O Leo, ο Mad Max και οι Μεξικάνοι: Τα απολαυστικά φετινά Όσκαρ
Το “Mad Max: Fury Road” κέρδισε 6 Όσκαρ, το “Spotlight” έφυγε με την καλύτερη ταινία κι ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, δεν ξέρω αν το πήρε το μάτι σας, κέρδισε Όσκαρ. Εντάξει;;;
- 29 ΦΕΒ 2016
Φέτος έγινε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στα Όσκαρ, στη μοντέρνα εκδοχή τους τελοσπάντων. Έγιναν επίσης πολλά πράγματα που συμβαίνουν σπάνια, αλλά έγινε και κάτι αληθινά μοναδικό: Τα τελικά αποτελέσματα ήταν πολύ κοντινά. Είμαι σίγουρος. Δηλαδή πάρα πολύ κοντινά, δεν αστειεύομαι.
Η Ακαδημία δεν μας λέει ποτέ πόσοι ψήφισαν το κάθε τι, αλλά μη γελιόμαστε. Ξέραμε έτσι κι αλλιώς ότι η φετινή απονομή είχε την ιδιαιτερότητα του αβέβαιου Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (που δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ) αλλά τα αποτελέσματα και το πώς διαμορφώθηκαν δείχνουν ακόμα πιο πολύ προς τα εκεί.
Οι μεγάλες οσκαρικές πρεμιέρες είναι στα κανάλια Novacinema. Οι ταινίες που θα προβληθούν στα κανάλια Novacinema, σε Α’ τηλεοπτική προβολή, ένα χρόνο πριν προβληθούν σε οποιοδήποτε άλλο κανάλι, συγκέντρωσαν τις περισσότερες υποψηφιότητες! Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται τα πολυσυζητημένα ‘The Revenant’, ‘Room’, ‘Spotlight’, ‘Mad Max: Fury Road’, ‘Carol’, ‘Joy’, ‘Brooklyn’, ‘Bridge of spies’, ‘Creed’, ‘The Martian’ κ.ά. Μάλιστα, θα μπορεί κανείς να τις δει live ή On Demand και στο tablet, laptop ή smartphone μέσω του Nova GO χωρίς καμία πρόσθετη χρέωση.
Σκέψου αυτό, σαν σε επικεφαλίδες:
Το “Spotlight”, το καλό δημοσιογραφικό δράμα για μια ομάδα ρεπόρτερ που ξεσκεπάζει ένα σεξουαλικό σκάνδαλο της καθολικής εκκλησίας, κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Πέραν αυτού κέρδισε μόλις ένα Όσκαρ, το Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Δύο Όσκαρ σύνολο. Για την Καλύτερη Ταινία. Τόσο λίγα βραβεία Καλύτερη Ταινία έχει να πάρει από το 1952, τότε που τα Όσκαρ απένειμαν τρία βραβεία, δυο σαλατιέρες κι ένα σετ μαχαιροπήρουνα, ο Κρις Ροκ ήταν ακόμα αγέννητος και το sci-fi έμοιαζε έτσι.
Δεν σου αρκεί αυτό; Το άλλο φιλμ που έπαιζε γερά για να πάρει καλύτερη ταινία, το “Big Short” αρκέστηκε στο Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου.
Και το τρίτο; Το “Revenant” πήρε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και το Α’ Ανδρικού Ρόλου αλλά έχασε όχι μόνο το μεγάλο βραβείο, μα και σχεδόν όλα τα τεχνικά για τα οποία ήταν υποψήφιο. Δηλαδή όλα.
Και όλες αυτές οι πρεστιζάτες ταινίες ξέρετε τι δεν κέρδισαν; Τα περισσότερα Όσκαρ της βραδιάς, ναι. Τα περισσότερα Όσκαρ, 6 το σύνολο, τα πήρε το “Mad Max: Fury Road”, που είναι μακράν η σημαντικότερη ταινία της χρονιάς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας ποταμός από πάρα πολύ κουλ Αυστραλούς που ευχαριστούσαν ο ένας μετά τον άλλον τον Τζρτζ Μίλερ. (Τον ευχαριστούσα κι εγώ από μέσα μου.)
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα η τριπλέτα βραβείων Ταινία / Σκηνοθεσίας / Μοντάζ, που συνήθως το ένα αποτελεί προπομπό του άλλου και πολύ συχνά ταυτίζονται έστω τα 2 εκ των 3, φέτος έσπασε στα τρία, πηγαίνοντας στα “Spotlight” / “Revenant” / “Mad Max” αντίστοιχα. Αυτό έχει να συμβεί από το 1981.
