Tour de France, 10+1 ‘φουρκέτες’

Σήμερα, Σάββατο 2 Ιουλίου, ξεκινάει ο 103ος Γύρος Γαλλίας, ο σημαντικότερος αγώνας της επαγγελματικής ποδηλασίας, αλλά και το μεγαλύτερο ετήσιο αθλητικό γεγονός στον κόσμο. Για να πάρετε μια ιδέα για το μέγεθός του, να σας πω ότι στις τρεις εβδομάδες της διάρκειάς του, θα τον παρακολουθήσουν περισσότερα από τριάμισι δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλη την υφήλιο! Το Tour de France έχει ιστορία 113 χρόνων, αφού διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1903. Συγκεντρώνει πάντοτε τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος και η κίτρινη φανέλα του νικητή στα Ηλύσια Πεδία της γαλλικής πρωτεύουσας, είναι το όνειρο κάθε ποδηλάτη.

Είναι χιλιάδες οι ιστορίες, τα περιστατικά, τα απρόοπτα, οι νίκες, οι ήττες, οι ανατροπές, οι ατυχίες, οι πτώσεις, οι επιθέσεις, οι στιγμές γενικότερα που έχουν φτιάξει τον θρύλο του Γύρου Γαλλίας σε αυτή την υπεραιωνόβια πορεία. Το μεγάλο τρίπτυχο, όμως, του Tour παραμένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτο: οι αθλητές, τα βουνά και οι μονομαχίες των πρωταγωνιστών. Από αυτόν τον ατελείωτο κατάλογο, διάλεξα 11 μικρές ιστορίες για να σας διηγηθώ σήμερα. Οι επτά αφορούν μεγάλα ονόματα του αθλήματος, δυο σχετίζονται με το ντόπινγκ, μια με έναν από τους πιο γνωστούς φίλους του γύρου Γαλλίας και τέλος, μια για ένα από τα πιο ιστορικά βουνά του αγώνα. Πάμε λοιπόν και μην ξεχνάτε: Vive le Tour!

1. Πουλιντόρ εναντίον Ανκετίλ στο Πουί ντε Ντομ (1964)

Η δεκαετία του ’60 σημαδεύτηκε από την κυριαρχία στο Tour του Γάλλου Ζακ Ανκετίλ, του πρώτου αθλητή στην ιστορία που κέρδισε πέντε φορές την κίτρινη φανέλα. Αντίπαλο δέος του ‘μεσιέ κρονό’ (παρατσούκλι του Ανκετίλ λόγω των μεγάλων επιδόσεών του στο χρονόμετρο) ήταν ο επίσης Γάλλος Ρεϊμόντ Πουλιντόρ. Ο ‘Που-Που’ ανέβηκε στην καριέρα του οκτώ φορές στο βάθρο του Tour, αλλά ποτέ στο ψηλότερο σκαλοπάτι (τρεις φορές δεύτερος και πέντε φορές τρίτος). Η καριέρα του συνέπεσε αρχικά με τον Ανκετίλ και μετά με τον Μερξ (επίσης πέντε φορές νικητή του Γύρου Γαλλίας).

Αλησμόνητη έχει μείνει η μονομαχία του Πουλιντόρ (δεξιά στη φωτογραφία) με τον Ανκετίλ στο Tour του 1964 και ειδικότερα στο 20ο ετάπ, που τερμάτιζε στην κορυφή του Πουί ντε Ντομ, ενός ηφαιστειακού θόλου στο Μασίφ Σεντράλ. Οι δυο τους είχαν 56″ διαφορά στη γενική και στην ανηφόρα, αν και αμφότεροι εξαντλημένοι, ανέβαιναν μαζί, ακουμπώντας σχεδόν ο ένας στον άλλο. Στα τελευταία μέτρα ο Που-Που επιτέθηκε, κατάφερε να αφήσει τον αντίπαλό του πίσω, αλλά τελικά ο Ανκετίλ διατήρησε την πρωτοπορία για μόλις 14″, διαφορά που αύξησε στο τελευταίο χρονόμετρο για να κερδίσει τον πέμπτο και τελευταίο του Γύρο Γαλλίας με 55″ από τον ‘αιώνιο δεύτερο’ Πουλιντόρ. 

