8 λόγοι που θα μας λείψει φέτος το καλοκαιρινό Plissken Festival
Και οι 5 Plissken συναυλίες που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
- 5 ΙΟΥΝ 2016
To Plissken ήταν σταθερά τα τελευταία χρόνια η καλοκαιρινή μας συναυλιακή απόλαυση. Πέρσι τα είχαμε πει και πολύ πιο αναλυτικά για το πόσο ωραία είχαμε περάσει.
Φέτος δυστυχώς δε θα έχουμε καλοκαιρινή έκδοση, καθώς το Φεστιβάλ μεταφέρθηκε (προσωρινά;) το χειμώνα. Ελπίζουμε αυτή η αναστολή της καλοκαιρινής του λειτουργίας να είναι προσωρινή. Προς το παρόν συνεχίζει να εργάζεται για τα χειμερινά του events, αλλά εμείς οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό μας, για όλα αυτά που θα μας λείψουν και για όλα εκείνα που δεν ξεχνάμε από τα προηγούμενα Plissken καλοκαίρια.
1. Γιατί ήταν ο πιο ποιοτικά άξιος (και ανεξάρτητος) αντικαταστάτης του Synch Festival…
…που άφησε πίσω του μεγάλη συναυλιακή τρύπα. Το Plissken μπάζωσε για τα καλά αυτή την τρύπα και τήρησε τις αναλογίες ανάμεσα σε indie, experimental, pop και ηλεκτρονική μουσική (συμπεριλαμβανόταν τόσο στις φεστιβαλικές λίστες του Pitchfork όσο και στου Wire) δίνοντας παράλληλα χώρο και σε ελληνικές μπάντες και καλλιτέχνες.
2. Γιατί εκεί είδαμε μπάντες όπως Savages, Forest Swords και Wild Beasts
Και εκεί περιμέναμε να δούμε κι άλλες μπάντες όπως τους Twin Peaks, τους Lower Dens και τους Dungen. Μπορεί πολλοί να λέμε ποιοι είναι πάλι αυτοί, αλλά συνήθως αυτά που αγνοούσαμε ήταν οι πιο ευχάριστες εκπλήξεις
3. Γιατί χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και καλύτερο
Μεγάλωνε και η φιλοσοφία αλλά και ο ίδιος ο χώρος του. Περισσότερες σκηνές, βελτιωμένος ήχος, περισσότερες παροχές όπως μεγαλύτερος lounge χώρος. Η φιλοσοφία ήταν ευρωπαϊκή έστω κι αν το αποτέλεσμα ήταν μια μινιατούρα ευρωπαϊκού φεστιβάλ. Η προσπάθειες ήταν σαφείς και έντιμες.
4. Γιατί ήταν στο κέντρο της πόλης
Από οποιαδήποτε μεριά της Αθήνας και να πήγαινες μπορούσες ακόμα και με λεωφορείο να φτάσεις εκεί χωρίς να πάρεις το δισάκι σου και να σου ευχηθεί καλό ταξίδι η μανούλα σου. Και ακόμα και ο γυρισμός δεν σαν μονοπλάνο του Αγγελόπουλου.
5. Γιατί ήταν το άτυπο ραντεβού μας
Η ατάκα συνήθως ήταν η εξής:
-Έλα ρε που είσαι; Ήμουν σίγουρος ότι θα σε πετύχω κάπου εδώ.
Το έχουμε πει σχεδόν όλοι. Όλοι έχουμε πέσει πάνω σε φίλους και γνωστούς που είχαμε καιρό να δούμε. Έμοιαζε με το ραντεβού που ποτέ δεν δώσαμε, ποτέ όμως δεν ακυρώσαμε και φυσικά πότε δεν στηθήκαμε και δεν στήσαμε κανέναν. Μερικές φορές μάλιστα νομίζω ότι κάποιους ανθρώπους του βλέπουμε μόνο εκεί. Είναι οι φεστιβαλικοί μας φίλοι.
6. Γιατί τρώγαμε σαν άνθρωποι
Επιτέλους για πρώτη φορά σε αθηναϊκό φεστιβάλ μπορούσες να φας κάτι πολύ καλύτερο από ένα σάντουιτς με πέτσα και τυρί ή ένα καλαμάκι σουβλάκι που το αναζητούσε ο μπόγιας και να πιεις ακόμα κι ένα cocktail αντί για μπύρα μπλουμ. Κακά τα ψέματα, αυτά μετράνε και ναι είναι κριτήριο όταν είσαι στον ίδιο χώρο για 10 και βάλε ώρες!
7. Γιατί ήταν value for money…
…και όχι valium for money. Οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινούσαν από 50 ευρώ για το όλο το διήμερο και αν αναλογιστείς πόσα ονόματα είχες τη δυνατότητα να δεις, τότε ήταν ένα αξιοπρεπές αντίτιμο.