Με όλα αυτά θέλω να πω πως, huh, κοίτα να δεις, φέτος τα Όσκαρ μας έκαναν να γουρλώσουμε τα μάτια μερικές φορές. Όταν ανακοινώθηκε το “Spotlight” ως Καλύτερη Ταινία έκανα όντως “ωωω”. Στην εποχή των αμέτρητων βραβείων προπομπών, είχαμε μια χρονιά που κουβάλαγε ένα σεβαστό αριθμό γερών εκπλήξεων.
Πάμε να δούμε μερικές από αυτές, αλλά πρώτα ας μιλήσουμε για το πιο προβλέψιμο Όσκαρ της βραδιάς.
Ο ΛΙΟ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙ ΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΗ
Υπάρχει κάτι το τρομερά αμήχανο, και ελαφρώς στενάχωρο κιόλας, στο πώς βλέπεις μερικές φορές ένα ολόκληρο storyline, έναν έτοιμο λόγο, μια ολόκληρη κορύφωση ζωής, να χάνεται μπροστά στα μάτια σου. Υπήρξαν τουλάχιστον δύο σημεία στη διάρκεια της αποψινής απονομής που νιώσαμε έτσι.
Όλα ας πούμε ήταν έτοιμα για τον Συλβέστερ Σταλόνε, το standing ovation το είχαμε δεδομένο, εξηγούσαμε στους φίλους μας ότι όχι, δεν σε δουλεύω, όντως είναι φαβορί ο Σταλόνε, θυμόμασταν τις συγκινητικές στιγμές του “Creed” και μετά θυμόμασταν τις σκηνές του “Rocky” και μετά όλη την καριέρα ενός εκ των Μεγάλων Σταρ του Χόλιγουντ, και τελοσπάντων όλα αυτά κάπως θα έβγαζαν νόημα όταν ο Σλάι θα ανέβαινε να πάρει το Όσκαρ του, αλλά το Όσκαρ το πήρε ο Μαρκ Ράιλανς για το “Bridge of Spies” (όπου ήταν εξαιρετικός) και μείναμε όλοι με τη στεναχώρια. Ίσως στο “Creed 2” ο Σταλόνε ξαναπροταθεί, αυτή τη φορά μαζί με τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν.
Λίγο πιο μετά, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ εισήγαγε τη Lady Gaga η οποία θα τραγούδαγε το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι της για τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων. Η Gaga έδωσε μια τυπικά δυνατή ερμηνεία, ανέβασε και στη σκηνή θύματα επιθέσεων, θα αφιέρωνε και το Όσκαρ στην Kesha που τραβάει τα όλο και πιο γνωστά της ζόρια με τον Dr. Luke και τη Sony, και τελοσπάντων κι εδώ έτοιμο το είχες το πακετάκι. Αντ’αυτού το Όσκαρ Τραγουδιού το πήρε το “Writing’s on the Wall” του Σαμ Σμιθ για το “Spectre”, ένα τραγούδι που έχω πια την αίσθηση πως αρέσει μόνο σε εμένα σε όλο το σύμπαν και απλά έχω αυτή την ως τώρα άγνωστη ικανότητα να το κάνω να κερδίζει μυστηριωδώς βραβεία.
Τελοσπάντων με όλα αυτά θέλω να πω ότι όσο κι αν κάτι είναι ή μοιάζει προβλέψιμο και τηλεγραφημένο, η στιγμή που όντως συμβαίνει είναι πάντα ξεχωριστή γιατί κοίτα, κάποιες φορές δεν έρχεται ποτέ. Κι έτσι ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο όντως κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Και ανέβηκε στη σκηνή και όλο το θέατρο τον χειροκροτούσε όρθιο και εδώ στο γραφείο σταματήσαμε για μια στιγμή να μιλάμε, όλοι μας, ό,τι κι αν κάναμε, για να δούμε τη στιγμή, και η Κέιτ Γουίνσλετ τον κοιτούσε με τη λατρεία που κοιτάς τον καλύτερό σου φίλο όταν πετυχαίνει τον πιο κουλ στόχο που είχε βάλει για τη ζωή του όταν ήσασταν 8 χρονών και όλα έμοιαζαν τέλεια και υποσχόμενα και γεμάτα ενθουσιασμό.
