PiVi for PrimaVera: Ανταπόκριση από τη Βαρκελώνη

Δεύτερη φορά στη Βαρκελώνη, οπότε απέφυγα τους τουριστικούς περιπάτους, πρώτη φορά στο Primavera Sound, το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ της Ευρώπης. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Τρεις μέρες που με εξουθένωσαν από την ορθοστασία, το περπάτημα, το χορό (και το να κουνάς το κεφάλι σου έντονα, χορός είναι). Χαλάλι όμως η κούραση. Λαμαρίνες είναι, φτιάχνουνε.

Το lineup φανταστικό. Οι ειδικοί λένε πως από το 2001, που ξεκίνησε το συγκεκριμένο φεστιβάλ, η σύνθεση του φετινού ήταν μάλλον η καλύτερη. Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί από πέρυσι το φθινόπωρο, πολύ πριν ανακοινωθεί ποιες μπάντες θα παίξουν. Έτσι γίνεται με το Primavera, πρώτα πληρώνεις, μετά μαθαίνεις τι θα δεις (έτσι μου παν έτσι σας λέω).

Ο χώρος είναι τεράστιος, οι σκηνές πολλές, η οργάνωση πάρα πολύ καλή. Στο να μπεις, να φας, να πας τουαλέτα ή να πάρεις μπύρα, πουθενά δεν περιμένεις πάνω από 3-4 λεπτά.

Εγώ για τον DJ COCO πήγα.

ΗΜΕΡΑ 1η

Η μέρα ξεκίνησε καλά καθώς ήμασταν στην ίδια πτήση με Daughter και Beirut (παίξανε στο Release, αλλά αυτό το ξέρετε ήδη). Στη Λονδρέζα τραγουδίστρια των Daughter είπα γεια σου, μου είπε γεια σου, της είπα θα σε δω το βράδυ, μου χαμογέλασε νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την καλή της τύχη.

Είναι αυτή αριστερά.

Όσο για την ψυχή των Beirut, καθότι απόμακρος, η μόνη μας επαφή ήταν μια φωτογραφία στην Πύλη πριν την πτήση και μετά που πήγα να τον δω να κοιμάται και έτσι όπως είχε τα χέρια του ενωνόντουσαν με πολύ όμορφο τρόπο οι δύο κόρνες (μουσικά όργανα είναι οι κόρνες) που έχει τατουάζ.

Σταμάτα να με ακολουθείς. Πάω να ξαπλώσω. Μην έρθεις.

Φτάσαμε. Άδειο φαίνεται. Λολ.

Στο ψητό τώρα. Πρώτη επαφή με το Primavera οι Algiers. Δεν μου αρέσουν, δεν θα ασχοληθώ, τι να κάνουμε, με το ζόρι δεν γίνονται αυτά.

Δεύτερη επαφή οι Tiny Fingers σε μια μικρή σκηνή δίπλα στη θάλασσα. Αντιγράφω από τη σελίδα τους καθώς δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα: Tiny Fingers combine post-rock, live electronics, dubstep, psychedelic and groove, forming a powerful, super-intensive musical mix. Αυτό ακούσαμε και ήταν μια χαρά, μπράβο στα παιδιά.

Παίξε ό,τι θες, μόνο παιξ’ το δυνατά.

Τρίτη επαφή οι Daughter. Αχ. Στο πα Elena Tonra πως θα τα λέγαμε το βράδυ. Κάτι EP’s και δύο άλμπουμ όλα κι όλα στις βαλίτσες τους κι όμως τους έχω στην καρδιά μου. Θα σας το πω από τώρα για να φύγει από τη μέση. Ήταν η μοναδική από όλες τις συναυλίες του φεστιβάλ (εξαιρούνται οι Radiohead-πάντα εξαιρούνται οι Radiohead) που με συγκίνησε και που αναγκάστηκα να ζορίσω το βούρκωμα να μην γίνει δάκρυα, γιατί μετά θα μου λέγανε καλά με Daughter κλαις. Ποιος κλαίει με Daughter; Κι όμως, δεν ξέρεις από που θα σου ρθει, τι είναι αυτό που θα ενεργοποιήσει τους δακρυϊκούς σου αδένες. Τέλος πάντων.