2. Λεμόντ και Ινό, αντίπαλοι στην ίδια ομάδα (1986)

Ο Γάλλος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί, πριν ανακατευτεί με τα διοικητικά της Μαρσέιγ, πέρασε από τον χώρο της ποδηλασίας, φτιάχνοντας το 1984 μια επαγγελματική ομάδα, την La Vie Claire, η οποία στήθηκε γύρω από τον Γάλλο Μπερνάρ Ινό, νικητή μέχρι τότε τέσσερις φορές του Tour. Ο Ταπί έφερε στην La Vie Claire και έναν 23χρονο Αμερικανό, τον Γκρεγκ Λεμόντ, ο οποίος το 1984 είχε κερδίσει την κατάταξη του καλύτερου νέου αθλητή. Ο Ινό πήρε το 1985 για πέμπτη φορά την κίτρινη φανέλα (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Ανκετίλ και Μερξ) και ανακοίνωσε ότι την επόμενη χρονιά θα έτρεχε τον τελευταίο του Γύρο Γαλλίας. Στη διοργάνωση του 1986, ο Ινό έφτιαξε νωρίς σημαντική διαφορά από τα υπόλοιπα φαβορί, αλλά την έχασε στο ‘βασιλικό’ ετάπ των Πυρηναίων, με τον Λεμόντ να πλασάρεται πίσω του στη δεύτερη θέση, με διαφορά μόλις 40″.

Στο πρώτο αλπικό ετάπ ο Αμερικανός κέρδισε τρία λεπτά από τον Ινό και πέρασε πρώτος στη γενική. Ο ‘πατρόν’ (παρατσούκλι του Ινό) υποσχέθηκε ότι θα δούλευε για τον συναθλητή του, αλλά στο 18ο ετάπ που τερμάτιζε στο Αλπ ντ’ Ουέζ, έκανε αμέτρητες επιθέσεις στον Λεμόντ (αριστερά στη φωτογραφία), ο οποίος όμως τις απάντησε όλες, μένοντας κολλημένος στη ρόδα του Γάλλου. Φτάνοντας στην κορυφή μόνοι τους, ο Λεμόντ ιπποτικά άφησε τον Ινό να περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ενώ κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου ψηλά. Ήταν η τελευταία νίκη του Ινό σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας (αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση στο τέλος της σεζόν) και το πρώτο από τα τρία συνολικά Tour που κέρδισε ο Λεμόντ στην καριέρα του (ο μοναδικός Αμερικανός που το έχει πετύχει).

3. Τομ Σίμπσον, Παρασκευή και 13 στο Μον Βαντού (1967)

Ο Τομ Σίμπσον υπήρξε ο πρώτος Βρετανός που κέρδισε κάποιο από τα πέντε ‘μνημεία’ της ποδηλασίας (τον Γύρο της Φλάνδρας το 1961), ο πρώτος Βρετανός που φόρεσε ποτέ την κίτρινη φανέλα στον Γύρο Γαλλίας (1962) και ο πρώτος Βρετανός που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής (1965). Ένας προικισμένος αθλητής, πολύ καλός σε όλα τα τερέν και ένας από τους καλύτερους κατηφορίστες όλων των εποχών, είχε δυστυχώς τραγικό τέλος. Στο Tour του 1967, άρρωστος και εξαντλημένος από γαστρεντερίτιδα, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Στο 13ο ετάπ, την Παρασκευή 13 Ιουλίου, οι αθλητές ξεκίνησαν από τη Μασσαλία με κατεύθυνση τον ‘γίγαντα της Προβηγκίας’, το φοβερό και τρομερό Μον Βαντού του σεληνιακού τοπίου στα τελευταία χιλιόμετρα της ανηφόρας.