Στο λόγο του ο ΝτιΚάπριο θέλησε να χρησιμοποιήσει τη στιγμή για να μιλήσει για την κλιματική αλλαγή, κλείνοντας με τη φράση “Ας μην θεωρούμε αυτό τον πλανήτη δεδομένο. Εγώ δεν παίρνω ούτε την αποψινή βραδιά για δεδομένη.”
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥΗΤ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ
Από το επίσημο τουίτερ της Α24, της ανεξάρτητης εταιρείας διανομής που φέτος κέρδισε Όσκαρ για 3 ταινίες: “Ex Machina”, “Room” και “Amy”.
ΤO ΜΕΓΑΛO ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ
Θα ήταν απλά υπέροχο αν η Κέι Γουίνσλετ κέρδιζε Όσκαρ την ίδια βραδιά που έπαιρνε και το πρώτο δικό του ο Λίο, γιατί οι δυο τους παραμένουν τόσο κοντινοί φίλοι από τον “Τιτανικό” κι έπειτα. Και να μας κάνει την χάρη το “As Good As It Gets” αλλά εκείνη τη χρονιά κι εγώ σε αυτούς τους δύο θα τα έδινα
Δεν πειράζει βέβαια, γιατί το Όσκαρ Β’ Γυναικείου το πήρε η Αλίσια Βικάντερ και δεν τρελάθηκα κιόλας που θα γκρινιάξω για οτιδήποτε καλό συνέβη στην Αλίσια Βικάντερ, ακόμα κι αν κέρδισε την Ρούνεϊ Μάρα για να το καταφέρει. Η Ρούνεϊ Μάρα εξάλλου είναι η καλύτερη όλων των εποχών οπότε δεν χρειάζεται Όσκαρ και τέτοια. Όποτε την έδειχνε η κάμερα στη διάρκεια της βραδιάς έμοιαζε να χαίρεται για τους πάντες, λες και δεν ήταν ηττημένη. (Επειδή, φυσικά, δεν είναι ηττημένη.)
Η Βικάντερ κέρδισε για το “Danish Girl”, κλειδώνοντας μια κατηγορία που συχνά κρύβει εκπλήξεις. Άλλες μεγάλες κατηγορίες που πήγαν εκεί που περιμέναμε:
*Α’ Γυναικείος για την Μπρι Λάρσον στο “Room”. Εννοείται στηρίζουμε όλα τα Όσκαρ για ανθρώπους που έχουν περάσει από το ένδοξο “Community”. Μετράμε τα Όσκαρ μας πλέον, μετά το Σεναρίου του Τζιμ Ρας πριν μερικά χρόνια. Η Λάρσον ειναι εκπληκτική στo “Room”, μια αληθινή ερμηνεία κι όχι συλλογή οσκαρικών αντιδράσεων. Έδωσε και ωραία ευχαριστήρια ομιλία, ευχαρίστησε μέχρι εμένα κι εσένα. Όχι, όντως, μας ευχαρίστησε. Στο τέλος είναι.
(Τζένιφερ Λόρενς σε ευχαριστούμε, δε θα σε χρειαστούμε άλλο προς το παρόν.)
*Πρωτότυπο Σενάριο για το “Spotlight” και Διασκευασμένο Σενάριο για το “Big Short”. Ακριβώς το είδος των ντεμί μεγέθους αλλά έξυπνων και πρεστίζ ταινιών που κερδίζουν αυτή την κατηγορία. Ο Άνταμ ΜακΚέι, που κέρδισε για το “Big Short”, τα έβαλε με τις μεγάλες τράπεζες, δίνοντας ουσιαστικά τον τόνο για μια βραδιά που ήταν γεμάτη με πολιτικοκοινωνικά φορτισμένες ομιλίες και context.
*Ξενόγλωσσο για το “Son of Saul” του Λάζλο Νέμες, ο οποίος σε 2 χρόνια από σήμερα θα έχει γυρίσει ταινία στο Χόλιγουντ που θα διαγωνίζεται για 7 Όσκαρ, και θα κερδίσει 3: Μοντάζ, Φωτογραφίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου.
*Ντοκιμαντέρ για το “Amy”, το κατά τόπους σπαρακτικό ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, ο οποίος έχει γυρίσει το μεγαλειώδες “Senna”. Τσεκάρετε οπωσδήποτε από την κατηγορία το “Look of Silence”, ένα από αυτά τα έργα που προσωπικά θα ένιωθα άβολα αν το κέρδισε ποτέ και σε οτιδήποτε.
