New Adventures In Hi-Fi v2.0 vol.1

Γιατί όλο αυτό το μακρινάρι στον τίτλο λες κι έχω βγάλει συλλογή στη Ministry Of Sound; Πολύ απλά γιατί η στήλη είναι στη δεύτερη γέννηση της. Η πρώτη ήταν με ένα πόνο στο πάλαι ποτέ mixtape.gr που δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας. Η δεύτερη είναι αυτή ακριβώς που συμβαίνει τώρα. Καλή της σταδιοδρομία!

Ο στόχος της στήλης είναι να μπορεί να παρουσιάζει –καθόλου αμερόληπτα και απόλυτα υποκειμενικά- με συνέπεια ελπίζω, 5 άλμπουμ της τρέχουσας δισκογραφίας, αλλά και της επανακυκλοφορημένης, κάθε δεκαπέντε μέρες.

James Blake – The Colour In Anything (Universal)

Στο τσακ ακριβώς πριν τον ξεχάσουμε. Δεν θέλει και πολύ με τους σημερινούς ρυθμούς ένας νέος καλλιτέχνης σαν τον Blake να βρεθεί από το Fuzz στο Rodeo. Και ορθά κοφτά, είναι το καλύτερο του μέχρι στιγμής. Για κανένα από τα τρία φυσικά δε μπορείς να πεις ότι «εκείνο όμως είχε το δυναμίτη “Limit to your love”. Η μουσική του πάντα ήταν βασισμένη στην εσωστρέφεια. Σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουν αλλάξει πολλά. Η dreamy dubstep με την κρεμώδη υφή παραμένει ίδια. Φτιάχνει μελωδίες και ρυθμούς με τους οποίους κάποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει σαματά.

Τι κάνει αυτό εδώ το καλύτερο του; Όχι ότι έχει 17 συνθέσεις που καμία δεν είναι περιττή ούτε ότι το άχαρο βιμπράτο του έχει στρώσει, ή το συνήθισα. Ούτε και ψάρωσα με τη συνεργασία με τον Bon Iver (άλλωστε αυτός όπου τον καλούν πάει). Το θέμα είναι ότι δεν χάνει την υπομονή του. Δεν τον τραβάει το ρεύμα. Μένει πιστός στο ήχο του ενώ παράλληλα τον εξελίσσει. 

Twin Peaks – Down In Heaven (Grand Jury)

Στην αρχή σκέφτηκα ότι σαν να άρχισαν επιτέλους να σοβαρεύονται από τότε που έστριβαν μπάφους με αποδείξεις (δηλαδή όλη τη θεματολογία του πρώτου τους άλμπουμ!). Και μετά αυτό. Και αυτό. Και αυτό. Οπότε δεν θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο να ήταν ένας από την μπάντα στη θέση αυτού του διάσημου loser. Αυτά μονάχα όσο αφορά το attitude, που αλίμονο κιόλας είναι 20χρονα.

Όσο αφορά τη μουσική έχουν κάνει το βήμα που χρειαζόταν για να μην είναι απλά οι γκαραζοχαβαλέδες από το Chicago που μεγάλωσαν ακούγοντας με μανία Ty Segal και κάνοντας παρέα με τους Orwells. Ήδη από το προηγούμενο Wild Onion έχει φανεί η ωριμότητα τους, κι εδώ το πράγμα πάει από το καλό στο καλύτερο. Πιο ελεγχόμενος ο αλήτικος ενθουσιασμός τους, όχι ότι καλουπώνεται, αλλά δίνουν λίγο παραπάνω χώρο στη μελωδία τους να ακουστεί.

Άχρηστη Πληροφορία: Στο λύκειο έκαναν παρέα με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο τους Chance The Rapper και μια φορά είχαν συλληφθεί μαζί του να κάνουν τι άλλο, να πίνουν ένα τσιγαράκι.

Nothing – Tired Of Tomorrow (Relapse Records)

Το πρώτο τους souvlaki δεν ήταν καθόλου παιδικό και το καταβρόχθησαν γιατί ήταν φτιαγμένο από τα χεράκια των Slowdive (παρόλο που ο τραγουδιστής θεωρεί τον Neil Halstead “kind of a prick” και “a fucking cunt”-άλλο η δουλειά κι άλλο τα προσωπικά). Αλλά πολύ γρήγορα ανακάλυψαν και τους My Bloody Valentine και δεν γύρισαν ποτέ σε λιγότερα από 120 desibel. Ίσως οι πιο ενδιαφέροντες shoegazeάδες της Αμερικής (Φιλαδέλφια) αυτή τη στιγμή.