Ο Σίμπσον μετά το πρώτο μισό της ανάβασης έχασε επαφή από τα φαβορί και στη συνέχεια, ένα χιλιόμετρο πριν την κορυφή, έπεσε από το ποδήλατο. Οι άνθρωποι της ομάδας τον βοήθησαν να ανέβει ξανά, αφού αρνήθηκε πεισματικά να σταματήσει και τον έσπρωξαν για να συνεχίσει. 500 μέτρα αργότερα κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Του έκαναν τεχνητή αναπνοή (φωτογραφία), του έδωσαν οξυγόνο και τον μετέφεραν με ελικόπτερο στο νοσοκομείο, όμως εκεί απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του σε ηλικία μόλις 29 ετών. Η νεκροψία έδειξε την ύπαρξη αλκοόλ και αμφεταμινών στον οργανισμό του, τα οποία σε συνδυασμό με την εξάντληση και τον καύσωνα των 54 βαθμών Κελσίου, υπέγραψαν την καταδίκη του. Ο Τόμι Σίμπσον ποδηλάτησε προς τον θάνατό του τόσο χαπακωμένος που δεν συνειδητοποίησε ότι είχε φτάσει στα όρια της αντοχής του…

4. Κόπι και Μπάρταλι, ποιος έδωσε το μπουκαλάκι με το νερό; (1952)

Ο Τζίνο Μπάρταλι και ο Φάουστο Κόπι υπήρξαν δυο μεγάλες δόξες της ιταλικής ποδηλασίας. Ο Τζίνο πρωταγωνίστησε τόσο πριν όσο και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο Φάουστο κυρίως μετά την λήξη του. Ο Μπάρταλι κέρδισε δυο Tour και τρία Giro, ενώ ο Κόπι δυο Tour και πέντε Giro. Όμως για κάποια χρόνια η καριέρα τους συνέπεσε, με αποτέλεσμα μια μεγάλη κόντρα που άφησε εποχή. Οι δυο τους κατάφεραν να χωρίσουν την Ιταλία στα δυο. Οι bartaliani από τη μία, οι coppiani από την άλλη. Ο Μπάρταλι συντηρητικός, επαρχιώτης, απλός και βαθιά θρησκευόμενος (από εκεί και το παρατσούκλι του ‘ο ευσεβής’), ο Κόπι κοινωνικός, κοσμικός, μοντέρνος και δηλωμένος άθεος.

Ένα περιστατικό που συνέβη στον Γύρο της Γαλλίας το 1952 δείχνει τελείως παραστατικά την πλήρως ανταγωνιστική σχέση ανάμεσά τους (μόνο όμως στους αγώνες, αφού εκτός αθλήματος ήταν καλοί φίλοι με μεγάλη εκτίμηση ο ένας για τον άλλο). Πρόκειται για την ιστορική φωτογραφία στην ανηφόρα του Izoard, όπου οι δυο τους κρατάνε ένα μπουκάλι νερό. Το μυστήριο παραμένει (και δεν θα λυθεί ποτέ) ποιος ήταν αυτός που το είχε προσφέρει στον άλλο. Ακόμα και εκεί υπήρξε διαφωνία. Ο Κόπι (δεξιά στη φωτο) είχε πει ότι το είχε δώσει εκείνος στον Μπάρταλι, ενώ ο Μπάρταλι επέμενε πως ήταν αυτός που το είχε προσφέρει στον Κόπι: ‘Εγώ του το έδωσα. Ο Κόπι ποτέ δεν μου έδωσε τίποτα!’.

5. Ντίντι Ζενφτ, ο Γερμανός διάβολος του Tour (1993)

Ο Ντίντι Ζενφτ, 23 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο Γύρο της Γαλλίας το μακρινό 1993, είναι πλέον συνώνυμο του Tour και σίγουρα ο πιο γνωστός του φίλαθλος. Ο συμπαθέστατος Γερμανός με την εντυπωσιακή λευκή γενειάδα, την ενδυμασία του διαβόλου και την τρίαινα στο χέρι, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τρελοκομείου που ακροβατεί με απόλυτη επιτυχία ανάμεσα στην υπερβολή και το κιτς! Ο μύθος λέει ότι όλα ξεκίνησαν όταν ο Ντίντι δέχτηκε ένα μεγαλοπρεπέστατο πρόστιμο στις αρχές της δεκαετίας του ’90 από την ελβετική αστυνομία, επειδή έγραφε με σπρέι πάνω σε ένα δρόμο από τον οποίο θα περνούσε το ετάπ ενός ποδηλατικού αγώνα στην Ελβετία. Ο Ντίντι πλήρωσε μεν τα μαλλιά της κεφαλής του, αποφάσισε όμως να βρει έναν τρόπο ώστε να μπορεί να κάνει τα δικά του χωρίς να τον ενοχλεί κανένας.