Θα σας πω και δύο πράγματα για την Έλενα (έχουμε πει κι ένα γεια οπότε άμα θέλω θα την λέω Έλενα). Όταν ο κόσμος χειροκροτούσε στο τέλος του κάθε τραγουδιού, η Έλενα χαμογελούσε με την ψυχή της. Ντρεπόταν κιόλας. Ένιωθε ευτυχισμένη που υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν και αγαπούν τη μουσική τους και τη φωνή της. Προς το τέλος από την ευφορία (όχι η Έλενα δεν κάνει ναρκωτικά) γελούσε και έχασε μερικούς στίχους. Της φύγανε και κάτι δάκρυα. Κλαυσίγελος.

Το δεύτερο που θα σας πω. Τα έχει με τον κιθαρίστα. Τους είδα πως κοιταζόντουσαν στη σκηνή οπότε μετά το γκούγκλαρα και επιβεβαιώθηκε το αλάνθαστο ένστικτο μου σε τέτοια πράγματα.

-Γεια. -Γεια.

Ακολούθησαν οι Air. Ιδανική μουσική για να φας στα street food μαγαζάκια πίσω από τη σκηνή και να σου έρχονται αναμνήσεις με βόλτες με το αμάξι πριν δέκα χρόνια και με τη συχνότητα καρφωμένη στον Best.

Explosions in the Sky. Σε όλους αρέσει το post rock και ΟΚ δεν είναι Mogwai αλλά αυτοί μας έτυχαν και για να λέμε την αλήθεια τα παιδιά από την Αυστραλία στα 60 λεπτά που τους αναλογούσαν έδωσαν ό,τι είχαν και επιπλέον ο Munaf Rayani είναι φο-βε-ρός τυπάς.

Να καούν τα κάρβουνα.

Πάμε τώρα στους Tame Impala. Α ξέχασα να αναφέρω πως οι βασικές σκηνές Heineken και H&M, όπου παίζουν τα μεγαλύτερα ονόματα του φεστιβάλ, είναι η μία απέναντι από την άλλη, οπότε με το που τελειώνει μια μπάντα γυρίζεις 180 μοίρες, περπατάς λίγο και μετά από 5-10 λεπτά ξεκινάει η επόμενη. Βολικό.

Tame Impala. Ο ορισμός των χίπηδων. Ταγάρια από τα Μάταλα. Οι Bee Gees των φτωχών. Τι φοράτε ρε παιδιά κλπ. Παίξανε τα 3 ωραία που έχουν οπότε δεν έχω παράπονο. Αλλά είναι από αυτές τις μπάντες που δεν θα πεις ποτέ, λοιπόν θα πάω ταξίδι να τους δω. Όχι. Με προσκλήσεις στο Fuzz, ίσως.

Let it Happen λέμε.

LCD Soundsystem. Λοιπόν. Δεν τους είδα. Δεν μου άρεσαν ποτέ κι έχω και 2 CD τους, έχω προσπαθήσει πολύ, τους βαριέμαι, μη βαράτε.

ΗΜΕΡΑ 2η

Η καλύτερη μέρα. Κοίταγα και ξανακοίταγα το πρόγραμμα αδυνατώντας να χωνέψω πως από τις 8 μέχρι τις 3 θα είχαν την τύχη να δω τόσο αγαπημένες μπάντες.

Πάμε λοιπόν. Στις 20.00 βγήκαν οι Savages. Πριν 3 χρόνια είχα την τύχη να τις δω support στους Portishead στο Βερολίνο, τότε που δεν τις ήξερα καθόλου. Ακολούθησε το Plissken πέρυσι. Χωρίς υπερβολές ένα από τα καλύτερα λάιβ της ζωής μου. Στο Plissken, όχι αυτό στο Primavera φέτος. Γιατί στη Βαρκελώνη δεν με κέρδισαν. Τι να λέω ψέμματα; Πάντα βέβαια απολαμβάνει κανείς τις βουτιές της Jehnny Beth στο κοινό.

Η φάση μου είναι πανκ.

Άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος.