*Κινουμένων σχεδίων για το “”Inside Out”. Ίσως η καλύτερη ταινία που έχει κάνει ποτέ η Pixar. Εντελώς το ληστέψανε στην κατηγορία Σεναρίου.
*Μουσικής για τον Έννιο Μορικόνε με το “Hateful Eight”. Κι αυτός πρώτη φορά το κερδίσει και γίνεται ο γηραιότερος νικητής ever.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΟΣΚΑΡ
Κοιτάχτε τώρα πώς προχωράει αυτός ο αναίτιος κύκλος εκδίκησης. Ο Κάρτερ Μπέργουελ έχασε αυτό το Όσκαρ επειδή ήθελαν να το δώσουν στον Μεγάλο Έννιο Μορικόνε. Σε μερικές δεκαετίες ο Κάρτερ Μπέργουελ θα το κερδίσει επειδή Πρέπει Να Του Το Δώσουμε Κι Αυτουνού, στερώντας από κάποιον συνθέτη που τότε, το 2046, θα έχει γράψει κάτι αληθινά μαγευτικό. Πότε θα σταματήσει αυτός ο κύκλος εκδίκησης; Για αυτό να κάνει μια ταινία ο Κουέντιν Ταραντίνο μπορεί;
MAD MEX
Πριν μερικά χρόνια το “Pan’s Labyrinth” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είχε κερδίσει μπόλικα Όσκαρ, όλα τεχνικά, με έναν από αυτούς τους πολύ γνώριμους τρόπους: Η Ακαδημία γούσταρε την ταινία, την πρότεινε πολύ, και της έδωσε τσουβάλι μερικά τεχνικά Όσκαρ επειδή έμοιαζε ‘τεχνικά ανώτερη’.
Εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Φωτογραφίας και το “Children of Men” του Αλφόνσο Κουαρόν, με τον Εμάνουελ Λουμπέζκι ως διευθυντή φωτογραφίας να στήνει ένα αδιανόητο μονοπλάνο μέσα στο αυτοκίνητο και όλους μας να απορούμε πώς γίνεται να μην του έδωσαν το Όσκαρ, απλώς και μόνο επειδή το “Pan’s Labyrinth” έμοιαζε πιο Τεχνικα Εντυπωσιακό.
Σήμερα ο Λουμπέζκι κέρδισε το 3ο του συνεχόμενο Όσκαρ, πλέον κάθε τι τσαχπίνικο ακροβατικό που κάνει με την κάμερα του χαρίζει Όσκαρ. Πήρε ένα για το “Gravity” του Κουαρόν και 2 για τα “Birdman” και “Revenant” του Ινιάριτου. Βασικά ο Λουμπέζκι είναι τόσο καλός που ουσιαστικά συμπαρασέρνει τους σκηνοθέτες του ως το Όσκαρ, είναι σαν την MSN τριπλέτα της Μπαρτσελόνα αλλά μόνος του. Ο Αλεχάντρο Ινιάριτου πήρε λοιπον το δεύτερο σερί του Όσκαρ Σκηνοθεσίας (τρίτος μόλις σκηνοθέτης στην ιστορία, μετά τους Τζον Φορντ και Τζόζεφ Μάνκιεβιτς) για το “Revenant”, κερδίζοντας τον Τζορτζ Μίλερ του “Mad Max” που ήταν, εικάζουμε, ο κοντινός του αντίπαλος.
“Τι σπουδαία ευκαιρία,” είπε ο Ινιάριτου στο λόγο του, “για τη γενιά μας ώστε πραγματικά να απελευθερωθεί από κάθε προκατάληψη και να σιγουρευτούμε μια για πάντα πως το χρώμα του δέρματός μας θα γίνει όσο ασήμαντο είναι το μήκος του μαλλιού μας.” Μια σκέψη που έδεσε ιδανικά με το ευρύτερο κλίμα της τελετής, για το οποίο θα μιλήσουμε σε λίγο.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που λογικά του χρόνου θα κερδίσει Όσκαρ Σκηνοθεσίας επειδή πλέον μόνο σκηνοθέτες από το Μεξικό δικαιούνται σύμφωνα με το νόμο αυτό το βραβείο, τουήταρε ένα πανηγυρικό “Mad Mex” ως αντίδραση στο Μερξικάνικο θριπίτ. Έχει πλάκα όταν παρέες τα καταφέρνουν τόσο καλά, συλλογικά.