8. Γιατί ακόμα και τα promo teasers τους ήταν πολύ προσεγμένα
Αντιμετώπισαν το κομμάτι της παρουσίασης τους σαν ένα καλό γκουρμέ πιάτο. Μπορεί να έχει την ίδια γεύση, αλλά άλλο πράγμα η «μπριτζόλα» κι άλλο η μπριζόλα.
Bonus: Θυμόμαστε μερικές ζουμερές στιγμές και μία τεράστια φόλα + μία δώρο
2012: KING KHAN
Η χρονιά που η ακροδεξιά μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μεγάλωσε και φανερώθηκε χωρίς προσχήματα, σε εκείνες τις αγωνιώδεις εκλογές του Ιουνίου. Λίγες μέρες μετά ο ινδικής καταγωγής King Khan παίρνει την κεντρική σκηνή του Plissken με το σλόγκαν «Γαμήσου Χρυσή Αυγή». Διότι το να βγαίνεις στη σκηνή σαν παπαγάλος που προσπαθεί να εντυπωσιάσει το άλλο φύλο σε περίοδο αναπαραγωγής, ποτέ δεν είναι αρκετό. Προσθέστε στα παραπάνω και λίγο garage-soul και σας μένει αξέχαστη ακόμα και η περιγραφή.
2013: FUCKED UP
Λίγο πολύ ξέραμε τι θα δούμε. Είχαμε τις πληροφορίες μας για το πανηγύρι που συνοδεύει το όνομα τους. Αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι το ίδιο με το να έχεις ζωντανά μπροστά σου τον φρενοβλαβή Damian Abraham σε όλο του το μεγαλείο. Η σκηνή του είναι αρκετή για το πρώτο μισάωρο. Μέχρι να ιδρώσει και να θέλει να μοιραστεί κάθε του σταγόνα με το κοινό, όταν κατεβαίνει και αγκαλιάζει, φιλάει και να χτυπιέται με όποιον βρει μπροστά του. Αλλά αυτό είναι το punk (φυσικά είχα φύγει πολλά βήματα πίσω για να εξασφαλίσω απόσταση ασφαλείας!).
2015: SLEAFORD MODS
Μεγάλη προσμονή και μεγάλες προσδοκίες που επαληθεύτηκαν. Ένας blue collar γηπεδικός άγγλουρας να ξερνάει ρίμες πάνω σε μελωδίες (εδώ θέλει πολλά εισαγωγικά) που ενεργοποιούσε ο φίλος του, που τον είχε κουβαλήσει ο πρώτος απλά για να πίνει μπύρες. Κυριολεκτικά αυτός ο δεύτερος, δεν έκανε τίποτα άλλο από το καπνίζει και να δουλεύει που και που τον δείκτη του δεξιού χεριού του. Για να ανοίξει ένα καινούργιο κουτάκι μπύρα ή για να πατήσει space στο laptop και να παίξει η μουσική. Ακούγεται σαν τη φόλα του τίτλου αλλά δεν ήταν.
2015: ARIEL PINK
Η μεγαλύτερη απογοήτευση του 2015, μην πω συνολικά όσων Plissken εκδόσεων έχουμε δει. Η δικαιολογία αρχικά ήταν τα τεχνικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Ariel Pink. Φυσικά και ήταν υπαρκτά και ίσως τελικά να ήταν όντως η αιτία για ένα κακό live. Αλλά και ο ίδιος o καλλιτέχνης το γύρισε τελείως στην πλάκα και βγήκε λες και ήταν στο σαλόνι του με 5 φίλους να παίζουν καραόκε στο wii. Τα είχε παρατήσει εξαρχής και είχε παραδοθεί στο έλεος της κοσνόλας. Περιοδικά έδειχνε να τσατίζεται και να προσπαθεί να κάτι το κάτι παραπάνω, αλλά τελικά επικράτησε το ξενέρωμά του και αν θυμάμαι σωστά έφυγε πριν τελειώσει το σετ. Τεχνική ποινή και στους δύο πάγκους.
2014: DIRTY BEACHES
Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για απλό απατεώνα που πολύ σύντομα θα τον έχουμε ξεχάσει ή αν τον θυμηθούμε θα αναρωτιόμαστε «μα γιατί;» (γιατί τον ακούγαμε, όχι γιατί τον ξεχάσαμε). Και με μεγάλη ικανοποίηση επιβεβαιωθήκαμε (γιατί όχι άλλωστε- ακόμα και ο Jodorowsky παραδέχτηκε ότι ήταν ευτυχής να βλέπει το ‘Dune’ στα χέρια του David Lynch να αποτυγχάνει παταγωδώς). Ένα one-man-show χωρίς την παραμικρή συνοχή, χωρίς φωνή φυσικά, χωρίς κομμάτια, με τον τύπο απλά να χτυπιέται πάνω στον εαυτό του. Δεν πιστεύω ότι έπεισε κανέναν.
***
