες τώρα ένας από τους διασημότερους και συνεπέστερους ανθρώπους του χώρου του.

Την περίοδο αυτή μόνο, παίζει στο “Caveman“, έχει σκηνοθετήσει την παράσταση “Μοναξιά στην Άγρια Δύση“, είναι παραγωγός στις “Δούλες” της Έφης Μουρίκη, και φυσικά πρωταγωνιστεί στην ταινία “Νήsos 2: Το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού”, ό,τι κοντινότερο έχουμε στην εγχώρια κινηματογραφία σε all-star franchise.

Με αφορμή την έξοδο του σίκουελ της “Νήσου” στις αίθουσες μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία της πρώτης ταινίας, (“Μακάρι να γίνει και τρίτη ταινία. Χαρά μου θα ήταν,” εξομολογείται) μιλήσαμε μαζί του για το πώς είναι να είσαι ηθοποιός, τι θα ήταν στη ζωή του αν δεν επέλεγε το σανίδι, και τι είναι αυτό που του αρέσει πιο πολύ σε αυτό που κάνει.

“Ερέθισμα πήρα από ένα φίλο του αδερφού μου στη Θεσσαλονίκη, το 1978-79, που δημιουργήσανε την πειραματική σκηνή της τέχνης – τότε ήταν μαζεμένη η Καραμπέτη, ο Σεργιανόπουλος, κι άλλοι. Πήγα να δω πρόβα και αυτό ήταν το ερέθισμα που χρειζόμουν για να αποφασίσω ότι αυτό ήταν που θέλω ν κάνω στη ζωή μου. Και το ακολούθησα”.

“Χάρηκα πάρα πολύ που επιστρέψαμε στη “Νήσο“ γιατί είναι μια άκρως Ελληνική ταινία, σαν concept, σαν σενάριο, σαν χαρακτήρες που βλέπουμε γύρω μας. Κα όταν γίνονται πετυχημένες ταινίες που φέρνουν τον κόσμο μέσα στην αίθουσα αυτό είναι κέρδος για όλους μας”.

“Δεν υπάρχει κράτος ή κρατικός μηχανισμός να στηρίξει την κινηματογραφία και στηρίζεται μόνο στη ιδιωτική πρωτοβουλία, είναι καλός για όλους μας όταν έχουμε καλή ταινία”.

“Για να διαλέξω ρόλο ξεκινάω καταρχάς σαν οποιοδήποτε αναγνώστη ή θεατή. Σαν αναγνώστης επιλέγω αυτό που πρώτο θα χτυπήσει μέσα μου διαβάζοντας το σενάριο, θα με συγκινείσει για να μπορέσω να ασχοληθώ μαζί του”.

“Το κλίμα είναι το Α και το Ω και συνήθως φτιάνεται όχι μόνο από τους ηθοποιούς αλλά από τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Όταν οι συνθήκες είναι ευχάριστες, όταν υπάρχει σεβασμός και όταν υπάρχει οργάνωση, μπορεί ο καθένας μας να αποδώσει 100% στη δουλειά του”.

“Με ενδιαφέρει να παίζω περίεργους χαρακτήρες, αυτοί είναι που με γοητεύουν και πιο πολύ. Περίεργοι άνθρωποι, πιο κλειστοί, πιο επικίνδυνοι, εσωστρεφείς και ριψοκίνδυνοι”.

“Οι εποχές είναι δύσκολες. Οι αποφάσεις ενώ παλιότερα παίρνονταν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τώρα θα παρθούν μετά το Γενάρη, σε όλους τους τομείς. Δυσκολεύονται όλοι οι παραγωγοί και περιμένουν να δούνε πώς θα πάνε οι τωρινές παραστάσεις για να αποφασίσουν τι θα κάνουν του χρόνου”.

“Κάνω και δικές μου παραγωγές στο θέατρο, οπότε κοιτάω να στελεχώσω όσο δυνατόν καλύτερα το όλο εγχείρημα ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στον συγγραφέα. Ο πήχυς είναι πάντα ο συγγραφέας”.