KAI ΤΩΡΑ, ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΡΓΩΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΟΣΚΑΡ ΑΠΟΨΕ
“Anchorman”, σκηνοθεσία Άνταμ ΜακΚέι (Όσκαρ για το σενάριο του “Big Short”)
“Senna”, σκηνοθεσία Ασίφ Καπάντια (Όσκαρ για το “Amy”)
“Monsters, Inc.”, σκηνοθεσία Πιτ Ντόκτερ (Όσκαρ για το “Inside Out”)
“The Knick”, executive producer Μάικλ Σούγκαρ (Όσκαρ για το “Spotlight”)
“Exit Through the Gift Shop”, executive producer Τζέιμι Γκέι-Ρις (Όσκαρ για το “Amy”)
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ
Κοιτάξτε. Το “Mad Max: Fury Road” είναι ένα σίκουελ σε ένα franchise δεκαετιών, για μια δίωρη καταδίωξη σε μια φουτουριστικής απόγνωσης έρημο, με κάθε χαρακτήρα του να μοιάζει σα να προήλθε από πανκ όπερας διασκευή κάποιου pulp κόμικ, και τις κοινωνιολογικές του αλληγορίες να τις κρύβει επιμελώς κάτω από στρώσεις χρυσής άμμου ή/και χειροπιαστών εκρήξεων.
Θέλω να πω, δεν υπάρχει λέξη σε όλη αυτή την παράγραφο που να μαρτυρά πως αυτή είναι μια οσκαρική ταινία. Το “Mad Max: Fury Road” είναι ταυτόχρονα υπερβολικά κουλ, υπερβολικά ακραίο ΚΑΙ υπερβολικά καλλιτεχνικό για ‘οσκαρική ταινία’ (μην ξεχνάμε πως βρέθηκε στην δεκάδα ή στην κορυφή πρακτικά κάθε λίστας κάθε εντύπου ή θεσμού στο τέλος του 2015, από mainstream μπλοκμπάστερικά μέχρι εστέτ καλλιτεχνικά) οπότε δεν ξέρω, ειλικρινά ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε εδώ.
Το ότι αυτή η ταινία, που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, κέρδισε 6 Όσκαρ, περισσότερα από κάθε άλλη ταινία φέτος, το κάνει αυτομάτως θριαμβευτή της βραδιάς- και δίνει στην ίδια τη βραδιά πόντους κούλνες που αλλιώς δε θα είχε.
Σε αυτό το Vine, η ενδυματολόγος της ταινίας Τζένι Μπίβαν, εμφανέστατα το μόνο άτομο της τελετής πιο ροκ κι από τον Κρις Ροκ, πηγαίνει να παραλάβει το Όσκαρ της, αφήνοντας πίσω ένα μουτρωμένο γκρουπ αντρών που δεν ψήνονται να την χειροκροτήσουν- μεταξύ αυτών και ο Αλεχάντρο Ινιάριτου.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, Ο ΤΖΕΪΚΟΜΠ ΤΡΕΜΠΛΕΪ ΤΕΝΤΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΑ ANDROIDS ΤΟΥ “STAR WARS”
Ό,τι πιο ειλικρινές συνέβη στην τελετή.
Ο ΚΡΙΣ ΡΟΚ ΚΕΡΔΙΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΣΚΑΡ
Προτού βέβαια συμβούν όλα αυτά τα ενδιαφέροντα και χαριτωμένα, την αποψινή τελετή την περιμέναμε ούτως ή άλλως με τεράστιο ενδιαφέρον επειδή η Ακαδημία την τελευταία διετία έχει ξεχάσει να ενδιαφερθεί για ιστορίες που δεν εμπλέκουν λευκούς ανθρώπους και τα προβλήματά τους, κι επειδή ο Κρις Ροκ θα παρουσίαζε. Κι ο Κρις Ροκ είναι φοβερός.
Το γιγάντιο ζήτημα ανάγκασε πριν λίγο καιρό την Ακαδημία να πάρει άμεσα θέση, αλλάζοντας τους κανονισμούς για το ποια μέλη δικαιούνται να ψηφίζουν, ταυτόχρονα αναζητώντας τρόπους να κάνει πιο diverse τη σύνθεση των μελών της ώστε να μοιάζει πιο πολύ με τον κόσμο εκεί έξω. Φυσιολογικά περιμέναμε πως ο Κρις Ροκ θα είχε πολύ πόνο να δώσει επί του θέματος αλλά δε νομίζω πως κανείς περίμενε αυτή τη θύελλα.