Και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να το πετύχει. Στις 19 Ιουλίου του 1993, στο 15ο ετάπ εκείνου του Γύρου Γαλλίας, πραγματοποίησε την παρθενική του εμφάνιση ως διάβολος, χοροπηδώντας σαν δαιμονισμένος τη στιγμή που οι ποδηλάτες περνούσαν από δίπλα του. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, κλειδαρά(!), εφευρέτη και σχεδιαστή ποδηλάτων, ενώ το 2004 άνοιξε ένα μουσείο ‘περίεργων ποδηλάτων, μέσα στο οποίο φιλοξενούνται περισσότερα από 120 μοντέλα δικής του έμπνευσης και κατασκευής. Μετακινείται εδώ και χρόνια με ένα ειδικά διαμορφωμένο VW Camper και διαθέτει χορηγό που καλύπτει τα έξοδα των ταξιδιών του.

6. Οι 21 θρυλικές φουρκέτες του Αλπ ντ’ Ουέζ (1952)

Δεν είναι ούτε η πιο δύσκολη, ούτε η πιο ιστορική ανηφόρα του Γύρου Γαλλίας, σίγουρα όμως πρόκειται για την πιο θρυλική ανάβαση του Tour de France, αυτή που περιμένουν να δουν με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία θεατές και τηλεθεατές. Η ανηφόρα ξεκινάει παραδοσιακά από την κωμόπολη Bourg d’ Oisans και μέχρι την κορυφή (υψόμετρο 1.860 μ.) μεσολαβούν 13.8 χιλιόμετρα με μέση κλίση στο 8.1% και το πιο δύσκολο σημείο στο 13%. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι οι 21 φουρκέτες (διακρίνονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια ακριβώς στο κέντρο της φωτογραφίας), οι οποίες κάνουν την προσπάθεια των αθλητών ακόμα πιο δύσκολη και έχουν πάρει τα ονόματα των νικητών των ετάπ που έχουν τερματίσει εκεί.

Το Tour επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Αλπ ντ’ Ουέζ το 1952 και ο πρώτος που τερμάτισε στην κορυφή του ήταν ο Ιταλός Φάουστο Κόπι, το όνομα του οποίου είναι γραμμένο στην πρώτη φουρκέτα, στο ξεκίνημα της ανηφόρας. Από τότε, ο Γύρος Γαλλίας έχει περάσει άλλες 28 φορές από εκεί, με πιο πρόσφατη την περσινή όπου είχε κερδίσει ο Γάλλος Τιμπό Πινό. Ο καλύτερος χρόνος στην ανάβαση ανήκει στον Μάρκο Παντάνι από το 1997 (37’35”). Κάθε φορά που το Tour ανεβαίνει το Αλπ ντ’ Ουέζ, στην ανηφόρα δημιουργείται το αδιαχώρητο από επισκέπτες που φτάνουν εκεί αρκετές μέρες πριν. Οι πιο δημοφιλείς είναι η ‘ολλανδική’ και η ‘ιρλανδική’ φουρκέτα, με το πορτοκαλί των Ολλανδών και το πράσινο των Ιρλανδών να ‘χρωματίζουν’ το πέρασμα των ποδηλατών.

7. Μιγκέλ Ιντουράιν, ένας ‘εξωγήινος’ στο Λουξεμβούργο (1992)

Ο Ισπανός είναι ο τελευταίος μέχρι σήμερα αθλητής (μετά τους Ανκετίλ, Μερξ και Ινό) που κέρδισε πέντε φορές τον Γύρο Γαλλίας και ο μόνος που το έχει πετύχει συνεχόμενα (1991-1995). Ο ‘Μιγκελόν’ ξεκίνησε την κυριαρχία του το 1991, αποκαθηλώνοντας τον Αμερικανό Γκρεγκ Λεμόντ και διαλύοντας όλα τα υπόλοιπα φαβορί τόσο στα χρονόμετρα, όσο και στα βουνά. Ο Ιντουράιν υπήρξε ο μεγαλύτερος χρονομετρίστας όλων των εποχών, καλύτερος ακόμα και από τον Ανκετίλ. Το 1992 έτρεξε τον Γύρο Ιταλίας ως προετοιμασία για το Tour και ήρθε πρώτος (το επανέλαβε και την επόμενη χρονιά).