Beirut. Τα ξέρετε τι να σας τα λέω, παίξανε στην Αθήνα πριν από τη Βαρκελώνη. Είναι οι Beirut, ξέρεις ακριβώς τι θα δεις και τα γράψανε άλλοι πριν από μας.

Radiohead

Απωθημένο. Η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη εδώ και πολλά χρόνια (σόρρυ Arcade Fire, είχατε την ευκαιρία σας και πήγατε και βγάλατε το ‘Reflektor’) επιβεβαίωσε τον τίτλο της και ήταν ασφαλώς η καλύτερη συναυλία, τουλάχιστον από όσες είδα εγώ. Παίξανε 23 τραγούδια μοιρασμένα δίκαια από όλους τους δίσκους, είχανε φοβερό installation στη σκηνή, ο κόσμος έπαθε. Δεν παίξανε ‘Reckoner’ και ‘How to Disappear Completely’ αλλά δεν τι να κάνουμε δεν παίρνανε παραγγελιές και όποιον και να ρωτούσες θα σου έλεγε πως θα ήθελε να ακούσει κάποια άλλα δύο τραγούδια. Να αναφέρουμε και τον ηρωικό φεστιβαλιστή που προτίμησε να πάει να δει την ίδια ώρα τους Dinosaur Jr. Ο κόσμος δεν πάει καλά, αλλά ποιος είμαι εγώ να κρίνω.

Τι ωραίο πράγμα.

Ακολουθούν μερικά βίντεο για να πάρετε μια γεύση. Σόρρυ για την ποιότητα, ό,τι μπορούμε κάνουμε.

The Last Shadow Puppets

Άγνωστο παραμένει γιατί τόσο καιρό δεν έχουν βάλει για σήμα της μπάντας τον καραγκιόζη. Shadow Puppets. Θέατρο σκιών. Alex Turner. Καραγκιόζης. Όλα εγώ;

Δεν έχετε ξαναδεί τέτοια καραγκιοζιλίκια επί σκηνής. Ή μπορεί και να τα είδατε όσοι πήγατε στη Μαλακάσα χθες. Το πρώτο άλμπουμ των TLSP το έχω λατρέψει, το ακούσει χίλιες φορές. Το δεύτερο δεν είναι καλό, το ξέρετε, το ξέρω, το ξέρουν. Αλλά το πρώτο. Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια. Και βγαίνουν την Παρασκευή στη σκηνή. Κι αρχίζει ο Άλεξ να το παίζει ιστορία, Sexy and I know it, να κάνει κουνήματα, να πετάει σακάκια, να χαριεντίζεται με τον άλλο, τον wingman, να μας κοιτάει και να λέει όλη την ώρα Primaveraaaaa (όπως λέμε το Μύκονοοο). Και να θέλω να φωνάξω, τι ναι αυτά ρε; Παίξε τη μουσική σου, δεν έχεις ανάγκη αυτές τις βλακείες. Και μετά λέω, λες απλά να αυτοσαρκάζονται; Δεν μπορεί να είναι τόσο ούφο.

Beach House

Τους αγαπώ, είναι γνωστό στην πιάτσα. Πάλι όμως δεν έμεινα ικανοποιημένος. Δύσκολος; Μεγάλωσα; Όχι. Ξέρω τι λέω. Τους είδα το 2013 στο Μιλάνο και τότε με κάνανε αλοιφή. Ε κάτι έγινε στο μεσοδιάστημα και η Victoria Legrand δεν είναι πια η ίδια. Ήταν πάρα πολύ περίεργη προχθές, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Τραβούσε πάρα πολύ τη φωνή της και τα τραγούδια, φώναζε, παραήταν θεατρική. Ναι θες να το κάνεις πιο φεστιβαλικό το σόου σου, δεν είναι ο μικρός χώρος με τα 700 άτομα, όμως μη ξεχνάς αυτό που είσαι Βικτόρια. Κουκούλα στο κεφάλι, συμπεριφορά ημίτρελης. Τι τους θες τους άλλους δύο Βικτόρια; Οι Beach House είστε δύο. Αυτός με την κιθάρα και εσύ με τα πλήκτρα.