Κι αν το shoegaze θέλει έστω ένα μίνιμουμ εσωτερικής μαυρίλας για να ακούγεται αληθινό, τότε το χρωματολόγιο του Dominick Palermo δεν έχει άλλο χρώμα. Έκανε φυλακή για απόπειρα φόνου, έχασε τον πατέρα του εντελώς ξαφνικά (έπεσε από το ποδήλατο) και προσφάτως ξυλοκοπήθηκε τόσο άγρια που παραλίγο να χάσει το δεξί του αυτί. Το Tired Of Tomorrow είναι κάτι λίγα κιλά ελαφρύτερο από το πρώτο τους Guilty Of Everything και αυτό λειτουργεί υπέρ του.

Άχρηστη Πληροφορία: Αυτό το άλμπουμ επρόκειτο να κυκλοφορήσει από την Collect Records, μια μικρή δισκογραφική που χρηματοδοτείτο από αυτό το εξαιρετικό παιδί τον Martin Shkreli. Όταν ο Palermo έμαθε το ποιόν του Shkreli ακύρωσε αμέσως τη συμφωνία. Έτσι κατέληξαν στο αμιγώς μεταλλάδικο label Relapse Records.

Jessy Lanza – Oh No (Hyperdub)

Oh Yes!!! Ειδικά τώρα που η αναβίωση του ήχου των 90’s έχει κατασταλάξει κι έχει γίνει η σωστή ζύμωση με τον σημερινό ήχο και δεν ακούγεται πλέον σαν παρωδία.

Στο πρώτο της άλμπουμ, ένα τρομερό electro r’n’b ανακάτεμα, ήταν κάπως πιο φειδωλή στη χρήση τόσο της φωνής της όσο και των κουμπιών που είχε στη διάθεση της. Λιγότερο ανασφαλής πλέον, βγαίνει αρκετά μπροστά στο μικρόφωνο, δυναμώνει την ένταση και αυξάνει την ταχύτητα. Βάζει πολύ synthpop στο παιχνίδι, επηρεασμένη όπως η ίδια λέει κιόλας από τους Ιάπωνες πρωτοπόρους του είδους Yellow Magic Orchestra, του Ryuichi Sakamoto, αλλά οι r’n’b αναφορές είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή. Τα ‘VV Violence’ (VV σημαίνει very very), ‘Never Εnough’, ‘It Μeans I Love You’ και το ‘Oh No’ με την εθιστική reverse λούπα του, αξίζουν πολλές ώρες airplay.

Anohni – Hopelessness (Secretly Canadian)

Το πρόσφατο ‘Tangerine‘, η ταινία με τις δύο transgender γυναίκες, που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με iPhone (κι έφτασε μέχρι το Sundance Festival) πλασάρεται ως κωμωδία. Δεν είναι. Όχι γιατί λυπάσαι γι’αυτές αλλά γιατί βλέπεις πως επιλέγουν αυτή τη ζωή με όλες τις δυσκολίες της. Γιατί έχουν τη δύναμη να το κάνουν.

Η Anohni χρειάστηκε πολύ καιρό μέχρι να καταφέρει να κλειδώσει τον αυτοπροσδιορισμό της. Στο δικό μου μέτρημα, σίγουρα πέντε άλμπουμ ως Antony And The Johnsons. Δεν ξέρω τι δεν έχει ήδη ειπωθεί γι’ αυτή την περσόνα. Εκεί όμως που μέχρι τώρα η κλαμμένη μουσική της μου την έδινε στα νεύρα, ξαφνικά αρχίζει να τα χώνει και να βγάζει όλο το θυμό της (με τη βοήθεια των ταλαντούχων Hudson Mohawke και Oneohtrix Point Never). Έφτασε στο ψυχικό σημείο που χρειαζόταν για να απεγκλωβίσει αυτό που έχει μέσα της. Το έβγαλε όλο στο ‘Hopelessness’. Τον πιο «πάρτα» δίσκο της.

Άχρηστη (;) Πληροφορία: Πρόσφατα και χωρίς συγγενή με το κείμενο λόγο, είδα ξανά το ‘Animal Factory’. Δεν θα αρχίσω να λέω πόσο ταινιάρα είναι και πόσο καλό casting έχει με τον Mickey Rourke να υποδύεται μία τραβεστί (για μένα το highlight της καριέρας του). Αλλά είχα ξεχάσει εντελώς πως εκεί εμφανίζεται για πρώτη φορά ο τότε Antony με το κοντό ξανθό μαλλί ως τρόφιμος να τραγουδάει το ‘Rapture’ από το πρώτο του άλμπουμ.