Αυτό, όμως, που πέτυχε στον Γύρο Γαλλίας λίγο μετά, δεν είχε προηγούμενο και πολύ δύσκολα θα έχει επόμενο. Στο 9ο ετάπ, στο μεγάλο χρονόμετρο του Λουξεμβούργου, απόστασης 65 χιλιομέτρων, πήρε τόσο μεγάλες διαφορές από τα υπόλοιπα φαβορί, ώστε στην ουσία ‘καθάρισε’ την πρώτη θέση της γενικής πριν καν ανέβουν το πρώτο βουνό! Ο Ισπανός έτρεξε την απόσταση με 49 χλμ/ώρα και στο τελευταίο χιλιόμετρο έπιασε και ξεπέρασε τον Λοράν Φινιόν που είχε εκκινήσει έξι λεπτά νωρίτερα! Όταν ολοκληρώθηκε το χρονόμετρο, ο Ιντουράιν είχε κερδίσει 3:41″ από τον Μπούνιο, 4:04″ από τον Λεμόντ, 4:06″ από τον Λινό, 4:10″ από τον Ροτς και 5:26″ από τον Κιαπούτσι. Στο 13ο ετάπ φόρεσε την κίτρινη φανέλα και στο Παρίσι κέρδισε το δεύτερο Tour της καριέρας του.

8. Έντι Μερξ, η τελευταία κίτρινη φανέλα του ‘κανίβαλου’ (1975)

Ο Έντι Μερξ θεωρείται (και είναι) ο μεγαλύτερος ποδηλάτης όλων των εποχών. Ο Βέλγος στη διάρκεια της καριέρας του πέτυχε 525 νίκες (αριθμός απλησίαστος για οποιονδήποτε άλλο αθλητή). Η δίψα του να διεκδικεί κάθε πιθανή νίκη, σε οποιονδήποτε αγώνα, του έδωσε το προσωνύμιο ‘κανίβαλος’. Κέρδισε πολλαπλές φορές τα πέντε μνημεία, μαζί με πέντε Tour, πέντε Giro και μια Vuelta. Έχει πετύχει 34 νίκες σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας (ρεκόρ) και έχει φορέσει 96 φορές την κίτρινη φανέλα, περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο αθλητή. Η τελευταία ημέρα του Μερξ στα κίτρινα ήταν στη διάρκεια του Tour του 1975. Ο ‘κανίβαλος’ από τα πρώτα ετάπ είχε πάρει διαφορές από τα υπόλοιπα φαβορί και κυρίως από τον μεγάλο του αντίπαλο, Μπερνάρ Τεβενέ, με στόχο να κερδίσει τον έκτο του Γύρο Γαλλίας. Αυτή η προοπτική ανησυχούσε πολύ τους Γάλλους φιλάθλους, που δεν ήθελαν να καταρριφθεί το ρεκόρ του δικού τους, Ζακ Ανκετίλ.

Στο 14ο ετάπ, που τερμάτιζε στο Πουί ντε Ντομ, ο Τεβενέ επιτέθηκε και άφησε λίγο πίσω τον Βέλγο, που συνέχισε να ανεβαίνει με τον δικό του ρυθμό. Όταν απέμεναν 150 μέτρα για τον τερματισμό και ο Μερξ ετοιμάστηκε να σπριντάρει, ένας θεατής του έδωσε μια δυνατή γροθιά στο νεφρό. Ο ‘κανίβαλος’ έχασε 34″ από τον Τεβενέ και μόλις τερμάτισε, έκανε εμετό. Το χτύπημα του άφησε μελανιά και έντονους πόνους. Την μεθεπόμενη μέρα (μεσολάβησε ημέρα ξεκούρασης), σε ένα ακόμα ετάπ βουνών, ο Μερξ ξεκίνησε έχοντας πάρει παυσίπονα. Έδειχνε καλά, μάλιστα επιτέθηκε και ξέφυγε από τους αντιπάλους του, αλλά στην τελευταία ανηφόρα, στο Πρα Λουπ, έπαθε κρίση. Ο Τεβενέ (αριστερά στην φωτο) τον έφτασε και τον ξεπέρασε τέσσερα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Ο Βέλγος έχασε ενάμισι λεπτό και μαζί την κίτρινη φανέλα του πρωτοπόρου. Ήταν η τελευταία της μεγάλης του καριέρας. Και έμεινε στην ιστορία η νεαρή Γαλλίδα με το μπικίνι της, η οποία στεκόταν στην άκρη του δρόμου, κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε ‘ο Μερξ ηττήθηκε, η Βαστίλλη έπεσε’!