Και πάλι όμως ήταν μια ευχάριστη ώρα. Beach House είναι ας κάνουν ό,τι νομίζουν.

ΗΜΕΡΑ 3η

Πονάνε τα πόδια. Πολύ. Τα σύραμε όμως πάλι μέχρι το Park del Forum στις 20.00 σε ένα άλλο όμως κλειστό χώρο όπου έπαιζαν οι Current 93. Και το βασικό εκεί ήταν πως είχε πολυθρόνες και καθόσουν. Καθόσουν.

Οι Current 93 είναι τρελοί, ιδιοφυΐες. Ή σου αρέσουν πολύ και έχεις και τα 27 άλμπουμ τους και τα 232 b-sides τους ή δεν τους έχεις ξανακούσει στη ζωή σου. Ή σε μια μέση κατάσταση έχεις ακούσει όλα κι όλα 2-3 τραγούδια τους. Το λάιβ τους όπως και να χει είναι μια εμπειρία που αξίζει. Experimental όσο δεν πάει, που όμως σε μαγνητίζει και δεν θες να σηκωθείς από την πολυθρόνα. Είναι τόσο αναπαυτικά εδώ, γιατί να φύγουμε; Άσε με να κλείσω λίγο τα μάτια μου.

Ώρα να παίξω το δεύτερο “μη βαράτε” χαρτί μου. Γιατί σας αρέσουν οι Deerhunter;

Όσο λοιπόν έπαιζε η indie rock μπάντα από την Ατλάντα, εμείς βρήκαμε ευκαιρία να πάμε στα μουλωχτά στην απέναντι σκηνή να πιάσουμε στασίδι μπροστά μπροστά για να δούμε την PJ Harvey που θα ξεκινούσε σε μία ώρα. Εμείς την είχαμε αυτή την ιδέα. Κι άλλοι 3.000. Πφφ.

Δεύτερο απωθημένο λοιπόν. Η Πόλυ Τζιν Χάρβεϊ με σάρκα και οστά μπροστά μου. Που εγώ όταν την άκουγα το 1993, εσείς κλπ. Θεά λοιπόν κι από κοντά. Όχι δεν είναι μια όμορφη γυναίκα. Αλλά είναι.

Δυστυχώς έπαιξε μόνο 3 παλιά τραγούδια και ολόκληρο τον νέο δίσκο. Και αυτό άμα το κάνουν σε live με στεναχωρεί λιγάκι. Εντάξει έχεις νέο δίσκο, μπορεί και να τον αγοράσουμε, όμως Πολίτσα μου κάνε μας λίγο να θυμηθούμε τα παλιά. Δεν θες να φέρεις τον Thom York στη σκηνή; Toν Nick Cave; Μην τους φέρεις. Τραγούδα μας όμως το Oh My Lover, το Send His Love To Me, το This Is Love. Καλός ο ακτιβισμός αλλά μην ξεχνάμε και τα καρδοχτύπια.

Sigur Rós

Φοβερό σκηνικό, ένα ακόμη post rock σχήμα στο Primavera. Όνειρο ονειρεμένο. Όμως αυτό ήταν. Τέλος. Η στιγμή που τραβάς μια γραμμή και τέρμα και τελείωσε. Τα μαζέψαμε και φύγαμε, η πτήση της επιστροφής ήταν νωρίς. Ναι ξέρω δικαιολογίες. Ναι χάσαμε τους Moderat. Δεν πειράζει όμως, είναι στο Spotify.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Και τώρα η ερώτηση. Primavera Sound 2017, θα πας ε;

Και τώρα η απάντηση. Όχι δεν θα πάω.

Πόσες φορές θες να ανέβεις το Έβερεστ; Να δεις το Μάτσου Πίτσου; Να πέσεις με αλεξίπτωτο. Να πας στο Φεγγάρι; Ε, μία φορά δεν φτάνει; Αγαπώ τη μουσική αλλά όχι και τόσο πολύ τους ανθρώπους. Και 250.000 από δαύτους όλοι μαζεμένοι σε ένα μέρος, μου έπεσε βαρύ. Εσείς να πάτε όμως.

Μπόνους υλικό