“Μπορεί να με συγκινήσει το οτιδήποτε. Μπορεί να συγκινηθώ από έναν σκηνοθέτη που θα μου προτείνει κάτι, από έναν κινηματογραφιστή, από έναν παραγωγό που έχει ένα όραμα. Όλα παίζουν”.

“Γυρίζοντας ένα τέτοιο σίκουελ, θυμάσαι τα παλιά. Εμείς θυμηθήκαμε τις παλιές καλές στιγμές που περάσαμε στη Σίφνο. Περάσαμε 7 βδομάδες όλοι μαζί. Στα γυρίσματα ευχαριστιόμασταν πάρα πολύ. Ήταν ένα συνεχές πάρτι για μας”.

“Μη φαντάζεστε ότι κάναμε καμιά έξαλλη ζωή, ήμασταν 12 ώρες γύρισμα την ημέρα. Το βράδυ όμως όταν χαλαρώναμε και βρισκόμασταν, το γλεντούσαμε”.

“Κάθε φορά όταν τέλειωνε κάποιος τα γυρίσματα του και έφευγε χειροκροτούσαμε όλοι μαζί. Μέχρι που τελικά μείναμε 2-3. Άκρως συγκινητική διαδικασία”.

“Δεν είναι υποχρεωτικό όλοι να θέλουν να κάνουν περισσότερα από το να είναι απλώς ηθοποιοί. Ανακαλύπτεις ότι το έχεις ή ότι το θέλεις. Άλλοι άνθρωποι δεν το νιώθουν. Εγώ νιώθω δημιουργικός σε όλους τους τομείς. Και σαν παραγωγός και σαν σκηνοθέτης και σαν ηθοποιός και σαν κινηματογραφιστής. Και μου αρέσουν τα πάντα”.

“Ό,τι δουλειά και να έκαναν από τότε που ξεκίνησα μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Ούτε είδα ποτέ διεκπαιρεωτικά έστω μία δουλειά, πάντα ήμουν μέσα 100%. Πάντα την υποστήριζα με νύχια και με δόντια. Και μάθαινα βέβαια”.

“Είμαι ηθοποιός 31 χρόνια και είναι ένα συνεχές ψάξιμο, αλλιώς δε νιώθω ότι δημιουργώ”.

“Μου αρέσει όταν το χιούμορ βγαίνει μέσα από την κατάσταση και οι χαρακτήρες είναι ανάγλυφοι. Μπορώ έτσι να δω την αλήθεια του πράγματος. Οι χαρακτήρες της “Νήσου” υπήρχαν κοντά μας. Ενθουσιάστηκα με τον δικό μου χαρακτήρα, αυτό τον ελεεινό αστυνόμο”.

“Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν σίγουρα επιπλοποιός γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το ξύλο και σαν κατασκευαστής έχω φτιάξει αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Ειδικότης μου είναι οι βιεννέζικες καρέκλες. Να πλέκω τις ψάθες δηλαδή. Είναι κάτι που το χαίρομαι, δηλαδή λατρεύω το ξύλο”.

“Όταν κάτι σου αρέσει και σε ενδιαφέρει πραγματικά, δεν κουράζεσαι στ’αλήθεια. Κουράζεσαι σωματικά, πνευματικά, ναι, αλλά αυτό ξεπερνιέται, γιατί η δική μας η δουλειά δεν δημιουργεί στεγανά”.

“Η τέχνη σε κρατά φρέσκο, νέο, και είναι το εσωτερικό ψάξιμο που δεν τελειώνει ποτέ. Μέχρι την ημέρα που θα είμαι με το ένα πόδι να πεθάνω, ακόμα θα ψάχνομαι. Αυτό είναι το συγκλονιστικό στη δουλειά μας, και γι’αυτό δεν κουράζομαι καθόλου”.

* Η “Νήsos 2: ΤΟ Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού” προβάλλεται στις αίθουσες από τη Village.