9. Το σκάνδαλο ντόπινγκ της Festina (1998)

Η υπόθεση ‘Festina’ σόκαρε τον κόσμο της ποδηλασίας στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας του 1998. Όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν στα σύνορα Γαλλίας – Βελγίου, σε έρευνα που έγινε στο αυτοκίνητο του μασέρ της ομάδας Festina, Βίλι Βοέτ, βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες από σύριγγες και απαγορευμένες ουσίες, όπως αμφεταμίνες, αυξητικές ορμόνες, τεστοστερόνη και ΕΠΟ (ερυθροποιητίνη). Οι έρευνες της γαλλικής αστυνομίας στα κεντρικά της Festina στη Γαλλία οδήγησαν σε ένα έγγραφο το οποίο αποκάλυπτε συστηματικό πρόγραμμα ντόπινγκ στους αθλητές. Συνελήφθησαν ο διευθυντής και ο γιατρός της ομάδας, οι οποίοι ομολόγησαν, με άμεσο επακόλουθο την αποβολή όλων των ποδηλατών της Festina από το Tour. Στη διάρκεια της πρώτης ημέρας ξεκούρασης, οι έρευνες της αστυνομίας επεκτάθηκαν σε όλες τις ομάδες και εκτυλίχθηκαν ‘σκηνές ροκ’ στα ξενοδοχεία που διέμεναν οι αποστολές, με τους υπεύθυνους να πετάνε σύριγγες και απαγορευμένες ουσίες στους ακάλυπτους χώρους και έξω από τα παράθυρα!

Ακολούθησαν συλλήψεις των υπεύθυνων της ομάδας TVM και τελικά οι αθλητές, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για την συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντί τους, έκαναν καθιστική διαμαρτυρία (φωτογραφία με τον Παντάνι μπροστά) στο 12ο και το 17ο ετάπ. Πέντε ομάδες αποχώρησαν τελείως από τον αγώνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ οι συλλήψεις, οι ανακρίσεις και οι προφυλακίσεις συνεχίστηκαν. Λίγο αργότερα εγκατέλειψε και η TVM, ενώ όλοι οι αθλητές της Festina βρέθηκαν θετικοί στην ΕΠΟ, το ίδιο και εκείνοι της TVM. Αναλύσεις που έγιναν αργότερα σε δείγματα αθλητών άλλων ομάδων από το Tour του 1998, έδειξαν ότι η πλειοψηφία του πελοτόν έκανε συστηματική χρήση ουσιών, κυρίως ΕΠΟ. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σκάνδαλο ντόπινγκ στην ιστορία του Γύρου Γαλλίας μέχρι να ξεσπάσει εκείνο του Λανς Άρμστρονγκ.

10. Άντι και Αλμπέρτο, το μικρό έπος του Τουρμαλέ (2010)

Οι πιο ωραίες μονομαχίες στα βουνά του Γύρου Γαλλίας τα τελευταία χρόνια έχουν ονοματεπώνυμο. Για την ακρίβεια δυο: Άντι Σλεκ και Αλμπέρτο Κονταδόρ. Οι δυο τους μάς χάρισαν πολλές μάχες στις ανηφόρες αλλά και στις κατηφόρες του Tour, αν θα έπρεπε όμως να διαλέξουμε μια, τότε αυτή θα ήταν το 17ο ετάπ στον Γύρο Γαλλίας του 2010, με τερματισμό στην κορυφή του μυθικού Τουρμαλέ, στα Πυρηναία, μια ανάβαση 18.6 χιλιομέτρων με μέση κλίση στο 7.5%! Τρεις μέρες νωρίτερα, στο 15ο ετάπ, ο Κονταδόρ είχε επιτεθεί τη στιγμή που ο Άντι είχε μηχανικό πρόβλημα και με τη διαφορά που πήρε ξεπέρασε τον Λουξεμβούργιο και ανέβηκε στην πρώτη θέση της γενικής, με προβάδισμα μόλις οκτω δευτερολέπτων. Αρκετοί είχαν κριτικάρει τη συμπεριφορά του Ισπανού όπως ο Σον Κέλι, άλλοι τόσοι είχαν πάρει το μέρος του, όπως οι Μερξ, Ινό και Ιντουράιν.