Ο Ροκ από την πρώτη στιγμή έπιασε το #OscarsSoWhite θέμα (“είδα 15 μαύρους ηθοποιούς σε αυτό το μοντάζ”) και δεν το άφησε στιγμή. Στον εναρκτήριο μονόλογό του κατάφερε το δυσκολότερο και σημαντικότερο που θα περίμενε κανείς: Να βάλει το σκάνδαλο σε αληθινό κοινωνικό πλαίσιο τονίζοντας πόσο πολύ ζήτημα πολυτελείας αποτελεί (στις προηγούμενες δεκαετίες κανείς δε διαμαρτυρόταν, λέει, επειδή είχαν σοβαρότερα προβλήματα: “όταν κρέμεσαι από το δέντρο δε σε νοιάζει το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ”), υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα την σημαντικότητά του (“είναι το Χόλιγουντ ρατσιστικό; Δεν είναι ‘σε καίω στο σταυρό’ ρατσιστικό. Είναι ρατσιστικό όπως οι πανεπιστημιακές αδερφότητες. ‘Μας αρέσεις, Ρόντα. Αλλά δεν είσαι Κάππα’.”) καταφέρνοντας να μη μοιάζει ούτε στιγμή σαν αποστασιοποιημένος εξυπνάκιας χωρίς πάθος ή θέση.
(Μόνη ένσταση το αστείο για την Τζέινα Πίνκετ Σμιθ, το οποίο ήταν άκομψο κυρίως λόγω context.)
“Το φετινό in memoriam μοντάζ θα αποτελείται από μαύρους θεατές που σκοτώθηκαν στο δρόμο προς το σινεμά,” πέταξε ξερά, στην μάλλον πιο σπουδαία ατάκα που ακούστηκε όλη τη βραδιά, η οποία στη συνέχεια περιλάμβανε πάσης φύσεως επιπλέον αστεία και σπόντες περί έλλειψης diversity, από τους εορτασμούς του black history month (με ταινίες του Τζακ Μπλακ) μέχρι επιτόπιες συνεντεύξεις με απλούς θεατές σε μια μαύρη γειτονιά που δεν είχαν ξανακούσει όλες αυτές τις ταινίες της τελετής.
Η Σαρλότ Ράμπλινγκ λογικά δε θα πέρασε καλά με όλα αυτά βέβαια αλλά δε γίνεται να τους ευχαριστείς όλους.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, Ο ΛΟΥΙΣ ΣΙ ΚΕΪ ΘΕΤΕΙ ΣΟΒΑΡΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΟΣΚΑΡΙΚΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ
“Αυτό το Όσκαρ θα πάει σπίτι μέσα σε ένα Honda Civic.”
ΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΜΕ ΟΣΚΑΡ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΦΕ, “EX MACHINA”
Η ταινία του Άλεξ Γκάρλαντ, με την βραβευμένη με Όσκαρ Αλίσια Βικάντερ, τον πρωταγωνιστή τριών φετινών υποψηφίων για Όσκαρ ταινιών Ντόμναλ Γκλίσον, και τον Όσκαρ Άιζακ, είναι η φτηνότερη υποψήφια ταινία για Όσκαρ Ειδικών Εφέ, από το 1979 και το “Alien”.
Χόρεψε, Όσκαρ Άιζακ!
Ζεις σε ρυθμούς Όσκαρ; Τα κανάλια Novacinema προβάλλουν πρώτα & αποκλειστικά βραβευμένες οσκαρικές πρεμιέρες λίγο μετά τις κινηματογραφικές αίθουσες & 1 χρόνο πριν από οποιοδήποτε άλλο κανάλι. Mόνο στα κανάλια Novacinema έρχονται οσκαρικές πρεμιέρες. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται τα πολυσυζητημένα ‘The Revenant’, ‘Room’, ‘Spotlight’, ‘Mad Max: Fury Road’, ‘Carol’, ‘Joy’, ‘Brooklyn’, ‘Bridge of spies’, ‘Creed’, ‘The Martian’ κ.ά. Μάλιστα, θα μπορεί κανείς να τις δει live ή On Demand και στο tablet, laptop ή smartphone μέσω του Nova GO χωρίς καμία πρόσθετη χρέωση.