Ο Άντι δήλωσε την επόμενη μέρα ότι είχε μιλήσει με τον φίλο του, Αλμπέρτο, και το θέμα είχε λήξει. Στο 17ο ετάπ, οι δυο πρωταγωνιστές μπήκαν μαζί στην ανηφόρα τερματισμού και στα τελευταία 15 χιλιόμετρα απολαύσαμε μια επική μονομαχία. Ο Άντι, που ήθελε να καλύψει τη διαφορά των 8″, εξαπέλυσε αμέτρητες επιθέσεις, αλλά ο Κονταδόρ απάντησε σε όλες, μένοντας συνεχώς κολλημένος πίσω από τη ρόδα του αντιπάλου του. Τελικά ο μικρός Σλεκ πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού και αμέσως μετά οι δυο μεγάλοι διεκδικητές αγκαλιάστηκαν (φωτογραφία). Τρεις μέρες αργότερα, ο Ισπανός κέρδισε το τρίτο Tour της καριέρας του, μια νίκη που όμως του αφαιρέθηκε δυο χρόνια αργότερα από το CAS, λόγω της γνωστής υπόθεσης της κλεμπουτερόλης. Έτσι, η κίτρινη φανέλα κατέληξε – και πάλι – στον Άντι Σλεκ.

10+1. Άρμστρονγκ, η πιο βρώμικη πτυχή της ποδηλασίας (2012)

Ο Τεξανός είχε τη μεγάλη ευκαιρία να κρατήσει στα χέρια του τη ‘σημαία’ της νέας, καθαρής εποχής, όταν το 1999, έχοντας νικήσει τον καρκίνο, κέρδισε τον πρώτο του Γύρο Γαλλίας, ένα χρόνο μετά από το μεγαλύτερο σκάνδαλο που συγκλόνισε την ποδηλασία, την υπόθεση Festina. Το σενάριο ήταν το καλύτερο δυνατό. Και πίστεψαν όλοι σε αυτό και σ’ αυτόν. Το (πραγματικό) πρόβλημα με τον Άρμστρονγκ όμως, δεν ήταν η ντόπα που αποδείχτηκε ότι έπαιρνε ο ίδιος. Ήταν ότι αυτός και ο Γιόχαν Μπρουινέλ είχαν στήσει ένα δίκτυο ντόπινγκ, συμμετέχοντας σε κατά συρροή απάτη με τη χρήση, διαχείριση και κυκλοφορία αναβολικών ουσιών και μεθόδων. Ο επτά φορές ‘νικητής’ του Γύρου Γαλλίας ενεργούσε με τη βοήθεια ενός μικρού στρατού υποστήριξης που τον αποτελούσαν γιατροί ντόπινγκ, λαθρέμποροι ουσιών και διακινητές του εμπορεύματος.

Εναντίον του κατέθεσαν έντεκα πρώην συναθλητές του, οι Χάμιλτον, Λάντις, Αντρέου, Μπάρι, Ντάνιελσον, Χίνκαπι, Λάιπχαϊμερ, Σβαρτ, Βάντε Βέλντε, Βόουτερς και Ζαμπρίσκι. Το χειρότερο όλων, όμως, ήταν οι εκβιασμοί προς συναθλητές, αθλητές άλλων ομάδων, συνοδούς, βοηθούς, μηχανικούς κλπ κλπ. Ο Λανς Άρμστρονγκ δεν δίσταζε να απειλεί ή ακόμα και να καταστρέφει καριέρες ανθρώπων, θέλοντας να διαφυλάξει τη λειτουργία του άρρωστου και επικίνδυνου συστήματος που είχε κατασκευάσει, αλλά και να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους, που προέβλεπαν όλο και περισσότερους ‘κερδισμένους’ Γύρους Γαλλίας. Ο Αμερικανός – εν κατακλείδι – υπήρξε ένας αμετανόητος εγκληματίας.